ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 927

จูเหยียนเป็นรุ่นน้องของโจวรั่วเสวี่ยในโรงเรียนนายร้อย ทั้งสองสนิทสนมกันมาก หลังจากที่โจวรั่วเสวี่ยได้เป็นรองผู้อำนวยการ เธอก็ย้ายจูเหยียนจากด้านล่างมาทำงานในจังหวัดทันที

หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่โจวรั่วเสวี่ยพูด จูเหยียนก็ไม่คัดค้าน และจ้องมองไปที่อู๋เป่ย เธอรู้สึกว่าผู้เชี่ยวชาญนี้ไม่ได้เก่งกาจอะไร เธอเคยเจอผู้เชี่ยวชาญมากมาย และนี่เป็นครั้งแรก ที่เธอได้เจอคนอย่างอู๋เป่ย

ต่อมา โจวรั่วเสวี่ยก็คัดเลือกผู้เข้าร่วม นอกจากอู๋เป่ยแล้ว ยังมีอีกห้าคนที่เดินทางร่วมกัน ซึ่งนั่นก็รวมถึงจูเหยียนด้วย

สิบนาทีต่อมา พวกเขาขึ้นรถบัสคันหนึ่ง และมุ่งหน้าไปยังสถานที่ปฏิบัติการพร้อมกับขบวนรถ มีโรงงานร้างแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองของจังหวัด

ในรถ อู๋เป่ยนั่งอยู่ข้างโจวรั่วเสวี่ย เขาหยิบยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตออกมาหนึ่งเม็ดยื่นให้โจวรั่วเสวี่ย แล้วพูดว่า ：“กินก่อนนอน”

โจวรั่วเสวี่ยมองอย่างสงสัย แล้วถามว่า ：“นี่คืออะไรเหรอ?”

อู๋เป่ย ：“ยาอายุวัฒนะแห่งชีวิต สามารถเพิ่มศักยภาพของชีวิตของผู้คนได้”

จูเหยียนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า ：“ศักยภาพของชีวิตสามารถเพิ่มได้เหรอ? ยาอายุวัฒนะยอดเยี่ยมแบบนี้ ให้ฉันสักเม็ดได้ไหม?”

อู๋เป่ยเหลือบมองเธอ แล้วพูดว่า ：“ผมไม่ได้สนิทกับคุณ”

จูเหยียนกลอกตา หลังจากนั้นก็เบือนหน้าแล้วพูดว่า ：“ใครจะสน！”

โจวรั่วเสวี่ยรู้ดีว่า อู๋เป่ยจะไม่โกหกเธอ ยาอายุวัฒนะนี้ต้องสามารถเพิ่มศักยภาพชีวิตได้อย่างแน่นอน ดังนั้น เธอจึงเก็บยาอายุวัฒนะไว้เป็นอย่างดี แล้วพูดว่า ：“ฉันกลับไปในเมืองหลายครั้ง แต่คุณก็ไม่อยู่ ช่วงนี้กำลังยุ่งเรื่องอะไร?”

อู๋เป่ย ：“มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น และฉันก็ไปมาหลายแห่ง”

โจวรั่วเสวี่ย ：“ดังนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เจอคุณ”

จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่จูเหยียน ：“ขอแนะนำให้คุณรู้จัก จูเหยียน รุ่นน้องของฉันที่โรงเรียนนายร้อย”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“สวัสดีครับ เจ้าหน้าที่จู”

จูเหยียนตอบกลับ“อืม” และพยักหน้าให้อู๋เป่ย

โจวรั่วเสวี่ยยิ้มและพูดว่า ：“จูเหยียนเป็นดาวของโรงเรียนนาย คนที่ตามจีบเธอมีเกือบสองร้อยคนเลยนะ”

จูเหยียนพูดว่า ：“รุ่นพี่ ยังจะว่าฉันอีก คนที่ตามจีบรุ่นพี่มีน้อยเหรอ? ทุกคืนจะมีคนมาสารภาพรักรุ่นพี่ที่ใต้หอพัก”

โจวรั่วเสวี่ยยิ้ม ：“เอาล่ะ ไม่ต้องมายกยอฉัน จูเหยียน ผู้เชี่ยวชาญอู๋ท่านนี้เป็นเพื่อนของฉัน เธออย่าเอาแต่แย้งเขาเลย”

จูเหยียนเป๊ะปาก ：“ฉันเข้าใจแล้ว รุ่นพี่”

โจวรั่วเสวี่ยมองเธอ ：“จูเหยียน ผู้เชี่ยวชาญอู๋เป็นปรมาจารย์ที่เก่งมาก เธอเคยบอกว่า อยากเรียนวิชากังฟูดังเดิมไม่ใช่เหรอ? เขาสามารถสอนเธอได้”

“เขา?” สีหน้าจูเหยียนดูไม่ค่อยเชื่อ เพราะเธอไม่ได้สัมผัสถึง รังสีปรมาจารย์จากร่างของอู๋เป่ยเลย

โจวรั่วเสวี่ย ：“ทำไม เธอไม่เชื่อ?”

จูเหยียนมองไปที่อู๋เป่ย มองยังไงก็ไม่เหมือนปรมาจารย์

โจวรั่วเสวี่ย ：“อีกสักพักเธอก็จะรู้เอง”

หลังจากพูดจบเธอก็พูดกับอู๋เป่ยว่า ：“มีเรื่องต้องขอให้คุณช่วย”

อู๋เป่ย ：“เรื่องอะไร?”

โจวรั่วเสวี่ย ：“สาเหตุเพราะเรื่องงาน ฉันจึงมีเพื่อนไม่มากนัก หนึ่งในนั้นก็คือเสี่ยวเหยียน เธอเก่งไปทุกอย่าง แต่นิสัยไม่ค่อยดี เมื่อไม่นานมานี้มีเศรษฐีรุ่นที่สองมาตามจีบเธอ เพราะเขาตามตื้อมากเกินไป เสี่ยวเหยียนจึงทุบตีเขาด้วยความโกรธ”

เมื่อจูเหยียนได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ：“ฉันยังตีเบาไป ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนห้ามไว้ ฉันจะต่อยจนฟันเขาร่วงหมดปากเลย”

โจวรั่วเสวี่ยจ้องมองไปที่จูเหยียน แล้วแลบลิ้นใส่เธอ แล้วก็รีบปิดปาก

เธอพูดต่อ ：“เศรษฐีรุ่นที่สองคนนั้นต้องพึ่งพาเสี่ยวเหยียน เราจึงเป็นฝ่ายถูกกระตุ้น คุณพอมีเส้นสายในตัวเมืองจังหวัด ที่พอช่วยได้บ้างไหม?”

อู๋เป่ยหัวเราะ ：“เรื่องเล็กน้อย คนนั้นชื่ออะไร?”

โจวรั่วเสวี่ย ：“โหวอี่ พ่อของเขาคือเศรษฐีชื่อโหวจวินโซ่ว”

อู๋เป่ยเคยได้ยิน ชื่อของชายคนนี้ แต่ทั้งสองฝ่ายไม่เคยเจอหน้ากัน เขาพูดว่า ：“ฉันขอดูถามก่อน”

จากนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่า หมายถึงอู๋เป่ยเหรอ? เธอเหลือบมองอู๋เป่ย แล้วยื่นโทรศัพท์ให้เขา ：“โหวอี่”

อู๋เป่ยรับโทรศัพท์มา แล้วกดวางสาย จากนั้นก็โยนโทรศัพท์คืนกลับไป

จูเหยียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ：“ทำไมคุณไม่รับสายล่ะ?”

อู๋เป่ยไม่ได้อธิบายอะไร และพูดว่า ：“ใกล้ถึงแล้ว”

ด้านหน้า เป็นพื้นที่ของโรงงานร้าง โจวรั่วเสวี่ยให้รถคันอื่นจอดห่างออกไปหนึ่งพันเมตร ขณะที่พวกเขาทั้งห้าคน ขับรถตรงไปที่โรงงานร้าง

เมื่อรถขับผ่านประตู จูเหยียนก็ประหลาดใจ ：“พวกเราบุกเข้ามาแบบนี้ มันจะไม่เสี่ยงเกินไปเหรอ?”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น ：“หยุดรถ”

ทันทีที่หยุดรถ ก็มีคนหลายสิบคน เดินออกมาจากทุกทิศ และล้อมรถไว้

อู๋เป่ยพูดว่า ：“รออยู่ในรถ” หลังจากพูดจบ เขาก็เดินออกไป และปิดประตูรถ

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีชายที่ตาบอดข้างเดียวคนหนึ่ง อายุสามสิบกว่า แววตาดุเดือด เขาหมุนกริชในมือ จ้องมองไปที่อู๋เป่ย และถามอย่างเย็นชาว่า ：“แกเป็นใคร?”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“แกตาบอดเหรอ? ฉันนั่งรถตำรวจมา”

ชายคนนี้เกลียดที่คนอื่นเรียกเขาว่าคนตาบอดมาก เขาตะโกนอย่างดุเดือด และก้าวมาอยู่ตรงหน้าอู๋เป่ย และแทงกริชเข้าที่คอของเขา

อู๋เป่ยโบกมือ ชายคนนั้นก็กระเด็นไปหลายสิบเมตร จากนั้นก็หล่นลงพื้นดัง“ตุบ” อวัยวะภายในของเขาแตกเป็นเสี่ยง และมีเลือดสีแดงเข้ม ไหลออกมาจากปากและหูของเขา ภายในไม่กี่วินาที เขาก็เสียชีวิต

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ จูเหยียนที่อยู่ในรถก็เบิกตากว้าง และตัวสั่นเพราะความตื่นเต้น

“แข็งแกร่งมาก！” เธออุทาน

โจวรั่วเสวี่ยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอรู้ว่าอู๋เป่ยแข็งแกร่ง แต่ไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้！

อู๋เป่ยมองไปที่คนอื่นๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า ：“คุกเข่าลงบนพื้น แล้วจะไว้ชีวิต”