ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 910

ลู่เฟยซงกระพริบตาแล้วพูดว่า "อันนี้นะเหรอ ฉันได้มาโดยบังเอิญน่ะ นายดูสิยาอายุวัฒนะนี้ปรุงได้ไหม?"

อู๋เป่ยเหลือบมองมัน และพบว่ายานี้มีชื่อว่า"ยาย้ายวิญญาณ" หลังจากทานไปแลววิญญาณของคนสองคนจะสามารถถ่ายโอนสลับกันโดยไม่มีผลข้างเคียงใดๆ

เขาถามด้วยความสงสัย "เจ้าตำหนัก คุณต้องการยาย้ายวิญญาณไปทำอะไร?"

ลู่เฟยซง "ทุกวันนี้มีคนอยากย้ายจิตวิญญาณไม่น้อย"

อู๋เป่ย "ปรุงยานี้ไม่ยากมากนัก แต่การจะหาหญ้าวิญญาณบินเป็นเรื่องยาก"

ลู่เฟยซงยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันจะให้คนไปซื้อในงานประมูล"

ขอให้อู๋เป่ยดูสูตรยาอีกสองสูตร ลู่เฟยซงก็ขขอคำแนะนำสำหรับข้อสงสัยบางอย่าง

สองคนพูดคุยกันนานกว่าหนึ่งชั่วโมง เมื่อเห็นว่าเวลาเริ่มสายแล้วลู่เฟยซงก็หยุดรั้งเขาแลวพูดว่า "อู๋เป่ย นายไปที่ดินแดนลับเทียนหวู่จะต้องระวังตัวนะ ฉันมีสองสิ่งจะให้นาย"

เขานำขวดออกมาแล้วพูดว่า "นี่คือ‘ยาโกงความตาย’เมื่อทานไปแล้ว จะอยู๋ในสภาพแกล้งตาย หากนายได้รับบาดเจ็บสาหัสหรืออยู๋ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง นายก็กินยาโกงความตายนี้ก็จะสามารถรอดพ้นภัยพิบัตินั้นได้"

อู๋เป่ยพูดไม่ออก "เจ้าตำหนัก คุณคิดว่าฉันจะได้ใช้มันเหรอ?"

ลู่เฟยซงหัวเราะ "ฮึฮึ" "ฉันรู้ว่านายมีคุณสมบัติดี แต่สิ่งที่นายจะไปเผชิญคือบรรดาอัจฉริยะทั้งหมดในคุนหลุน ไม่มีการรับประกันว่าจะไม่มีใครดีไปกว่านาย ฉันคิดว่ายาโกงความตายนี่จะช่วยชีวิตฉันได้"

อู๋เป่ยรับน้ำใจของลู่เฟยซง รับยาโกงความตายไว้แล้วกลับไปที่ยอดเขาเสี่ยวหลงของเขา

ตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เขาฝึกฝนการสังหารมังกรอีกสองรูปแบบ รูปแบบที่สองคือหมัดเขย่ามังกร รูปแบบที่สามคือหัตถ์ทำลายมังกร ทั้งสองอย่างนี้ทรงพลังอย่างมาก

เมื่อฟ้าสาง เขากเตรียมการบางอย่างและถูกส่งไปที่ยอดเขาโดยเฉินเต้าซวน ในเวลานี้ รายนามเซียนมียี่สิบคน ล้วนได้อยู่ที่นี้แแล้ว

บนยอดเขา มีที่ดินราบผืนใหญ่ อู๋เป่ยยืนรอคนอยู่บนนั้น นอกจากรายนามเซียนยี่สิบคนแล้ว ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเคียงข้างและสงบนิ่ง

บนยอดเขาโดยรอบ มีปรมาจารย์จากกองกำลังหลักลอยอยู๋ในอากาศ อู๋เป่ยมองขึ้นไปเห็น ล้วนเป็นปรมาจารย์ระดับเซียนกษัตริย์ทั้งนั้น！

หลังจากที่ทุกคนมารวมตัวกัน ปรมาจารย์เหล่านั่นก็หายตัวไปทันที จนกระทั่งตอนนี้ บนยอดเขาชายหนุ่มก็หันกลับมาแล้วพูดอย่างเย็นชา "ฉันชื่อหวงหลาง ฉันเป็นผู้นำของดินแดนแห่งเซียน ฉันจะรับผิดชอบชี้แนะพวกคุณ วิธีเอาชีวิตรอดในดินแดนลับเทียนหวู่"

เขามองไปรอบๆและถามว่า "พวกคุณรู้จักดินแดนลับเทียนหวู่มากน้อยแค่ไหน?"

คนหนึ่งพูด "คือซากปรักหักพังของตำหนักเซียนเทียนหวู่"

หวงหลาง "พูดถูกต้องเพียงครึ่ง！ดินแดนลับเทียนหวู่ยังเป็นสุสานของอัจฉริยะ พวกคุณรู้หรือไม่ว่าอัตราการเสียชีวิตขอคนที่เข้าไปในดินแดนลับเทียนหวู่นั้นมีเท่าไหร่?"

ไม่รอให้คนในกลุ่มตอบ เขากพูดต่อว่า "ประมาณยี่สิบหาเปอร์เซ็นต์！กล่าวคือ พวกคุณจะมีหนึ่งในสี่ที่ต้องตายอยู่ในนั่น！"

ผู้คนในกลุ่มใบหนาถอดสี ดินแดนลับเทียนหวู่อันตรายถึงเพียงนี้เลยเหรอ?

หวงหลางพูดต่อ "ที่เหลือสามในสี่ ครึ่งหนึ่งในนั้นจะบาดเจ็บ ครึ่งที่เหลือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บคือคนขี้ขลาด ที่ไม่กล้าสำรวจและซ่อนตัวที่ไหนสักแห่ง！พวกเขากำหนดให้ไม่ได้รับอะไรเลย"

พูดถึงจุดนี้ หวงหลางก็พูดต่อ "ตอนนี้ ฉันจะสอนวิธีเอาตัวรอดในดินแดนลับเทียนหวู่"

หวงหลางไม่พูดอะไรอีก แล้วจ้องมองไปที่ท้องฟ้าว่างเปล่าที่อยู่ไม่ไกล

ในเวลานี้ มีคนเดินเข้ามาหาอู๋เป่ยแลวพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่อู๋ สนใจร่วมเดินทางด้วยกันกับเราไหม?"

อู๋เป่ยเป็นที่หนึ่งในรายนามเซียน และแข็งแกร่งที่สุด คนเหล่านี้ต่างต้องการสร้างพันธมิตรกับเขา อย่างไรก็ตาม เขาเข้าใจว่าหารสร้างมิตรกับคนเหล่านี้ ไม่ได้นำไปสู่ความสามัคคีที่แท้จริง มีส่วนร่วมในการวางแผน ไม่สู้ดำเนินการตามลำพังจะดีกว่า

เขาปฏิเสธทันทีแล้วพูดว่า "ฉันมีภารกิจ กำลังตามหาบางอย่าง เกรงว่าจะไปกับพวกคุณไม่ได้ พวกคุณเลือกเกาหมิงดีกว่า"

คนคนนั้นเดินจากไปอย่างช่วยไม่ได้แลวไปพูดคุยกับคนอื่นแทน

ในขณะนั้น มีชายดวงตาแหลมคนคนหนึ่งอยู่ด้านข้าง เขาจ้องมองไปไม่ไกลแล้วพูดว่า "จุจุ ผู้ฝึกยุทธ์หญิงคนนั้นสวยมาก เธออยู่กองกำลังไหน?"

คนด้านข้างพูด "ระวังสายตาของคุณหน่อย คนนั้นคืออัจฉริยะคนใหม่ของพรรคซูนู เย่เย้า"

อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะมองข้ามพวกเขาและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีใครเทียบได้ ดูเป็นอิสระโปร่งสบายราวกับนางฟ้า ด้วยนิสัยที่แตกต่างจากคนรอบข้างเธอ เมื่อเปรียบเทียบความงามกับเธอแล้ว ล้วนห่างไกลกับเธอ

เธอมีนิสัยดีมาก เมื่อเห็นเธอ คุณจะเพิกเฉยกับรูปร่างหน้าตาของเธฮ แน่นอนว่ารูปร่างหน้าตาของเธอนั้นสุดยอดมาก

เมื่อรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่ เย่เย้าก็มองไปในทิศทางนั้นอย่างเย็นชา บรรดาผู้คนที่มองเธอกันหันมองไปทางอื่น มีเพียงอู๋เป่ยเท่านั้นที่ยิ้มให้เธอ

โดยไม่คาดคิดเมื่อเขายิมแบบนั่น เย่เย้าก็เขามาหาจริงๆ ทั้งสองฝ่ายอยู่ห่างกันหลายร้อยเมตร เธอเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก่อนจะเขามใก้คนนั้น

คนในดินแดนตี้เซียนต่างก็ตกตะลึง มีเพียงอู๋เป่ยที่ยังสงบนิ่งอยู่ เขายิ้มแล้วพูดว่า "ท่านเซียนเย่ ฉันชื่นชมท่านมานานแล้ว"