ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 865

อู๋เป่ยพูดไม่ออกครู่หนึ่ง "ท่านเทพ ถ้าท่านรับมือไม่ไหวคนอื่นก็รับไม่ได้แล้ว ทำไมถึงรีบขนาดนี้? ระดับพลังยุทธ์ฉันต่ำจะช่วยท่านได้ยังไง?"

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ "ข้าจะให้เจ้ายืมวิชา！"

อู๋เป่ยตะลึง "ยืมยังไง?"

"เข้ามา" เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่พูด "วางมือลงบนศีรษะของข้า"

อู๋เป่ยลังเลเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าทำแบบนีจะเสี่ยงไปไหมจึงพูดว่า "ท่านเทพ ท่านอย่ามาหลอกฉัน"

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่มีท่าทีเป็นกังวล "เร็วเร็วเร็ว ช้ากว่านี้ข้าจะถูกกลืนกินแล้ว！"

อู๋เป่ยกัดฟัน "ได้ ฉันจะเชื่อท่านซักครั้ง！"

เขาวางมือลงบนศีรษะของเทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ จากนั้นก็รู้สึกถึงพลังมหาศาลที่ไหลเข้าสู่ร่างการของเขา พลังนี้แข็งแกร่งมาก มันจะกลืนกินจิตวิญญาณยุทธ์ของเขาทันทีที่เข้ามา

เมือได้รับการกระตุันจากมัน เสื้อคลุมหยินหยางก็เขย่าเปิดช่องวิญญาณเก้าช่องและเปิดช่องเทพใหญ่ และใช้ช่องทั้งสิบห้าเป็นดวงตา รูปแบบการปราบปรามขนาดใหญ่ถูกจัดวางทันที การก่อตัวที่ซับซ้อนและลึกลับปรากฏขึ้นในร่างของอู๋เป่ยเพื่อวางกับดับจับพลังที่บุกรุกมานี

พลังนี้คำรามด้วยความเกี้ยวโกรธ ส่งผลต่อรูปแบบอย่างรุนแรง เงาของเทพปรากฏขึ้นในหัวของอู๋เป่ยมันสูงหลายพันล้านฟุต มันกำลังเหยียบหัวยักษ์สองหัวส่งแรงสั่นสะเทือน！

มันแข็งแกร่งเกินไป รูปแบบการปราบปรามภายใต้เสื้อคลุมหยินหยางสก็ไม่ามารถหยุดมันได้จริงๆ มันกำลังจะแตกสลาย

เขาพูดด้วยความโมโห "เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ ท่านหลอกฉัน！"

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่พูดอย่างใจเย็น "เจ้าหนู เจ้าจะกลัวอะไร ภูมิหลังพลังเต๋าของเจ้าใหญ่โตนัก วิญญาณที่เหลือนี้ไม่คณามือเจ้าหรอก"

พูดจบก็ได้ยินเสียง "บูม" รูปแบบแตกสลาย จิตวิญญาณยุทธ์ของอู๋เป่ยสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความอันตราย รีบหนีไปที่ตันเถียน ที่นั้นมีเมล็ดเต๋าอยู่！

พลังอันทรงพลังไล่ตามมา แต่ทันทีที่มันสัมผัสได้ถึงใบเต๋า ตาข่ายแสงก็สว่างขึ้นในตันเถียนของอู๋เป่ย และจับมันไว้ได้

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่พูดอย่างเร่งรีบ "เหลือไว้ให้ข้าด้วย！"

อย่างไรมันก็สายเกินไปแล้ว มันทีที่ตาข่ายแสงปิดลง พลังก็ถูกดูดซับเข้าสู่เมล็ดเต๋า ทุกอย่างกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ถอนหายใจยาวแลวพูดว่า "เฮ้อ เอาเปรียบคุณแล้ว！"

อู๋เป่ยเบิกตากว้าง แล้วพูดว่า "ท่านเทพ ท่านสู้คนอื่นไม่ได้เอง แล้วมาตำหนิเมล็ดเต๋าได้ไง"

เทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่พูดอย่างโกรธแค้น "เจ้าหนู เจ้าทำเงินได้ หากเมล็ดเต๋ากลืนมันเขาไป มันจะกำเนิดพลังเหนือธรรมชาติอันทรงพลังอย่างแน่นอน！"

อู๋เป่ยไม่สนใจเทพคุนอู๋ผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่พอใจอยู่ พูดกับถังจื่อยี่หนึ่งคำ ก็นำต้นลูกท้อเซียนจากไป

เมื่อกับมาถึงคฤหาสน์ใหม่ เขาก็นำต้นลูกท้อมาไว้ไม่ไกลจากต้นตั๊กแตนเทวดานัก ทำการปลูกเหมือนกันใส่หินเซียนแล้วดินสวรรค์ ลูกท้อเซียนก็มีความสุขจนสั่นไหวไปทั้งตัว

หลังจากปลูกต้นท้อเสร็จ เป็นสีขาวของท้องฟ้ายามรุ่งสางขึ้นทางทิศตะวันออก

ฟ้าสว่างแล้ว อู่เป่ยกเริ่มยายบ้าน ฉินรั่วยวี่ จังเป่าเซิ่งและคนอื่นๆก็มาช่วยกัน ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรที่ต้องย้าย เพียงแค่ย้ายของใช้ประจำออกมา ส่วนเฟอร์นิเจอร์ เครื่องใช้ไฟฟ้าและอื่นๆล้วนเป็นของใหม่

เที่ยงวัน สิ่งของก็ย้ายมาพอสมควรแล้ว อู๋เป่ยชวนคนที่มาช่วยร่วมทานอาหารกัน ยีน่ากลับมาแล้ว แน่นอนอาหารวันนี้เป็นฝีมือเธอ

อู๋เป่ยพูดโมกับทุกคนว่า ไม่ว่าอยากจะทานอะไรยีน่าก็ทำให้กินได้

จางเป๋าเฟิงยิ้มร้าย "เสี่ยวเป่ย ฉันอยากกินตะพาบป่าอายุสามร้อยปีตุ๋นซอสแดง"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วตอบว่า "จัดการใหเดี๋ยวนี้!"

เขามาที่ริมสระน้ำแล้วสั่งหนึ่งคำ หลี่อวี๋ก็เดินตามมาที่ริมสระน้ำทันที แล้วดำดิ่งลงสู่ไป๋หลงหวานจากนั้นว่ายเข้าสู่แม่น้ำใหญ่

ถัดจากนั้นไม่กี่นาที หลี่อวี๋ก็ออกมาพร้อมตะพาบตัวใหญ่ที่อยู่ในปาก ตะพาบตัวนี้หนักมากกว่าสิบห้ากิโล มันอาศัยอยู่ในแม่น้ำมาอย่างน้อยห้าร้อยปี มีนิสัยดุร้าย ในชีวิตของมันจับปลาจับกุ้งกินนับจำนวนไม่ถ้วน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่อวี๋ มันไม่กล้าแม้แต่จะขยับ มังกรเป็นเป็นราชาแห่งน้ำ เป็นศัตรูโดยสายเลือดของตะพาบ

อู๋เป่ยนำตะพาบให้ยีน่า ยิ้มแล้วพูดว่า "ตะพาบประเภทนี้มีรสชาติดี"

เมื่อเห็นตะพาบขนาดใหญ่เท่ากะละมัง จางเป๋าเฟิงเบิกตากว้างแล้วพูดว่า "แม่เจ้า คุณไปจับมาจากไหนน่ะ?"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วตอบว่า "ฉันเลี้ยงในสระน้ำที่บ้าน อีกเดี๋ยวลองชิมรสชาติว่าเป็นอย่างไง"

ฉินรั่วยวี่ยิมแลวพูดว่า "พี่เฟิง นี้พี่บ้ารึเปล่า ฉันบอกแล้วเสี่ยวเป่ยมีวิธีแน่"

ที่แท้พวกเขาก็เดิมพันกันส่วนตัวว่าเมนูที่จางเป๋าเฟิงพูด ดูว่าอู่เป่ยจะสามารถหามาได้ไหม ฉินรั่วยวี่เดิมพนันว่าอู๋เป่ยสามารถหามาได้แน่ จางเป๋าเฟิงพนันว่าไม่มีทาง เดิมพันคือคนที่แพ้ได้เบียร์หนึ่งขวดก่อน

จางเป๋าเฟิงพนันแพ้ ขาวยังไม่ได้ทานก้ต้องดื่มเบียร์หนึ่งขวดลงไป ดังนั้นตอนที่ทานข้าวเขาวิ่งไปที่ห้องน้ำไม่หยุด

ผ่านไปซักพัก ตะพาบยักษ์ก็มาเสริฟ ทุกคนไม่ลองช้าที่จะทานมัน รสชาติของมันอร่อยมาก แม้แต่ยีน่าก็ทานไปไม่น้อย

"รั่วเสวี่ย เธอมีเรื่องอะไร?"เมื่อเห็นโจวรั่วเสวี่ยตัวเต็มไปด้วยฝุ่น เขาก็รีบถาม

โจวรั่วเสวี่ยพยักหน้าแล้วพูดว่า "อู๋เป่ย ฉันไม่สามารถสืบสวนคดีที่คุณมอบให้ฉันได้"

อู๋เป่ย "เกิดอะไรขึ้น?"

โจวรั่วเสวี่ยพูดอย่างขมขื่น "ผู้บังคับบัญชาโทรหาหัวหน้าของฉันโดยตรง บอกให้พวกเราไม่ต้องสืบคดีนี้ และให้ฉันย้ายงานไปให้พวกเขา"

อู๋เป่ยพยักหน้า "อย่างที่คาดไว้ คุณไม่ต้องโกรธไป คนพวกนี้หนีไม่พ้นหรอก"

เขายิ้มแลวพูดว่า "ยังไม่ได้กินข้าวสินะ? ยีน่า ทำอาหารสักสองอย่าง ฉันจะดื่มกับรั่วเสวี่ยซักหน่อย"

โจวรั่วเสวี่ยอารมณ์ไม่ดี เธอไม่รออาหารก็ยกเบียรย์ดื่มไปสองขวด

อู๋เป่ยมองดูเธอแล้วพูดว่า "คงไม่ได้มีแค่เรื่องนี้สินะ? ยังมีเรื่องอื่นอีก?"

โจวรั่วเสวี่ยก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "ฉันเจอฉวินเฟิงแล้ว"

อู๋เป่ยประหลาดใจ ฉวินเฟิงคือองค์กรค้ายาเสพติดขนาดใหญ่ หนึ่งในสามของยาเสพติดในประเทศก็มาจากฉวินเฟิง ในตอนแรกการตายของพ่อของโจวรั่วเสวี่ยก็เป็นเพราะฉวินเฟิงทำ

เขารีบถามต่อ "คุณสืบพบเบาะแสถึงไหนแล้ว"

โจวรั่วเสวี่ย "น้อยมาก ฉันอยากสืบต่อไป แต่เบื้องบนสั่งให้ฉันยุติการสอบสวน ฉันไม่เข้าใจ! หรือเบื้องบนของฉันติดสินบนพวกฉวินเฟิงกัน?"

อู๋เป่ยคิดแล้วพูดว่า "หากเบื้องบนคุณไม่เห็นด้วย คุณก็ยังสามารถสืบต่อได้"

โจวรั่วเสวี่ยตกตะลึง "สืบยังไง?"

อู๋เป่ย "พวกเราก็สืบกันเอง" ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบัน การกำจัดองค์ค้ายาเสพติดจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

โจวรั่วเสวี่ยดวงตาเปนประกาย "คุณจะช่วยฉันจริงๆ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ทานเสร็จคุณก็พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เช้าฉันจะช่วยหาเบาะแส!"

โจวรั่วเสวี่ยดีใจอย่างมากจึงพยักหน้าอย่างแรง