ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 407

เมื่อพูดถึงจุดนี้ จางเทียนเหิงจึงพูดว่า "ฉันเกรงว่าโลกนี้จะไม่สงบสุข ลูกน้องของฉันน้อยเกินไป เพราะงั้นฉันเลยมี 2 เรื่อง"

อู๋เป่ย "เชิญท่านพูด"

จางเทียนเหิงมองเขาแล้วถามว่า "อู๋เป่ย คุณอยากจะเข้าร่วม 'หน่วยเทพดาวเหนือ' และร่วมมือกับฉันในการฆ่าปีศาจและปกป้องโลกไหม?

อู๋เป่ยประหลาดใจมาก เขาไม่คิดว่าจางเทียนเหิงจะชวน เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง

จางเทียนเหิง"จริงๆ แล้วพรรคเทียนหลงและกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพต่างก็เป็นองค์กรย่อยของหน่วยเทพดาวเหนือ สิ่งที่ทำในพรรคเทียนหลงและหน่วยเทพดาวเหนือนั้นไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่"

อู๋เป่ย "เรื่องนี้มันกระทันหันเกินไป ขอเวลาให้ผมคิดสักพัก"

จางเทียนเหิงยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจะให้เวลาคุณสามวัน หากคุณเต็มใจที่จะเข้าร่วมหน่วยเทพดาวเหนือ ฉันจะมอบค่ายเจียงหนานให้กับคุณ"

อู๋เป่ยถามว่า "ค่ายเจียงหนานนี่เป็นสาขาย่อยขององค์กรใช่ไหม?"

โจวตั้วยิ้มและพูดว่า "คุณอู๋ ค่ายเจียงหนานปกป้องพื้นที่เจียงหนาน เจียงจั่ว เจียงจั่ว ไฮ่เฉิง เมืองเคและอื่นๆ สถานที่พวกนี้ล้วนได้รับการดูแลจากค่ายเจียงหนาน เมื่อมีปีศาจปรากฏตัวในบริเวณพวกนี้ ค่ายเจียงหนานจะไปจัดการโดยเร็วที่สุดและจะแจ้งให้ผู้บังคับบัญชาทราบทันเวลา ”

อู๋เป่ย "ค่ายเจียงหนานมีกี่คน?"

โจวตั้ว"ถ้านับทุกคน ก็มีประมาณพันคน"

อู๋เป่ยผงะ "เยอะขนาดนั้นเชียว?"

โจวตั้ว "ไม่มากหรอก ทุกเมืองและทุกเขตต้องมีคนประจำการ รวมทั้งเจ้าหน้าที่และฝ่ายเบื้องหลังคนแค่นี้ถือว่ายังไม่เพียงพอ"

อู๋เป่ย “แล้วปีศาจปรากฏตัวบ่อยไหม?”

โจวตั้วพยักหน้า "เหมือนกับพื้นที่เจียงหนานมีเรื่องของปีศาจมากกว่าสิบครั้งโดยเฉลี่ยทุกเดือน การต่อสู้กับปีศาจนั้นอันตรายมาก โดยเฉลี่ยแล้ว เราจะเสียคนมากกว่าสามคนสำหรับเหตุการณ์ปีศาจแต่ละครั้ง"

หัวใจของอู๋เป่ยหล่นวูบ "นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย!"

โจวตั้ว"ใช่ แน่นอนว่าค่าตอบแทนที่เราให้ก็สูงเช่นกัน เงินเดือนประจำปีของบุคลากรแนวหน้าคือ 50 ล้านและทุกครั้งที่พวกเขาปฏิบัติงาน พวกเขาจะได้รับรางวัล 10 ล้านถึงหลายร้อยล้านตามความยากของงาน”

อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง "เงินรางวัลมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

จางเทียนเหิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ในอนาคต ในฐานะผู้พิทักษ์ค่ายเจียงหนาน ทุกครั้งที่คุณฆ่าปีศาจ คุณก็จะได้รับโบนัสด้วย"

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม "ดูเหมือนว่าการเป็นเจ้าหน้าที่ก็สามารถร่ำรวยได้นะเนี่ย"

จางเทียนเหิงพูด "รายได้เป็นเพียงส่วนนึงเท่านั้น หน่วยเทพดาวเหนือก็มีสิทธิพิเศษเช่นกัน หากคุณเป็นผู้พิทักษ์ค่ายเจียงหนาน หัวหน้าทุกเขตและจังหวัดในพื้นที่ทุกคนจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณและให้ร่วมมือกับคุณอย่างเต็มที่ในการทำสิ่งต่าง ๆ แม้แต่ภายในสิบประเทศที่เราดูแล คุณก็สามารถชี้เป็นชี้ตายได้!”

อู๋เป่ยประหลาดใจ "อำนาจเยอะขนาดนั้นเชียว?"

จางเทียนเหิงยิ้ม "แน่นอน!"

เขาพูดอีกครั้ง "ฉันรู้เกี่ยวกับอาคารถังแล้ว แต่สถานะของฉันพิเศษ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถเข้าร่วมได้ พรุ่งนี้เทพแห่งสงครามหลิงเทียนจะเป็นตัวแทนของฉันไปเข้าร่วมพิธีตัดริบบิ้นของอาคารถัง"

อู๋เป่ย "ขอบคุณท่านมาก"

ทันใดนั้นโจวตั้วก็พูดขึ้นว่า "ท่านแม่ทัพ อาหารกับเหล้าพร้อมแล้ว"

จางเทียนเหิงยิ้มและพูดว่า "อู๋เป่ย ดื่มกันหน่อยมั้ย?"

อู๋เป่ยพูดอย่างรวดเร็ว “วันนี้ไม่รบกวนแล้ว ไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่”

จางเทียนเหิงไม่ได้บังคับและพูดว่า "ได้ แล้วก็รีบ ๆ ตัดสินใจล่ะ"

เมื่อลาจางเทียนเหิงเสร็จ รถที่มารับเขาในตอนแรกก็ไปส่งเขาที่โรงแรมถังฮวง

ถังปิงอวิ๋นไม่ได้พักผ่อน เธอรออู๋เป่ยอยู่และเมื่อเธอเห็นเขากลับมา เธอก็รีบถามว่า "เป็นอย่างไรบ้างท่านแม่ทัพจางแห่งจตุรเทพพูดอะไรบ้าง"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "เขาต้องการให้ฉันเข้าร่วมหน่วยเทพดาวเหนือ แต่ฉันยังไม่ได้ตกลง"

ถังปิงอวิ๋นขมวดคิ้ว "การล่าปีศาจเป็นงานที่อันตรายมาก อย่าไปเลย"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ถึงแม้จะเสี่ยงมาก แต่ค่าตอบแทนก็สูงตามไปด้วย"

ในขณะที่พูด จู่ๆ เขาก็จับมือเรียวเล็กของถังปิงอวิ๋น มือของเธอนุ่มนวลราวกับไม่มีกระดูก อีกทั้งยังเรียบเนียนและเย็นเล็กน้อย

ถังปิงอวิ๋นก้มหัวลง "ใช่ เท่าที่ฉันจำได้ เธอมองมาที่ฉันด้วยความรังเกียจ ตลอดทั้งปีเธอไม่แม้แต่จะมาหาฉันเลย"

อู๋เป่ยรู้สึกแปลกมาก คนเป็นแม่จะปฏิบัติต่อลูกสาวของตัวเองแบบนี้ได้ยังไง?

“แล้วคุณลุงล่ะ เขาหายไปได้ยังไง”

“ตอนนั้น เพื่อนของพ่อฉันมาหาเขาและทั้งสองก็จากไปด้วยกัน ตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย” ถังปิงอวิ๋นกล่าว

อู๋เป่ยปลอบเธอ "บางทีลุงอาจจะยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะช่วยเธอหาเอง"

ถังปิงอวิ๋นรู้ว่าโอกาสที่จะเจอใครสักคนนั้นมีน้อยมาก ดังนั้นเธอจึงส่ายหัว "ช่างเถอะ ฉันชินกับการอยู่คนเดียวมานานแล้ว"

อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจแทนถังปิงอวิ๋น เธอไม่มีพ่อแม่ที่รักเธอตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอฝึกฝนทุกวันและรับการฝึกอย่างเข้มงวด วัยเด็กเธอไม่เคยมีแม้แต่ควาใมสุข ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะเย็นชาอยู่เสมอ

เขาพูดเบา ๆ "จากนี้ไปฉันจะเป็นแฟนของเธอ เธอมีอะไรก็บอกฉันได้"

คำว่า "แฟน" ทำให้ร่างกายอันบอบบางของถังปิงอวิ๋นสั่นเล็กน้อย เธอก็ค่อยๆ กอดอู๋เป่ยอย่างแนบแน่น

อู๋เป่ยกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วลูบหลังเธอ

ถังปิงอวิ๋นได้กลิ่นที่น่ารื่นรมย์ของเขาและรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้ว่าคุณปู่จะรักเธอ แต่มันเป็นความรักที่ผู้อาวุโสมีต่อเด็กที่ดูเหมือนลูกเหมือนหลาน แต่อู๋เป่ยกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าที่สวยงามของถังปิงอวิ๋นถูหน้าอกของอู๋เป่ยสองสามครั้ง แสดงรอยยิ้มที่สงบและมีความสุขและค่อยๆ หลับไป

อู๋เป่ยกอดเธอและนั่งอยู่ที่นั่นจนถึงรุ่งสางถังปิงอวิ๋นในอ้อมแขนของเขานั้นสวยงามมาก ผิวของเธอราวกับหิมะ ขนตาของเธอยาว ใบหน้าของเธอนั้นงดงามและสมบูรณ์แบบ เธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา นอนหลับนิ่งคล้ายเด็กทารก

เมื่อแสงแดดแรกที่กระทบใบหน้าของเธอในตอนเช้า ขนตายาวของถังปิงอวิ๋นก็กระพือเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ลืมตา ดวงตาที่สวยงามของเธอปรากฏขึ้น ทันใดนั้นแขนของเธอก็คล้องคอของอู๋เป่ยแล้วเธอก็ลุกขึ้นนั่งทันที

“ฉันหลับไปได้ยังเนี่ยบ?” เธอแปลกใจ

อู๋เป่ยส่ายแขนแล้วบ่นว่า "ปิงอวิ๋น คราวหน้าฉันนอนบนเตียงได้ไหม แขนฉันเจ็บ"

ถังปิงอวิ๋นกลอกตามองเขา แต่หัวใจของเธอกลับกระโดดโลดเต้น "สมควรแล้ว ใครใช้ให้คุณกอดฉัน!"