ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 967

ตี้อีเสิ่นโหวก้มศีรษะลง : “เรื่องนี้ไม่สามารถทำอะไรได้ ถ้าฉันไม่ให้อาหารพวกมัน พวกมันก็จะกินฉัน”

อู๋เป่ย : “เด็กที่ถูกส่งเข้ามาเหล่านี้ ไปได้มาจากไหน？”

ตี้อีเสิ่นโหว : ”ฉันซื้อมันมา ในช่วงสองสามปีแรก หลายครอบครัวต้องการขายลูกตัวเองทิ้ง หลังจากมีลูกหลายคนและไม่มีเงินจะเลี้ยงดู ในเวลานั้น การซื้อเด็กมีค่าใช้จ่ายเพียงไม่กี่ร้อย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีราคาแพง และซื้อคนหนึ่งมีราคาสูงถึงหลายแสน”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “ที่นี่ยังมีเด็กอยู่อีกไหม？”

ตี้อีเสิ่นโหว :“เดือนนี้ ยังเหลืออีกสิบเอ็ดคน และพวกเขาทั้งหมดถูกขังอยู่ในถ้ำด้านหลัง ฉันให้เหล่าเจียงเฝ้าพวกเขา”

อู๋เป่ยชกต่อยตี้อีเสิ่นโหวที่หน้าอก และมีเสียง“อั๊ก” ตี้อีเสิ่นโหวกระเด็นลอยไปกระแทกผนังถ้ำอย่างแรง และกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

อู๋เป่ยคว้าคอเสื้อของเขา แล้วโยนเขาออกไปจากถ้ำไกลไปหลายร้อยเมตร

ทันทีที่เขาตกลงพื้น กลิ่นเลือดก็ดึงดูดเงาสีเทาทั้งสองตัว พวกมันเข้ามาใกล้ ดวงตาสีแดงของมันหันไปมองที่ตี้อีเสิ่นโหวที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

“อย่านะ! ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์ไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย！”เขาตะโกน

ทันใดนั้น เงาสีเทานั้นก็กระโจนเข้าไป กัดผิวหนัง เนื้อ และกระดูกของมัน สร้างเสียง“ฉัวะ-ฉัวะ” ขณะที่มันเคี้ยวกระดูกไปได้ไม่ถึงนาที ตี้อีเสิ่นโหวก็หยุดร้อง

เหล่าเจียงคุกเข่าลงบนพื้น“ตุบ” : “ไว้ชีวิตด้วย นายท่านเป็นคนที่บังคับให้ฉันทำเรื่องที่เลวร้ายนี้”

อู๋เป่ยตบลงบนศีรษะของเหล่าเจียง ศีรษะของเหล่าเจียงแบน และเสียชีวิตทันที เขาโยนร่างออกไปไกล ๆ ใกล้กับเงานั้นและ เงานั้นก็แทะร่างกายทันที

อู๋เป่ยเฝ้าดูจากระยะไกล และหลังจากที่พวกมันกินศพเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปหาเงาสีเทาเหล่านั้น

เงาสีเทากินเนื้อและดื่มเลือดจนอิ่ม ยืนอยู่ที่นั่น มองตรงไปที่อู๋เป่ย ระยะห่างระหว่างสองฝ่ายเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และอูเป่ยก็หยุดห่างออกไปสิบเมตร

เงาสีเทาสองตัวนี้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ สูงประมาณ190เซนติเมตร ผิวหนังปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีน้ำเงิน-ดำ กรงเล็บอันแหลมคมและดวงตาสีแดง ที่มีรูม่านตาคล้ายกับตาจิ้งจก พวกมันมีฟันแหลมคม และไม่มีเนื้ออยู่บนจมูก มีเพียงกระดูกสีดำชิ้นหนึ่ง

อู๋เป่ยมองไปที่สัตว์ประหลาดสองตัวนี้แล้วพูดอย่างเย็นชา : “ดูน่ารังเกียจมาก！”

สัตว์ประหลาดส่งเสียงกรีดร้อง ทันใดนั้นตัวทางซ้ายก็กระโดดขึ้นไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า และคว้าคอของอู๋เป่ย ด้วยกรงเล็บอันแหลมคมของมัน

อู๋เป่ยชี้มือของเขาและใช้เทียนหยวนจือ แรงนิ้วทะลุคิ้วของสัตว์ประหลาด มันแข็งทื่อและล้มลงกับพื้นอย่างแรง

สัตว์ประหลาดที่เหลือกรีดร้อง หันหลังกลับและวิ่งหนีไป อู๋เป่ยตามทันในก้าวเดียว เร็วกว่าสัตว์ประหลาดหลายเท่า ! เขาคว้าคอของสัตว์ประหลาด และหักคอของมันออกเสียงดัง “แกร๊ก” ภายในครั้งเดียว

หลังจากฆ่าสัตว์ประหลาดสองตัวแล้ว ! อู๋เป่ยก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่า ความแข็งแกร่งของมนุษย์ปีศาจเหล่านี้อาจไม่ทรงพลังเท่ากับมนุษย์ครึ่งเทพแห่งสหรัฐอเมริกา !สถานที่ผีสิงแบบนี้ มีสัตว์ประหลาดแบบนี้อยู่เท่าไหร่กันแน่?

หลังจากเช็ดมือแล้ว เขาก็มาถึงถ้ำที่อยู่ไม่ไกล มีหินก้อนใหญ่อยู่นอกถ้ำ เขาเคลื่อนหินออกไป และเห็นเด็กสิบเอ็ดคนรวมตัวกันอยู่ในถ้ำแคบ ๆ มีเด็กชายและเด็กหญิงอายุตั้งแต่สามถึงหกขวบ

เขาหยิบเทียนออกมาจุดแล้วพูดว่า : “พวกหนูไม่ต้องกลัว อาเป็นคนดีและมาช่วยพวกหนู”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบขนมและน้ำออกจากวงแหวนจัดเก็บ แล้วแจกจ่ายให้กับเด็ก ๆ

เด็ก ๆ อยู่ที่นี่มานานกว่าครึ่งเดือนแล้ว และทุกวันเพื่อนของพวกเขาคนหนึ่งจะถูกชายชราที่น่ากลัวคนนั้นจับตัวไป และจิตใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว

ตอนนี้เมื่อเห็นคุณอามีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า เด็ก ๆ รู้สึกว่าพวกเขาได้เห็นนางฟ้า และความกลัวของพวกเขาก็หายไป

หลังจากที่เด็กน้อยเหล่านี้กินดื่มจนอิ่มแล้ว อู๋เป่ยก็พูดว่า : “ฉันจะส่งพวกหนูไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยกว่าที่นี่ พวกหนูไม่ต้องกลัว”

เด็กน้อยต่างก็พยักหน้ากันทีละคน จากนั้นอู๋เป่ยก็ใช้ความพยายามในการส่งเด็ก ๆ เหล่านี้ไปยังบ้านเรียบง่ายในพื้นที่ฟ้าทมิฬ

ทันทีที่เขาส่งคนออกไป เขาก็ได้ยินเสียงสัตว์ประหลาดดังมาจากนอกถ้ำ เขาส่งเสียงฮึดฮัดออกมา และมุดตัวออกจากถ้ำ แน่นอนว่ามีสัตว์ประหลาดอีกสามตัวปรากฏตัวขึ้น ดวงตาสีแดงเลือดของพวกเขาจ้องมองไปที่อู๋เป่ย

เขาพูดอย่างเย็นชา : “ไอ้สารเลวพวกนี้ไม่คู่ต่อสู้ของฉัน เรียกหัวหน้าของพวกแกมาเถอะ”

หลังจากพูดจบ เขากดมือขวา เพื่อแสดงท่าสังหารมังกรและตราสังหารมังกร ตราแห่งแสงปรากฏขึ้น และติดอยู่บนหน้าผากของสัตว์ประหลาด

สัตว์ประหลาดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และในวินาทีต่อมา ร่างของพวกมันระเบิด“ตู้ม” และแตกออกเป็นชิ้น ๆ !

อู๋เป่ยตกตะลึง จริง ๆ แล้วมันคือแสงดาบ !

เขาหยิบดาบไร้กังวลที่เฉินเต้าซวนมอบให้ออกมาทันที และฟันมันลงไปทันที

มีเสียงโลหะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แสงดาบหรี่หายลงไปในทันที และล้มลงกับพื้น

ชายคนนั้นสะดุ้งเมื่อเห็นอู๋เป่ยเดินเข้ามาหาเขาในพริบตา และแสดงท่าสังหารเทียนซิง

เขาไม่เห็นว่าอู๋เป่ยเคลื่อนไหวอย่างไร และเขาก็ถูกตบเข้าที่ซี่โครง รอยฝ่ามือจมเข้าไปในเนื้อของเขาโดยตรง กระดูกและเนื้อก็ไหม้เป็นสีดำ

เขาส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด และแสงดาบอีกอันก็ลอยออกมา ฟันไปที่อู๋เป่ย

ด้วยดาบไร้กังวลเพียงครั้งเดียว ดาบของชายคนนั้นก็แตกออกเป็นสองชิ้น จากนั้นทันทีที่คอของเขาเย็น ดาบไร้กังวลก็วางลงบนไหล่ของเขาแล้ว ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ก็สามารถตัดหัวของเขาได้ !

สัตว์ประหลาดยกมือขึ้นแล้วพูดว่า : “แกจะฆ่าฉันไม่ได้”

อู๋เป่ยกล่าว : “ทำไมฉันถึงจะฆ่าแกไม่ได้ ? ”

สัตว์ประหลาด : “ฉันเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจอมมาร ฆ่าฉันแล้ว แล้วจอมมารจะไม่ปล่อยแกไว้แน่”

อู๋เป่ยหรี่ตาของเขา : “มีจอมมารอีกคน อยู่เหนือนายอีกเหรอ？ “ ที่แห่งนี้มีสัตว์ประหลาดอยู่กี่ตัวกันแน่？”

สัตว์ประหลาดกล่าวว่า : “มีปีศาจอย่างน้อยสามแสนตัว”

อู๋เป่ย : “สามแสนตัวเหรอ ? ทำไมในดินแดนปีศาจแบบนี้ ถึงได้มีสัตว์ประหลาดมากมายถึงเพียงนี้”

สัตว์ประหลาดกล่าวว่า : “เดิมที คนที่กลายเป็นปีศาจจะตายด้วยความชราที่นี่ไม่ช้าก็เร็ว เนื่องจากไม่มีพลังปราณ และไอวิญญาณ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกยุทธ์ แต่เมื่อพันปีที่แล้ว ปีศาจตนหนึ่งประสบความสำเร็จในการทะลวงและกลายมาเป็นจอมมารปีศาจได้ด้วยความช่วยเหลือจากทรัพยากรที่เขานำติดตัวมาด้วย และด้วยความช่วยเหลือของเขา กลุ่มปีศาจยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และเขาฝึกนายพลปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สี่คน และทหารปีศาจห้าหมื่นนาย ”