ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 912

พวกเขาทั้งสี่คนเดินทางไปด้วยกัน อู๋เป่ยเดินๆหยุดๆ เมื่อเห็นหินที่สวยงามเขาก็หยิบขึ้นมาดู เฉินหลี่และปายหยูเซิงไม่พอใจอย่างมากกับสิ่งนี้ พวกเขารู้สึกว่าอู๋เป่ยเปนเหมือนคนบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน แค่ก้อนหินก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเหรอ?

หลังจากเดินไปได้สักพัก ท้องฟ้าก็มือลง หมอกดำลูกหนึ่งก็เคลื่อนลอยขึ้นรอบๆพวกเขา ซึ่งแม้แต่ความคิดทางจิตวิญญาณกไม่สามารถทะลุผ่านได้

อันจื่อจายใบหน้าถอดสี แล้วพูดว่า "นี้คือหมอกผีในทะเลทรายโกบีอันกว้างใหญ่ หยุดก้าวไปข้างหน้า"

ไม่นาน ทั้งสี่ก็ถูกหมอกดำล้อมรอบไว้ พวกเขามองไม่เห็นซึ่งกันและกัน สภาพแวดล้อมนี้รบกวนจิตใจอย่างมาก อู๋เป่ยยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว แล้วตั้งใจฟังเสียง

ทันใดนั้น แสงดาบก็ทะลุมาหาเขารวดเร็ซรวดสายฟ้า มาที่หน้าอกของเขาอย่างเงียบๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็วเขาจับปลายดาบด้วยสองนิ้วทันที และเตะมันออกไปพร้อมกัน

เมื่อเขาลงมือ เขาก็เปิดตาวิเศษ ก็เห็นว่าเป็นเฉินหลี่ที่ลงมือ！

"ตูม！"

เขาเตะเฉินหลี่ออกไปและพูดอย่างเยนชา "แอบโจมตีฉันเหรอ?"

เฉินหลี่ได้ยินเสียงของอู๋เป่ยก็พูดว่า "นายอยู่ห่างฉันหน่อย เมื่อกีฉันรู้ว่ามีคนกำลังโจมตีฉัน ไม่ใช่นาย"

อู๋เป่ยฟึดฟัด หยิบก้อนหินจำนวนหนึ่งที่เขาหยิบมา รีบดึงยันต์ลงด้วยปากกายันต์ ภายในไม่กี่นาที เขาก็ดึงยันต์สิบสองอันแล้วโยนมันออกไปรอบๆ

ทันทีที่หินตกลงสู่พื้น หมอกดำก็สลายไปทันที เผยให้เห็นพื้นที่วงกลมรัศมียี่สิบเมตร โดยไม่มีร่องรอบของหมอกดำในบริเวณนั้น

ทั้งสี่คนมองเห็นกันได้ชัดเจน อันจื่อจ้ายมีความสุขมากแล้วพูดว่า "พี่อู๋ พี่เป็นปรมาจารย์จริงๆ สามารถฝ่าหมอกผีได้"

อู๋เป่ยจ้องไปที่เฉินหลี่ "ทำไมนายแอบโจมตีฮัน?"

เฉินหลี่รู้สึกขัดเขินแล้วพูดว่า "ขอโทษด้วย หมอกผีมีผลต่อจิตสำนึกของคน ฉันแค่รู้สึกว่านายกำลังโจมตีฉัน ฉันเลยสู้กลับ"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาไม่เชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

อันจื่อจ้ายพูดอย่างรวดเร็ว "พี่อู๋ พี่เฉิงพูดความจริงนะ เมื่อกี้ฉันก็รู้สึกถึงผลกระทบเช่นกัน แต่ฉันควบคุมตัวเอง หมอกผีนี้มีพลังมาก ผู้คนที่เข้าไปในหมอกผีนั้นแทบไม่รอดชีวอตออกมาเลย"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เฉินหลี่และปาหยูเซิงใบหน้าก็ดูไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่อันจื่อจ้ายพูดนั้นเป็นเรื่องจริง

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้น ยังมีฉันอยู่ พวกนายไม่ตายอยู่ที่นี่หรอก"

ปาหยูเซิงไม่มั่นใจอย่างมากแล้วพูดว่า "แมว่าค่ายกลของนายจะมีประโยชน์ แต่เรายังคงติดอยู่ที่นี่ ฉันได้ยินมาจากผู้อาวุโสว่า หมอกผีนี้จะอยู่ด้วยกันเป็นเวลาสามปี"

อันจื่อจ้ายมองไปที่อู๋เป่ย "พี่อู๋ พี่มีวิธีพาพวกเราออกไปจากหมอกผีใช่ไหม?"

อู๋เป่ย "ก็ลองดูได้"

เขานำปากกายันต์ออกมา เริ่มวาดยันต์คราวนี้ที่เขาจะวาดคือ"ยันต์ไล่ปีศาจ" สามารถขับไล่พลังชั่วร้ายทั้งหมดออกไปได้

เขาวาดยันต์สี่ใบ เขาโยนให้อันจื่อจ้ายหนึ่งใบ จากนั้นถามปาหยูเซิงว่า "ยันต์ของฉัน นายจะเอาไหม?"

ปาหยูเซิงเพิ่งสงสัยอู๋เป่ย รู้สึกไร้ยางอายเล็กน้อย เขาพูดอย่างหนักแน่น "ไม่จำเป็น"

อู๋เป่ยหันไปถามเฉินหลี่ "นายล่ะ?"

เฉินหลี่ประสานมือแล้วพูดว่า "ของพี่อู๋ให้ฉันใบหนึ่ง"

อู๋เป่ยเอายันต์ไล่ปีศาจให้เขา จากนั้นก็เดินตรงไปด้านนอกวงกลมพร้อมกับยันต์ ทุกเห็นว่าหมอกผีกระจายออกไปภายในระยะสองหรือสามเมตรรอบตัวเขา

ดวงตาของเฉินหลี่แลแะอันจื่อจ้ายเปร่งประกาย พวกเขาติดตามอู๋เป่ยไป

ปาหยูเซิงใบหน้าดูไม่ได้ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เมื่อเขาจะขออีกครั้งเขาก็ไม่สามารถเปิดปากได้ ทำได้เพียงติดตามเฉินหลี่และอันจือจ้ายเท่านั้น

หลังเดินไปได้สักพัก อันจื่อจ้ายก็ถาม "พี่อู๋ พวกเรากำลังเดินไปข้างหน้าใช่ไหม?"

อู๋เป่ยส่งเสียง "อืม" "ขอบเขตหมอกผีนี้ไม่น่าใหญ่นัก ลองเดินไปดู"

มองดูอู๋เป่ยอยากจะฆ่าแมงป่องหิน ปาหยูเซิงยิ้มเยาะ "อย่าประเมินความสามารถตัวเองสูงเกินไปเลย ตะขอของแมงป่องหินมีีความเร็วราวราวกับสายฟ้า สามารถฆ่ากษัตริย์เที่ยงแท้ได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน"

อันจื่อจ้ายพูด "พี่ปา พี่อู๋ท่านนี้ก็เก่งกาจมาก ฉันเชื่อว่าเขาจะทำสำเร็จ"

แมงป่องหินนั้นไม่เร็วนัก พวกมันล็อกเป้าที่อู๋เป่ย คิดว่าเป็นอาหารอันโอชะ

ทันใดนั้น อู๋เป่ยก็หายตัวไปทันที เขาใช้โหมดล่องหนของเสื้อคลุมหยินหยาง

เมื่อมันไม่เห็นเป้าหมาย แมงป่องหินก็ตกตลึงอยู่ครู่หนึ่ง ถึงอย่างไรมันก็ไม่ฉลาดนัก ดังนั้นจึงหันกลับมาเพื่อสังหารอันจื่อจ้ายแล้วคนอื่นๆ

"ล่องหนเหรอ?" อันจื่อจ้ายตกตะลึง จากนั้นก็เข้าใจแผนการของอู๋เแ่ย

เป็นดังคาด เมื่อแมงป่องหินผ่านตำแหน่งของอู๋เป่ยไป แสงสีดำสว่างวาบขึ้น แล้วหัวของแมงป่องหินขนาดใหญ่ก็ถูกตัดออกด้วยดาบ อย่างไรก็ตาม เมื่อหัวของแมงป่องหินร่วงหล่นลง หางของมันยังคงเหวี่ยงไปมา เข็มพิษก็แทงไปที่หน้าผากของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยตอบสนองเร็วเขาเอียงศีรษะ เอื้อมมือไปจับที่หางของแมงป่องใช้แรงดึง ฉีกออกมาอย่างแรง

เขาพบถุงพิษขนาดเท่ากำปั้นที่หางของแมงป่อง และใส่มันเข้าไปในวงแหวนจัดเก็บ

การโจมตีที่รุนแรงของแมงป่องหินทำให้ทั้งสามคนตกใจ แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่าคือการที่อู๋เป่ยคว้าหางแมงป่องไดอย่างง่ายดาย เขาแข็งแกร่งมาก！

อันจื่อจ้ายเดินไปหาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "น่าเสียดายที่มีแมงป่องหินอยู่แถวนีแค่ตัวเดียว ไม่งั้นพี่อู๋คงจะไดฆ่ามันไดมากกว่านี้"

อู๋เปยเหมือบมองอันจื่อจ้าย แล้วหายตัวไปทันที เขาเปิดโหมดล่องหนของเสื้อคลุมหยินหยางอีกครั้ง

อันจื่อจ้ายตกตะลึง เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็เห็นศีรษะในระยะไหล ก็เห็นกลุ่มคนหนึ่งเดินมาด้วยความเร็ว มีกันประมาณเจ็ดคน ความเร็วนั่นเร็วมาก

ในชั่วพริบตา คนกลุ่มนี้ก็มาถึง ผู้นำคือชายสวมชุดเกราะสีทอง เขาหัวเราะแล้วพูดว่า "พี่อัน！"

อันจื่อจ้ายฝืนยิ้มไป "พี่หลง"