ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1813

หลัวหนิงตันส่ายหัวเล็กน้อย: "คราวที่แล้ว ยาอายุวัฒนะทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้นั้นมอบให้กับคุณแล้ว หากคุณต้องการมันอีก ตอนนี้ฉันช่วยคุณได้เพียงปรับบางส่วนเท่านั้น"

อู๋เป่ยยิ้มอย่างขมขื่น: "เกรงว่ามันสายเกินไปที่จะปรับตอนนี้"

พระแม่ยิ้มเล็กน้อย “พูดอย่างนี้ ฉันก็เป็นปรมาจารย์นักปรุงยาเช่นกันนะ ตอนที่ฉันยังเยาว์วัยฉันก็เกือบจะอยู่ในระดับราชานักปรุงยาแล้ว ฉันได้พัฒนายาอายุวัฒนะก็ไม่น้อย ถ้าคุณขายหลี่ไม่รังเกียจก็รับไปใช้เถอะ”

อู๋เป่ยดีใจมากแล้วกล่าวว่า: "เยี่ยมเลย ขอบคุณพระแม่ ผมจะมอบเงินทั้งหมดจากการขายให้กับพระแม่"

พระแม่ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ช่างเรื่องเงินเถอะ ยาอายุวัฒนะพวกนี้ควรรวมอยู่ในสินสอดของซวนเอ๋อร์ด้วย”

อู๋เป่ยยังคงเขินอายอยู่เล็กน้อย จินซวนเอ๋อร์ยิ้มแล้วพูดว่า "พระแม่คะ สินสอดของฉันมีน้อยแค่นี้ไม่ได้เหรอ? เมื่อพี่สาวของฉันแต่งงาน สินสอดของพวกเขาก็มากกว่าร้อยเท่า นี้."

พระแม่เหลือบมองลูกสาวตัวน้อยอย่างช่วยไม่ได้แล้วกล่าวว่า “ซวนเอ๋อร์ แกไม่รู้หรือว่าแม่รักแกที่สุด ตอนนี้พบสามีที่ดีแล้ว แม่ก็มีความสุขยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ไม่ต้องกังวลเรื่องสินสอดหรอก แค่มากกว่าพี่สาวเธอนิดหน่อยเท่านั้น”

ต่อมาพระแม่ได้นำยาอายุวัฒนะออกมาหลายหมื่นชนิด เนื่องจากมียาอายุวัฒนะ อยู่หลายชนิด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นยาระดับสูง อู๋เป่ยจึงต้องตีราคาทีละชนิด คนจึงยุ่งกันมาก

อู๋เป่ยไปจัดยาอายุวัฒนะ, ผู้มีอำนาจควบคุมกรทหารกล่าวว่า "พระแม่ ในโลกนี้มีวีรบุรุษนับไม่ถ้วนทำไม ทำไมคุณถึงชอบหลี่ซวนเป่ยล่ะ?”

พระแม่ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ผู้บัญชาการทหาก็เลือกเขาด้วยไม่ใช่หรือ?”

ผู้บัญชาการทหารยิ้มแล้วพูดว่า: "ซวนเป่ยกำลังต่อสู้กับเผ่าเทพ เขาได้สร้างผลงานที่ไม่มีใครสามารถเทียบได้ หากไม่ใช่เพราะเขา เราก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะการต่อสู้ครั้งนี้ได้ บัดนี้ ร่างอวตารของเขาได้สร้างคุณูปการในกองกำลังในบังคับบัญชาของฉันมากมายนัก เขาเป็นมือขวาของฉัน”

พระแม่: “ซวนเป่ย บัดนี้ เป็นมหาเทพ อาณาจักรราชาผู้เที่ยงแท้ ในอนาคตก็จะสามารถขึ้นเป็้นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างแน่นอน เป็นราชาผู้เที่ยงแท้ เมื่อถึงตอนนั้น บางทีเขาอาจจะกอบกู้โลกได้จริง ๆ ”

ผู้บัญชาการทหารถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า: "ยิ่งเป็นต้าเทียนจุนแล้ว ความเป็นไปได้ในอนาคตก็ยิ่งคลุมเครือเช่นกัน มหันตภัยครั้งนี้อันตรายเกินไป ฉันไม่รู้ว่าจะต้องสูญเสียไปอีกกี่ชีวิต?”

พระแม่: “วันนี้ฉันได้เจอกับที่ปรึกษาทหาร มีเรื่องหนึ่งที่ต้องเตือนไว้ อาณาเขตปีศาจได้ถือกำเนิดเวทย์ปีศาจมาหลายตน พวกมันกำลังเตรียมโจมตีเผ่าพันธุ์มนุษย์ จะทำให้เริ่มยุคแห่งเวทย์ปีศาจขึ้นมา”

ผู้บัญชาการทหารดูจริงจัง: "ปีนั้นเวทย์ปีศาจไม่ได้มีอิทธิพลมากนัก ได้เคลื่อนไหวในคุนหลุนเท่านั้น และก็ถูกขัดขวางโดยเซียนที่ส่งมาจากราชสำนักเซียนดังนั้นพวกมันจึงไม่ได้ก่อภัยคุกคาม บัดนี้ ได้เกิดประมุขปีศาจขึ้นมาในพวกมันแล้ว เช่นนี้ปัญหาก็จะยิ่งหนักขึ้น!”

พระแม่: “เวทย์ปีศาจแข็งแกร่งขึ้นแล้ว และพวกมันจะบุกโจมตีร่างของเซียนผู้เที่ยงแท้โดยตรง แพร่ขยายกำลังไปอย่างรวดเร็ว หากไม่สามารถปราบกองทัพปีศาจในช่วงต้นได้ โลกแห่งเซียนจะกลายเป็นสนามรบ เมื่อถึงตอนนั้น สถานการณ์จะยิ่งวิกฤติมากขึ้นไปอีก!"

ผู้บัญชาการทหาร: "เรื่องนี้สำคัญมาก ฉันคิดว่าต้องเป็นต้าเทียนจุนจะทราบเรื่องนี้แล้ว และไม่รู้ว่าเขาจะเตรียมแผนรับมืออย่างไร”

พระแม่: “ทุกวันนี้สถานการณ์วุ่นวายจนไม่มีใครสามารถมองทิศทางในอนาคตได้ ทำได้เพียงเดินไปทีละก้าวเท่านั้น แต่ได้ยินมาว่าราชสำนักเซียนกำลังจะเปิดสุสานเซียนอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะมีที่ให้ซวนเป่ยไหม?”

ผู้บัญชาการทหารยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ถ้า ซวนเป่ยสนใจ เรื่องพื้นที่ก็ไม่มีปัญหา"

พระแม่พยักหน้า: “ซวนเป่ยสามารถเข้าไปในชั้นสามของสุสานเซียนได้ ราชสำนักเซียนก็สามารถเพิ่มโอกาสในการชนะได้อย่างน้อยสามในสิบส่วน”

ผู้บัญชาการทหาร: "ซวนเป่ยมีคุณสมบัติและความแข็งแกร่งที่ยอดเยี่ยม ฉันมองเขาดีมาก แต่ท้ายที่สุดสุสานอมตะก็เป็นสถานที่อันตราย ถึงจะเจอเรื่องอันตรายแล้วรอดได้ แต่ก็ยังต้องพิจารณาให้รอบคอบอยู่ดี”

พระแม่: “สุดท้ายก็ยังขึ้นอยู่กับการพิจารณาของเขา”

บรรพบุรุษซวินตู : “ผู้บัญชาการทหาร พระแม่ ทั้งสองท่านบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคิดอย่างไรเกี่ยวกับสถานการณ์นี้”

ผู้กำกับทหารครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "เกรงว่าขอบเขตรอบโลกนั้นอาจจะถูกโจมตี และสิ่งมีชีวิตจำนวนมากจะตายในภัยพิบัติ เมื่อถึงตอนนั้นพื้นที่ของเส้นเขตแดนก็จะสาบสูญ ปลาใหญ่จะกินปลาเล็ก โลหิตไหลดั่งแม่น้ำ แต่มหาภัยพิบัติ ก็เป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่เช่นกัน ดูว่าใครจะคว้ามันเอาไว้ได้”

พระแม่กล่าวว่า “ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน เมื่อมองจักรวาล มีคนแข็งแกร่งมากมาย เมื่อทุกเผ่าพันธุ์สู้รบกัน ท้ายที่สุดผู้ที่โดดเด่นก็ย่อมได้รับสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน”

บรรพบุรุษซวนเป่ย: "ในตอนนี้ จะมีผู้แข็งแกร่งอันเปรียบไม่ถือกำเนิดขึ้น และซวนเป่ยก็จะเป็นหนึ่งในนั้น"

ผู้บัญชาการทหาร: "ไม่มีใครบอกได้อย่างแน่นอนว่าเราจะไปได้ไกลแค่ไหน เราทำได้เพียงเตรียมการอย่างเต็มที่และรอให้ภัยพิบัติมาถึงเท่านั้น"