ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2072

ไม่นานนัก สิบตระกูลจากแดนอี้เทียนก็พากันยอมจำนน ตอนแรกเมื่อได้ยินว่าอู๋เป่ย จะไปพบปีศาจ ทุกคนต่างตกใจยิ่งกว่าลู่เทียนเสียงเสียอีก แต่เมื่อพวกเขาทราบถึงพลังยุทธ์และความแข็งแกร่งของอู๋เป่ยในตอนนี้ ก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะมีปัญหา

สุดท้ายสิบตระกูลต่างเห็นพ้องต้องกัน พวกเขาส่งยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดของแต่ละตระกูลไปยังตระกูลหลู่เพื่อเข้าเฝ้าอู๋เป่ย

งานเลี้ยงนี้อู๋เป่ยปฏิเสธไม่ได้

หลังจากดื่มสุราด้วยกัน อู๋เป่ยก็เริ่มคุ้นเคยกับสิบตระกูลมากขึ้น จึงกล่าวว่า

“วันนี้ หากข้าสามารถกำจัดปีศาจได้อย่างสิ้นซาก ข้าหวังว่าทั้งสิบตระกูลจะเข้าร่วมอาณาจักรเทียนอู่ของข้า พวกเจ้าสืบทอดภารกิจปราบปรามพลังปีศาจมาตลอดยุคสมัย ความดีความชอบยิ่งใหญ่ข้ามยุคสมัย จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเชื้อพระวงศ์ทั้งหมด”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น บรรดาหัวหน้าตระกูลต่างปลื้มปิติและกล่าวขอบคุณไม่ขาดปาก

หลังจากงานเลี้ยง ทุกคนต่างมองอู๋เป่ยเป็นนายท่าน และให้ความเคารพอย่างสูง ไม่เพียงเพราะความแข็งแกร่งอันมหาศาลของเขา แต่ยังรวมถึงวิสัยทัศน์อันยิ่งใหญ่ที่เขามี

ในถ้ำดิน ฝาปิดของถ้ำถูกเปิดออก พร้อมกับม่านแสงที่ถูกเปิดเป็นช่อง อู๋เป่ยกระโดดลงไปทันที

ขณะดิ่งลงไปเป็นเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ความเร็วของเขาจึงเริ่มลดลงอย่างช้า ๆ และในที่สุดก็ตกลงบนพื้น

ใต้ฝ่าเท้าเป็นหินที่ผ่านการเสริมค่ายกล ทำให้ไม่สามารถถูกทำลายได้

ที่นี่เป็นพื้นที่ขนาดเล็ก บริเวณด้านซ้ายมีปากถ้ำลึกเข้าไป สูงประมาณสองเมตร ทันทีที่เขาแตะพื้น ก็มีปีศาจขั้นหลอมร่างกว่าสิบตัวพุ่งเข้ามาหาแต่ละตัวมีรูปร่างแตกต่างกัน บางตัวเหมือนค้างคาว บางตัวเหมือนหมาป่า และบางตัวเหมือนลิง ทุกตัวมีพลังมหาศาล

แต่ตอนนี้อู๋เป่ยแตกต่างจากเดิมมาก เขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าก่อนนับร้อยเท่า และยังสามารถดึงพลังแห่งจักรวาลมาใช้ได้ ปีศาจพวกนี้จึงไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

“ฟึ่บ!”

เมื่อเขากวัดแกว่งกริชในมือ เพียงพริบตาเดียวก็สังหารปีศาจหลอมร่างตัวหนึ่ง ที่เหลือจึงเริ่มเคลื่อนที่เป็นวงกลมรอบตัวเขาเพื่อหาจังหวะโจมตี

แต่อู๋เป่ยไม่เปิดโอกาสให้พวกมัน เขาขยับตัวไปมา เงาแห่งแสงพริบไหว และในไม่กี่อึดใจ ปีศาจหลอมร่างทั้งหมดก็นอนกองอยู่กับพื้น บ้างถูกตัดหัว บ้างร่างแยกออกเป็นสองซีก ไม่มีตัวไหนสมบูรณ์เลย

เมื่อจัดการปีศาจเหล่านั้นเสร็จ อู๋เป่ยก็เดินเข้าไปภายในถ้ำได้สิบกว่าเมตรก็พบกับบันไดที่ทอดลงไป ด้านในอากาศร้อนจัด ราวกับปากปล่องภูเขาไฟ

เมื่อเขาเดินลงไปกว่าร้อยขั้น ในที่สุดก็เข้าสู่พื้นที่กว้างใหญ่ ใต้พื้นเป็นลาวา และตรงกลางปรากฏร่างของบุรุษร่างยักษ์สูงพันเมตร ร่างกายเปลือยเปล่า ครึ่งตัวจมอยู่ในลาวา ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่สิบสองเส้น เชื่อมกับค่ายกลระดับสูง กักขังเขาไว้อย่างแน่นหนา

ชายคนนั้นลืมตาขึ้น รูปลักษณ์ของเขาดูธรรมดามาก แม้แต่หน้าตาก็ไม่แตกต่างจากมนุษย์ของโลกนี้เท่าใดนัก

เขามองอู๋เป่ยที่เดินเข้ามาแล้วเผยรอยยิ้มออกมา “เจ้าหนู ในที่สุดเจ้าก็มาหาข้า เจ้าคิดได้แล้วหรือยัง?”

อู๋เป่ยตอบกลับไป “เจ้าหมายถึง ให้ข้าปล่อยเจ้าออกไปงั้นหรือ?”

ฝ่ายตรงข้ามกล่าวว่า “ถูกต้อง ปล่อยข้าออกไป แล้วข้าจะมอบผลประโยชน์มหาศาลให้แก่เจ้า!”

อู๋เป่ยตอบอย่างเฉยเมย “ข้าไม่ต้องปล่อยเจ้าออกไป ข้าก็ได้ผลประโยชน์อยู่ดี”

ชายร่างยักษ์ขมวดคิ้ว “เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้าหรือ?”

อู๋เป่ยยิ้มเย็น “เจ้าผู้ฝึกวิชาปีศาจ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด จะฆ่าข้าได้อย่างไร? ส่วนร่างหลอมพวกนั้นที่ข้าฆ่าไป เจ้าใช้เวลานานเท่าไรในการสร้างมันขึ้นมา?”

ชายร่างยักษ์หัวเราะอย่างเย้ยหยัน “มันไม่เหมือนกัน! ตอนนี้เจ้ายืนอยู่ตรงหน้าข้า ข้ามีหนึ่งหมื่นวิธีที่จะฆ่าเจ้า!”

อู๋เป่ยมองเขานิ่งๆ ก่อนกล่าว “ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย? ข้ามาถึงที่นี่แล้ว เจ้าควรพยายามโน้มน้าวข้ามากกว่าที่จะขู่ข้า เจ้าไม่มีมารยาทเช่นนี้ ข้าอาจจะตกใจแล้วหนีไปก็ได้นะ”

ชายร่างยักษ์หยุดนิ่งไปชั่วครู่ ดูเหมือนคำพูดของอู๋เป่ยจะทำให้เขาสงบลง เขาสูดหายใจลึกแล้วเอ่ยว่า “เจ้าหนู เจ้าจะช่วยข้าได้อย่างไร?”

อู๋เป่ยโบกมือ แท่นอาหารก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เต็มไปด้วยอาหารสี่สิบแปดจานและสุราหลายชนิด