ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1986

สัตว์ประหลาดเสียเปรียบ จ้องมองอู๋เป่ยพลางถอยหลังไม่หยุด อู๋เป่ยจะปล่อยมันไปได้อย่างไร เขาใช้วิชาย่างเท้าลึกลับ พริบตาเดียวก็พุ่งไปที่ด้านขวาของสัตว์ประหลาด แล้วฟันดาบออกไป

"ผัวะ!"

เพราะบาดเจ็บ ปฏิกิริยาของสัตว์ประหลาดช้าลงมาก หลบไม่ทันก็ถูกฟันศีรษะขาด ในชั่วขณะที่สัตว์ประหลาดตาย อู๋เป่ยรู้สึกว่ามีพลังบางอย่างไหลเข้าสู่ร่างกายเขา ทำให้พละกำลังของเขาเพิ่มขึ้นกว่าสิบเปอร์เซ็นต์

เขาชะงักไปครู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? การตายของสัตว์ประหลาดกลับสามารถเพิ่มพละกำลังให้เขาได้?

เก็บดาบ เขาเดินหน้าต่อไป เดินไปอีกหลายหลี่ เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งแอบติดตามอยู่ จึงหยุดอีกครั้ง ไม่นาน หมาป่าห้าตัวก็ปรากฏขึ้นรอบตัว

หมาป่าทั้งห้าตัวนี้ มีกระดูกห่อหุ้มที่ศีรษะและข้อต่อ สูงถึงสองเมตร ร่างใหญ่กว่าม้า แต่ละตัวแยกเขี้ยวเหลียว ค่อยๆ บีบเข้าใกล้เขา

เมื่อหมาป่าทั้งห้าเข้าใกล้ อู๋เป่ยรู้สึกได้ด้วยปราชญ์จิตสำนึกว่า พละกำลังของหมาป่าแต่ละตัวอ่อนกว่าสัตว์ประหลาดก่อนหน้าเล็กน้อย ราวแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เมื่อรวมพลังทั้งห้าตัวแล้ว พลังการต่อสู้เหนือกว่าสัตว์ประหลาดตัวก่อนมาก

เขาถอนหายใจ ด้วยการหลอมร่างขั้นที่เจ็ด เขาไม่กลัวฝูงหมาป่า ด้วยประสบการณ์การต่อสู้อู่ที่มี แม้จะมีมากกว่านี้เป็นสองเท่า เขาก็รับมือได้

"โฮก!"

หมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านซ้าย เห็นได้ชัดว่าเป็นการโจมตีเพื่อหยั่งเชิง เพียงแค่อู๋เป่ยยกดาบขึ้น หมาป่าที่เหลือก็จะโจมตีพร้อมกัน

อู๋เป่ยสงบนิ่งมาตลอด จนกระทั่งหมาป่าเข้ามาในระยะสองเมตร เขาจึงพลันย่อตัวลง เหวี่ยงดาบ

"ผัวะ!"

หัวหมาป่ากลิ้ง เลือดพุ่งกระเซ็น

หมาป่าที่เหลือพุ่งเข้ามาทันที แสงดาบวาบดั่งสายน้ำ แยกเป็นสองทาง สังหารหมาป่าสองตัวที่โจมตีเร็วที่สุด ตัวหนึ่งถูกฟันขาดที่เอว อีกตัวถูกตัดหัว

หมาป่าสองตัวที่เหลือที่กระโดดอยู่กลางอากาศตกใจ รีบบิดตัวกลางอากาศ หนีไปคนละทาง

"วี้ด!"​​​​​​​​​​​​​​​​

อู๋เป่ยเคลื่อนไหวเร็วดั่งสายฟ้า พริบตาเดียวก็ไล่ทันหมาป่าตัวหนึ่ง ฟันฆ่าในดาบเดียว อีกตัวหนีไปได้แค่สิบเมตรก็ถูกเขาไล่ทันและจัดการในดาบเดียวเช่นกัน

หลังฆ่าหมาป่าทั้งห้าตัว เขารู้สึกว่ามีพลังห้าสายไหลเข้าสู่ร่างกายตามลำดับ พละกำลังของเขาจึงเพิ่มขึ้นถึงครึ่งหนึ่ง!

"ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แค่ฆ่าสัตว์ประหลาด ก็ได้รับพลังงานส่วนหนึ่ง!"

"แปลกไหมล่ะ?" ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากระยะหลายสิบเมตร ชายวัยกลางคนค่อยๆ เดินออกมา

เมื่อเห็นคนผู้นี้ อู๋เป่ยก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยอดฝีมือที่มีระดับเหนือกว่าขั้นหลอมร่าง

เขามองไปที่ผู้มาใหม่ มือกุมด้ามดาบ

ชายวัยกลางคนพูด: "ไม่ต้องตื่นตระหนก ข้าเหมือนเจ้า เป็นผู้บำเพ็ญที่ออกมาจากเขตปลอดภัย"

อู๋เป่ย: "เจ้าอยู่แถวนี้มาตลอด?"

ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ ดวงตาสีเหลืองอ่อน ที่เอวก็แขวนดาบเช่นกัน เขาหยุดที่ระยะราวยี่สิบก้าวจากอู๋เป่ย พูดว่า: "ข้าชื่อสือฉางเย่"

อู๋เป่ย: "เมื่อกี้พูดถึงความรู้สึกตอนที่ผมฆ่าสัตว์ประหลาดใช่ไหม?"

ชายวัยกลางคน: "เมื่อสัตว์ประหลาดพวกนี้ถูกฆ่า จะกระตุ้นกฎเกณฑ์โบราณอย่างหนึ่ง ชีวิตและพลังของสัตว์ประหลาดส่วนหนึ่งจะถ่ายโอนกลับมาสู่ผู้ล่า"

อู๋เป่ยรู้สึกสะท้านใจ ถาม: "ส่วนหนึ่งนั้นเท่าไหร่?"

สือฉางเย่: "แต่ละคนไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับพลังการตรัสรู้และพลังยุทธ์ของแต่ละคน อย่างข้า เมื่อฆ่าสัตว์ประหลาดหนึ่งตัว จะได้รับพลังตอบแทนราวห้าเปอร์เซ็นต์กว่าๆ"