ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1983

หนึ่งเหรียญทองแดงใหญ่สามารถแลกเป็นห้าร้อยเหรียญทองแดงได้ มูลค่าของมันถือว่าสูงมาก ซึ่งของกำนันที่ซุนเหลียงฉายให้กับเขาคือเหรียญเงินใหญ่สิบม้วน นั่นก็เท่ากับว่าซุนเหลียงฉายให้เขามาห้าร้อยเหรียญเงิน！

อู๋เป่ยหัวเราะออกมาพร้อมกับกล่าวขึ้น “บอสซุน เงินพวกนี้มันเยอะเกินไป”

ซุนเหลียงฉายหัวเราะ “เหอะเหอะ” “หมอเทวดา จริงๆแล้วผมมีเรื่องอยากขอให้ท่านช่วยเสียหน่อย นายท่านหวงที่อยู่ในเมืองร่างกายไม่ค่อยสบาย ท่านสามารถไปช่วยดูอาการเขาหน่อยได้หรือไม่？”

อู๋เป่ยรู้ว่าซุนเหลียงฉายน่าจะต้องการประจบประแจงนายท่านหวงคนนั้น ดังนั้นจึงยื่นเงินมาให้เขามากมายขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าถ้าเขาสามารถรักษานายท่านหวงได้ ผลประโยชน์ได้เขาจะได้รับมันมากกว่าห้าร้อยเหรียญเงินแน่

เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย และเอ่ยขึ้น “แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว ไม่ทราบว่านายท่านหวงผู้นี้เป็นใครกัน？”

ซุนเหลียงฉาย “นายท่านหวงเป็นหัวหน้าผู้พิทักษ์แห่งเมืองนี้ กองกำลังพิทักษ์กว่าร้อยคนในเมืองมีเขาเป็นผู้ดูแล นอกจากนี้ที่มาที่ไปของธุรกิจในเมืองนี้จะต้องผ่านเขาในการให้ความเห็นชอบก่อนถึงจะผ่าน”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ตกลง ผมสามารถไปได้ทุกเมื่อ”

ซุนเหลียงฉายหัวเราะ “ถ้าเช่นนั้นก็ลำบากหมอเทวดาแล้ว”

จากนั้นเขาก็ชวนอู๋เป่ยไปกินข้าวเช้าด้วยกัน ซึ่งอาหารเช้าก็ถูกจัดไว้มากมายหลายหลาย มีเครื่องเคียงสิบอย่าง ขนมหกอย่าง และซุปอีกสามอย่าง รสชาติก็ถือว่าดีมาก

ในขณะที่กินอาหาร อู๋เป่ยก็ถือโอกาสถามซุนเหลียงฉาย “บอสซุน สัตว์ประหลาดด้านนอกพวกนี้ ทำไมถึงเข้ามาในเมืองไม่ได้？”

เรื่องนี้เข้าคิดไม่ตกเสียที จึงถามขึ้นมาเป็นคนแรก

ซุนเหลียงฉายหัวเราะ “จริงๆแล้วผมก็ไม่ค่อยรู้หรอก เพียงแค่เคยได้ยินนายท่านหวงพูดถึงอยู่ครั้งหนึ่ง เมืองของพวกเราเป็นที่ดินของผู้ที่แข็งแกร่งผู้หนึ่ง พวกสัตว์ประหลาดต่างๆจริงไม่กล้าเข้ามา”

อู๋เป่ย “ผู้ที่แข็งแกร่งแบบไหนกัน คุณเคยเจอเขาไหม？”

ซุนเหลียงฉายส่ายหัว “ไม่เคยเจอเขาหรอก เพียงแค่เคยได้ก็เท่านั้น ท่านหมอเทวดา พวกเราไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้หรอก แค่ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีในแต่ละวันก็พอ”

อู๋เป่ยตอบกลับ “ก็จริง ผมแค่อยากออกไปดูสักหน่อย”

ซุนเหลียงฉายกล่าว “ถึงแม้ว่าพื้นที่แต่ละเขตจะมีถนน แต่ก็ต้องมีบอดิการ์ดไปส่งถึงจะได้ แต่พวกเราประชาชนธรรมดาๆที่ไม่มีบอดิการ์ด ทำได้แค่ดูและความปลอดภัยของตัวเอง ดังนั้นโดยปกติเราจะไม่ออกไป จะรอแค่พ่อค้าจากข้างนอกเข้ามา จากนั้นก็แลกเปลี่ยนสินค้ากัน”

อู๋เป่ย “ผ้าของบอสซุนก็แลกเปลี่ยนมาด้วยวิธีสินะ？”

ซุนเหลียงฉายหัวเราะ “ใช่แล้ว แต่ว่าวิธีนี้น่ะหาเงินได้น้อย ยังไงก็เป็นฝ่ายเขาที่เสนอราคามา จะเปิดราคาสูงเท่าไหร่พวกเราก็ฟัง ผมได้ยินมาว่า ราคาของผ้าที่ด้านนอกนั้นเพียงแค่สิบเปอร์เซ็นของราคาในนี้เอง ส่วนของที่พวกเราผลิตพอไปขายด้านนอกราคาก็สูงขึ้นสอบเท่า เห้อ อิจฉาพวกพ่อค้าพวกนี้ พวกเขาสุดยอดมาก ที่สามารถต่อกรกับสัตว์ประหลาดข้างนอกนั่นได้！”

อู๋เป่ย “พูดถึงสัตว์ประหลาดข้างนอก บอสซุนมีความรู้เกี่ยวกับมันแค่ไหน？”

ซุนเหลียงฉายนิ่งไปชั่วครู่ “เคยได้ยินพ่อค้าที่ที่ผ่านมาพูดถึงอยู่สองสามครั้ง สัตว์ประหลาดข้างนอกนั่นมีมากมายหลากหลาย มีทั้งคนที่กลายเป็นสัตว์ประหลาด แล้วก็มีสัตว์ที่กลายเป็นสัตว์ประหลาด หรือแม้กระทั่งพืชพรรณหรือสิ่งของที่กลายเป็นสัตว์ประหลาด สรุปเลยก็คือมีทุกรูปแบบ สัตว์ประหลาดพวกนี้มีพลังที่แข็งแกร่งมาก พวกบอดิการ์ดหลีกเลี่ยงที่ปะทะกับพวกมัน”

เห็นได้ชัดว่าข้อมูลที่ซุนเหลียงฉายมีทั้งหมดนั้นจำกัด อู๋เป่ยจึงคิดว่าถ้าไปพบนายท่านหวงเขาคงจะต้องถามอย่างละเอียด

เมื่อกินข้าวเสร็จ ซุนเหลียงฉายก็บอกว่าจะไปบ้านของนายท่านหวงตอนบ่าย อู๋เป่ยจึงได้ถือโอกาสออกไปข้างนอก เขาไปที่ร้านยาเพื่อช่างยาบางอย่าง จากนั้นจึงเรียกรถม้ากลับไปที่บ้าน

กลับไปครั้งนี้เขาต้องขอบคุณอี้เสี่ยวเยว่ ถ้าไม่ได้หญิงสาวที่แสนดีคนนี้ เขาคงจะตายอยู่บนถนนไปแล้ว

ก่อนหน้านี้จางฝูเฉวียนเป็นผู้เช่าของตระกูลอี้ ดังนั้นเมื่อเขาปรากฎตัวที่หน้าประตู คนที่เฝ้าประตูจึงประหลาดใจเป็นอย่างมาก จางฝูเฉวียนที่ทั้งเปลี่ยนชุดใหม่ อาบน้ำสระผมล้างหน้าล้างตา ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน โดยเฉพาะท่าทางของเขาที่ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้เลยแม้แต่นิดเดียว

อู๋เป่ยให้เงินกับทุกคนที่อยู่หน้าประตูไปหลายเหรียญทองแดง และยกยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้น “ผมอยากที่จะพบคุณหนูสี่สักหน่อย”

สองคนที่รับเงินมาหัวเราะพร้อมกับถามขึ้น “ฝูเฉวียน นายหาเงินได้แล้วเหรอ？ แล้วมีธุระอะไรที่จะพบคุณหนูสี่？”

อู๋เป่ย “คุณหนูสี่ให้ผมเอายามาให้”