ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 400

อู๋เป่ย : “ชิงเหมินเหรอ”

เฉิงแล่ : “ใช่”

อู๋เป่ย : “ทำไมนายท่านหลินคนนั้นถึงอยากฆ่าฉัน”

เฉิงแล่ : “พื้นที่ของไห่เฉิงถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน ไม่ใช่ใครก็สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ คุณทำเรื่องต้องห้ามครั้งใหญ่”

อู๋เป่ย : “นายท่านหลินคนนี้ฐานะเป็นยังไง”

เฉิงแล่ : “สถานะของนายท่านหลินได้รับการเคารพ เขาเปรียบเสมือนหัวใจหลักของชิงเหมิน”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกกลับไปรายงานนายท่านหลินคนนั้น ฉันจำเขาไว้แล้ว!” พูดจบ เขาหันตัวออกจากประตู

เฉิงแล่ตามไปถึงลานบ้าน อู๋เป่ยหายไปแล้ว

กลับมาที่บ้านทรงโบราณ ลั่วฉังเซิงถามถึงการมาของเฉิงแล่ สีหน้าของเขากลายเป็นแย่อย่างมาก พูด : “ตอนนั้นผมเคยทำธุรกิจกับชิงเหมิน ชิงเหมินมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน คนมีความสามารถมีเยอะ นายท่านหลินคนนี้ผมก็รู้จัก”

อู๋เป่ย : “เล่าให้ฟังหน่อย”

ลั่วฉังเซิงบอกเขา นายท่านหลินชื่อหลินเลิ่งฉาน อยู่ที่ชิงเหมิน สำหรับผู้ที่มีอายุมากกว่าห้าชั่วอายุคนควรเรียกว่าท่านทวด ในยุคชิงเหมินในปัจจุบัน มีเพียงสามหรือห้าคนที่เรียกได้ว่าเป็น "ท่านทวด" และทุกคนมีศีลธรรมอันสูงส่ง

ลั่วฉังเซิงคำนวณ การฝึกฝนในปัจจุบันของหลินเลิ่งฉานน่าจะอยู่ชั้นตี้เซียน เพียงแต่สิ่งที่เขาฝึกฝนนั้นเป็นวิชาทางพุทธศาสนา เขาไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของดินแดนแห่งเซียน

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ไม่ว่าเขาเป็นใคร บัญชีนี้ฉันจำเอาไว้แล้ว!”

ลั่วฉังเซิงตกใจอย่างมาก พูด : “นายท่าน ความโกรธนี้ต้องอดทนไว้ก่อน ก่อนที่นายท่านจะเลื่อนขั้นเป็นคนเซียน อย่าเพิ่งหักหน้ากัน”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “นายคิดมากเกินไปแล้ว ฉันไม่มีทางทำเรื่องที่ไม่มั่นใจ”

ลั่วฉังเซิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก : “ใช่ นายท่านต้องยกระดับการฝึกฝนก่อน ดั่งคำที่ว่าสุภาพบุรุษแก้แค้น สิบปีก็ไม่สาย”

ในเวลานี้ ฟ้าสว่างแล้ว อู๋เป่ยมาที่ลานบ้านฝึกฝนวิชาเพาะกาย หลังจากที่เขาฝึกวิชาเพาะกายทั้งสามชุดไปหลายรอบ จากนั้นฝึกการหายใจ

หลังจากเลื่อนขั้นเป็นชั้นเทพ การหายใจเป็นการฝึกอีกอย่างหนึ่ง สามารถดึงพลังงานลึกลับชนิดหนึ่งจากฟ้าและโลกได้ พลังงานนี้คล้ายกับพลังงานที่เขาดูดซับเมื่อฝึกฝนวิชาเพาะกาย แต่ว่าขั้นสูงกว่า เขารู้สึกว่าพลังงานนี้สามารถเพิ่มศักยภาพของเขาได้

ช่วงบ่าย อู๋เหมยเลิกเรียน อู๋เป่ยค่อยบอกข่าวที่คุณปู่กำลังจะมาให้เธอและจางลี่

“อะไรนะ ปู่ของนายกำลังจะมา” จางลี่ตกใจอย่างมาก หลังจากนั้นตบอู๋เป่ยหนึ่งที : “เด็กคนนี้นี่ ทำไมไม่บอกเร็วๆหน่อย ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย”

เธอลูบผม ถาม : “เสี่ยวเหมย หนูว่าแม่ควรจะออกไปดัดผมหน่อยไหม”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “แม่ ไม่ต้องประหม่าขนาดนั้น”

อู๋เหมยก็ตื่นเต้นอย่างมากเช่นกัน เธอกระซิบถาม : “พี่ คุณปู่รวยมากใช่ไหม”

รอยยิ้มของอู๋เป่ยหายไป : “ใช่แล้ว ทำไมเหรอ”

อู๋เหมยหัวเราะฮ่าฮ่า : “หมายความว่า อนาคตหนูก็เป็นคนรวยรุ่นที่สามใช่ไหม”

อู๋เป่ยเหลือบมองเธอหนึ่งที : “ดูความสำเร็จเล็กๆของเธอสิ”

คุณตาและคุณยายก็ดีใจอย่างมากเช่นกัน คุณตาพูด : “เสี่ยวเป่ย คุณปู่ของนายมาในครั้งนี้ พวกเราอย่าละเลยเขาเป็นอันขาด ฉันจะไปร้านอาหารเพื่อจองโต๊ะ”

อู๋เป่ยรีบโบกมือ : “คุณตา ล้วนแล้วเป็นคนบ้านเดียวกัน ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ให้คุณป้าทำอาหารสองสามอย่างก็พอแล้ว”

เพิ่งพูดจบ พ่อครัวใหญ่หลี่เฮ้าฉวนของอาคารรอยัลโทรศัพท์มา เขาบอกว่าถังจื่อยี่ช่วยเขาหาที่ตั้งทำเลดีของร้านอาหารในอวิ๋นจิงได้แล้ว วันนี้เขาอยากมาเยี่ยมอู๋เป่ยสักหน่อย เพื่อแสดงการขอบคุณ

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณมาได้พอดีเลย วันนี้บ้านของผมมีงานเลี้ยง รบกวนคุณหน่อยแล้ว ช่วยผมทำอาหารสองโต๊ะ”

หลี่เฮ้าฉวนพยักหน้า รีบพูดได้เลย ตัวของเขาเข้ามาในเมืองแล้ว มาถึงภายในครึ่งชั่วโมง และยังนำของขวัญมากมายมาอีกด้วย เขาพากังจื่อไปด้วยทันที และไปซื้อผักที่ตลาด เพื่อเตรียมงานเลี้ยงครอบครัวตอนค่ำ

บ่ายสามโมง อู๋เป่ยได้รับโทรศัพท์จากคุณปู่ เครื่องบินจอดที่สนามบินแล้ว เขาขึ้นไปในรถหุ้มเกราะที่เซียไท่หู่มอบให้เขาทันที ไปสนามบินกับอู๋เหม่ยด้วยกัน

หลี่อวิ๋นโต้วหัวเราะฮ่าฮ่า : “เด็กผู้หญิงนะ แน่นอนต้องรักและเอ็นดูเป็นพิเศษ ดั่งคำที่พูดว่าผู้หญิงต้องเลี้ยงอย่างคนรวย”

ระหว่างที่กำลังหัวเราะ อู๋เป่ยขับรถเข้าไปในบ้าน ทันทีที่ลงรถ คุณตาและคุณยายและยังมีคุณแม่จางลี่ล้วนแล้วออกมาต้อนรับ

ผ่านการแนะนำของอู๋เป่ย หลี่อวิ๋นโต้วรีบจับมือกับคุณตาที่อายุใกล้เคียงกัน : “พี่ชาย ในที่สุดพวกเราก็เจอหน้ากันแล้ว”

คนแก่ทั้งสองคนเจอหน้ากันครั้งแรก ภายในใจตื้นตันใจอย่างมาก

“คุณพ่อ” ในเวลานี้จางลี่อุทานออกมา

“ว่าไง” หลี่อวิ๋นโต้วรีบตอล : “จางลี่ หลายปีมานี้ลำบากเธอแล้ว น่าสงสารลูกชายของฉันคนนั้น ฉันไม่มีโอกาสได้พบเขาเลย.....”

พูดถึงเรื่องนี้ หลี่อวิ๋นโต้วควบคุมตัวเองไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เสียงร้องไห้ดังขึ้น ทันทีที่คนแก่ร้องไห้ อู๋เป่ยและอู๋เหมยต่างก็เศร้าเช่นกัน ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

อู๋เป่ยกลัวเขาร้องไห้จนสุขภาพแย่ ปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ฝืนพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณปู่ การรวมตัวของครอบครัวพวกเรา ทำไมถึงร้องไห้ออกมาล่ะ รีบเข้าไปในบ้าน ลิ้มรสฝีมือของเชฟหลวง”

หลี่อวิ๋นโต้ว : “ได้ได้”

หลี่อวิ๋นโต้วเดินดูรอบๆบ้านหนึ่งรอบ พูด : “เสี่ยวเป่ย บ้านเล็กนิดหน่อย อนาคตปู่จะซื้อบ้านหลังใหญ่ให้นาย”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณปู่ บ้านหลังนี้ก็ใหญ่มากแล้ว นอกจากนี้ที่อวิ๋นจิงและฉือเฉิงผมต่างก็มีบ้าน เพียงแค่ไม่ได้ไปอยู่บ่อยๆ”

หลี่อวิ๋นโต้วพูด : “ไม่ได้ เล็กเกินไปแล้ว อนาคตนายต้องเลี้ยงเด็ก ที่พักของคนรับใช้ พื้นที่แค่นี้ไม่เพียงพอ”

อู๋เป่ย : “คุณปู่ นี่เป็นบ้านทรงโบราณ อยู่ไปก่อนแล้วกัน”

หลี่อวิ๋นโต้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “ดูเหมือนว่านายจะคิดถึงวันเก่าๆ”

จากนั้นเขาถามคนข้างๆ : “เสี่ยวหยาง พวกเรามีโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่นี่ไหม”