ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1849

อู๋เป่ย: "ที่นี่ให้อะไรไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปนี้คุณต้องฝึกฝนด้วยตัวเอง"

เขาเรียกจินซวินไป๋แล้วกล่าวว่า “ลุงจิน จากนี้ไป จะมอบผู้ศักดิ์สิทธิ์หลี่ให้คุณ ให้เขานำทัพไปพร้อมกับคุณในสงคราม เพื่อจะได้เพิ่มประสบการณ์

ปรับปรุงพลังยุทธ์ของเขาด้วย”

จินซวินไป๋ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าหนุ่มคนนี้ แข็งแกร่งมาก เป็นศักดิ์สิทธิ์งั้นหรือ?”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า: "เขาไม่ใช่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ธรรมดา ความแข็งแกร่งของเขาเทียบได้กับพลังของเต้าจวิน"

จินซวินไป๋ดีใจมาก: "เยี่ยมมาก! ฉันขาดแคลนผู้มีฝีมือดีเช่นนี้พอดี"

เวทย์ปีศาจในถ้ำต่างก็กลายเป็นนักบุญ พวกมันกินพลังงานเยอะจนน่าตกใจ จนภายในไม่กี่วันต่อมาอู๋เป่ยก็ทนไม่ไหว เลยต้องไปที่โลกแห่งศูนย์กลางพื่อรับเงินจากอาคารราชานักปรุงยา

อาคารราชานักปรุงยากำลังทำธุรกิจอย่างเฟื่องฟู ส่วนงานทาสีของอู๋เป่ยก็กำลังปรับแต่งการปรุงยาและหลัวหนิงตันนักปรุงยาคนนี้คือผู้รับผิดชอบ กิจการจึงดำเนินไปด้วยดีและกำไรก็สูงตามไปด้วย

ถึงอย่างไร เมื่ออู๋เป่ยมาถึง เขาก็เอาเงินส่วนใหญ่ที่หามาได้ไปใช้ซื้อยารักษาโรค

ตอนนี้เงินหมุนเวียนของอาคารราชานักปรุงยามีความมั่นคงมาก มีรายได้อย่างมั่นคงในทุก ๆ วัน เขาจึงต้องหาวิธีอื่นในการทำเงิน ซึ่งก็คือการสกัดยาอายุวัฒนะที่หายาก

เถาหรูเสวี่ยบริหารอาคารราชานักปรุงยาแห่งนี้ และเห็นอู๋เป่ยขมวดคิ้วด้วยสีหน้าขมขื่น เธอก็อดสงสัยไม่ได้ : "ซวนเป่ย กลุ้มใจหรอ?"

อู๋เป่ยถอนหายใจ: "ใช่ เงินขาดน่ะ"

จากนั้นเขาก็เล่าถึงถ้ำเวทย์ปีศาจ

เถาหรูเสวี่ยก็ปวดหัวเช่นกันเมื่อได้ยินเช่นนี้: "ตอนนี้พวกมันไม่ใช่เวทย์ปีศาจอีกต่อไปแล้ว พวกมันทั้งกินและดื่มอาหารของคุณ ค่าใช้จ่ายไม่เยอะไปหรอ? ทำไมไม่ลดจำนวนพวกมันลงแทนล่ะ? ”

อู๋เป่ยส่ายหัว: "พวกมันไม่ใช่เวทย์ปีศาจอีกต่อไป แต่เป็นนักบุญศักดิ์สิทธิ์ ฉันจะต้องพยายามให้ดีที่สุดเพื่อฝึกฝนพวกมันให้เป็นกระดูกสันหลังของชาติในอนาคต"

เถาหรูเสวี่ย: "ดี เป็นนักบุญศักดิ์สิทธิ์ แต่มีนักบุญศักดิ์สิทธิ์หลายสิบล้าน เราเลี้ยงพวกมันทั้งหมดไม่ได้ เราต้องปล่อยให้พวกมันเลี้ยงดูตัวเอง"

ทันใดนั้นคำพูดของเถาหรูเสวี่ยก็ปลุกอู๋เป่ย เขาคิดได้โดยไม่ไตรตรอง: "ใช่แล้วละ ความแข็งแกร่งและสติปัญญาของนักบุญเหล่านี้ดีกว่าคนธรรมดามาก ทำไมไม่ปล่อยให้พวกมันดูแลตัวเองล่ะ!”

เขาลุกขึ้นยืน หันกลับมาสองสามครั้งแล้วพึมพำ: "แต่พวกมันจะทำได้ยังไงล่ะ?"

เถาหรูเสวี่ย: "สิ่งที่คุณเก่งที่สุดคือการปรุงยา ถ้าหากว่าปรุงยาไม่ได้ ก็ปล่อยให้พวกเขาไปสงคราม ก็ปล่อยให้พวกเขาไปสงคราม ได้ยินมาว่าราชสำนักเซียนใจดีกับผู้ที่มีบุญคุณทางการทหารมาก เขาให้รางวัลมากมาย ทั้งที่ดินและเงิน ถ้าแข็งแกร่งพอพอ ทำคุณงามความดีง่าย ๆ เลยไม่ใช่หรือไง? "

อู๋เป่ยพยักหน้า: "หรูเสวี่ย เธอพูดถูกแล้ว ฉันกังวลมากเกินไป นักบุญเหล่านี้สามารถสั่งสอนได้อย่างช้า ๆ และไม่จำเป็นต้องเก็บพวกมันเอาไว้ข้างในตลอดเวลาเลย"

เขาออกจากอาคารราชานักปรุงยาและไปหาชิงหมิงทันที ชิงหมิงเป็นร่างอวตารของเขา ขณะนี้ทำกองกำลังในบังคับบัญชาของเทียนไซว ตอนนี้เขาโด่งดังมากและได้รับทรัพยากรมากมาย นอกจากนี้ยังมีทรัพยากรมากมายและก็ยังได้เป็นผู้พิทักษ์สำนักหนานเทียนด้วย

เมื่อทั้งสองฝ่ายพบกัน อู๋เป่ยก็กล่าวว่า: "ชิงหมิง ช่วงนี้ได้ทำสงครามบ้างหรือเปล่า?"

ชิงหมิง: “ถ้าอยากสู้ก็มีโอกาสมากมาย ตอนนี้ดูภายนอกดูสงบ แต่จริง ๆ แล้วภายในกลับมีความขัดแย้งมากมาย พลังต่าง ๆ เกี่ยวพันกันนับไม่ถ้วน ชีวิตถูกสังเวยตายทุกวัน แต่ทหารของเรานั้นมีจำกัดและฉันก็ไม่อยากออกไปง่าย ๆ ”

อู๋เป่ย: "แล้วถ้าฉันจะให้ทหารแก่คุณล่ะ? ในอนาคตถ้าคุณประสบความสำเร็จ คุณจะแบ่งทรัพยากรครึ่งหนึ่งให้ฉัน และในขณะเดียวกันก็ช่วยฉันเลี้ยงดูทหารเหล่านี้ด้วย"

ชิงหมิงมองดูเขา: "คุณกำลังบอกว่าทหารศักดิ์สิทธิเหรอ?"