ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2047

บนถนนมีอาหารข้างทางมากมาย อู๋เป่ยถูกดึงดูดด้วยร้านขายซุปหมูเปรี้ยวของร้านหนึ่ง เนื้อหมูที่ใช้มาจากหมูท้องถิ่นชนิดพิเศษ มันและเนื้อสลับกัน ถูกหั่นเป็นชิ้นบางๆ แล้วทำเป็นเนื้อหมูเด้ง จากนั้นปรุงเป็นซุปเปรี้ยวและเผ็ด โรยด้วยของทอดพื้นถิ่น รสชาติอร่อยอย่างมาก

หลังจากซดซุปหมูเปรี้ยวไปสามชาม อู๋เป่ยก็เช็ดปากและกำลังจะไปลองร้านต่อไป แต่ในตอนนั้นเอง เขาได้ยินเสียงหมาหอนดังมาจากข้างๆ

เมื่อเขาหันไปมอง ก็เห็นหมาขาเป๋ตัวหนึ่งกำลังถูกพ่อค้าถือไม้ไล่ตี มันมีขนสีขาวปนเหลือง ตัวไม่ใหญ่มาก กำลังคาบซาลาเปาไว้ในปากแน่น ขณะที่วิ่งหนีไปก็ร้องครวญครางพลางกัดซาลาเปากินไปด้วย

อู๋เป่ยรู้สึกว่าหมาตัวนี้ช่างกล้าหาญนัก โดนตีเจ็บขนาดนี้แล้วยังมีแก่ใจกินอาหาร เขาเดินเข้าไปห้ามพ่อค้าและพูดว่า “อย่าตีมันเลย ซาลาเปานั่นถือว่าฉันซื้อเอง”

พ่อค้าหัวเราะและพูดว่า “ท่านช่างมีเมตตานัก แต่เจ้าหมาตัวนี้มันชอบมาขโมยของกินประจำ และทุกครั้งมันก็ขโมยได้ทุกที”

อู๋เป่ยจึงซื้อซาลาเปาเพิ่มอีกสิบลูก แล้วเดินไปหาหมาตัวนั้นที่หลบอยู่ข้างกำแพง จากนั้นโยนซาลาเปาให้มันแล้วพูดว่า “กินซะ”

หมาตัวนั้นมองอู๋เป่ยด้วยสายตาแปลกๆ จากนั้นก็จ้องมองซาลาเปาอย่างลังเล ท่าทางเหมือนกำลังถามว่า “นี่ ซาลาเปาของคุณไม่มีพิษแน่นะ? คุณคิดจะวางยาฆ่าฉันหรือ?”

เมื่อเห็นสายตาของมัน อู๋เป่ยก็หัวเราะอย่างเหลืออด “แกหิวจนจะตายอยู่แล้วยังทำเป็นมีเล่ห์เหลี่ยม เจ้าหมาที่เจ้าเล่ห์เอ๊ย!”

พูดจบก็ส่ายหัว ก่อนจะเดินไปที่ร้านขายเนื้อย่างเพื่อกินต่อ

แต่กินไปได้ไม่กี่คำ เขาก็พบว่าหมาตัวนั้นตามเขามาด้วย และซาลาเปาที่เขาให้ไปก่อนหน้านี้ก็ถูกมันกินจนหมด

อู๋เป่ยพูดว่า “เจ้ากินเก่งไม่เบาเลยนะ ยังอยากกินอีกไหม?”

หมาตัวนั้นทำเป็นหยิ่งไม่ตอบ แต่สายตากลับแอบมองเนื้อย่างในมือเขา

อู๋เป่ยแสยะยิ้ม “แกไม่เพียงแต่เป็นหมาเจ้าเล่ห์ แต่ยังทำเป็นหยิ่งอีกนะ!”

เขาจึงพูดกับเจ้าของร้านว่า “เอาเนื้อย่างมาอีกยี่สิบไม้!”

เนื้อย่างที่นี่มีขนาดใหญ่มาก เพียงสามไม้ก็หนักถึงครึ่งกิโลกรัม เพื่อให้หมากินสะดวก อู๋เป่ยจึงรูดเนื้อออกมาใส่จานแล้ววางลงบนพื้น

เจ้าหมาตัวนั้นรีบกินเนื้ออย่างตะกละตะกราม ราวกับมันไม่ได้กินเนื้อมาหลายร้อยปี หลังจากที่กินซาลาเปาไปสิบลูก และเนื้ออีกสามสี่กิโลกรัม มันควรจะอิ่มแล้ว เพราะตัวของมันหนักเพียงสิบถึงสิบห้ากิโลกรัมเท่านั้น ซึ่งตามหลักการ มันไม่น่าจะกินได้เยอะขนาดนี้

ทว่า ท้องของเจ้าหมาตัวนี้ยังคงแฟบเหมือนเดิม ราวกับมันหิวโซมาเป็นเวลาสามวันสามคืน

อู๋เป่ยเริ่มสนใจในตัวมันทันที เขารู้สึกว่าหมาตัวนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ๆ เขาจึงสั่งเนื้อย่างเพิ่มอีกหกสิบไม้ หรือประมาณสิบกิโลกรัม เพื่อดูว่ามันจะกินได้หมดหรือไม่

เจ้าหมาแสดงให้เห็นถึงความอยากอาหารอย่างแท้จริง มันกินเนื้อด้วยความเอร็ดอร่อย เสียงเคี้ยวดังชัดเจน ไม่นานเนื้อทั้งหมดก็หมดเกลี้ยง แต่ท้องของมันก็ยังคงแบนเหมือนเดิม

อู๋เป่ยหรี่ตาลง คิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจมาก จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินต่อไปเพื่อชิมอาหารร้านอื่น

ทุกครั้งที่เขาไปถึงร้านใหม่ เจ้าหมาก็ตามเขาไปด้วย แต่ยังทำตัวหยิ่งไม่เปลี่ยนแปลง แต่อู๋เป่ยไม่ได้ให้อาหารมันอีก

หลังจากแกล้งทำเป็นไม่สนใจมันอยู่สามร้าน ในที่สุดเจ้าหมาก็ทนไม่ไหวและเห่าใส่อู๋เป่ยหนึ่งครั้ง

อู๋เป่ยยังคงไม่สนใจมัน ไม่มีท่าทีว่าจะให้อาหารมันอีก เจ้าหมาดูร้อนใจมาก และทันใดนั้น เสียงของมันก็ดังขึ้นในหัวของอู๋เป่ย “ข้าขอพูดหน่อย ทำไมนายกินคนเดียวหมดเลย ไม่คิดจะแบ่งให้ฉันบ้างหรือ?”

อู๋เป่ยไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย “แกถึงขั้นบรรลุสติปัญญาแล้วสินะ ถึงขั้นใช้พลังจิตสื่อสารกับฉันได้”

เจ้าหมาพูดอย่างหยิ่งยโสว่า “ฮึ! สำหรับฉัน พวกคุณก็แค่ภาพลวงตา ไม่ได้มีค่าอะไรเลย”

คำพูดนี้ทำให้อู๋เป่ยสะดุดใจ “แกหมายความว่า พวกเราทั้งหมดนี้ไม่ใช่ของจริงอย่างนั้นหรือ?”

เจ้าหมาตอบ “ถูกต้อง ถ้าไม่เช่นนั้น ทำไมฉันถึงกินยังไงก็ไม่อิ่ม”

อู๋เป่ยเริ่มคิดอะไรบางอย่างได้ “อย่าบอกนะว่า แกมาจากจักรวาลหลัก?”

เจ้าหมาดูตกใจมาก “คุณรู้เรื่องจักรวาลหลัก?”

อู๋เป่ยหัวเราะเยะ “รู้จักจักรวาลหลักแล้วมันสำคัญอะไร? ฉันรู้ด้วยว่ามีคนเคยไปถึงจักรวาลหลักมาแล้ว”

เจ้าหมาเริ่มมองอู๋เป่ยด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป “เช่นนั้น คุณเคยไปหรือไม่?”

อู๋เป่ยตอบ “ตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้ แต่ในวันหนึ่งจะต้องไปให้ได้”

เจ้าหมาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “ไม่น่าเชื่อเลยว่า สิ่งมีชีวิตที่เป็นภาพลวงตาเช่นคุณ จะสามารถเข้าไปในจักรวาลหลักได้”

อู๋เป่ยตอบ “หากแข็งแกร่งมากพอ สิ่งที่ไม่จริงก็สามารถกลายเป็นจริงได้ ขอบเขตสูงสุดของการบ่มเพาะพลังคือการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งลวงตากับความเป็นจริง”

เจ้าหมาพูดขึ้น “หาอะไรให้ฉันกินเพิ่มอีกหน่อย”