ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1988

เมื่อเดินมาถึงบริเวณเชิงเขา อู๋เป่ยสังเกตเห็นว่ามีผู้คนอยู่รอบๆ และไม่ได้มีเพียงหนึ่งหรือสองคน แต่พวกเขายืนรวมกลุ่มกันสามถึงห้าคน แต่ไม่มีใครขึ้นไปบนภูเขาเลย

เขามองไปรอบๆ แล้วเดินเข้าไปหาสามคนที่อยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งเป็นชายสองคนและหญิงหนึ่งคน ทั้งสามคนดูยังอายุน้อย และน่าจะเป็นนักล่าสัตว์ประหลาดในระดับฝึกฝนร่างกาย หญิงสาวสวมกางเกงหนังรัดรูป เน้นเรียวขาที่ยาวสวย มัดผมหางม้า และเหน็บมีดสั้นสองเล่มเอวบางของเธอ และยังสะพายธนูสะพายอยู่ด้านหลังด้วย

เมื่ออู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้ ทั้งสามคนแสดงท่าทีระมัดระวังทันที โดยจับอาวุธในมือแน่น

เขาจึงหยุดอยู่ห่างออกไปประมาณห้าเมตร แล้วโค้งคำนับเล็กน้อย พร้อมกล่าวทักทายอย่างสุภาพว่า: “พวกท่าน ขอรบกวนด้วย”

ชายคนหนึ่งที่มีหนวดเครารูปทรงเลขแปดถามกลับว่า: “เจ้ามีธุระอะไร?”

อู๋เป่ยตอบว่า: “ข้าต้องการสอบถามว่า ทำไมถึงมีนักล่าสัตว์ประหลาดมากมายในบริเวณนี้?”

ชายหนวดเครารูปทรงเลขแปดตอบว่า: “บนเขานั้นมีสัตว์ประหลาดระดับเจ็ดที่บาดเจ็บอยู่ ทุกคนก็อยากจะฆ่ามันเพื่อชิงรางวัลกันทั้งนั้น”

หญิงสาวกล่าวขึ้นว่า: “คนที่ขึ้นไปบนเขา ล้วนตายหมดแล้ว แม้จะเป็นสัตว์ประหลาดระดับเจ็ดที่บาดเจ็บ ก็ไม่ใช่ว่าใครๆ จะรับมือมันได้ โดยเฉพาะจอมเวทธรรมดา”

อู๋เป่ยถามด้วยความสงสัยว่า: “ในเมื่อมันเป็นสัตว์ประหลาดระดับเจ็ด แล้วทำไมถึงยังมีนักล่าขั้นฝึกฝนร่างกายมากมายมาที่นี่?”

“ความโลภน่ะสิ ทุกคนต่างคิดว่าตัวเองอาจโชคดี พวกเราก็เช่นกัน” หญิงสาวตอบพลางมองเขาเล็กน้อย ใบหน้าของเธอคมคายดุจภาพวาด สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความองอาจ ทำให้คนมองยากที่จะลืมเลือน

อู๋เป่ยยังไม่ได้โง่ถึงขนาดคิดว่า ตัวเองจะสามารถสู้กับสัตว์ประหลาดระดับเจ็ดได้ ไม่ต้องพูดถึงระดับเจ็ดเลย แม้แต่ระดับหก เขาก็ไม่มีทางเอาชนะได้

เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินจากไป แต่เพิ่งก้าวได้ไม่กี่ก้าว หญิงสาวก็กล่าวขึ้นจากด้านหลัง:

“ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ไม่อยากดูเรื่องสนุกหน่อยเหรอ?”

อู๋เป่ยหยุดเดินแล้วถามว่า: “เรื่องสนุกอะไร?”

หญิงสาวกล่าวว่า: "มีจอมเวทสี่คนขึ้นเขาพร้อมกับอาวุธทรงพลัง คิดว่าอีกไม่นานคงจะเริ่มลงมือแล้ว"

อู๋เป่ย: "จอมเวทสี่คนพร้อมกับอาวุธสังหาร ดูแล้วน่าจะพอมีโอกาสเอาชนะได้อยู่ เพราะสัตว์ประหลาดตัวนั้นบาดเจ็บอยู่"

สายตาของหญิงสาวจับจ้อง ไปที่อู๋เป่ย ในโลกนี้ ผู้หญิงมักชื่นชมคนที่แข็งแกร่ง เพราะพวกเขาสามารถมอบความปลอดภัยให้ และยิ่งเป็นผู้หญิงที่มีวิสัยทัศน์ ยิ่งมักให้ความสนใจกับคนที่เหนือกว่าคนทั่วไป

"นายอยู่ในขั้นฝึกฝนร่างกายระดับไหน?" เธอถาม

อู๋เป่ยไม่ต้องการให้ตัวเองดูโดดเด่นเกินไป จึงตอบว่า: "ระดับห้า"

ทั้งสามคนสบตากันด้วยความตกใจ ชายหน้ายาวคนหนึ่งกล่าวขึ้นว่า: "ขั้นฝึกฝนร่างกายระดับห้า นายพูดเกินจริงไปหรือเปล่า?"

ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาสงสัย เพราะระดับห้านั้นยากจะบรรลุได้ พวกเขาเองยังอยู่แค่ระดับสามเท่านั้น

อู๋เป่ยกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ: "นายคิดว่าฉันพูดเกินจริง ก็คิดแบบนั้นไปเถอะ" เขาไม่ได้ต้องการการยอมรับจากพวกเขา

หญิงสาวพูดว่า: "ข้าเชื่อ ข้าขอแนะนำตัวหน่อย ข้าชื่อเสี่ยวอู่ ส่วนสองคนนี้ชื่อจั่นลั่งและฉงฮุย"

ฉงฮุยคือชายที่มีหนวดรูปทรงเลขแปด ส่วนจั่นลั่งคือชายหน้ายาวที่ตั้งข้อสงสัยในตัวอู๋เป่ย ทั้งสองคนดูชัดเจนว่าไม่ยินดีต้อนรับเขา เพราะทุกคนยังไม่คุ้นเคยกัน

อู๋เป่ย: "ข้าชื่ออู๋เป่ย"

เสี่ยวอู่พูดว่า: "ข้าอยากชวนเจ้าเข้าร่วมกับพวกข้า"

จั่นล่างขมวดคิ้วพูดว่า: "เสี่ยวอู่ ข้าไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าแบบเขา"

เสี่ยวอู่: "ทุกคนต้องใช้เวลาเพื่อสร้างความคุ้นเคยกัน ตอนแรกเจ้าก็เป็นคนแปลกหน้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"

จ้งฮุย: "ข้าก็เหมือนกัน ตอนนี้เรามีคนเพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้คนนอกเข้ามาร่วมด้วย"

ในขณะนี้ เสียงคำรามดังก้องมาจากยอดเขา ตามมาด้วยเสียงแผ่นดินสะเทือน เหมือนฟ้าถล่มดินทลาย ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งที่แขนข้างหนึ่งขาดและมีเลือดท่วมตัว ก็วิ่งลงมาจากยอดเขา แล้วตะโกนว่า: "กับดัก! คราวนี้มันเป็นกับดัก!"

"ตูม! ตูม! ตูม!"

ทันใดนั้น สัตว์ประหลาดจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นจากทุกทิศทาง มีไม่ต่ำกว่าหลายพันตัว และล้อมกลุ่มคนบริเวณเชิงเขาไว้ทันที