ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 521

ถังจื่อยี่คิดสักพัก：“ย้ายสิทธิการถือหุ้นน่ะไม่มีปัญหา แต่ทำไมนายต้องทำแบบนี้ล่ะ?”

อู๋เป่ยมองเธอ แล้วพูด：“จื่อยี่ เธอเชื่อในดวงชะตาไหม?”

ถังจื่อยี่พยักหน้า：“เชื่อสิ”

อู๋เป่ย：“ตอนนี้สิ่งที่ฉันเป็นกังวลที่สุด ก็คือคนในครอบครัวของฉัน ในถังเหมินอันตรายรอบทิศ ส่วนฉันก็มีศัตรูอยู่ไม่น้อย ฉันกังวลว่าจะมีวันหนึ่ง ที่จะพาอันตรายไปถึงคนในครอบครัว ฉันไม่ใช่เซียนสวรรค์ ไม่สามารถรู้ล่วงหน้าได้ เพราะงั้นต้องเตรียมแผนรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดไว้ก่อน”

ถังจื่อยี่พยักหน้า：“ที่นายกังวลก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล งั้นก็ปกป้องพวกเขาให้ดี”

อู๋เป่ย：“การปกป้องให้ดีน่ะทำอยู่แล้ว แต่นอกจากการปกป้องแล้ว ความจริงมันยังมีวิธีที่ดีกว่านั้น”

ถังจื่อยี่กระพริบตา：“วิธีอะไร?”

อู๋เป่ย：“ดวงชะตาของคนก็คือการเปลี่ยนแปลง ฉันสามารถใช้ประโยชน์จากโชคลาภทางการเงิน เพิ่มดวงชะตาให้กับคนในครอบครัว หลังจากนั้นก็ค่อยยืมวิชาลับ เพื่อเลื่อนระดับดวงชะตา ให้คนในครอบครัวฉันกลายเป็นคนที่ดวงดีมีโชค”

ถังจื่อยี่เบิกตากว้าง：“ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?”

อู๋เป่ยยิ้ม：“วิชาลับก็แค่ช่วยเหลือเท่านั้น ที่ได้ผลจริงๆนั้นคือเงินก้อนใหญ่ คนโบราณว่าไว้ เงินสามารถสื่อสารกับเทพได้；มีเงินก็สามารถกำจัดผีสางได้ คำพูดพวกนี้ ไม่ได้พูดขึ้นมาเฉยๆ ความจริงเบื้องหลังนั้นมีหลักการที่ลึกกว่านั้น”

เหมือนว่าถังจื่อยี่จะเข้าใจความหมายของอู๋เป่ย เธอพูด：“นายหมายความว่า พอคุณน้ากับเสี่ยวเหมยมีเงินแล้ว ดวงชะตาก็จะเพิ่มมากขึ้น คนอื่นคิดจะทำร้ายพวกเขาคงไม่ง่ายแล้วสินะ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า：“จะเข้าใจแบบนี้ก็ไม่ผิด คนที่มีดวงดี ได้รับการเคารพยำเกรงจากผีสางเทวดา ได้รับการคุ้มครองจากลัทธิศาสนา เธอว่าวีรบุรุษตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน พวกบุคคลสำคัญมีคนไหนบ้างที่ไม่ได้ผ่านประสบการณ์ล้มลุกคลุกคลานหรือความเป็นความตายมาแล้วถึงประสบความสำเร็จ?”

ถังจื่อยี่คิดไตร่ตรองสักพัก：“มาคิดดูดีๆ ก็มีเหตุผลอยู่จริงๆนั่นล่ะนะ”

ทั้งสองพูดคุยได้ไม่นาน หลี่เฮ่าชวนก็รีบเดินเข้ามา พอเห็นอู๋เป่ยกับถังจื่อยี่ เขาทั้งตกใจทั้งดีใจ：“เถ้าแก่ ท่านจะมาทำไมไม่บอกผมล่วงหน้าล่ะ ผมจะได้เตรียมของดีๆให้”

อู๋เป่ยยิ้ม：“เหล่าหลี่ ธุรกิจเป็นไงบ้าง พอได้ใช่ไหม?”

ร้านอาหารนี้ อู๋เป่ยก็เป็นหุ้นส่วน นับว่าเป็นเถ้าแก่อีกคน เงินที่ลงทุน ก็คือเงินจากเขากับถังจื่อยี่

หลี่เฮ่าชวน：“เถ้าแก่ ธุรกิจดีมาก! ขายดีเทน้ำเทท่าทุกวัน วันละล้านสองล้าน”

อู๋เป่ยพยักหน้า：“ดีมาก นายไปทำงานต่อเถอะ”

หลี่เฮ่าชวนถอยออกไป เวลานี้พนักงานพึ่งจะรู้กัน ว่าลูกค้าที่มาคือแขกคนสำคัญ เลยเพิ่มการดูแลให้ทั่วถึงขึ้น

ไม่นาน อาหารก็ถูกเสิร์ฟ อาหารที่หลี่เฮ่าชวนถนัดที่สุดทยอยยกขึ้นมา อู๋เป่ยกินไปมากกว่าครึ่ง ส่วนถังจื่อยี่กินเพียงแค่ไม่กี่คำ

อาหารมาเร็ว คนก็กินเร็ว พอกินอาหารจานที่สามสิบหมด อู๋เป่ยถึงจะรู้สึกอิ่ม เขาเรอออกมา แล้วถามถังจื่อยี่：“จื่อยี่ กินอิ่มแล้วเหรอ?”

ถังจื่อยี่มองบน：“ตอนอาหารจานที่สิบยกมา ฉันก็อิ่มแล้วย่ะ”

อู๋เป่ยตบท้อง：“งั้นก็ดี พวกเรากลับอ่าวไป๋หลงเบอร์หนึ่งกันเถอะ”

ถังจื่อยี่พยักหน้า：“เอาสิ ความจริงช่วงไม่กี่วันนี้ฉันก็ไปที่นั่นตลอด”

ที่แท้ ในอ่าวไป๋หลงเบอร์หนึ่งเต็มไปด้วยพลังเหนือธรรมชาติ ถ้าคนธรรมดาพำนักอยู่นาน ก็จะสัมผัสได้ถึงพลังนี้ ยิ่งไปกว่านั้น บ้านของอู๋เป่ยยังปลูกลูกท้อเซียนอีกด้วย กลิ่นอายของลูกท้อเซียนนั้นให้ผลดีอย่างมาก

ทั้งสองลุกขึ้น ตอนที่กำลังจะลงลิฟต์ ในลิฟต์ก็มีคนสามคนเดินออกมา คนที่เดินนำคือจัวคัง ข้างๆเขาสองคนนั้นไม่คุ้นตา

พอจัวคังเห็นอู๋เป่ย เขาก็นิ่งอึ้งไป ต่อมาก็ดีใจอย่างมาก：“น้องอู๋ บังเอิญจริง!”

อู๋เป่ยยิ้ม：“เถ้าแก่จัว มากินข้าวเหรอ?”

จัวคังยิ้ม：“ใช่แล้วล่ะ มากินข้าวกับเพื่อนน่ะ ฉันได้ยินว่าร้านอาหารนี้นายเป็นคนเปิด ก็เลยพาเพื่อนมาอยู่บ่อยๆ”

อู๋เป่ยพูดล้อเล่น：“พามาบ่อยๆน่ะได้ แต่ค้างจ่ายน่ะไม่ได้นะ”

จัวคังรีบลากอู๋เป่ยมาอีกฝั่งแล้วพูดเสียงเบา：“น้องอู๋ ถือว่าเห็นแก่หน้าฉัน อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”

อู๋เป่ยจ้องจัวคังตาเขม็ง：“เถ้าแก่จัว ดูดีๆ เขายั่วโมโหฉันก่อน”

จัวคังยิ้มเจื่อน แล้วพูดเสียงเบา：“น้องอู๋ นายคงไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลตี้อีสินะ?”

แน่นอนว่าอู๋เป่ยเคยได้ยินมา ตอนที่เขาคุยเล่นกับสวี่จี้เฟย เขาก็พูดถึง ในเขตเจียงหนาน มีตระกูลลึกลับตระกูลหนึ่ง ชื่อว่าตระกูลตี้อี

คนในตระกูลตี้อีลึกลับอย่างมาก ในตระกูลมีผู้เชี่ยวชาญสามคน เชี่ยวชาญด้านฮวงจุ้ย เชี่ยวชาญด้านบู๊ และเชี่ยวชาญด้านวิชาแพทย์ ทว่าห้าสิบปีก่อน ผู้เชี่ยวชาญทั้งสามคนของตระกูลตี้อีได้หายตัวไปพร้อมกัน และด้วยเหตุนี้ทำให้ตระกูลตี้อีตกต่ำลง

ตกต่ำก็ส่วนตกต่ำ ทว่าแผ่นดินที่คนรุ่นก่อนแย่งชิงมายังคงอยู่ เพียงพอให้คนในตระกูลตี้อีได้ใช้สอยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อีกทั้ง ตระกูลตี้อีมีผู้มีพรสวรรค์ไม่น้อย บัดนี้บนเจียงหูก็พอจะมีชื่อเสียงโด่งดังอยู่บ้าง

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“ได้ยินแล้วมันยังไง? ใครใช้ให้เขามาล่วงเกินฉันก่อน?”

จัวคังยิ้มเจื่อน：“น้องอู๋ ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพของตี้อีกลับมาแล้ว!”

อู๋เป่ยไม่ได้ตกใจ：“ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพของตี้อีก็แค่ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพเท่านั้น”

จัวคังถอนหายใจเบาๆ：“ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพตี้อีคนนี้ ไม่กี่วันก่อนได้สังหารผีเซียนตนหนึ่งไป”

สีหน้าอู๋เป่ยยังคงไร้อารมณ์ เขามองจัวคัง แล้วถาม：“นายจะให้ฉันทำยังไง?”

สีหน้าจัวคังไม่มีทางเลือก เขากัดฟันแล้วพูด：“น้องอู๋ ให้คุณหนูถังอยู่ต่อเถอะ อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนเขา ความจริงมันก็ไม่มีอะไร......”

อู๋เป่ยหัวเราะ ที่อวิ๋นจิงนี่ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ปอดแหกเช่นนี้ ตนเองไม่เพียงแต่ปอดแหก แถมยังหวังให้คนอื่นปอดแหกไปกับตนเองด้วย!

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นมือออกไปตบที่ใบหน้าของจัวคัง พูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“นายแก่แล้ว ควรจะกลับบ้านเกิดได้แล้ว”