ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2006

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆด้วยความเหนื่อยใจ และหันไปพูดกับสัตว์ประหลาดขนสีทองว่า：“ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ อีกตัวหนึ่ง เมื่อมันฟื้นขึ้นมา ข้าจะคืนมันให้เจ้าโดยทันที”

สัตว์ประหลาดขนทองมองอู๋เป่ยด้วยสายตาซับซ้อน ก่อนจะโยนเจ้าตัวเล็กอีกตัวไปหาเขา อู๋เป่ยรับมันไว้อย่างระมัดระวัง แล้วโยนมันเข้าไปในรังเวทย์ปีศาจเช่นกัน

คราวนี้ เจ้าตัวเล็กที่ตื่นขึ้นมาก็มองว่ามันเป็นญาติ จึงวิ่งไปมารอบๆตัวมันเช่นกัน

อู๋เป่ยกระแอมเบาๆก่อนจะพูดขึ้น：“ถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลือ ข้าก็ยินดีช่วยเสมอ”

เขาสังเกตเห็นว่า พลังชีวิตส่วนเกินในร่างของสัตว์ประหลาดขนทองยังคงสะสมอยู่โดยไม่ได้ถูกใช้ สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยเพิ่มพลัง แต่ยังเป็นภาระอีกด้วย

สัตว์ประหลาดขนทองพยักหน้าเบาๆ เพื่อยอมรับความช่วยเหลือจากอู๋เป่ย ในวินาทีถัดมา ร่างของมันก็พุ่งเข้าสู่รังเวทย์ปีศาจ!

พลังชีวิตส่วนเกินในร่างของมันเหลือเยอะมาก จึงถูกรังเวทย์ปีศาจดูดซับไปอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็ยังช่วยปรับเปลี่ยนโครงสร้างร่างกายของมัน ครั้งนี้ สัตว์ประหลาดขนทองอยู่ในรังเวทย์ปีศาจนานถึงครึ่งวันเต็มจึงออกมา

เมื่อมันออกมา กลิ่นอายรอบตัวมันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด อาหลีถึงกับอดไม่ได้ที่จะยืนระมัดระวังอยู่หน้าอู๋เป่ย

“ขอบคุณมาก” คราวนี้มันเปล่งเสียงพูดออกมาเหมือนมนุษย์ ที่แท้แล้ว ในระหว่างที่อยู่ในรังเวทย์ปีศาจ มันได้รับความรู้บางอย่างเกี่ยวกับการใช้ภาษา

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า：“ไม่ต้องเกรงใจ”

สัตว์ประหลาดหันไปมองเจ้าตัวเล็กขนสีฟ้า แล้วพูดว่า：“ถ้าลูกตัวที่สองชอบเจ้า ข้าก็ยกมันให้ตามเจ้าไปอยู่ด้วยก็แล้วกัน”

อู๋เป่ยรีบพูดขึ้นทันทีว่า： “ไม่จำเป็นหรอกทั้ง? เจ้าค่อยๆใช้เวลาสานสัมพันธ์กับมัน ไม่นานมันก็จะผูกพันธ์กับเจ้าเอง”

สัตว์ประหลาดส่ายหัว ：“เอาตามนี้แหละ” พูดจบ มันกระโดดขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะหายวับไปในทันที และก็ไม่รู้ว่ามันไปยังมิติไหน

อู๋เป่ยมองตามมันไปอย่างอึ้งๆ ก่อนจะก้มลงมองลูกตัวเล็กในอ้อมแขน แล้วถอนหายใจอย่างหมดคำพูด：“นี่หรือวิธีเลี้ยงลูกของแม่? ทิ้งลูกไว้โดยไม่สนใจแบบนี้ เจ้านี่มีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งเกินไป และกินเยอะมากจนข้ากลัวว่าคงได้หมดตัวเพราะเลี้ยงมันแน่ๆ”

อาหลีหัวเราะ แล้วพูดว่า：“นายท่าน ข้าว่าเจ้าตัวเล็กนี่น่ารักมาก เลี้ยงไว้เถอะ”

อู๋เป่ยลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆ แล้วพูดว่า：“ต่อไป เจ้าจะชื่อว่าเอ้อร์จ้วง”

หลังจากนั้น อู๋เป่ยก็เดินสำรวจทั่วพื้นที่สุ่ยเทียนหยวน แต่ก็ไม่พบสมบัติหรือสิ่งล้ำค่าอื่นๆอีก ดังนั้น พวกเขาจึงตัดสินใจออกจากสุ่ยเทียนหยวน และกลับสู่เส้นทางหลัก

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวพูดว่า：“ซวนเป่ย ข้างหน้ามีสถานที่ที่เรียกว่าเกาะแห่งความโกลาหล เผ่าเทพเคยค้นพบสมบัติมากมายที่นั่น อย่างไรก็ตาม เกาะแห่งความโกลาหลนี้ก็อันตรายมาก ในอดีตมีเทพจำนวนนับไม่ถ้วนที่พยายามบุกเข้าไป และสุดท้ายมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รอดชีวิตออกมาได้”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว：“เผ่าเทพที่แข็งแกร่งนักหนา กลับมีเพียงคนเดียวที่รอดออกมาจากที่นั่น?”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวพยักหน้า：“หลังจากนั้น เผ่าเทพก็พยายามเข้าไปอีกหลายครั้ง หวังว่าจะได้รับผลประโยชน์มหาศาลจากที่นั่น แต่ทุกครั้งล้วนล้มเหลวโดยไม่มีข้อยกเว้น”

อู๋เป่ย：“แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแห่งยุคของเผ่าเทพก็ยังทำไม่ได้งั้นหรือ?”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียว：“ใช่ ผู้อาวุโสของเผ่าเทพคาดการณ์ว่า มีความเป็นไปได้สูงที่เกาะแห่งความโกลาหลนี้จะมาจาก จักรวาลหลัก”

ร่างกายของอู๋เป่ยสะท้าน จักรวาลที่เขาอยู่นั้น มีชื่อเรียกว่าจักรวาลเจิ้นตั้น ล้วนเป็นเพียงหนึ่งในเงาสะท้อนของจักรวาลหลัก

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ไม่น่าแปลกใจที่เผ่าเทพจะจัดการกับมันไม่ได้”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียว：“ซวนเป่ย พวกเราจะเข้าไปกันจริงๆหรือ?”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า：“สถานที่ที่เกี่ยวข้องกับจักรวาลหลัก ข้าต้องเข้าไปแน่นอน!