ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 274

เย่เสวียน หนิวต๋งต้ง ซูเว่นไล่ตามพวกเขา ขณะที่อู๋เป่ยและเซ่าจุนรอฟังข่าวอยู่ที่บาร์ เซ่าจุนมองอู๋เป่ยอย่างชื่นชมและถามว่า “คุณอู๋ คุณทำได้อย่างไร?”

อู๋เป่ยตอบว่า “มันเป็นภาพลวงตาชนิดหนึ่ง ปัจจุบันว่านนู่เทาติดอยู่ในอาณาจักรแห่งภาพลวงตา ดังนั้นชายที่มีกล้ามจึงปรากฏเป็นหญิงสาวสวยในสายตาของเขา”

เซ่าจุนกลืนน้ำลายของเขาและพูดว่า “ช่างเหลือเชื่อ! ด้วยความสามารถของคุณ คุณสามารถควบคุมใครก็ได้ตามต้องการ ใช่ไหม?”

อู๋เป่ยมองไปที่เขาและพูดว่า “ผมเป็นปรมจารย์ชั้นพรสวรรค์ ผมสามารถฆ่าคนได้อย่างง่ายดายหากต้องการ แต่คุณเคยเห็นผมไปฆ่าและปล้นคนไปทั่วไหม?”

เซ่าจุนเข้าใจและพูดว่า “ผมเข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร ท่านอู๋ แม้แต่ผู้ที่มีความสามารถก็ยังต้องได้รับการควบคุมดูแล”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ถูกต้อง ยกตัวอย่างจย่าผัวพัว แม้ว่าเธอจะมีวิชากู่ เธอก็ไม่สามารถทำร้ายคนอื่นได้ ถ้าเธอต้องการทำร้ายครอบครัวเซ่าของคุณ ผมจะไปปรากฏตัวและหยุดเธอ”

ในขณะที่พวกเขาคุยกันต่อไป จากหางตาของเขาอู๋เป่ยสังเกตเห็นผู้หญิงผมสั้นนั่งอยู่คนเดียวที่บาร์ ปฏิเสธผู้ชายหลายคนที่เข้าหาเธอ

เมื่อเขาเห็นรูปลักษณ์ของเธอ เขาสังเกตว่าเธอมีรูปร่างที่ดีและใบหน้าที่สวย แต่เมื่อเห็นหน้าเธอ เขาก็ชะงักไปชั่วขณะ เธอไม่ใช่เริ่นซานซานเหรอ? เธอทำอะไรที่บาร์?

เขาพูดกับเซ่าจุนว่า “ผมจะนั่งตรงนั้น”

เซ่าจุนยิ้มและพูดว่า “คุณอู๋ ผมรู้จักเธอ จะดีกว่าถ้าคุณไม่ไป”

อู๋เป่ยยิ้ม “ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าผมไม่ลอง?”

ด้วยเครื่องดื่มในมือ เขาเดินเข้าไปใกล้และนั่งถัดจากเริ่นซานซาน เริ่นซานซานเลิกคิ้ว กำลังจะขับไล่เขาออกไป แต่เมื่อเธอเห็นว่าเป็นอู๋เป่ย เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ “นั่นคุณเหรอ?”

อู๋เป่ย “ผมมาไม่ได้เหรอ?”

เริ่นซานซานหันหน้าหนี จิบเครื่องดื่มของเธอแล้วพูดว่า “แม้แต่หมออู๋ผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังชอบไปบาร์?”

อู๋เป่ย “ผมไม่ค่อยมา วันนี้ผมมาหาคน”

จู่ๆเริ่นซานซานก็ถอนหายใจ

อู๋เป่ย “คุณมีอะไรกังวลใจหรือเปล่าครับ?”

“รู้แล้วยังถาม” เธอตอบอย่างเย็นชาว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาผู้ชายคนหนึ่ง ผ่านมาเจ็ดวันแล้ว ยังไม่มีใครทำให้ฉันพอใจเลย”

อู๋เป่ยตกใจ “โอ้! ผมบอกให้คุณหาแฟน แล้วนี่คุณทำได้ยังไง”

เริ่นซานซานโต้กลับอย่างโกรธเคือง “ถ้าไม่ใช่แบบนี้ แล้วฉันจะดูที่ไหน”

อู๋เป่ยพ่ายแพ้ให้กับเธอ เขาถอนหายใจและชี้ไปที่เซ่าจุน ซึ่งอยู่ไม่ไกล “แล้วเขาล่ะ? เขาหล่อและมาจากครอบครัวที่ดี”

เริ่นซานซานเหลือบมองและแสดงท่าทางรังเกียจทันที “เซ่าจุน นายน้อยแห่งตระกูลเซ่า? ฉันเกลียดเขาที่สุด”

อู๋เป่ยยิ้มเบี้ยว “ถ้าแม้แต่เซ่าจุนไม่ตรงตามมาตรฐานของคุณ คุณก็จะหาแฟนได้ยาก”

เริ่นซานซานโวยวาย “มาตรฐานของฉันไม่ได้สูงขนาดนั้น”

อู๋เป่ยเริ่มสนใจ “ถ้าอย่างนั้นบอกผมสิว่าคุณต้องการมีแฟนเป็นอย่างไรบ้าง?”

เริ่นซานซานตอบว่า “คนที่ฉันไม่คิดว่าน่ารังเกียจ”

อู๋เป่ยตรวจดูผู้ชายนับไม่ถ้วนในบาร์แล้วพูดว่า “ที่นี่มีผู้ชายมากมาย ไม่มีสักคนที่ตรงตามมาตรฐานของคุณเหรอ?”

“อืม มีอันหนึ่ง” เริ่นซานซานจ้องมองไปที่อู๋เป่ย “ฉันพบว่าคุณน่าสนใจทีเดียว ดังนั้น คุณจะเป็นแฟนของฉันไหม?”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา “ฝันไป ผมมีแฟนแล้ว”

เริ่นซานซานหัวเราะเบาๆ “จริงๆแล้ว คุณเป็นคนที่ฉันไม่ชอบมองมากที่สุด ดังนั้นอย่าคิดมาก ฉันแค่ล้อเล่น”

อู๋เป่ยถามว่า “ยังไงก็ตาม ทำไมจู่ๆคุณถึงมาที่อวิ๋นจิง?”

เริ่นซานซานขมวดคิ้วเล็กน้อย “บริษัทของในอวิ๋นจิงมีปัญหา”

“มีปัญหาอะไร? ต้องการความช่วยเหลือ?”

เริ่นซานซานอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขา “คุณช่วยเรื่องฮวงจุ้ยด้วยได้ไหม?”

อู๋เป่ยไม่โกรธ “แค่บอกผม ผมจะพยายามเข้าใจเรื่องนี้”

เริ่นซานซานกลอกตาไปที่เขา “ครอบครัวของฉันทำโรงงานผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ในเดือนที่ผ่านมามีคนสามคนฆ่าตัวตายภายในบริเวณโรงงาน ตอนนี้มีข่าวลือในหมู่พนักงานว่าโรงงานมีผีสิงและผู้คนถูกวิญญาณชั่วร้ายพรากไป บางคนกลัว และมีคนลาออกจากงานไปแล้วกว่าห้าร้อยคน”

อู๋เป่ยพูดว่า “ถ้าคนสามคนเสียชีวิตติดต่อกัน แสดงว่าผิดปกติจริงๆ คุณได้ทำการสอบสวนหรือไม่?”

อู๋เป่ย “ไท่คังวิวล่า”

เริ่นซานซานถาม “มีห้องว่างไหม?”

อู๋เป่ยตื่นตัว “คุณถามทำไม?”

เริ่นซานซาน “ฉันไม่ต้องการอยู่ในโรงแรม ฉันจะพักที่บ้านของคุณสักสองสามวัน”

อู๋เป่ยตอบทันทีว่า “ไม่สะดวก แฟนผมอยู่ที่นั่น”

เริ่นซานซานดูงุนงง “จะสำคัญอย่างไรถ้าแฟนคุณอยู่ที่นั่น ฉันไม่ขโมยผู้ชายของเธอ”

อู๋เป่ยยืนยัน “ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าคุณไม่มีที่พักจริงๆ ให้ไปที่อวิ๋นจิงวิลล่า”

เริ่นซานซานเยาะเย้ย “ช่างมันเถอะ ฉันจะกลับไปที่โรงแรมของฉัน”

เมื่อรถมาถึงไท่คังวิวล่า อู๋เป่ยลงจากรถแล้วพูดว่า “ขอบคุณ”

เริ่นซานซาน “พรุ่งนี้ฉันจะมารับคุณ” หลังจากพูดจบ เธอก็ส่งสัญญาณให้คนขับสตาร์ทรถ

ขณะที่รถขับออกไป อู๋เป่ยก็กลับบ้านเช่นกัน

วันนี้เถาหรูเสวี่ยไม่มาและบ้านก็ว่างเปล่า เขาบังเอิญมีเวลาฝึกฝนความสามารถทางจิตวิญญาณอย่างหนึ่งของเขา ซึ่งเรียกว่าปราชญ์หู

ปราชญ์หูทำให้เขาได้ยินเสียงจากระยะไกล ด้วยปราชญ์จิตสำนึกและปราชญ์ตาของเขาเป็นพื้นฐาน การฝึกฝนจึงราบรื่นในครั้งนี้ เมื่อรุ่งสาง เขาก็ฝึกปราชญ์หูได้สำเร็จ

ด้วยปราชญ์หู เขาสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงที่แผ่วเบาที่สุดจากระยะหลายสิบเมตร คนธรรมดาสามารถได้ยินเสียงในช่วงความถี่ที่กำหนดเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาแตกต่างออกไป เขาสามารถได้ยินเสียงที่เกิดจากช่วงความถี่ทั้งหมดของคลื่นเสียง

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป ดังนั้นเขาจึงไม่ใช้ปราชญ์หูแบบลวกๆ มิฉะนั้นหูของเขาจะเต็มไปด้วยเสียงและเขาไม่สามารถทนได้

ด้วยการฝึกปราชญ์หูที่ประสบความสำเร็จ เขาก็อารมณ์ดี หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เขาก็รอให้เริ่นซานซานมารับเขา แต่ในขณะที่เขารอ ไม่มีข่าวใดๆ จากเริ่นซานซานกระทั่งเวลาสิบนาฬิกา

เขารู้สึกรำคาญและรีบขับรถไปที่ไซต์ก่อสร้าง