ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 431

หลังจากที่หลินปิงเซียนกลับออกไปแล้ว หลิ่วหลิงก็โทรศัพท์และบอกว่า “คุณชายจั่ว ฉันมีดาราเด็กคนหนึ่งไม่ค่อยรู้ประสีประสาเท่าไรนัก อยากจะให้คุณช่วยสั่งสอนเขาสักหน่อย ตกลง...ขอบคุณคุณชายจั่วมากเลย เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลให้อีกที”

รถของหลินปิงเซียนขับมาถึงหน้าอาคารถัง ลานจอดรถขนาดใหญ่ด้านหน้าอาคารถังมีรถจอดจนเต็มหมดแล้ว ผู้คนจำนวนมากมาใช้บริการที่นี่ เขาลงจากรถตรงหน้าประตู จากนั้นจึงโทรติดต่อหาอู๋เป่ย

“พี่อู๋เป่ย พี่ถึงไหนแล้ว?” เขาถาม

ตอนนี้อู๋เป่ยอยู่ที่ชั้นบน เขาจองโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ปิงเซียน คุณรอฉันที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เดี๋ยวฉันลงไปรับ”

“โอเค” หลินปิงเซียนวางสายไป จากนั้นจึงเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง

มีคนจำนวนมากอยู่บริเวณในล็อบบี้ หลินปิงเซียนเดินเข้ามาถึงโซนพักผ่อน จากนั้นจึงหาที่นั่งคอย

ครึ่งนาทีต่อมา มีผู้ชายอีกสามคนเดินเข้ามาในโรงแรม หนึ่งในนั้นหน้าตาโหดเหี้ยม และมีรอยแผลเป็นอยู่บนใบหน้า เขาเหลือบมองดูโทรศัพท์มือถือที่มีรูปของหลินปิงเซียนอยู่บนนั้น

หลังจากเห็นรูปภาพนั้นแล้ว เขาก็มองมาที่หลินปิงเซียนและพูดว่า “เป็นเขาคนนั้น”

สหายชายหนุ่มผมสีทองที่อยู่ด้านซ้ายของเขายิ้มและพูดว่า “พี่ปา เอาไงต่อดี?”

ชายที่ชื่อ พี่ปา ผู้นั้นหัวเราะยิงฟันและพูดว่า “พวกเรารอดูกันไปก่อน คุณชายจั่วอีกสักพักก็จะมาถึงแล้ว”

หลินปิงเซียนยังไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ เขาจ้องมองไปทางลิฟต์ ไม่ถึงสองนาทีต่อมา อู๋เป่ยก็ก้าวออกมาจากลิฟต์ เขากวาดสายตามองและโบกมือทักทายเธอ

หลินปิงเซียนรีบเดินเข้ามาและโอบกอดอู๋เป่ยทันที พร้อมกับใช้น้ำเสียงอ่อนหวานเรียกว่า “พี่อู๋เป่ย!”

อู๋เป่ยรู้สึกดีใจมาก เขาตบไหล่เธอเบาๆ และพูดว่า “ปิงเซียน ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว พวกเราขึ้นไปกันเถอะ” พูดจบ ทั้งคู่ก็เดินเข้าลิฟต์ไป

ในแต่ละชั้นของอาคารถังทำเป็นร้านอาหาร ซึ่งในแต่ละชั้นจะมีลูกค้ากลุ่มเป้าหมายที่ไม่เหมือนกัน ลูกค้าทั่วไปส่วนใหญ่จะอยู่บริเวณชั้นที่หนึ่งจนถึงชั้นที่สาม ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยต่อหัวอยู่ที่สามถึงสี่ร้อยเหรียญ ส่วนใหญ่จะให้บริการจัดเลี้ยงทางธุรกิจ

ส่วนลูกค้าในชั้นที่สี่ถึงชั้นที่ห้าจะยกระดับสูงขึ้นไปอีกหนึ่งขั้น ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยต่อหัวอยู่ที่หนึ่งถึงสองพันเหรียญ แต่การตกแต่งสถานที่ดูโอ่อ่าหรูหรา และมีพื้นที่กว้างขวางมาก พื้นที่นี้จะให้บริการจัดเลี้ยงสำหรับกลุ่มลูกค้าไฮโซเป็นหลัก

ส่วนโซนหรูหราที่สุดจะอยู่ที่ชั้นบน ที่นี่จะต้องทำการสำรองที่นั่งก่อนเข้าใช้บริการเสมอ เขาได้เชิญเชฟฝีมือชั้นยอดของประเทศมาไว้ที่นี่ วัตถุดิบที่ใช้ในการประกอบอาหารล้วนเป็นวัตถุดิบชั้นเยี่ยม ค่าอาหารและเครื่องดื่มโต๊ะหนึ่งอยู่ที่หลายหมื่นเหรียญ หากมีเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์ราคาก็จะยิ่งสูงเพิ่มขึ้นไปอีก

เมื่อชายทั้งสามเห็นหลินปิงเซียนเข้าลิฟต์ไปกับชายคนหนึ่งแล้ว เตาปาก็หัวเราะและพูดขึ้นว่า “รอบนี้มีเรื่องสนุกให้ดูแล้วหล่ะ คุณชายจั่วชอบกระทืบคนอยู่ด้วย”

ชายหนุ่มผมทองคนนั้นยิ้มยิงฟันและพูดว่า “พี่ปา ยัยนี้สวยไม่ใช่เล่นเลยนะ คุณชายจั่วต้องถูกใจหล่อนแน่ๆ”

ชายรอยบาก “ถ้าคุณชายจั่วถูกใจเขา นั่นก็ถือว่าเป็นวาสนาของเขาแล้วหล่ะ ไป พวกเรารีบตามไปกันเถอะ”

ตอนนี้ หลิ่วหลิงขับรถมาถึงหน้าอาคารถังแล้วเช่นกัน จะว่าไปก็แปลก เขาเองก็นัดประธานอันมาทานข้าวที่อาคารถังแห่งนี้เหมือนกัน คนขับรถเป็นผู้ช่วยของหลิ่วหลิง ซึ่งเป็นหญิงสาววัยยี่สิบกว่าๆ เธอเหลือบมองหลิ่วหลิงและพูดว่า “พี่หลิง ปิงเซียนหน้าตาสะสวยขนาดนี้ คุณชายจั่วจะเผลอใจหลงชอบเขาหรือเปล่านะ?”

“พี่หลิง” หัวเราะ “พึ่งจะโด่งดังได้ไม่นานก็ไม่เชื่อฟังฉันแล้ว ถ้าฉันไม่สั่งสอนเขาสักหน่อย อีกหน่อยจะคุมเขาได้ยังไง?” ส่วนคุณชายจั่วก็เป็นหัวหน้าของแก๊งหลงเสอ ถ้าคุณชายมีใจให้ ก็ถือว่าเป็นวาสนาของเขาแล้วหล่ะ

ผู้ช่วยของเขาคุ้นเคยกับสไตล์การทำงานของพี่หลิงอยู่แล้ว เขาพูดว่า “พี่หลิง หลินปิงเซียนกับประธานเว่ยมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน แถมยังสนิทกับเฉินหลิงซวงอีกด้วย ถ้าเขารู้เข้า มันจะไม่มีปัญหาหรอกหรือ?”

หลิ่วหลิงมองค้อนผู้ช่วยคนนี้ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “ระวังปากของเธอด้วย ส่วนหลิงปิงเซียน มีคุณชายจั่วอยู่ เขาไม่มีทางกล้าหลุดพูดอะไรออกมาหรอก ”

ผู้ช่วยของเธอหยุดพูดในทันที เขาแค่รับจ็อบทำงานให้กับหลิ่วหลิงเท่านั้น ไม่ได้มีตำแหน่งอะไร ถ้าพูดมากเกินไปจะเป็นการหาเหาใส่หัวเสียเปล่าๆ

อู๋เป่ยกับหลินปิงเซียนขึ้นมาถึงห้องส่วนตัวชั้นบนแล้ว ส่วนห้องติดกันนั้นเป็นห้องครัว สุดยอดเชฟของอาคารถังกำลังง้วนกับการปรุงอาหารอยู่ อู๋เป่ยเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของอาคารถัง สถานะของเขาไม่น้อยไปกว่าถังปิงอวิ๋น ผู้จัดการแผนกห้องอาหารกลัวว่าจะบริการได้ไม่ประทับใจเขา ดังนั้นเขาจึงเลือกสุดยอดเชฟที่เก่งที่สุดของที่นี่เข้ามาดูแล

หรือแม้แต่บริกรก็ยังเป็นพนักงานที่หน้าตาสวยที่สุดของอาคารถัง บริกรสาวสวยเหล่านั้นสวมใส่ชุดกี่เพ้ายืนเข้าแถวต้อนรับอยู่กันอย่างพร้อมเพรียง

“นายท่านอู๋”

อู๋เป่ยพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “เหลือพนักงานไว้แค่สองคนก็พอ ที่เหลือออกไปให้หมด”

เขามีท่าทีหวาดผวา ถลึงตาจ้องมองอู๋เป่ย “แกเป็นใครกันแน่?”

อู๋เป่ยลุกขึ้นและพยุงหญิงบริการที่ถูกผลักจนกระเด็นขึ้นมา จากนั้นจึงพูดขึ้นต่อหน้าอีกฝ่ายว่า “พูดมา ว่าใครเป็นคนส่งแกมา และมีจุดประสงค์อะไร”

ชายหนุ่มผู้นั้นยังคงหัวเราะ “เหอะเหอะ” “ไอ้หลานชาย ฝีมือแกไม่เลวเหมือนกันนะ!แต่แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

อู๋เป่ย “แกเป็นใคร?”

ชายหนุ่มผู้นั้นเช็ดคราบเลือดที่ปาก “คุณชายของฉันชื่อจั่วหลัง! พ่อของฉันคือจั่วหยุนซิงเป็นหัวหน้าแก๊งหลงเสอ!”

จั่วหยุนซิง? หลังจากที่ฟังเขาพูดจนจบ อู๋เป่ยก็หัวเราะ “ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง ครั้งที่แล้วฉันปล่อยเขาไป นี่เขายังกล้ารนหาที่ตายอยู่อีกหรือนี่ เยี่ยมไปเลย!”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของอู๋เป่ย จู่จู่จั่วหลังก็รู้สึกร้อนตัวขึ้นมา เขาเอ่ยถามไปว่า “แกรู้จักพ่อฉันด้วยหรือ?”

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ครั้งที่แล้วลู่จิ้นปังมาหาเรื่องฉันถึงที่ เลยถูกฉันจัดการเข้าให้ เขาเองก็เป็นคนของแก๊งหลงเสอเหมือนกัน ที่แกมาครั้งนี้ จะบอกว่าเป็นเพราะเขาอย่างนั้นหรือ?”

พอเขาเอ่ยถึงลู่จิ้นปัง จั่วหลังก็จำเรื่องราวนั้นขึ้นได้จนหน้าถอดสีทันที เขาถามด้วยความตกใจว่า “แกแซ่อู๋หรือ?”

อู๋เป่ยหัวเราะ “เหอะเหอะ” “ถูกต้อง ฉันคืออู๋เป่ยเอง ตอนนี้แกโทรศัพท์หาจั่วหยุนซิงได้แล้วหล่ะ บอกให้เขาเอาเงินหมื่นล้านเหรียญมาไถ่ชีวิตแกกลับไปซะ”

หมื่นล้านเหรียญ? จั่วหลังแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว เขารีบพูดขึ้นว่า “คุณชายอู๋ ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทราบว่าคุณมา หลิ่วหลิงเป็นคนเรียกให้ผมมาที่นี่ ผมผิดไปแล้วครับ!”

เมื่อได้ยินชื่อของหลิ่วหลิง หลินปิงเซียนก็รู้สึกตกใจมากและพูดขึ้นว่า “พี่อู๋เป่ย พี่หลิงเป็นนายหน้าของฉันเอง”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “นายหน้าของเธออย่างนั้นหรือ?”

หลินปิงเซียนพยักหน้า เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก “ฉันเคยอยู่กับเขามาก่อน คิดไม่ถึงว่าเขาจะหาคนมาจัดการกับฉันแบบนี้”