ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 928

จิตวิญญาณยุทธ์ของเขาปล่อยออร่าที่น่าประหลาดใจ จิตของคนที่เหลือก็ว่างเปล่า พวกเขาทั้งหมกค่อยๆคุกเข่าลงบนพื้นทีละคนและตัวสั่นไปทั้งตัว

คนอีกกลุ่มหนึ่งออกมาจากด้านหลังและคนที่อยู่ข้างหน้าสุดเป็นชายหนุ่ม เขาตัวไม่สูง แต่แข็งแกร่งมาก ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเลือดม่านตาของเขาแตกต่างจากคนทั่วไป

ชายหนุ่มเหลือบมองศพบนพื้นแล้วหัวเราะแปลกๆ "สามารถฆ่าคนของฉันได้ ดูแล้วนายก็มีความสามารถทีเดียว"

อู๋เป่ย "ความสามารถของฉัน เหนือว่าที่นายจินตนาการเป็นหมื่นเท่า"

ชายหนุ่มยิ้มเยาะ "นายไม่รู้หรอกว่าฉันแข็งแกร่งแค่ไหน!"

"นายไม่แข็งแกร่งอะไรหรอก ไม่งั้นนายจะยืมพลังของเวทย์ปีศาจทำไม" อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น

ทันทีที่คำพูดพูดออกมา ชายหนุ่มก็ตกตะลึง "นายรู้ได้ยังไง?"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "เอาล่ะ ฉันไม่มีเวลามาพูดไร้สาระกับนาย ให้ฉันดูสิว่านายทำอะไรไดบ้าง"

ชายหนุ่มดูเคร่งขรึม เขาหยิบยันต์หยกทองออกมา บีบมันอย่างแรง ยันต์หยกก็แตกสลาย วินาทีถัดมา เวทย์ปีศาจที่ทรงพลังก็เกาะติดกับร่างของเขา

แต่สิ่งที่น่าประหลาดก็คือเวทย์ปีศาจไม่สามารถควบคุมเขาได้ แต่กลับถูกเขาควบคุม กล่าวคือ บุคคลนี้ยืมพลังของเวทย์ปีศาจ แต่กลับไม่ถูกควบคุมโดยเวทย์ปีศาจ

"มียันต์แบบนี้ด้วยเหรอ น่าสนใจนี้!" อู๋เป่ยหรี่ตาลง จู่ๆ เขาก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ และโจมตีชายหนุ่มด้วยรูแปบบพระพุทธเจ้าปราบปีศาจ

ก่อนที่ชายหนุ่มจะมีเวลาออกแรง เขารู้สึกว่าจิตของเขาว่างเปล่า ร่างกายของเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

"บูม!"

แสงสีทองกีะทบกับชายหนุ่ม เวทย์ปีศาจในร่างของเขาก็พุ่งออกไป แสงและเงามีรูปร่างคล้ายมนุษย์

อู๋เป่ยเตรียมหม้อใต้พิภพไว้แล้ว เขาคว้าร่างมนุษย์แล้วโยนลงไปในหมอ เวทย์ปีศาจนี้ไม่ได้อ่อนแอเลย เมื่อเข้าไปในหม้อ ก็กลายเป็นยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตกว่าเจ็ดสิบเม็ด!

เมื่อไม่มีร่างของเวทย์ปีศาจ ชายหนุ่มก็รู้สึกว่างเปล่า เขาตกใจกลัว แล้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "นายเป็นใครกันแน่?"

อู๋เป่ยนำเขาขึ้นมา จ้องมองไปที่เขาแล้วพูดว่า "หยกยันต์ที่บดไป นายไปเอามาจากไหน?"

ชายหนุ่มถูกอู๋เป่ยจ้องมอง จึงไม่กล้าพูดโกหกแล้วพูดว่า "ฉันขุดออกมาตอนที่ฉันกำลังขุดเตาเผาอิฐที่บ้านเกิด"

อู๋เป่ย "ขุดได้เท่าไหร่?"

ชายหนุ่ม "ขุดได้แค่บางส่วน ด้านหลังทั้งหมดเป็นกำแพงโหะ ไม่สามารถขุดต่อได้"

ดวงตาสองข้างของอู๋เป่ยประกายแสง "ดีมาก บอกตำแหน่งใหฉันสิ"

ชายหนุ่มตอบอย่างตรงไปตรงมา อู๋เป่ยหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาแลวทำเครื่องหมายในแผนที่ จากนั้นพูดว่า "ให้คนของนายไปมอบตัวซะ!"

ด้วยสิ่งนี้ แก๊งอาชญากรที่สร้างปัญหาให้กับรัฐมาครึ่งปีก็ถูกอู๋เป่ยจัดการได้อย่างง่ายดาย

โจวรั่วเสวี่ยลงจากรถในเวลานี้ เธอสั่งให้รถตำรวจในระยะไกลขับเข้ามาในโรงงาน แล้วนำตัวคนขึ้นรถ

อู๋เป่ยสำรวจไปรอบๆ และพบยันต์หยกบนตัวคนกลุ่มนี้ยี่สิบเจ็ดใบ ในยันต์หยกเหล่านี้ หลังจากบดขยี้แล้วจะสามารถยืมพลังของเวทย์ปีศาจได้หนึ่งครั้ง หลังจากใช้แล้ว เวทย์ปีศาจจะเปลี่ยนเป็นพลังงานหล่อเลี้ยงร่างกายและจิตวิญญาณของผู้ใช้

ความสนใจของจูเหยียนมุ้งไปที่อู๋เป่ยอย่างสมบูรณ์ เธอเหมือนเล็กๆที่ไล่ตามอู๋เป่ย แล้วพูดว่า "ผู้เชี่ยวชาญอู๋ คุณฝึกกังฟูแบบไหน? ทำไมเพียงโบกมือ ก็ทำให้คนบินออกไปได้?"

อู๋เป่ย "กังฟูของฉันไม่มีชื่อ"

เธอยังถามต่อ แต่โจวรั่วเสวี่ยเดินเข้ามายิ้มแล้วพูดว่า "ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี ขอบคุณมาก!"

อู๋เป่ยเก็บยันต์หยกทั้งหมดทั้งหมดทิ้งไป แล้วพูดว่า "ระหว่างเราไม่ต้องเกรงใจกันหรอก ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ขอตัวก่อน"

จูเหยียนรีบพูด "ผู้เชี่ยวชาญอู๋ ฉันขับรถไปส่งคุณ"

อู๋เป่ยพูด "ขอบใจมาก แต่ฉันไม่นั่งรถ"

ในขณะนั้น มีชายสามคนยืนอยู๋ที่ทางเข้าถ้ำ ดูจากการแต่งกาย พวกเขาน่าจะออกมาจากที่ไหนสักแห่งในคุนหลุน

ทั้งสามกำลังจะเดินเข้ามา แต่ชนเข้ากับอู๋เป่ย พวกเขาทั้งสามก็หยุดและมองเขาขึ้นลง

อู๋เป่ยถาม "พวกคุณมาทำอะไร?"

หลายคนมองออกว่าอู๋เป่ยเป็นผู้บำเพ็ญ พวกเขามองหน้ากัน แล้วชายคนหนุ่มก็พูดขึ้น "พวกเราได้รับคำสั่งจากท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ให้มาสอบสวน!"

อู๋เป่ยหรี่ตาลง ดูเมือนว่าเขาจะไม่ใช่คนเดียวที่จ้องสถานที่นี้ เขาพูดว่า "ไม่ว่าพวกคุณจะเป็นใคร สถานที่นี้ถูกยึดโดยเทียนหลงแล้ว ไม่อนุญาตให้บุคคลอื่นเข้า!"

เขารู้สึกสงสัยที่มาของคนเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงดึงตัวตนของเทียนหลงออกมา ในกรณีนี้แม้ว่าจะมีความขัดแย้งระหว่างทั้งสองฝ่าย นั้นคือการมีความขัดแย้งกับเทียนหลง

เห็นได้ชัดว่าทั้งสามรู้ว่าอะไรคือเทียนหลง ใบหน้าจึงถอดสี ชายหนุ่มพูดว่า "แม้ว่านายเป็นคนของเทียนหลง แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามพวกเรา

!"

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ "ไม่มีสิทธิ์? พวกคุณสามารถลองได้!"

ชายทางด้านซ้ายมีหนวดเคราใหญ่ เขาพูดตะคอก "หาที่ตาย!"

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้น ลำแสงขวานก็พุ่งไปที่อู๋เป่ย มันเร็วมาก แสงขวานก็มาถึงเขาและโจมตี

อย่างไรก็ตาม แสงจากขวนส่องผ่านร่างนั้นโดยตรง และตกกระทบเกิดเป็นภาพติดตาจริงๆ!

"บูม!"

แสงจากขวานตกกระทยพื้น ทันใดนั้นชายมีหนวดเคราก็รู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ

ในขณะนั้น อู๋เป่ยก็ปรกาฏตัวอยู่ด้านหลังเขา และชี้นิ้วไปที่กระดูกสันหลังของเขา ชายมีหนวดเครายืดตัวขึ้นแล้วล้มลงไปกับพืน หมดสติไป