ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1867

นางรำพูดอย่างเรียบเฉย “เรียนคุณชาย เอวของฉันปวดเมื่อย ไม่สามารถก้มลงได้”

อู๋เป่ยหัวเราะ แน่นอนว่าเขารู้ว่าเอวของเธอไม่มีปัญหาอะไร ไม่เพียงแต่ไม่เป็นไร กลับยังอ่อนช้อยนุ่มนวลมาก ถ้าเธอเต็มใจ ยังสามารถโยกย้ายได้เหมือนงูเลยทีเดียว

“ไม่ยินยอมก็ช่างเถอะ” จากนั้นเขาก็พูดกับโจวเสี่ยวเหยว่า “เหรียญเต๋าจุนถุงนี้ ไปมอบให้ผู้หญิงคนนี้”

ในถุงมีเหรียญเต๋าจุนหนึ่งร้อยเหรียญ มูลค่าแปดล้านเต้า(สกุลเงิน) ดวงตาของโจวเสี่ยวเหยเป็นประกาย วิ่งเหยาะๆ ไปแล้วยื่นถุงเงินใส่มือของนางรำ และพูดด้วยรอยยิ้ม: "สาวน้อย คุณชายของเรามอบมันให้กับคุณ รับไว้ด้วยเถอะ"

นางรำตกใจเล็กน้อย เธอเกิดในครอบครัวผู้ฝึกฝน มีศักดิ์ศรีที่สูงส่ง จึงไม่อยากก้มเก็บเงิน ตอนนี้อู๋เป่ยได้ให้คนนำเงินมาให้ เธอก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

อู๋เป่ย: "สาวน้อย รับไว้เถอะ คุณรำได้สวยมาก" พูดจบเขาก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วทานข้าวต่อ

นางรำถือถุงเงินแล้วย่อตัว “ขอบคุณคุณชาย! ดิฉันมีเรื่องขอร้อง ขอคุณชายช่วยให้สมหวังด้วย”

อู๋เป่ย : “โอ้ คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”

นางรำ: “เงินพวกนี้เพียงพอที่จะไถ่ตัวฉัน ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่ ดังนั้น ขอคุณชายโปรดแสดงความเมตตา ช่วยฉันสักครั้ง”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย โจวเสี่ยวเหย นายไปคุยกับโรงแสดง”

โจวเสี่ยวเหยกล่าว "ครับ"

หลังจากที่โจวเสี่ยวเหยจากไป อู๋เป่ยก็ถามว่า "ฉันคิดว่าคุณดูนิ่งสงบและสง่างาม ไม่เหมือนผู้หญิงในตระกูลธรรมดา คุณคงมีเหตุจำเป็นถึงได้มาตกอยู่ในสภาพนี้ใช่ไหม?"

หญิงคนนั้นกล่าวว่า "ฉันชื่อว่าเย่ปิงซี และพ่อของฉันเคยเป็นผู้อาวุโสของสำนักซานเห๋อ และต่อมาถูกผู้อาวุโสอีกคนของสำนักปองร้ายจนเสียชีวิต จากนั้นเป็นต้นมาครอบครัวก็ตกต่ำลง และถูกศัตรูขายมายังโรงแสดง"

อู๋เป่ย: "คุณเย่มีชีวิตที่น่าสังเวช ฉันได้รู้แล้ว จะช่วยคุณจนถึงที่สุด"

หลังจากนั้นไม่นาน โจวเสี่ยวเหยก็กลับมา เขาพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้ง: "คุณชายครับ อย่างที่โรงแสดงพูด คุณชายใหญ่ชิงเคยพูดว่า ไม่ว่าใครก็ตามไม่อนุญาตให้ไถ่ตัวแม่นางเย่ได้"

อู๋เป่ย: “คุณชายใหญ่ชิงคนนี้คือใคร?”

เย่ปิงซีพูดด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว: “เขาชื่อชิงหยวนเฟย ลูกชายของชิงหลี่ ผู้อาวุโสที่ฆ่าพ่อของฉัน ชิงหยวนเฟยคิดไม่ดีกับฉันมาโดยตลอด เขายังพูดอีกว่า ถ้าฉันติดตามเขา ฉันก็ไปจากที่นี่ได้”

อู๋เป่ย: "ผู้ชายคนนี้ช่างโลภจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเขามีโอกาสลงมือได้ แต่ยังต้องการให้คุณติดตามเชื่อฟังเขา"

เย่ปิงซีกัดฟันพูด: “ถึงฉันจะต้องตาย ฉันก็ไม่ยอมจำนนต่อเขา!”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “ในเมื่อฉันบอกว่าฉันจะช่วยคุณ ฉันจะพาคุณออกไปอย่างแน่นอน”

เย่ปิงซีกล่าวว่า: "คุณชาย ถ้าคุณพาฉันไป เกรงว่าคุณจะต้องทำให้ชิงหยวนเฟยโกรธอย่างแน่นอน”

อู๋เป่ยพูดอย่างเฉยเมย: “ไม่เป็นไร ในสายตาของฉัน เขาเป็นเพียงแค่มด”

เขาดูการเต้นรำและทานข้าวต่อ หลังจากทานเสร็จ เขาให้ โจวเสี่ยวเหยจ่ายบิล และก็จะพาเย่ปิงชีจากไปด้วย

หลังจากออกจากประตูร้านอาหาร ก็มีผู้บำเพ็ญสองคนมาขวางทาง พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณออกไปได้ แต่เย่ปิงซีต้องอยู่ที่นี่!”

อู๋เป่ย: “ไปให้พ้น"

สิ้นคำพูด ชายสองคนนี้ก็หดตัวเหมือนลูกบอลแล้วถอยออกไปทางด้านข้าง

ดวงตาที่สวยงามของเย่ปิงซีเบิกกว้าง นี่เป็นวิธีการแบบไหนกัน?

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า: "คุณเย่ ออกจากที่นี่ไปคุณมีแผนอย่างไรต่อ คุณอยากจะไปจากที่นี่หรืออยู่ต่อ"

เย่ปิงซีกัดฟันแล้วพูดว่า "ฉันอยากฝึกวรยุทธ์ ล้างแค้นให้พ่อของฉัน!”

อู๋เป่ยพยักหน้า: “มีความทะเยอทะยานดี จะช่วยคนต้องช่วยให้ถึงที่สุด ส่งพระถังซัมจั๋งต้องส่งถึงชมพูทวีป เอาอย่างนี้ ฉันจะทำให้คุณเป็นผู้แข็งแกร่ง เพียงแต่กระบวนการนี้ค่อนข้างลำบาก คุณยอมรับได้ไหม?”

เย่ปิงซีตกใจ: “ทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้นได้?”

อู๋เป่ย: “ถูกต้อง ฉันทำให้คุณแข็งแกร่งกว่าทุกคนในสำนักซานเห๋อทั้งหมด หลังจากนั้นคุณก็เป็นคนของฉัน จงรักภักดีต่อฉันตลอดไป”

เย่ปิงซีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าอย่างแข็งขัน: "ฉันยอมรับ!"