ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1894

อู๋เป่ย ：“ข้าชื่อหลี่ซวนเป่ จุยเตี้ยน พิบัติการของที่นี่มาจากคนละยุคกัน นั่นแสดงว่ามีเผ่าพันธุ์มากมายอยู่ร่วมกันใช่ไหม? ”

จุยเตี้ยนอุทาน แล้วพูดว่า ：“แน่นอนอยู่แล้ว เผ่าพันธุ์มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่ถือกำเนิดขึ้นมาใหม่ แต่ความแข็งแกร่งนั้นไม่ได้ด้อยเลย และก็ถือว่าเป็นเผ่าพันธุ์ที่ค่อนข้างแข็งแกร่งที่นี่ อย่างไรก็ตาม เผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด เผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกัน อาศัยอยู่ในดินแดนที่แตกต่างกัน ตัวอย่างเช่นดินแดนที่เราอาศัยอยู่ ก็คือดินแดนของเผ่าพันธุ์มนุษย์”

อู๋เป่ย ：“เจ้าคือเทพอาชา ทำไมถึงมาอยู่ในดินแดนของมนุษย์ล่ะ? ”

จุยเตี้ยน ：“ไม่มีทางเลือก ดินแดนของเผ่าปีศาจอันตรายเกินไป ข้ารอดตายจากที่นั่นได้อย่างหวุดหวิด จึงได้แต่หนีไปยังเผ่าพันธุ์มนุษย์และแสร้งทำเป็นม้าที่ดี”

อู๋เป่ย ：“ที่แท้เจ้ากลัวตาย”

จุยเตี้ยนเยาะเย้ย ：“เจ้าไม่กลัวตายเหรอ? เจ้าในตอนนี้ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยที่สุดในเผ่าพันธุ์มนุษย์ ผู้แข็งแกร่งแค่ผายลมก็สามารถฆ่าเจ้าได้！”

อู๋เป่ย ：“อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็ปลอดภัย”

จุยเตี้ยน ：“นั่นเป็นเพราะว่าเจ้ายังไม่ได้สัมผัสกับผู้แข็งแกร่งของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ขอโทษที่ข้าต้องพูดตรงๆ ถ้าเจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกสองเดือนก็ถือว่าเป็นปาฎิหารย์แล้ว”

อู๋เป่ยตกตะลึง ：“สองเดือนเหรอ? ทำไมล่ะ? ”

จุยเตี้ยน ：“จากที่ข้าสังเกต พวกเราที่มาใหม่ เดือนแรกค่อนข้างจะปลอดภัย หลังจากหนึ่งเดือน กฎเกณฑ์ของโลกนี้จะกลายเป็นอันตรายต่อเจ้า และใช้ความลำบากต่างๆมาจัดการกับเจ้า”

อู๋เป่ยครุ่นคิด แล้วถามว่า ：“เจ้าไม่ได้บอกว่า เจ้าเปลี่ยนนายท่านมาหลายคนแล้ว ซึ่งหมายความว่าเจ้ามีชีวิตอยู่มานานแล้ว แล้วเจ้าทำได้อย่างไร? ”

จุยเตี้ยน ：“มีอยู่หลายครั้ง ที่ข้าเองก็เกือบตาย อย่างไรก็ตาม ข้าก็ค้นพบความลับบางอย่าง จึงสามารถมีชีวิตอยู่ได้ตลอดไป”

อู๋เป่ย ：“ความลับอะไร? ”

จุยเตี้ยน ：“ความลับของข้า จะบอกเจ้าฟรีๆได้อย่างไร”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า ：“เมื่อไปถึงเมืองจาง ข้าจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เจ้าเอง”

จุยเตี้ยน ：“ข้าอยากกินเนื้อ”

แม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลกที่ม้ากินเนื้อ แต่อู๋เป่ยก็รับปากเขา แล้วพูดว่า ：“เจ้าอยากกินมากเท่าไหร่ก็ได้”

จุยเตี้ยนพอใจและพูดว่า ：“ข้าค้นพบว่า ขอเพียงพลังยุทธ์ไม่พัฒนาขึ้น กฎเกณฑ์ของที่นี่ก็จะเพิกเฉยต่อเจ้า”

อู๋เป่ยหรี่ตาลง ：“แล้วถ้าหากพลังยุทธ์พัฒนาขึ้นเรื่อยๆล่ะ? ”

จุยเตี้ยน ：“พลังยุทธ์ยิ่งพัฒนามากขึ้นเร็วเท่าไหร่ โลกนี้ก็จะมุ่งร้ายกับเจ้ามากขึ้นเท่านั้น ข้าเคยติดตามนายท่านคนหนึ่ง เขาคือเทียนเจียวแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ ภายในระยะเวลาสามวันสั้นๆเขาก็บรรลุถึงระดับที่สูงสุด อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาบรรลุระดับขั้นได้ไม่นาน เขาก็ถูกสังหารโดยผู้แข็งแกร่งเผ่าหวู่ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าหลบหนีได้เร็ว ก็ตายตามเขาไปอย่างอนาถแล้ว”

อู๋เป่ย ：“ถ้าเช่นนี้ หากอยากแข็งแกร่งขึ้น ก็ต้องเผชิญหน้ากับความอาฆาตพยาบาทจากโลกนี้เหรอ? ”

จุยเตี้ยน ：“ใช่แล้ว คนที่ยิ่งเก่ง ก็จะถูกฆ่าได้ง่าย คนที่ยิ่งธรรมดา กลับสามารถมีชีวิตอยู่รอด เหมือนเจ้ากับข้า หลายปีที่ผ่านมาไม่มีการพัฒนา หรือว่าแค่พัฒนาขึ้นบ้างเล็กน้อย ดังนั้นข้าจึงเจอพิบัติที่เล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับเสียชีวิต”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ อู๋เป่ยก็พูดเบาๆว่า ：“หากให้ชีวิตแบบธรรมดาไปเรื่อยๆ แล้วมันจะแตกต่างอะไรกับการตาย? ”

จุยเตี้ยนอึ้งไป จากนั้นก็เยาะเย้ย ：“มีชีวิตแบบธรรมดา? แต่ถ้าหากแค่มีชีวิตอยู่ก็ไม่สามารถทำได้ แล้วจะพยายามไปเพื่ออะไร? ”

อู๋เป่ยพูดเบาๆว่า ：“ก็อาจจะใช่ ก่อนมาที่นี่ข้าเคยเจอคนคนหนึ่ง เขาก็เคยมาที่นี่เพื่อผ่านพิบัติการมหาเทพ เขาบอกข้าว่าต้องหาจุดสมดุลให้เจอ”

จุยเตี้ยนถามว่า ：“อะไรคือจุดสมดุล? ”

อู๋เป่ย ：“เดิมทีข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ของเจ้า ข้าก็พอรู้แล้วว่าอะไรคือจุดสมดุล”

จุยเตี้ยนไม่เห็นด้วย ：“รู้แล้วยังไง? แนวคิดเรื่องสมดุลนั้นมีมาโดยตลอด แต่จะมีสักกี่คนที่ค้นพบมัน? ”