ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 691

อู๋เป่ยรับนามบัตร หลังจากนั้นพาคนกลุ่มนี้ลงเขา

ฮวาหลินและคนอื่นๆขึ้นรถ ออกจากเมืองเล็กทันที ไปที่โรงพยาบาลประจำเขตเพื่อรักษาผู้บาดเจ็บ

ส่งฮวาหลินไปแล้ว อู๋เป่ยกลับมาที่ครอบครัวอวี่

อวี่ฉาวชวินรออยู่ที่บ้านทั้งคืน เห็นอู๋เป่ยกลับมา เขาถามด้วยความดีใจ : “คุณอู๋ คุณไม่กลับทั้งคืน ไม่เจออันตรายอะไรใช่ไหม”

อู๋เป่ย : “ไม่มีอะไร อวี่ฉาวชวิน ขอบคุณมากที่คุณร่วมเดินทางกับผมในครั้งนี้ อันนี้คุณเก็บไว้”

เขายื่นเช็คออกไปหนึ่งใบ อวี่ฉาวชวินมองดูสักพัก ตกใจจนมือสั่น เกือบทำเช็คหลุดมือ

“คุณอู๋ ผมรับเอาไว้ไม่ได้!” เขารีบพูด ที่แท้ นี่คือเช็คมูลค่าสิบล้าน

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ผมให้ คุณก็รับเอาไว้เถอะ”

ครั้งนี้อวี่ฉาวชวินค่อยรับเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะขอบคุณอย่างต่อเนื่อง

หลังจากนั้น อู๋เป่ยไปเยี่ยมซานเหยียอีกครั้ง เขาทิ้งโอสถฝึกขั้นไว้หนึ่งเม็ด และยังมีบัตรธนาคารหนึ่งใบ โอสถฝึกขั้น มันจะทำให้ชายชราคนนี้มีชีวิตอยู่ได้อีกยี่สิบสามสิบปี ข้างในบัตรมีเงินห้าล้าน เพียงพอให้เขามีอาหารและเครื่องนุ่งห่มในวัยชรา

บอกลาซานเหยีย มู่หลานขับรถ อู๋เป่ยและคนอื่นๆออกจากเมืองเล็กๆ อวี่ฉาวชวินเพิ่งได้รับเงินจำนวนมหาศาล จะไม่กลับไปชั่วคราว

กลังมาถึงโรงแรมของไห่เฉิง เป็นช่วงบ่ายแล้ว

อู๋เป่ยเก็บเกี่ยวมหาศาล เดิมทีเตรียมออกจากไห่เฉิงทันที กลับไปที่บ้านหนึ่งรอบ เพียงแต่ เหรินซานซานรอเขาอยู่ที่โรงแรมหนึ่งคืนแล้ว ดูเหมือนว่ามาหาเขาเพราะมีเรื่องให้ช่วย

“คุณไปไหนมา” เธอถาม เหรินซานซานในเวลานี้ เธอสวมชุดกี่เพ้าสีชมพู เธอมีหน้าตาที่สวยงาม หุ่นน่าหลงใหลอย่างมาก

อู๋เป่ยพูด : “ออกไปเดินเล่นข้างนอก คุณมาหาผมมีเรื่องอะไร”

คาดไม่ถึงว่าเหรินซานซานประหม่าเล็กน้อย ถาม : “คืนนี้คุณว่างไหม”

อันที่จริงอู๋เป่ยค่อนข้างยุ่ง เพียงแต่เขายังคงพูดไปว่า : “ว่างสิ มีอะไรเหรอ”

เหรินซานซาน : “หนึ่งทุ่ม จินหย่งลี่นัดเจอฉัน ฉันอยากให้คุณไปกับฉันด้วยกัน”

อู๋เป่ย : “ตอนนี้ตระกูลเหรินไม่ขาดเงินแล้ว เงินที่ติดเขา คืนให้ก็พอแล้ว”

เหรินซานซานถอนหายใจ : “แต่ว่าเขาไม่ยอมจบ ต้องการให้ฉันคืนเงินให้เขาหนึ่งหมื่นล้าน”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “จินหย่งลี่คนนี้ ยังคงหน้าด้านขนาดนั้น! ได้ ผมจะไปกับคุณ!”

เหรินซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก พูด : “ขอบคุณมากเลย!”

อู๋เป่ยหัวเราะขึ้นมา : “เหรินซานซาน ช่วงนี้คุณเปลี่ยนเป็นเกรงใจแล้วนะ”

เหรินซานซานก้มหน้า : “ถ้าหากไม่ใช่คุณ ฉันเกรงว่าคงฆ่าตัวตายไปแล้ว”

อู๋เป่ยไม่สะดวกหัวเราะออกมาอีกต่อไป พูด : “เรื่องเมื่อก่อนผ่านไปแล้ว คุณอย่าไปคิดมาก ผมยังมีเรื่องต้องทำ ตอนเย็นคุณมารับผม”

เหรินซานซานพยักหน้า : “ได้!”

ภายในพื้นที่ฟ้าทมิฬของอู๋เป่ย กองไปด้วยวัตถุดิบยา เขาต้องการจัดเรียงวัตถุดิบยาเหล่านี้ออกเป็นหมวดหมู่ต่างๆ เพื่อให้พวกมันสามารถเจริญเติบโตต่อไปได้

ดังนั้น เขาสวมหน้ากากฟ้าทมิฬ สื่อสารกับเทพฟ้าทมิฬ

“เทพฟ้าทมิฬ พื้นที่ฟ้าทมิฬของคุณใหญ่ขนาดนี้ สามารถยืมให้ผมใช้หนึ่งส่วนได้ไหม ผมจะปลูกวัตถุดิบยาข้างใน”

เทพฟ้าทมิฬ : “พื้นที่ฟ้าทมิฬของข้าไม่มีแสงแดด สภาพแวดล้อมยังแตกต่างจากโลกที่เจ้าอาศัยอยู่มาก พืชไม่สามารถเจริญเติบโตได้”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณเป็นถึงเทพฟ้าทมิฬ เรื่องแค่นี้ เป็นเรื่องยากสำหรับคุณด้วยเหรอ”

เทพฟ้าทมิฬเงียบไปหลายวินาที พูด : “ทำได้อ่ะมันทำได้อยู่แล้ว แต่เจ้าจำเป็นต้องเอาของมาแลก”

อู๋เป่ยถาม : “คุณต้องการอะไร”

เทพฟ้าทมิฬ : “ข้ารู้สึกว่าอนาคตของเจ้าไร้ขีตจำกัด ในอนาคต ถ้าหากแดนเซียนนิรันดร์ส่งผลร้ายต่อข้า เจ้าจำเป็นต้องปกป้องข้า!”

อู๋เป่ย : “เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล ผมปกป้องคุณอย่างแน่นอน”

เทพฟ้าทมิฬ : “พูดปากเปล่าไม่น่าเชื่อถือ เจ้าและข้าจำเป็นต้องสาบาน”

“แกเองเหรอ อู๋เป่ย!” เขาลุกขึ้นยืน แววตาดุร้าย

เมื่อก่อน เดิมทีถังจื่อยี่ต้องแต่งงานกับเขา ก็เป็นเพราะไอ้สารเลวที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เขาเลยต้องเสียถังจื่อยี่ไป! สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้น หุ้นส่วนใหญ่ของเขาในถังกรุ๊ป ก็ต้องโอนให้อู๋เป่ยเช่นกัน ส่งผลให้สูญเสียอย่างหนัก!

สิ่งนี้ยังนำไปสู่ความจริงที่ว่าในเวลาต่อมาตระกูลจินต้องโอนหุ้นทั้งหมดของถังกรุ๊ปไปยังตระกูลถัง และถอนตัวออกจากถังกรุ๊ปโดยสิ้นเชิง!

ไม่เพียงแค่นั้น อู๋เป่ยยังร่วมมือกับถังจื่อยี่เพื่อก่อตั้งเมืองมรกต ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นความพยายามที่จะขโมยธุรกิจของตระกูลจิน!

สามารถพูดได้ว่า จินหย่งลี่เกลียดอู๋เป่ยอย่างมาก แทบรอไม่ไหวอยากจะฆ่าเขาทันที!

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “จินหย่งลี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

จินหย่งลี่หัวเราะอย่างเย็นชา : “อู๋เป่ย! แกมาทำให้ฉันเสียเรื่องอีกแล้วนะ! ถ้าหากวันนี้ฉันไม่ฆ่าแกให้ตาย ฉันก็ไม่แซ่จินอีกต่อไป!”

อู๋เป่ยพูด : “อย่างนั้นดีที่สุดคือคิดให้ดีก่อน ในอนาคตจะแซ่อะไร”

ด้านซ้ายมือของจินหย่งลี่ มีชายวัยกลางคนนั่งอยู่ ใบหน้าของเขาเป็นสีเขียวและสีดำ ดวงตาของเขาทั้งใหญ่และเล็ก และผมของเขายุ่งไปหมด เขาสวมชุดคลุมสีเหลือง

เขาลุกขึ้นยืน จ้องอู๋เป่ยและพูด : “ไอ้น้อง เกรงใจกับคุณชายจินหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกรู้ว่า อะไรคือเสียใจแต่ก็สายเกินไป!”

อู๋เป่ยเหลือบมองคนผู้นี้หนึ่งที พลังยุทธ์ของคนผู้นี้ก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน มีพลังยุทธ์ของลมปราณต้าโจวเทียน แต่น่าเสียดาย พลังแบบนี้ ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาด้วยซ้ำ

เขาพูดอย่างไม่แยแส : “แกไม่มีคุณสมบัติลงมือกับฉัน”

ชายวัยกลางคนชุดคลุมสีเหลืองโกรธอย่างมาก หยิบยันต์โบราณออกมาจากกระเป๋าคาดเอวหนึ่งใบ หลังจากนั้นกัดปลายลิ้นและพ่นเลือดใส่มัน โยนมาทางอู๋เป่ย

ยันต์นี้เปล่งแสงสีทองออกมา มันควบแน่นเป็นเงากำปั้นสีทองและพุ่งเข้าหาอู๋เป่ย!

อู๋เป่ยตกใจอย่างมาก รีบหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว เงาหมัดนั้นกระทบกับกำแพง กำแพงถูกโจมตีจนเป็นรู

หลังจากเขาหลบอย่างรวดเร็ว นิ้วมือขวาชี้ออกไปหนึ่งที ลมแรงโจมตีใส่ชายวัยกลางคน ร่างของอีกฝ่ายแข็งทื่อ ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ

อู๋เป่ยดึงยันต์ที่อยู่บนมือของเขาลงมา ในเวลาเดียวกัน ฉีกกระเป๋าคาดเอวที่เอวของเขาออกด้วย ข้างในยังมียันต์ที่คล้ายกันอีกหนึ่งใบ!