ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1904

จุยเตี้ยน ขมวดคิ้ว "หนุ่มน้อย อย่าเอาแต่ใจไป ในโลกนี้หากเอาแต่ใจ สุดท้ายคนที่เสียเปรียบคือตัวเราเอง"

อู๋เป่ยจ้องมองเขา แล้วพูดอย่างใจเย็น "นี่ไม่ใช่ความเอาแต่ใจ นี้คือความมั่นใจ ต่อให้พวกเขาปรับความยากสูงสุด ฉันก็จะยังผ่านได้เหมือนเคย"

จุยเตี้ยน "การทดสอบต่อไป รวมไปถึงการประชุมผู้มาใหม่ พวกนี้ก็ต้องใช้เงินในการเปิดทาง นายก็จะยังแข็งข้อเหรอ?"

"ไม่ได้เหรอ?" เขาถามกลับ "ข้าว่า ต่อให้สำนักห้าจักรพรรดิจะแย่แค่ไหน ก็ต้องทิ้งเส้นทางไว้สำหรับอัจฉริยะที่แท้จริง ถ้าไม่มีไว้แม่แต่เส้นทางเดียว งั้นมันก็ไม่คู่ควรให้ข้าเข้าร่วม"

จุยเตี้ยนมองไปยังอู๋เป่ย จู๋ๆก็ยิ้มเห็นฟันออกมาแล้วพูดว่า "ไม่เลว อัจฉริยะก็ต้องอารณ์ดีไว้"

มันหยุดไปชั่วครู่ แล้วพูดว่า "รอให้ท่านกลายเป็นศิษย์ของสำนักห้าจักรพรรดิแล้ว ข้าจะบอกเรื่องหนึ่งแก่ท่าน"

อู๋เป่ยรู้สึกมาตลอดว่าจุยเตี้ยนนั้นดูลึบลับ เพียงแต่เขาไม่ได้ถามออกไป เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม"ได้เลย"

เมื่อเดินได้สักพักนึง ทั้งสองก็เลือกเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ค่าครองชีพของเมืองอู่ตี้เทียบกับเมืองจางแล้วสูงกว่ามาก โรงเตี๊ยมนี้ระดับค่อนข้างสูง เข้าพักหนึ่งคืนเรียกเก็บเงินห้าสิบเหรียญทอง ซึ่งไม่ใช่ราคาที่คนธรรมดาจะจ่ายไหว

อู๋เป่ยถาม "เจ้าไม่ได้มีคฤหาส์นในเมืองอู่ตี้หรอกเหรอ? ทำไมไม่ไปพักที่นั้น?"

จุยเตี้ยน "ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานั้น พักโรงเตี๊ยมนี้กันไปก่อนเถอะ"

หลังจากปักหลักพักในโรงเตี๊ยมแล้ว อู๋เป่ยก็นั่งที่โรงน้ำชาฝั่งตรงข้ามและสั่งชาไปหนึ่งแก้วฟังนักเล่าเรื่อง เล่าเรื่องต่างๆ แต่คนเหล่านี้ไม่ฟังเรื่องเล่า ส่วนมากกลับพูดคุยกันมากกว่า

เขานั่งฟังอยู่ครู่นึง ก็มีโต๊ะหนึ่งพูดเรื่องการคัดเลือกของสำนักห้าจักรพรรดิขึ้น เขาก็รีบนำชาของตัวเองไปด้วยและยังสั่งผลไม้อบแห้งมาอีก

เห็นคนมาร่วมโต๊ะสนุกด้วย ก็ไม่ว่าอะไร แถมยังดึงอู๋เป่ยเข้ามาสนทนาคุยด้วย

อู๋เป่ย "อีกนานไหมกว่าจะมีการคัดเลือก? ไม่รู้ว่าฉันจะสามารถเข้าร่วมได้ไหม?"

คนหนึ่งพูด "น้องชาย อยากจะเข้าร่วมนั้นไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่ต้องถามที่บ้าน?"

อู๋เป่ย "ทำไมต้องถามสถานการ์ณในบ้านของฉัน?"

คนนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า "ถ้าบ้านนายมีเงิน นายก็สามารถเข้าร่วมได้ แต่ถ้าไม่มีเงิน ทางที่ดีก็อย่าไปเลย เพราะค่าธรรมเนียมการลงทะเบียนไม่ใช่น้อยๆเลย"

อีกคนหนึ่งพูด "นี้นายกำลังพูดเล่นรึเปล่า? ค่าลงทะเบียนนั้นแพงมาก คนธรรมดาจะมีเงินจ่ายไหวได้ยังไง ถึงจะจ่ายไหวแต่ก็ต้องหาทางหาเงินมาอีกในตอนหลัง"

อู๋เป่ยพูด "บ้านฉันยังพอไหว มีเก็บอยู่หนึ่งล้านเหรียญคริสตัลม่วง"

เมื่อฟังจบ หลายคนก็เริ่มสุภาพกับเขามากขึ้นทันที

"ที่แท้ครอบครัวน้องชายก็เป็นคนรวยนี้เอง งั้นก็ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน การคัดเลือกรอบนี้จะจัดขึ้นอีกสองวันให้หลัง คนเข้าร่วมในครั้งนี้มีเยอะมาก ว่ากันว่ามีมากถึงหมื่นคน"

อู๋เป่ยตกใจ "หนึ่งหมื่นคน?"

หนึ่งหมื่นคน เพียงค่าลงทะเบียนอย่างเดียวก็หนึ่งพันล้านเหรียญคริสตัลม่วง!

คนที่สามพูดขึ้น "ปีนี้นับว่าน้อย ปีที่แล้วมากที่สุดมีคนเข้าร่วมถึงเจ็ดหมื่นคน เฮ้อ สมัยนี้คนมีเงินมีเยอะจริงๆ อย่างฉันที่ทำงานหนักหนึ่งเดือน ทำเงินได้เพียงสิบกว่าเหรียญทอง!"

เมื่อออกจากโรงน้ำชา อู๋เป่ยก็เดินเล่นตามถนน ซื้อของกินกลับมาไม่น้อย

ยังมีเวลาอีกสองวัน เขาฝึกตนทุกวันและไม่ค่อยได้ออกจากโรงเตี๊ยมเลย

ในที่สุดก็ถึงวันคัดเลือก อู๋เป่ยมาถึงสถานที่คัดเลือกแต่เช้าตรู่ ณ จัตุรัสขนาดใหญ่นอกสำนักห้าจักรพรรดิ

ในขณะเดียวกันบนจัตุรัสก็เต็มไปด้วยผู้คน เป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ เขามาถึงก็นับว่าเช้าแล้วแต่กลับมีคนต่อคิวแล้วสิบคน เขาหาบริเวณที่มีคนน้อยแล้วยืนอยู่ตรงนั้น เข้าคิวเป็นคนที่ร้อยกว่า

เขาถามคนที่อยู่ข้างหลัง "ไฮ ต้องรอนานแค่ไหน?"