ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2010

อู๋เป่ย: "เซิ่นพั่วเซียว เจ้าก็มีความสามารถบ้างจริงๆ ถึงได้เดินมาถึงจุดสิ้นสุดขั้นที่สองของหนทางแห่งผู้เที่ยงแท้ได้ แต่ว่า เจ้าก็ได้มาเท่านี้แหละ"

เซิ่นพั่วเซียว: "ท่านก็ทำให้ข้าประหลาดใจไม่น้อย ข้าคิดว่าไม่มีใครนอกจากข้า ที่จะสามารถมาถึงที่นี่ได้"

อู๋เป่ย: "ตอนนี้ เจ้าจะไสหัวไปไหนก็ไปซะ กลับไปทางที่เจ้ามาก็แล้วกัน" คำพูดนี้เป็นการตอบกลับความไร้มารยาทก่อนหน้านี้ของอีกฝ่าย

เซิ่นพั่วเซียวไม่ได้โกรธ แต่ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "พี่หลี่ จากที่เห็นแล้ว ท่านก็แข็งแกร่งไม่น้อย เช่นนั้น ทำไมเราไม่ร่วมมือกันเปิดประตูบานนี้ล่ะ?"

อู๋เป่ย: "ข้าจำเป็นต้องร่วมมือกับเจ้าด้วยหรือ?"

ขณะที่พูด เขาก็เดินตรงไปหาเซิ่นพั่วเซียว อีกฝ่ายถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนจะพูดอย่างเยือกเย็นว่า: "พี่หลี่ ท่านคิดจะลงมือกับข้าหรือ?"

อู๋เป่ย: "เจ้าเรียกใครว่าพี่น้องกัน?"

เซิ่นพั่วเซียวพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น: "พี่หลี่ บิดาข้าคือผู้แข็งแกร่งแห่งยุคในระดับสี่ยุค! ตระกูลของข้ามีผู้แข็งแกร่งแห่งยุค ถึงสามคนประจำการอยู่! ด้วยพื้นเพของข้า เช่นนี้ไม่คู่ควรจะเป็นพี่น้องกับพี่หลี่หรือ?"

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจ: "เจ้าเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ใช่ไหม? บิดาเจ้าก็เป็นมนุษย์ แต่กลับเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งยุคระดับหกยุค เขาทำได้อย่างไร?"

เซิ่นพั่วเซียว: "การฝึกฝนในจักรวาลอื่นๆ ก็สามารถเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งยุคได้เช่นกัน"

อู๋เป่ย: "อย่างนี้นี่เอง ดูเหมือนว่าตระกูลของเจ้าจะทรงอิทธิพลไม่น้อยเลย"

เซิ่นพั่วเซียว: "ก็นับว่าไม่เลวนัก อย่างน้อยต่อหน้าเผ่าเทพ ตระกูลของข้าก็พอจะปกป้องตัวเองได้"

อู๋เป่ย: "สถานที่ก่อนหน้านี้ เจ้าลองเข้าไปหรือยัง?"

เซิ่นพั่วเซียว: "ทะเลแห่งความโกลาหลอันตรายเกินไป ส่วนสุ่ยเทียนหยวนก็แทบจะไม่มีโอกาสรอด ข้าตั้งเป้าหมายไว้ที่ หนทางแห่งผู้เที่ยงแท้ขั้นที่สาม เพราะที่นั่นมีสิ่งที่ข้าต้องการ คือสุดยอดขุมทรัพย์"

อู๋เป่ยกล่าวอย่างเย็นชา: "เจ้าอาจจะผิดหวัง สุดยอดขุมทรัพย์ อาจจะไม่ได้อยู่ในขั้นที่สามก็ได้"

เซิ่นพั่วเซียวชะงัก: "ไม่ได้อยู่ในขั้นที่สามอย่างนั้นหรือ?"

อู๋เป่ย: "ข้าแค่พูดลอยๆ เจ้าอย่าไปใส่ใจมากนัก"

เซิ่นพั่วเซียว: "พี่หลี่ ท่านต้องการร่วมมือกับข้าหรือไม่?"

อู๋เป่ยมองอีกฝ่ายแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มและพูดว่า: "ก่อนอื่น ข้าขอถามเจ้าสักสองสามคำถาม เจ้ารู้จักจักรวาลหลักหรือไม่?"

เซิ่นพั่วเซียว ตอบว่า: "ย่อมรู้จักสิ จักรวาลเจิ้นตั้นที่เรากำลังอยู่ตอนนี้เป็นเพียงจักรวาลรอง ซึ่งมันเป็นเงาของจักรวาลหลัก พูดง่ายๆก็คือ จักรวาลหลักคือโลกที่แท้จริง ส่วนเรานั้นเป็นเพียงสิ่งลวงตา เมื่อเทียบกับสิ่งมีชีวิตในโลกจริง เรานั้นอ่อนแออย่างเทียบไม่ได้"

"ก็ไม่แน่เสมอไป” อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “หากจักรวาลรองเป็นเงาของจักรวาลหลัก เช่นนั้นโลกของเราจะต้องมีโลกจริงที่สอดคล้องกันในจักรวาลหลัก ดังนั้นข้ามีข้อสันนิษฐานหนึ่งว่า จักรวาลหลักน่าจะประกอบด้วยห้วงเวลามากมาย และแต่ละห้วงเวลาอาจสอดคล้องกับจักรวาลรองหนึ่งแห่ง"

เซิ่นพั่วเซียวดวงตาส่องประกาย: "ข้อสันนิษฐานของพี่หลี่น่าสนใจมาก! ตอนข้าสนทนากับผู้ใหญ่ในตระกูล พวกเขาต่างก็มีความคิดเห็นหลากหลายเช่นกัน"

อู๋เป่ย: "หากจักรวาลหลักมีห้วงเวลามากมายจริงๆ ย่อมต้องมีบางห้วงเวลาที่อ่อนแอ และบางห้วงเวลาที่ทรงพลัง จักรวาลเจิ้นตั้นที่เราอยู่ในตอนนี้ ถูกกล่าวว่าจะถือกำเนิดลำดับสูงสุดในไม่ช้า ดังนั้น ห้วงเวลาที่สอดคล้องในจักรวาลหลักย่อมไม่ใช่ห้วงเวลาธรรมดา แต่น่าจะเป็นห้วงเวลาระดับสูงและทรงพลังมาก"

เซิ่นพั่วเซียวรู้สึกสะเทือนใจ: "หากสิ่งที่พี่หลี่คาดการณ์ไว้เป็นจริง เช่นนั้นต่อหน้าสิ่งมีชีวิตในจักรวาลหลัก เราอาจจะไม่ได้อ่อนแอ!"

อู๋เป่ย: "ดังนั้นข้าจึงคิดว่า จุดมุ่งหมายสูงสุดของพวกเราสิ่งมีชีวิตในจักรวาลรองเหล่านี้ ไม่ใช่การเข้าสู่จักรวาลหลักที่แท้จริงหรอกหรือ?"

เซิ่นพั่วเซียวหัวเราะ: "นั่นเป็นเรื่องที่ผู้แข็งแกร่งระดับจักรวาลต้องพิจารณา สำหรับระดับของเราในตอนนี้ คงยังไม่มีทางคิดเรื่องนั้นได้"

อู๋เป่ย: "เจ้าพูดมีเหตุผล แต่หากเราสามารถรู้บางสิ่งล่วงหน้า เราก็อาจลดทางอ้อมหรือเส้นทางที่ผิดพลาดในระหว่างการฝึกฝนได้"

เซิ่นพั่วเซียวถอนหายใจ: "พี่หลี่ช่างน่าทึ่งยิ่งนัก เพียงได้พูดคุยกับท่าน ข้าก็ได้รับประโยชน์อย่างมาก!"