ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2045

อู๋เป่ยเก็บกระบี่ชางเสวียน แล้วพูดกับหยางซื่อเจินที่กำลังยืนใจลอยว่า “ลุงหยาง ที่เหลือก็ฝากพวกท่านจัดการแล้วกัน”

หยางซื่อเจินได้สติกลับมา ตะโกนเสียงดังว่า “ฆ่าให้หมด!”

เมื่อขาดยอดฝีมือขั้นจิตวิญญาณไป สี่ค่ายวีรชนก็เกิดความโกลาหล ไม่นานก็ยอมแพ้ หยางซื่อเจินไม่ได้ฆ่าคนมากนัก เพียงแต่ประหารคนที่เคยร่วมการต่อสู้ในอดีต ส่วนคนที่เหลือก็ยังคงถูกใช้งานต่อไป เพราะการบริหารเหมืองแร่จำเป็นต้องใช้คนจำนวนมาก

ในขณะนี้ อู๋เป่ยได้เข้าไปตรวจสอบในเหมืองผลึกวิญญาณแล้ว เหมืองแห่งนี้ผลิตผลึกวิญญาณจำนวนมากทุกวัน เนื่องจากอยู่ลึกจากผิวดินมาก คนงานต้องขุดเจาะแร่ในเหมืองและแบกขึ้นมาทีละตะกร้า

เหมืองผลึกวิญญาณแห่งนี้เปรียบเสมือนแม่ไก่ออกไข่ทองคำ ตราบใดที่ยังมีมันอยู่ ก็จะมีความมั่งคั่งไหลมาเทมาไม่ขาดสาย

ขณะนั้นหยางซื่อเจินก็เดินเข้ามาด้วย เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “หลานรัก ไม่นึกเลยว่าหลานจะกล้าหาญขนาดนี้ วิธีการที่ลุงเตรียมไว้ยังไม่ต้องได้ใช้เลย”

อู๋เป่ยถามว่า “ได้ยินมาว่าลุงหยางมีไม้ตาย ไม่ทราบว่าเป็นอะไร?”

หยางซื่อเจินหยิบกล่องขนาดฝ่ามือออกมาจากอก ด้านนอกของกล่องมีลวดลายแกะสลักที่งดงาม เขาพูดว่า “ข้างในนี้มีเข็มขนวัวถึงสามแสนหกหมื่นเล่ม เล็กจนตามองไม่เห็นเลยทีเดียว เมื่อเปิดออก มันจะกำจัดศัตรูที่อยู่ตรงหน้าได้ในทันที ทว่า มันใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงไม่อยากใช้ง่ายๆ”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “โชคดีที่ไม่ได้ใช้ ไม่อย่างนั้นคงเสียของเปล่า”

หยางซื่อเจินพูดว่า “เหมืองแร่แห่งนี้ รายได้ส่วนแบ่งแปดสิบเปอร์เซ็นต์ต้องส่งมอบ ส่วนอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์จะแบ่งกันครึ่งหนึ่งระหว่างหลานและตระกูลหยาง คิดว่าไง?”

อู๋เป่ยประหลาดใจมาก “ยังต้องส่งมอบอีกครึ่งเลยหรือ?”

หยางซื่อเจินตอบว่า “แน่นอน ทั้งตระกูลหยางและสี่ค่ายวีรชนเป็นเพียงกลุ่มอำนาจเล็กๆ เท่านั้น เจ้าของที่แท้จริงของเหมืองนี้คือ ตระกูลหลันที่อยู่เหนือขึ้นไป”

อู๋เป่ยถามว่า “ตระกูลหลันมียอดฝีมือขั้นเต๋าบู๊ด้วยหรือ?”

หยางซื่อเจินตอบว่า “อืม พวกเขามีอยู่หนึ่งคน เป็นผู้แข็งแกร่งขั้นเต๋าบู๊ระดับสอง ผู้แข็งแกร่งระดับนี้สามารถใช้มือเพียงข้างเดียวกำจัดยอดฝีมือขั้นจิตวิญญาณระดับสิบได้อย่างง่ายดาย แข็งแกร่งมากจริงๆ”

อู๋เป่ยพูดว่า “ส่งมอบรายได้ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ตระกูลหลันนี้ช่างโลภมากจริงๆ”

“นี่ถือว่าน้อยแล้ว บางแห่งต้องส่งมอบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ตระกูลหลันควบคุมเหมืองแร่มากกว่าพันแห่ง และยังเก็บภาษีจากเมืองไป่มู่ ส่วนใหญ่เพื่อส่งมอบให้ตระกูลหลันอีกด้วย”

อู๋เป่ยถามว่า “รัฐบาลไม่เก็บภาษีเลยหรือ?”

หยางซื่อเจินตอบว่า “ตระกูลหลันมีตำแหน่งในราชการ ผู้นำตระกูลหลันยังดำรงตำแหน่งเจ้าเมืองในเขตนี้ด้วย ดังนั้นรายได้ส่วนหนึ่งก็จะถูกส่งเข้าคลังของรัฐเช่นกัน”

อู๋เป่ย “ให้นักรบวิถีบู๊ปกครองพื้นที่หนึ่งก็ถือเป็นวิธีที่ดี”

หยางซื่อเจิน “หลานรัก เรื่องที่นี่ฝากให้ลูกน้องจัดการไปเถอะ หลานไปอยู่กับซือหลิงก่อน อีกไม่กี่วันก็จะแต่งงานแล้ว ใช้เวลาทำความคุ้นเคยกันให้มากหน่อย”

อู๋เป่ย “ได้ครับ”

ขณะนั้น หยางซือหลิงกำลังเลือกของหมั้นหมายกับมารดา ในฐานะบุตรสาวเพียงคนเดียวของหยางซื่อเจิน เธอได้รับความรักและการดูแลอย่างมากจากครอบครัว

ในขณะนั้นเอง หญิงสาวผู้สง่างามวัยประมาณสามสิบปีเดินเข้ามา เมื่อมองเห็นของหมั้นที่เต็มห้อง เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ซือหลิง หนูไม่ต้องเลือกแล้ว ของที่ชอบก็เอาไปให้หมด”

หยางซือหลิงยิ้ม “อาสะใภ้รอง หนูไม่ต้องการมากนัก เลือกแค่บางชิ้นก็พอ”

หญิงคนนี้คือภรรยาของอารองของหยางซือหลิง ชื่อว่าหวงอวี่เจิน แต่ทว่าอารองของนางเสียชีวิตตั้งแต่ตอนอายุยี่สิบ เมื่อสิบปีก่อน หลังจากอารองเสียชีวิตได้หนึ่งปี อาสะใภ้รองผู้นี้ก็ให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่ง

ทุกคนรู้ว่าพ่อที่แท้จริงของเด็กชายคือหยางซื่อเจิน ด้วยธรรมเนียมของท้องถิ่นที่น้องชายเสียชีวิต ภรรยาน้องจึงอยู่กินกับพี่ชาย หยางซื่อเจินจึงออกตัวว่าเด็กชายคนนี้เป็นบุตรของน้องชายที่เสียชีวิต เพื่อสืบสายตระกูล

เรื่องนี้หยางซือหลิงกับมารดารับรู้ดี แต่ทั้งคู่ไม่ได้ใส่ใจนัก และยังปฏิบัติต่อเด็กชายอย่างดี หยางซือหลิงถึงกับรักเหมือนเป็นน้องแท้ๆ

หวงอวี่เจินยิ้ม “เอาไปเยอะๆ เผื่อจะไม่คุ้นกับอาหารหรือที่อยู่ใหม่ แล้วก็กลับบ้านมาไม่บ่อย อย่างน้อยก็จะได้ใช้ของที่คุ้นเคย”

คำพูดนี้ทำให้หยางซือหลิงไม่พอใจนัก นางยังไม่ได้แต่งงาน แต่กลับพูดว่าจะไม่ได้กลับมาบ้านบ่อยนัก

ซือหลิงที่เป็นคนไร้เล่ห์เหลี่ยม เมื่อโกรธ สีหน้าก็เผยความไม่พอใจทันที หยางซือหลิงตอบเรียบๆ “ท่านอาสะใภ้รอง ท่านพ่อบอกไว้ว่าในอนาคตทรัพย์สมบัติของบ้านเราจะตกเป็นของหนูกับฉู่หาน!”