ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 426

วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงเฟิงเซียนให้เขามาที่นี่ เขาก็คงไม่ได้พบกับ “คุณชายหลี่” แล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกขอบคุณเจียงเฟิงเซียนเป็นอย่างมาก

เจียงเฟิงเซียนกระแอมเบาๆ และพูดว่า “ฉันแค่คิดไม่ถึงเท่านั้นเอง ว่าคุณชายหลี่จะปกป้องอาคารถัง เรื่องนี้มันกะทันหันมาก จนทำให้เขารับมือไม่ทันเลยทีเดียว!”

อวี่ฮว่าหลงพูดปลอบเขาอย่างยิ้มๆ ว่า “พี่เจียง หากอาคารถังลงหลักปักฐานอยู่ในเทียนจิงมันจะทำให้ทั้งพี่และผมต้องสูญเสียผลประโยชน์ แต่โชคดีแค่ไหนที่พวกเราได้รู้จักกับคุณชายหลี่? ตราบใดที่พวกเราตกลงกับคุณชายหลี่ได้ อนาคตของตี้เซียนก็มีหวังแล้ว!หากตี้เซียนประสบความสำเร็จ ผลประโยชน์ของเทียนจิงจะไปไหนเสียเล่า?”

เจียงเฟิงเซียนพยักหน้า “คำพูดของนายก็มีเหตุผล! แต่ฉันกับนายได้จัดการกับอาคารถังไปแล้ว หากจะให้ประนีประนอมมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วมั้ง?”

อวี่ฮว่าหลงพูดอย่างเรียบเฉยว่า “พี่วางใจเถอะ อาคารถังอยากจะประนีประนอมจะแย่ ยังไงซะเขาก็ไม่มีทางที่จะขัดแย้งกับพวกเรา”

ทั้งคู่พูดคุยกันต่ออีกสักพัก จากนั้นอวี่ฮว่าหลงก็ลุกขึ้นและกล่าวคำอำลา เขาจะต้องกลับบ้านเพื่อไปดูว่าประสิทธิภาพของยาเทพอี่มู่นั้นเป็นอย่างไรบ้าง

พอส่งอวี่ฮว่าหลงกลับแล้ว เจียงเฟิงเซียนก็รีบไปพบอู๋เป่ยทันทีด้วยสีหน้าประจบประแจง และพูดว่า “คุณชายครับ ผมจะสำเร็จเป็นตี้เซียนได้หรือไม่?”

เดิมที เมื่อเจียงเฟิงเซียนเห็นว่าอู๋เป่ยได้มอบยาอายุวัฒนะให้กับอวี่ฮว่าหลงไปแล้ว ในใจก็รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก พลังยุทธ์ของเขากับอวี่ฮว่าหลงสูสีกัน อวี่ฮว่าหลงอยากจะโจมตีผู้ฝึกตนขั้นเทพ และแน่นอนว่าเขาเองก็อยากโจมตีดินแดนตี้เซียนด้วย!

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบเฉยว่า “แกทำงานให้ดีเถอะ ฉันรับรองว่าจะเลื่อนขั้นให้แกเป็นตี้เซียน ส่วนอวี่ฮว่าหลงนั้น เขาเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งของฉันเท่านั้นเอง”

เจียงเฟิงเซียนรู้สึกดีใจมาก จึงกล่าวออกไปว่า “ขอบคุณครับคุณชาย! ผมจะซื่อสัตย์จงรักภักดี และจะช่วยคุณชายแบ่งเบาภาระได้อย่างแน่นอนครับ!”

อู๋เป่ยมอบใบสั่งยาฉบับหนึ่งให้กับเจียงเฟิงเซียน และพูดว่า “แกจำไว้ว่า หากหาตัวยาตามใบสั่งยานี้มาได้ ฉันจะตกรางวัลให้เป็นอย่างงาม”

เจียงเฟิงเซียนใช้สองมือรีบรับใบสั่งยานั้นมา “ขอครับ”

หลังกลับออกจากบ้านของเจียงเฟิงเซียนแล้ว อู๋เป่ยก็กลับไปยังอาคารถังอย่างเงียบๆ ในเวลานั้นท้องฟ้ามืดครึ้มลงแล้ว เขาจึงไปหาถังปิงอวิ๋นก่อน

เมื่อเปิดประตูออก เขาได้ยินเสียงของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง “ถังปิงอวิ๋น เธออย่าทำตัวไร้ยางอายหน่อยเลย!”

ตอนนี้ มีคนแปลกหน้าทั้งหมดห้าคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก หนึ่งในชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังพูดคุยกับถังปิงอวิ๋น ด้วยน้ำเสียงกระโชกและค่อนข้างหยาบคายอย่างไร้ความเกรงใจ

สีหน้าของถังปิงอวิ๋นโกรธจัด “ถังหลิง แกอย่ารังแกคนอื่นจนเกินไปหน่อยเลย! คุณปู่เป็นคนให้ฉันดูแลอาคารถังเอง จิงอวี้ถังของแก แส่เข้ามาวุ่นวายมากเกินไปแล้ว! ”

ชายที่ชื่อถังหลิงผู้นั้น หัวเราะ "ฮ่าฮ่า"  “ถังปิงอวิ๋น จิงอวี้ถังดูแลอุตสาหกรรมของตระกูลถังโดยเฉพาะ ถ้างั้นอาคารถังแห่งนี้มันก็เป็นอุตสาหกรรมของตระกูลถังด้วยไม่ใช่หรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะดูแลเหมือนกัน!”

ถังปิงอวิ๋นหัวเราะเยาะเย้ย “ถังหลิง แกมันอวดดีเกินไปแล้ว! แกคิดว่า ตระกูลถังไม่มีใครจัดการแกได้แล้วหรือไง?”

ถังหลิงหัวเราะ “ฮ่าฮ่า” และพูดว่า “พูดน้อยไปก็ไม่มีประโยชน์สิ ยังไงซะวันนี้ฉันต้องได้รับช่วงดูแลอาคารถังต่อให้ได้”

เวลานี้ มีคนสองคนสังเกตเห็นว่าอู๋เป่ยมาถึง พวกเขาจึงมองไปยังหน้าประตู

“ปิงอวิ๋น เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เขารีบสาวเท้าเดินเข้ามา และไปยืนข้างข้างถังปิงอวิ๋น

ถังปิงอวิ๋นตอบกลับไปว่า “เขาคือถังหลิง ครั้งที่แล้วเขามาแย่งเครือข่ายพนันบอลของอาคารถังไป ตอนนี้ยังจะมาแย่งอำนาจในการดูแลอาคารถังไปอีกด้วย!”

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบเฉยไปว่า “เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว แจ้งคุณปู่เธอไปก็พอ”

ถังปิงอวิ๋นค่อยๆ ถอนหายใจและพูดว่า “คุณปู่ไปถือศีลกะทันหัน ตอนนี้ฉันติดต่อเขาไม่ได้เลย”

“แกเป็นใครหน่ะ?” ถังหลิงผู้นั้นจ้องมองและใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวในการถามอู๋เป่ย แต่อู๋เป่ยกลับไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ผมชื่ออู๋เป่ย เป็นคู่หมั้นของปิงอวิ๋น”

ถังหลิงหัวเราะ “เหอะเหอะ” “ที่แท้แกนี่เอง อู๋เป่ย! แกมาก็ดีแล้ว ได้ยินมาว่าแกถือหุ้นของอาคารถังอยู่สามสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้ฉันขอแจ้งให้แกทราบอย่างเป็นทางการว่า แกไม่มีสิทธิ์ในหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์นั้นอีกต่อไป อาคารถังทั้งหมดตกอยู่ภายใต้การบริหารจัดการของจิงอวี้ถังของพวกเราแล้ว!”

เมื่อพูดเช่นนี้ สีหน้าของอู๋เป่ยเริ่มเคร่งขรึมขึ้น เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างมากเพื่อแก้ไขปัญหาของอาคารถัง พอทุกอย่างฟื้นกลับคืนมา จะให้คนอื่นจะมาชุ่มมือเปิบไปอย่างนั้นหรือ!แบบนี้มันรังแกกันมากเกินไปแล้วจริงๆ!

ส่วนอีกคนได้จังหวะ จึงใช้หมัดขวาจู่โจมอย่างหนักเข้าไปที่บริเวณช่องท้องด้านซ้าย พลังหมัดนี้ของเขากระทบเข้ากับชุดเกราะอันอ่อนนุ่มบนร่างของอู๋เป่ย หมัดหนักกระทบเข้ากับร่างของเขาอย่างจัง แต่เขากลับได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หมัดของคู่ต่อสู้นั้น ราวกับกระทบเข้ากับฟองน้ำ ในขณะที่เขากำลังตกใจอยู่นั้น อู๋เป่ยก็ฉวยโอกาสคว้าข้อมือของเขา และใช้ขาเตะชายผู้นี้ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นทันที

ราวกับมีบางอย่างแตกหัก ชายผู้นั้นถลึงตาโต และค่อยๆ หมอบลงไปบนพื้นอย่างช้าๆ

ปรมาจารย์ขั้นเทพทั้งสองได้รับบาดเจ็บสาหัสจนต้องนอนกองอยู่กับพื้น อู๋เป่ยหันมาเหลือบจ้องมองถังหลิงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเงยหน้าถามถังปิงอวิ๋นไปว่า “ปิงอวิ๋น ถ้าตอนนี้ผมทำร้ายถังหลิง จิงอวี้ถังจะมาคิดบัญชีกับผมไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถังหลิงเองก็รู้สึกใจหายวูบ ท่าทางอวดดีอย่างในตอนแรกของเขาหายไปในพริบตา เขาจ้องมองอู๋เป่ย พร้อมกับพูดว่า “แกมีความสามารถอยู่เหมือนกันหนิ แต่แกทำร้ายคนของจิงอวี้ถังจนได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ เรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆ หรอก!”

อู๋เป่ยหัวเราะ “ฮ่ะ? จิงอวี้ถังของแกคิดจะฆ่าผมอย่างนั้นหรือ?”

ถังหลิงมองรอยยิ้มของอู๋เป่ย ก็รู้สึกใจแป้วอย่างไม่มีเหตุผล เขากลืนคำพูดที่รุนแรงลงคอไป และพูดสิ่งนี้แทนออกมา “ทำร้ายลูกศิษย์ตระกูลถัง เจ้าสำนักไม่ปล่อยแกไว้แน่ๆ”

อู๋เป่ยพูดอย่างหนักแน่นขึ้นว่า “ถังหลิง เดิมทีผมเองก็อยากจะไว้หน้าคุณอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้จะว่าไป มันไม่จำเป็นแล้วหล่ะ รีบไสหัวไปซะ!”

ถังหลิงสีหน้าซีดเซียว เขาครุ่นคิดไปมา และใช้เท้าเตะโซฟาข้างๆ จนกระเด็น จากนั้นจึงค่อยหันหลังเดินจากไป ผู้ติดตามของเขาก็รีบเดินตามออกไปด้วยทันที และก็ไม่ลืมที่จะแบกปรมาจารย์ขั้นเทพสองคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้นกลับไปด้วย

“นายน้อย อู๋เป่ยผู้นี้ช่างอวดดีเกินไปแล้ว!” พอเข้าลิฟต์ไป ก็มีคนพูดขึ้น “พวกเราจะรีบแจ้งหัวหน้า และให้หัวหน้ารีบส่งสุดยอดฝีมือมาที่นี่ทันที”

“เพี๊ยะ!” ถังหลิงตบหน้าชายผู้นั้นและด่าว่า “ไอ้โง่! ถ้าพ่อออกหน้าเองได้ แล้วจะส่งฉันมาทำไมกันหล่ะ?”

ชายที่ถูกตบผู้นั้น ฟันร่วงไปสามซี่ ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าเสียใจจนพูดไม่รู้เรื่อง

ส่วนอีกคนพูดขึ้นว่า “นายน้อย ไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับอู๋เป่ยผู้นี้ คำพูดข่มขู่ของเขาเมื่อครู่นี้ ผมว่าไม่น่าจะใช่แค่พูดลอยๆ เท่านั้น พวกเราค่อยๆ ปรึกษากันให้ดีก่อน อย่าพึ่งโต้แย้งกับเขาเลยจะดีกว่า”

ถังหลิงตอบอย่างเย็นชาว่า “พรุ่งนี้ถังเมี่ยก็จะมาแล้ว! ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า อู๋เป่ยผู้นี้จะกล้าต่อกรกับถังเมี่ยไหม!”