ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 940

เมื่ออู๋เป่ยนั่งอยู่ในห้องนักบิน จ้องมองไปที่ปุ่มจำนวนนับไม่ถ้วน เขาถามว่า "จะเปิดยังไง?"

ถังปิงอวิ๋นเชี่ยวชาญการขับเครื่องบินอยู๋แล้ว จึงเริ่มสอนเขาอย่างใจเย็น อู๋เป่ยมีความจำที่ยอดเยี่ยมและสามารถเรียนรู้ได้เพียงฟังแค่ครั้งเดียว ไม่นานเครื่องบินสีเงินลำหนึ่งก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้า เข้าไปในเมฆ

หลังจากทัศนวิสัยการการบินคงทีแล้วถังปิงอวิ๋นก็เปิดเรดาร์ ทันใดนั้น เป้าหมายการบินหลายเป้าก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอเรดาร์ ซึ่งห่างจากพวกเขาเพียงสิบกว่ากิโลเมตร

อู๋เป่ยถามด้วยความสงสัย "พวกนี้ก็คือเครื่องบินเหรอ?"

ถังปิงอวิ๋นแสดงสีหน้าเขร่งเครียดแล้วพูดว่า "เป็นคน!"

ทันทีที่พูดจบ เรดาร์ก็แสดงให้เห็นเป้าหมายกำลังเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว และในวินาทีต่อมา ใบหน้ามนุษย์ก็ปรากฏขึ้นนอกฝาครอบป้องกัน เป็นใบหน้าสีแดงเลือดที่มีดวงตาสีม่วง เขาแสดงรอยยิ้มที่ดุร้าย

เมื่อเขากดมือ โล่ป้องกันก็แตกเปนเสี่ยงๆมือของเขาก็คว้าเอาอู๋เป่ยไว้

แน่นอนว่านี้คือนักรบพันธุกรรมที่ทรงพลังมาก!

ทันทีที่เขายื่นมือเข้ามา อู๋เป่ยก็คว้าเอาไว้ แขนนั้นมีขนาดใหญ่มากใบหน้าของอีก่ายเปลี่ยนไป ใช้แรงแค่ไหนทำไมขยับไม่ได้เลย

ในขณะเดียวกัน อู๋เป่ยก็ถือดาบมังกรดำไว้ในมืออีกข้าง และฟันลงที่คอของเขาโดยตรง ทันใดนั้นเลือดก็ไหลทะลักออกมา ชายคนนั้นก็ค่อยๆหมดเรี่ยวแรง อู๋เป่ยก็โยนร่างนั้นออกไป

เขาพูดกับถังปิงอวิ๋น "เธอขับเครื่องบินกลับไปก่อน ฉันจะไปจัดการพวกมันก่อน!"

ถังปิงอวิ๋นพยักหน้า "ระวังตัวด้วย!"

อู๋เป่ยกระโดดออกมาจากห้องนักบินและยืนอยู่ในอากาศ จ้องมองไปในระยะไกล ขณะที่ถังปิงอวิ๋นจากไป ก็มีร่างสามร่างปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

เครื่องแต่งกายของทั้งสามคนนี้แปลกมาก คล้ายกับเครื่องแต่งกายของจักรวรรดิโรมันโบราณในหนังมาก พวกเขาเป็นชายสองหญิงหนึ่ง ชายสองคนคนหนึ่งผมยาว คนหนึ่งหัวโล้น สวมชุดนักรบโรมัน

ผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางสวมชุดเกราะอ่อนสีแดงสด มีผมสีบลอนด์ทองและดวงตาสีฟ้า มีไม้กางเขนหอมที่เอวของเธอ

ชายผมยาวถือคฑาในมือ เขามองไปที่อู๋เป่ยแล้วพูดว่า "ไม่น่าทำไมโวจิถึงกล้าทรยศ ที่แท้ก็มีเจ้านายที่เป้นปรมาจารย์เช่นนี้"

เขาพูดภาษาละติน ซึ่งอู๋เป่ยเข้าใจเพราะเขาเรียนการแพทย์สมัยใหม่ เขาถามว่า "เกาหลูส่งพวกนายมา?"

ชายผมยาวดูเหมือนคาดไม่ถึงว่าอู๋เป่ยจะรู้ภาษาละตินจริงๆ เขาพูด "โอ้ คุณน่าสนใจมาก"

หญิงสาวผมทองพูดอย่างเย็นชา "เจ้าหนูตงฟาง คนที่พึ่งถูกนายฆ่าไป เป็นคนรับใช้ของฉัน แก จะต้องตาย！"

อู๋เป่ย "เขาจะฆ่าฉัน ฉันเลยฆ่าเขาก่อน พวกคุณสามคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน รู้เอาไว้ ว่าถ้าตอนนี้ยอมกลับไปทางที่พวกคุณมา ฉันจะไม่ไล่ตาม"

หญิงสาวผมทองตกตะลึงอยู่ครูหนึ่งแล้วหัเราะ "ช่างหยิ่งยโสจริง! ฉันได้ยินมากว่าพวกนายตงฟาง มีเวทย์มนต์ที่ทรงพลังมาก ขอฉันดูหน่อยสิ!"

ชายหัวโล้นโบกมือ เพื่อให้สัญญาณแก่หญิงสาวผมทองไม่ให้ลงมือ เขาพูด "บอกตัวตนของนายมา ไม่เช่นนั้นพวกเราจะฆ่านายซะ"

อู๋เป่ย "ศิษย์คุนหลุน อู๋เป่ย!"

คำว่า"คุนหลุน"สองคำนี้ดูเหมือนมีพลังเวทย์ลึกลับอยู่ เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของทั้งสามคนก็เปลี่ยนไป

ชายหัวโล้นพูด "ที่แท้ก็เป็นสหายคุนหลุน งั้นประเทสกินีก็อยู่ภายใตการควบคุมของนายแล้ว?"

อู๋เป่ย "ใช่ ตอนนี้ประเทศกินี คำพูดของฉันเป็นประกาศิต!"

ชายหัวโล้น "ฉันคืออดัม.ออกัสตัส พวกเรามาที่นี่เพื่อละอองดาว"

ชายคนนี้ตรงไปตรงมามาก อู๋เป่ยพูด "ละอองดาวเป็นของฉัน ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ"

ชายหัวโล้นขมวดคิ้ว "ละอองดาวเหล่านี้เป็นสมบัติล้ำค่า นายไม่สามารถผูกขาดมันได้ ทำไมนายไม่แบ่งปันทรัพยกรบางส่วนใหกับเรา แล้วพวกเราจะได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ"

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ "ทำไมฉันจะต้องแบ่งปันของในบ้านตัวเองให้กับพวกคุณด้วย? พวกคุณจะสู้ไม่สู้ ไม่สู้ก็ไสหัวไป ฉันไม่ได้มีเวลามากัดฟันกับพวกคุณ"

หญิงสาวผมทองโมโห "เจ้าหนูตงฟางที่หยิ่งยโส ฮันจะสอนบทเรียนให้เอง!"

อู๋เป่ย "สอนบทเรียนใหฉัน? ก็ลองดูสิ!"

ชายหัวโล้นดูเหมือนจะไม่อยากทำใหเรื่องตึงเครียดเกินไป เขาพูดว่า "สหาย ทำไมพวกเราไม่มีเดิมพนันกันล่ะ?"

เธอตกตะลึงแล้วหันหลังกลับไปชนเข้ากับอู๋เป่ยที่อยู่ด้านหลังของเธอ โดยไม่คาดคิดเธอก็ถูกอู๋เป่ยกอดเอาไว้ ทันใดนั้นดูเหมือนเธอถูกงูหลามยักษ์พันไว้ เธอหายใจไม่ออก ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

นี่คือเทคนิคการล็อกของอู๋เป่ย ซึ่งจะระงับการเคลื่อนไหวของคาริส ทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ในขณะเดียวกัน เขาก็ใช้กำลังต่อไปและค่อยๆกระชับขึ้น

ใบหน้าของชายผมยาวและชายหัวโล้นนั้นดูไม่ได้ พวกเขาไม่คาดคิดว่าอู๋เป่ยจะทรงพลังขนาดนี้ สามารถควบคุมคาริสผู้ทรงพลังได้ตั้งแต่เริ่ม! ทักษะดาบที่ทรงพลังของเธอนั้นไร้ประโยชน์ไปเลย

คาริสรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย แม้ว่าเธอจะไม่อยากยอมแพ้ แต่เธอก็ยังคงตบที่แขนของอู๋เป่ยเพื่อแสดงความยอมแพ้

อู๋เป่ยค่อยๆปล่อยมือของเขาแล้วพูดอย่างใจเย็น "เธอแพ้แล้ว"

คาริสหงุดหงิดอย่างมา เธอหยิบดาบขึ้นมา แล้วจ้องไปที่อู๋เป่ยพร้อมพูดว่า "ฉันแพ้แล้ว จากนี้ไปฉันจะเป็นทาสของนาย!"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ฉันรับเธอเป็นทาส"

แต่ทันใดนั้น คาริสก็ฟันดาบของเธอไปที่คอของตัวเอง เธอเร็วมากจนเพื่อนที่อยู่ข้างๆเธอไม่สามารถหยุดเธอได้

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะตาย อู๋เป่ยก็ชี้ออกไปให้เห็นเทียนหยวนจือตีไปที่ข้อมือของเธอด้วยนิ้วของเขา คาริสกรีดร้องดวยความเจ็บปวด และทิ้งดาบล้มลงกับพื้น แต่คอของเธอมีแต่เลือดไหลทะลัก

อู่เป่ยตกตะลึง "เธอยอมตายมากกว่ายอมเป็นทาสของฉันเหรอ?"

คาริสพูดอย่างเย็นชา "ทาส ก็มีสิทธิ์ฆ่าตัวตายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"

อู๋เป่ยโบกมือ "ช่างมันเถอะ ฉันไม่ต้องการทาสอยากตายหรืออยากอยู๋แบบเธอ รีบออกไปซะ!"

ถึงอย่างไรคนสวยอย่างเธอ ต้องมาตายก็น่าเสียดายแย่ อู๋เป่ยตัดสินใจปล่อยเธอไป

คาริสสะดุ้งเลกน้อย "นายยอมปล่อยฉันไปเหรอ?"

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ "เธอไม่ใช่ทาสของฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันขอประกาศยติความสัมพันธ์ระหว่างนายและทาสกับเธอ"

ชายหัวโล้นถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดกับอู๋เป่ยว่า "ขอบคุณมาก!"