ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1810

เมื่อเห็นบรรพบุรุษ อู๋เป่ยก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่า เขาได้เข้าสู่ขอบเขตของเต้าจุนแล้ว กลิ่นอายรอบตัวนั้นลึกลับเป็นอย่างมาก

เขายิ้มและพูดว่า ：“ขอแสดงความยินดีกับท่านอาจารย์ปู่ที่บรรลุขั้น”

บรรพบุรุษซวินตูยิ้มและพูดว่า ：“เจ้าแค่แสดงความยินดีกับข้าหรือ?”

อู๋เป่ยมองดู ก็พบว่ากลิ่นอายของเซียนเพียวเมี่ยวนั้นก็ถึงระดับมรรคาจารย์แล้ว เขายิ้มและพูดว่า ：“อาจารย์ ท่านก็บรรลุขั้นแล้วหรือ?”

เพียวเมี่ยวเต้าจุนพยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูดว่า ：“ที่ข้าสามารถบรรลุขั้นได้ ก็เพราะครั้งที่แล้วเจ้าได้อธิบายวิถีแห่งดาบให้ข้าฟัง วิธีการนี้ช่วยข้าได้มาก”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“เป็นเพราะอาจารย์มีคุณสมบัติที่ดีมากกว่า”

บรรพบุรุษซวินตูพูดว่า ：“จริงๆแล้วช่วงนี้มีผู้คนบรรลุขั้นมากมาย และบางคนก็บรรลุจากขั้นเต้าจวินถึงขั้นมรรคาจารย์ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ”

อู๋เป่ยรู้สึกใจสั่น และพูดว่า ：“อาจารย์กำลังจะบอกว่า นี่มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่ลำดับของต้าเต้าค่อยๆฟื้นตัวหรือ?”

บรรพบุรุษซวินตูพยักหน้า ：“น่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ ต้าเต้าที่สมบูรณ์ นั่นย่อมสำเร็จได้ง่ายกว่า ส่วนต้าเต้าที่บกพร่อง อาจจะฝึกได้ง่ายในระยะแรก แต่เมื่อยิ่งฝึกไปเรื่อยๆ การฝึกตนนั้นจะยิ่งยากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อถึงระดับเต้าจวิน และระดับมรรคาจารย์ หากต้องการเพิ่มระดับขึ้นไปอีก มันจะยากมากกว่าสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์สิบเท่า”

อู๋เป่ย ：“ถ้าเช่นนั้น เกรงว่าขอบเขตรอบโลกคงจะมีมรรคาจารย์และเต้าจุนถือกำเนิดขั้นเป็นจำนวนมาก?”

บรรพบุรุษซวินตู ：“แต่นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย”

อู๋เป่ยใจสั่น ：“เหตุใดอาจารย์จึงพูดเช่นนี้?”

บรรพบุรุษซวินตู ：“หายนะครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ผู้ที่มีระดับพลังยุทธ์สูงกว่า ย่อมมีความเสี่ยงจากหายนะครั้งใหญ่นี้มากกว่า ซวนเป่ย ครั้งนี้อาจารย์ปู่อาจจะไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ หากข้าไม่อยู่แล้ว ขอให้เจ้าดูแลลัทธิเซียนไท่ชิงด้วย”

อู๋เป่ยสะดุ้ง ：“อาจารย์ปู่ ท่านอย่าพูดอะไรที่น่าหดหู่เลย ระดับพลังยุทธ์ของท่านสูงมาก ต้องสามารถผ่านพ้นมันไปได้อย่างปลอดภัยแน่นอน！”

บรรพบุรุษซวินตู โบกมือ ：“ข้าเข้าใจสถานการณ์ของข้าดี ข้าฝึกตนในสภาพแวดล้อมที่ไม่สมบูรณ์เป็นเวลานาน ดังนั้นรากฐานของข้าจึงไม่มั่นคง ในกรณีนี้ ข้าจะดับสูญได้อย่างง่ายดายในหายนะ”

อู๋เป่ย ：“อาจารย์ปู่ แล้วถ้าลองฝึกตนใหม่ล่ะจะเป็นอย่างไร?”

บรรพบุรุษซวินตูยิ้มและพูดว่า ：“ตอนนี้ข้าเป็นถึงเต้าจุน จะกลับไปฝึกตนอีกได้อย่างไร? ก็มีบางคนที่ทำเช่นนี้ แต่ว่ามิอาจฝ่าฝืนโชคชะตาได้ พวกเขาพบว่า สุดท้ายแล้วมันก็ไร้ผล”

มรรคาจารย์เพียวเมี่ยว ：“ข้าเองก็มีลางสังหรณ์บางอย่าง เกรงว่าคงเอาชีวิตรอดจากหายนะครั้งนี้ได้ยาก ซวนเป่ย หากพวกอาจารย์จากไปแล้ว ลูกศิษย์ที่เหลือต้องพึ่งพาการสนับสนุนและการคุ้มครองจากเจ้า”

อู๋เป่ยสะดุ้ง ：“อาจารย์ ทำไมท่านถึงพูดเช่นนี้?”

เพียวเมี่ยวยิ้มและพูดว่า ：“ซวนเป่ย นี่คือยุคที่ยิ่งใหญ่ ภายใต้หายนะครั้งใหญ่ก็มีโอกาสที่ดี ระดับพลังยุทธ์ของเจ้าถูกระงับไว้มาโดยตลอด จนถึงตอนนี้เจ้าก็ยังเป็นแค่ตี้เซียน แต่ที่แท้จริงแล้ว เจ้าเป็นมหาเทพและราชาผู้เที่ยงแท้ ความสำเร็จเช่นนี้ ตัวข้าในตอนนี้ก็ไม่อาจเทียบได้”

บรรพบุรุษซวินตูพูดว่า ：“ใช่แล้ว ซวนเป่ย ก่อนที่หายนะครั้งใหญ่จะมาถึง เจ้าอย่าเพิ่งบรรลุถึงขอบเขตเซียนแห่งสวรรค์”

อู๋เป่ย ：“ทำไมล่ะ อาจารย์ปู่?”

บรรพบุรุษซวินตู ：“นี่คือลางสังหรณ์ของเรา ในฐานะเต้าจุน ลางสังหรณ์ของข้าไม่เคยผิดพลาด ข้ายังได้พบกับเต้าจุนคนอื่นๆ พวกเราทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันว่า หายนะครั้งใหญ่นี้ จะดำเนินการเก็บเกี่ยวผู้แข็งแกร่งในเผ่าพันธุ์มนุษย์”

อู๋เป่ย ：“เก็บเกี่ยว?”