ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 991

ฟ้ายังไม่สาง ชายคนนันกปรากฏตัวอีกครั้ง ในมือของเขาถือเช็คใบหนึ่ง แล้วยื่นให้อู๋เป่ยพร้อมพูดว่า "ห้าพันล้าน เตรียมมาพร้อมแล้ว"

อู๋เป่ยเหลือบมองเช็ค และขอให้คนของเขายืนยันผ่านธนาคาร จากนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดว่า "คุณไปได้แล้ว" ขณะที่เขาพูด เขาก็โบกมือ ชายคนนั้นก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นเทาไปหมดความรู้สึกเจ็บปวด จู่ๆก็หายไป

เขาทั้งตกใจและหวาดกลัวจึงประสานมือแล้วหันหลังจากไป ตอนนี้เขามีหนี้เป็นพันล้าน จะต้องหาเงินมาชำระหนี้ของเขาทันที

อู๋เป่ยมอบเงินห้าพันล้านให้กับเฉินเสี่ยงถงแล้วพูดว่า "เสี่ยวถง ฉันหวังว่าเธอจะทำสนามเด็กเล่นใหญ่ๆให้กับเด็กๆ ในช่วงนี้ไม่ว่าคุณจะใช้เงินไปเท่าไรห่ ฉันจะจัดหาเงินทุนให้ อวิ๋นตงมีประชากรหนึ่งร้อยล้านคน จะต้องมีเด็กกำพร้าจำนวนมาก เด็กที่ป่วยไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้ หรือครอบครัวที่ยากจน มีสภาพความเป็นอยู่ที่ไม่ดี นี่คือเป้าหมายของเงินทุนเรา"

เฉินเสี่ยวถงเบิกตากว้าง "นายพูดจริงเหรอ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า "แน่นอนสิ รอเธอมีประสบการณ์ เรากจะสามารถขยายออกไปและช่วยเหลือเด็กๆที่ต้องการความช่วยเหลือทั่วประเทศได้"

เฉินเสี่ยวถงดีใจมากและพูดว่า "นั้นดีมากเลย!"

ต่อมาอู๋เป่ยก็ติดต่อหาหลี่เหม่ยและขอให้เธอจัดการเรื่องโรงพยาบาล วันนี้เขาจะไปที่นั่นเพื่อขอคำปรึกษา

มีโรงพยาบาลไม่กี่แห่งภายใต้ชื่อตระกูลหลี่ ซึ่งทั้งหมดเป็นการลงทุนในช่วงแรกของหลี่อวิ๋นโต้ว โรงพยาบาลแห่งนี่มีชื่อเสียงและมีขนาดใหญ่ ชื่อว่าโรงพยาบาลจงอัน

โรงพยาบาลตงอันมีเตียงมากกว่าสองพันเตียง แพทย์ที่มีวุฒิปริญญาเอกขึนไปมากกว่าสามสิบคน แพทย์ที่มีวุฒิปริญญาโทมากกว่าสี่ร้อยคน ซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงมากในหนานตู

ถึงอย่างไร เมื่อเทียบกับโรงพยาบาลของรัฐหลายแห่ง โรงพยาบาลจงอันยังคงด้อยกว่า และยังไม่ติดอันดับหนึ่งในสิบของหนานตูด้วยซ้ำ คนที่มาพบแพทย์ส่วนใหญ่เป็นคนไข้ที่อาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงเท่านั้น

เทคโนโลยีนันไม่ดีเท่าคนอื่น แต่ที่ดีของโรงพยาบาลจงอันนั้นคือการบริการ เมื่อเปรียบเทียบกับความเฉยเมยของโรงพยาบาลของรัฐ การบริการของโรงพยาบาลจงอันนันดีกว่าและเทคโนโลยีก็ไม่ได้แย่ ดังนั้นผลประโยชน์จึงค่อนข้างดี

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจงอัน ชื่อว่าจางซือเว่ยเดิมเป็นรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลรัฐ แต่เนื่องจากทักษะที่ยอดเยี่ยมและความสามารถในการบริหารจัดการที่แข็งแกร่งของเขา เขาจึงได้รับกาคัดเลือกจากหลี่อวิ๋นโต้วให้สร้างโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้

จางซือเว่ยทำงานที่โรงพยาบาลจงอันมาแล้วสามสิบปี ในตอนแรก ดรงพยาบาลจงอันมีเพียงหนึ่งร้อยเตียง แพทย์อีกสิบคนทำงานในอาคารห้าชั้น สามสิบปีต่อมา โรงพยาบาลจงอันครอบคลุมพื้นที่หนึ่งพันเอเคอร์ มีเตียงหลายพันเตียง เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายร้อยคน และมีอุปกรณ์ทางการแพทย์ชั้นสูงมากมาย

เมื่อจางซือเว่ยไดรับสายจากคณะกรรมการ เขาก็รู้สึกประหลาดใจ ใครกันที่มีพลังอำนาจขนาดนี้ เพื่อที่จะเข้าทำงานในโรงพยาบาล กลับสามารถใช้พลังของคณะกรรมการมาทำเรื่องเล็กเท่านี้ได้?

อู๋เป่ยมาถึงโรงพยาบาลจงอันในตอนเช้า และคาะประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการ

จางซือเว่ยนั้นไม่รู้ตัวตนของอู๋เป่ย แต่เขาไม่กล้าที่จะละเลยบุคลคลที่คณะกรรมการจัดไว้ เขายิ้มแล้วพูดว่า "สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อน"

อู๋เป่ยไม่ไดนั่งลงแล้วพูดว่า "สวัสดีครับ ผมคืออู๋เป่ย แพทย์และเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยหวาชิง ฉันอยากอยู่โรงพยาบาลนี้เพื่อรับคำปรึกษาซักพัก"

จางซือเว่ยยิ้มแล้วพูดว่า "นั้นทำได้อยู่แล้ว"

เขาให้เลขาของเขารินน้ำให้อู๋เป่ยแก้วหนึ่ง แล้วถามว่า "หมออู๋ คุณเคยทำงานอยู่โรงพยาบาลไหนมาก่อนเหอ?"

อู๋เป่ย "ผมทำงานที่โรงพยาบาลในเครือของโรงพยาบาลอวิ๋นต้าฟู่มาระยะหนึ่ง และเป็นการทำงานชั่วคราว"

จางซือเว่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย โรงพยาบาลในเครืออวิ๋นต้าฟู่นั้นแข็งแกร่งมาก อย่างนอยก็ดีกว่าโรงพยาบาลจงอันของเขามาก เขาจึงพูดว่า "งั้นแล้วทำไมคุณถึงมาที่โรงพยาบาลจงอันล่ะ?"

อู๋เป่ย "เพราะว่าตอนนี้ฉันกำลังทำธุรกิจในอวิ๋นตง ห่างจากที่นี้ไม่ไกลนัก"

จางซือเว่ยพยักหน้าเล็กน้อย "งั้นคุณอยากอยู่ให้คำปรึกษาในแผนกไหน?"

เธอพยักหน้าเล็กน้อยและไปเรียนเลขหน้าประตู ไม่นานชายชราก็เดินเขามา เขาบอกว่าปวดท้องและปวดมาทั้งคืน

ภายใตสถานการณ์ปกติหมอจะให้คำปรึกษาก่อนแล้วจึงออกคำสั่งไปตรวจและตัดสินใจว่าจะดำเนินการตรวจเชิงลึกตามผลตรวจต่อไป บ่อยครั้งหลังจากขั้นตอนต่างๆเหล่านี้ ผู้ป่วยจะต้องอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งวัน หรือเป็นสองสามวันด้วยซ้ำ

อู๋เป่ยไม่ใช่หมอธรรมดาอย่างแน่นอน เขากดท้องชายชราสองสามครั้ง ฟังแล้วสัมผัสชีพจรครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "คุณปู่ ไม่เป็นไร คุณมีอาการลำไส้แปรปวน ฉันลองกดสองครั้ง"

คุณปู่ถาม "คุณหมอ ไม่ต้องตรวจเหรอ?"

อู๋เป่ย "ไม่ต้องเหรอ มาคุณปู่ คุณไปนอนลงตรงนั้น"

คุณปู่นอนลง อู๋เป่ยยิ่นมือออกไปแล้ว้กดสองสามครั้ง ซึ่งช่วยฟืนฟูภาวะลำไส้กลืนกัน จากนั้นจึงสั่งยาเพิ่มอีกสองสามเม็ด

คุณปู่รู้สึกโล่งทันที เขาเต็มไปด้วยความชื่นชมและขอบคุณเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อรวมค่าลงทะเบียนแล้ว ชายชราก็ใช้จ่ายไปทังหมดเพียงยี่สิบห้าหยวน

ลู่หยานนันตกตะลึง เธอกระซิบข้างๆเธอเสียงเบา "หมออู๋ คุณสุดยอกมากเลย เพียงสัมผัสก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นภาวะลำไส้กลืนกันแล้ว? เทคนิคของคุณมีที่มาอย่างไรเหรอ ทำยังไงถึงฟื้นฟูได้? "

อู๋เป่ยพูด "กลับไปฉันจะสอนเธอ"

ลู่หยานดีใจมาก "ขอบคุณหมออู๋"

คนไข้คนที่สองเปนผูหญิงวัยสามสิบปี มีใบหน้าหมองคล้ำ ตาเหลืองเล็กน้อย เธอบอกปว่าช่วงนี้ไม่อยากอาหาร อารณ์มักไม่ค่อยดี และมักมีอารมณ์เสีย

อู๋เป่ยจับชีพจรอยู๋ครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่เคลือบลิ้นแลวพูดว่า "คุณมีอาการถุงน้ำดีอักเสบเล็กน้อย คุณคงประสบเรื่องรบกวนใจเมื่อเร็วๆนี้ใช่ไหม?"