ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 401

เสี่ยวหยางเป็นผู้หญิงวัยสามสิบกว่าปี เป็นเลขาส่วนตัวของหลี่อวิ๋นโต้ว มีความสามารถมาก เธอรีบพูด : “ท่านประธาน ไม่มีชั่วคราว”

หลี่อวิ๋นโต้ว : “กลับไปเธอช่วยหาคนวางแผนสักหน่อย ซื้อพื้นที่ของเมืองแห่งนี้ สร้างสวนเจียงหนาน”

อู๋เป่ยอึ้งไปเลย : “คุณปู่ คุณมาสร้างสวนที่นี่ทำไม”

หลี่ฉวิ๋นโต้ว : “แน่นอนว่าให้นายไปอยู่ ฉันรู้จักคนจัดสวนมืออาชีพคนหนึ่ง ถึงเวลาให้เขามาทำเอง”

อู๋เป่ยหมดคำพูด พูด : “คุณปู่ แบบนั้นสิ้นเปลืองเกินไปแล้ว”

หลี่อวิ๋นโต้วโบกมือ : “เอาตามนี้เลย กลับไปฉันก็จะรื้อที่นี่ทิ้งเลย สร้างสวนแห่งหนึ่ง”

จางลี่และอู๋เหมยต่างมองหน้ากัน เมืองและหมู่บ้านทั้งหมดมีพื้นที่หลายแสนตารางเมตร คาดไม่ถึงว่าจะสร้างสวนให้อยู่อาศัย

อู๋เป่ยส่ายหน้า พูด : “คุณปู่ เรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน”

จางลี่และคนอื่นๆเจอหลี่อวิ๋นโต้วเป็นครั้งแรก คนทั้งบ้านมีเรื่องคุยกันไม่รู้จบ ในไม่ช้ารถที่ขนของขวัญก็มาถึงแล้ว ของขวัญชิ้นเล็กชิ้นใหญ่กองเต็มลานบ้าน หลี่อวิ๋นโต้วเตรียมของขวัญให้กับทุกคน แม้แต่พี่เลี้ยงเด็กที่ได้รับการว่าจ้างจากครอบครัวของอู๋เป่ยก็มี

หนึ่งในนั้นของขวัญของอู๋เหมยเยอะที่สุด ของชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ต่างๆนาๆหลายสิบชิ้น ไม่เพียงเท่านั้น หลี่อวิ๋นโต้วยังมีการใส่ซองอั่งเปาใหญ่ให้เธออีกด้วย อู๋เป่ยแย่งมาดูหนึ่งที มีบัตรธนาคารที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์อยู่ในซองอั่งเปาหนึ่งใบ

อู๋เป่ยถามด้วยความสงสัย : “คุณปู่ นี่คือบัตรทองใช่ไหม”

หลี่อวิ๋นโต้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “นี่คือ "บัตรจิงตี้" ที่สร้างขึ้นร่วมกันโดยธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในโลกยี่สิบแห่ง วงเงินสิ้นเชื่อไม่จำกัด สามารถใช้จ่ายได้ในประเทศใดก็ได้ในโลก”

อู๋เป่ยอุทานด้วยความประหลาดใจ : “วงเงินไม่จำกัดเหรอ คุณปู่ ผมก็จะเอาหนึ่งใบ!”

หลี่อวิ๋นโต้วกระแอมหนึ่งที พูด : “เด็กอย่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย”

อู๋เป่ยหมดคำพูด ความลำเอียงนี้มันชัดเจนเกินไปแล้ว!

คนทั้งบ้านคุยกันอย่างสนุกสนาน กว่าจะรู้ตัวก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว หลี่เฮ้าฉวนเข้าครัวทำอาหาร กังจื่อมีหน้าที่ยกอาหารมาเสิร์ฟทีละอย่าง

อู๋เป่ยก็นำเหล้าเถาวัลย์ไหนั้นมาขึ้นโต๊ะอาหารเช่นกัน คนทั้งบ้านกินอาหารเย็นด้วยกันอย่างมีความสุข

เหล้าหลายแก้วลงท้อง หลี่อวิ๋นโต้วอิ่มเอมใจ พูดด้วยรอยยิ้ม : “เสี่ยวเป่ย หลายปีมานี้ขอบคุณที่นายช่วยดูแลคนในครอบครัว ไม่อย่างนั้นภายในใจของปู่รู้สึกผิดมากกว่าเดิม”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ พูด : “คุณปู่ ตอนนั้นไม่ใช่ความผิดของคุณ นอกจากนี้ตอนนี้พวกเราก็ดีอย่างมาก”

ระหว่างที่พูด เขาหยิบถั่วตั๊กแตนออกมาสองเม็ด ให้หลี่อวิ๋นโต้วกินลงไป

หลี่อวิ๋นโต้วกินมันลงไปโดยตรง รู้สึกว่าอร่อยอย่างมาก เขาถาม : “เสี่ยวเป่ย นี่คืออะไร”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ก็คือถั่วตั๊กแตน ผมแช่ด้วยยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ กินลงไปแล้วสามารถทำให้อายุยืนได้”

หลี่อวิ๋นโต้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “ดีดี ต่อให้ทำเพื่อพวกนาย ฉันจะต้องมีชีวิตอยู่ถึงร้อยปีแน่นอน”

อู๋เป่ยพูด : “คุณปู่ หนึ่งร้อยปีนับอะไร คุณและคุณตาคุณยายล้วนแล้วสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบปี” เขาไม่ได้ขี้โม้ ด้วยทักษะทางการแพทย์ของเขา ตอนนี้ก็สามารถทำได้แล้ว

หลี่อวิ๋นโต้วหัวเราะฮ่าฮ่า : “หนึ่งร้อยห้าสิบปีนานเกินไปแล้ว ฉันกลัวว่าฉันมีชีวิตอยู่จะทนไม่ไหวมากกว่า”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมา

คุณตาและคุณยายเมาเหล้ามาก สองทุ่มกว่าก็กลับห้องไปพักผ่อนแล้ว อู๋เหมยก็ดื่มไปไม่น้อยเช่นกัน ถูกจางลี่ลากเข้าไปในห้อง ขอให้เธอนอนตรงเวลา

สุดท้าย อู๋เป่ยเชิญคุณปู่ไปที่ห้องหนังสือ ปู่หลานสองคนคุยประเด็นหลัก

“เสี่ยวเป่ย เรื่องของไห่เฉิงทางนั้น นายวางแผนยังไง”

เวลาผ่านไปเร็วอย่างมาก ถึงบ่ายสามโมง อู๋เป่ยส่งหลี่อวิ๋นโต้วไปที่สนามบินด้วยตัวเอง จนกว่าเครื่องบินของหลี่อวิ๋นโต้วจะขึ้นเขาค่อยจากไป

อิ่งก็อยู่บนเครื่องบินเช่นกัน เดิมทีหลี่อวิ๋นโต้วต้องการให้อิ่งอยู่ปกป้องอู๋เป่ย กลับถูกเขาปฏิเสธ

กลับมาถึงบ้าน อู๋เป่ยค้นหาอำพันสมุนไพรที่มีขนาดเท่าฟักเขียว อำพันสมุนไพรเขาซื้อมาจากอวิ๋นจิง ขนาดเท่าฟักเขียว มีมือข้างหนึ่งปิดผนึกเอาไว้ มือข้างนั้นจับงูสีเงินตัวน้อยไว้อย่างแรง ปากของงูตัวน้อยกัดพืชสมุนไพรแคระไว้ ตัวมันพันรอบแขน ราวกับว่ากำลังจ้องมองไปที่เจ้าของแขน อีกอย่าง มีถุงมือสีเงินอยู่บนมือนี้ด้วย ยางอย่างมาก และบนนิ้วก้อยก็มีแหวนอยู่วงหนึ่ง!

ตอนนั้น เพราะการฝึกฝนที่จำกัดของอู๋เป่ย ไม่เคยตัดมันออกจากกัน ตอนนี้เขาเป็นปรมาจารย์ชั้นเทพแล้ว ถึงเวลาแก้มัดอำพันสมุนไพรแล้ว

เขาหยิบดาบปีศาจออกมา ค่อยๆหั่นไปที่อำพันสมุนไพร ในไม่ช้า ปลายแขนที่หักเผยออกมา

นี่คือแขนยุคก่อนประวัติศาสตร์ อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะสังเกตอย่างระมัดระวัง เขาพบว่ากล้ามเนื้อในแขนแข็งแรงอย่างมาก ความแข็งของกระดูกเทียบได้กับความแข็งของโลหะผสม! นอกจากนี้ เส้นประสาทในแขนน่าจะกลายพันธุ์ไปแล้ว มันเร็วขึ้นและแม่นยำยิ่งขึ้น!

“แขนของเจ้าของนี้ ความแข็งแกร่งเหนือตี้เซียนอย่างแน่นอน!” ระหว่างที่เขาอุทานไปด้วย พร้อมกับค่อยๆดึงแขนออกมาทั้งหมด บนแขนมีงูตัวเล็กสีเงินพันรอบแขน มีสมุนไพรอยู่ในปากของมัน นั่นก็คือหญ้าซินอวิ๋น!

งูตัวน้อยยังคงรักษาสภาพของการบิดเบี้ยว ถูกมือข้างนั้นกำเอาไว้แน่น งูตัวเล็กแข็งแรงอย่างมาก ดูเหมือนว่ามันไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ความแข็งแกร่งของร่างกายดูเหมือนจะอยู่เหนือแขน

อู๋เป่ยอยากหักนิ้วออก แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงขนาดไหน นิ้วทั้งห้ากำแน่น ออกแรงเป็นเวลานาน นิ้วมือยังคงไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว

ทันใดนั้น หัวใจของเขาเต้นแรง บ่นพึมพำ : “ไม่รู้ว่าใช้วิธีการฝังเข็มและรมยา จะเกิดผลลัพธ์อะไรไหม”

ร่างกายมนุษย์มีเส้นประสาท ผ่านการหดตัวของกล้ามเนื้อโดยการกระตุ้นเส้นประสาท เพียงแต่ กล้ามเนื้อนี้ถูกผนึกมานับปีไม่ถ้วน ยังจะมีผลอยู่ไหม

ด้วยแนวคิดที่จะลองทำดู เขาเอาเข็มทองแทงเข้าไปที่แขน เข็มทองเพิ่งแทงเข้ามา นิ้วมือนิ้วหนึ่งก็ยืดตรง

อู๋เป่ยตกตะลึง : “คิดไม่ถึงเลยว่าแขนข้างนี้ยังมีชีวิตอยู่!” ดังนั้นเขารีบดึงเข็มออกมา ห้านิ้วคลายออกทีละนิ้ว ในที่สุด งูตัวน้อยก็แยกตัวออกจากแขนได้สำเร็จ