ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 990

ก่อนฟ้าจะมืด อู๋เป่ยก็สอนเฉินเสี่ยวถงถึงวิธีการขัดเกลาพลังเวทย์ และทันทีที่ฟ้ามืด ชายคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาถูกอุ้มเอามา เมื่อเขามาถึงประตู เขากคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง"ตุบ" "ท่านผู้สูงศักดิ์ ฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดช่วยฉันด้วย อู้ว มันเจ็บปวดเหลือเกิน...."

ที่แท้แล้วหลังจากที่ชายคนนี้กลับไป นั้นเป็นเมื่อดังที่อู๋เป่ยกล่าว หนึ่งชั่วโมงต่อมาเขารู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ออก สามชั่วโมงต่อมามีเลือดออกจากทวารทังเจ็ด จากนันเขาก็เจ็บปวดไม่ทั่วร้าง เขารู้สึกอยู่ไม่สู้ตาย อึดอัดจนอยากจะฆ่าตัวตาย

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ฉันคิดว่าคุณจะทนต่อได้อีกครึ่งชั่วโมง ดูเหมือนว่าคุณจะทนต่อความเจ็บปวดได้ไม่ดีนัก"

ชายคนนั้นร้องไห้แล้วพูดว่า "ท่านผู้สูงศักดิ์ ฉันผิดไปแล้ว ฉันสมมควรตาย ฉันไม่กล้ารื้อสนามเด็กเล่นอีกแล้ว"

อู๋เป่ย "สนามเด็กเล่นคือสถานท่สำหรับช่วยเหลือเด็กๆ ที่ทำอะไรไม่ถูกในสังคม สถานที่แบบนี้คุณกล้าที่จะทำลายทิ้ง คุณยังมีความเป็นคนไหม?"

ชายคนนั้นตบหน้าตัวเอง "ฉันผิดไปแล้ว ฉันมันไม่ใช่คน ท่านผู้สูงศักดิ์ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย"

อู๋เป่ยพูด "สนามเด็กเล็กของเด็กๆต้องการเงินลงทุน คุณบริจาคมาก่อนห้าพันล้านสิ"

ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว "ฉันไม่มีห้าพันล้านหรอก ทั้งตัวฉันรวมกันมีไม่เกินสามพันล้าน"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ถ้าไม่มีเงิน คุณก็ไปยืมสิ แต่คุณควรรีบหน่อย คุณมีเวลาอีกแค่สิบสองชั่วโมงในการหาเงิน ถ้าคุณไม่สามารถหาเงินมาในสิบสองชั่วโมง คุณจะต้องตามอย่างอนาถ"

"สหาย ได้โปรดมีเมตตาด้วย แบบนี้คุณทำเกินไปแล้ว"

ทันใดนั้นกมีเสียงดังมาจากด้านหลังชายคนนั้น

อู๋เป่ยมองไปเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดลัทธิเต๋าเดินเข้ามาช้าๆ ออกมาจากฝูงชน การฝึกฝนของบุคคลนี้ไม่ธรรมดา เขาคงเป็นนักบวชลัทธิเต๋าในช่วงปลายของการคัดกรองพระเจ้า

อู๋เป่ยเหลือบมองเขา แต่ไม่พูดอะไรและเพียงแค่ถอนหายใจ กลิ่นอายของเทพศักดิ์สิทธิ์ที่น่ากลัวมาก หากนักบวชลัทธิเต๋าตองการจะพูดอะไร ใบหนาของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เขาคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเทา "ผู้นอย ได้พบกษัตริย์เที่ยงแท้!"

ขอบเขตของเขานั้นไม่สูงมาก ที่สามารถพบเจอไดก็มีเพียงแต่กษัตริย์เที่ยงแท้แล้ว

อู๋เป่ยไม่ได้อธิบายอะไรแล้วพูดอย่างใจเย็น "คุณมาจากเขาลูกไหนล่ะ?"

นักบวชลัทธิเต๋าคนนั้นกล่าวอย่างรวดเร็ว "ผู้น้อยฝึกยุทธ์ที่เขาอู๋ตาง"

"คุณเป็นศิษย์เขาอู๋ตาง?"

"ผู้น้อยไม่ได้เป็นศิษย์ของเขาอู๋ตาง เพียงแต่ฝึกยุทธ์ที่นั่น" เขารีบอธิบายอย่างเร่งรีบ

อู๋เป่ยพยักหน้า "ไปเถอะ"

ชายคนนั้นหันหลังกลับและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ชายผู้ที่คุกเข่าบนพื้นแสดงรอยยิ้มที่น่าเกลียด ยิ่งกว่าการร้องไห้ เขาจ้างผู้เชี่ยวชาญที่มีคนรู้จักหลายคนมา ทำไมถึงขี้ขลาดขนาดนี้ หลบไปโดยไม่ทำอะไรเลย!

อู๋เป่ย "อยากจะให้ฉันให้เวลาคุณอีกหน่อยไหม จะได้หาคนมาช่วยอีก?"

ชายคนนั้นรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว "ไม่ ไม่ ห้าพันล้าน ฉันจะเตรียมมาให้ทันที!"

อู๋เป่ยเหลือบมองเวลาแล้วพูดว่า "ก่อนฟ้าจะสร่าง คุณจะต้องเตรียมมาให้พร้อม ไม่เช่นนั้นฉันคงจะคุณไม่ได้"

เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆก็พบว่าเด็กนั้นมีปัญหาทางการได้ยินและอาจได้รับการักษาและได้ผลชัดเจน

เขาจำได้ทันทีว่าเขาได้ขอให้ จูชิงเหยียนจัดตั้งกองทุนการกุศลเพื่อช่วยเหลือเด็กที่มีปัญหาทางการได้ยินในการจัดการรักษาและให้ความร่วมมือกับโรงพยาบาลชั้นนำของโลก

ตอนนี้อู๋เป่ยเข้าใจที่มาของพลังานแห่งบุญแล้ว หากไม่มีดวงตาวิเศษ เขาก็จะไม่สามารถค้นพบพลังแห่งบุญนี้ได้

เขาคิดว่ามีวิจารณญาณและพูดกับตัวเองว่า "ฉันก็เป็นหมอคนหนึ่ง ภายหลังถ้ามีเวลา ฉันควรจะไปขอคำปรึกษาเพิ่มเติม"

เขายังคงคนหาที่มาของพลังบุญและพถบว่าส่วนหนึ่งมาจากแดนตะวันออกอันไกลโพน เขาบินขึ้ยไปบนฟ้าและพบว่าพลังแห่งบุญน่าจะมาจากอาณาจักรตงชิง

คนที่นั่นจะขอบคุณฉันอย่างไรกันน่ะ? จากนั้นเขากโทรหาจูชิงเหยียนและถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในอีกด้านหนึ่ง

จูชิงเหยียนตอนนี้พักผ่อนแล้ว เมื่อได้รีบสายโทรศัพท์ เธอก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "พวกเราทางนี้จ้างคนท้องถิ่นจำนวนมากที่นี่ เพื่อขุดและสกัดสะเก็ดดาว ค่าจ้างของพวกเขามากกว่าเดิมหลายสิบเท่า สามารถซื้อรถยนต์ สร้างบ้านใหม่ สวมใส่เสือผ้าใหม่ เจ็บป่วยก็มีเงินไปหาหมอ ฉันคิดว่านี่คงเป็นสาเหตุที่คนในทองถิ่นรู้สึกขอบคุณผู้บังคับบัชาการทหารสูงที่สุดแห่งอาณาจักรตงชิง"

อู๋เป่ยพูด "ชิงเหยียน เธอคิดหาวิธีเพิ่มโอกาสในการทำงานให้กับคนในท้องถิ่นจริงสิ องค์กรการกุศลที่เธอทำเพื่อฉัน ฉันจะให้เงินเธออีกล้านล้านดอลลาร์ เธอต้องใช้เงินฉันภายในหนึ่งปีเพื่อช่วยเหลือผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือในประเทศและอาณาจักรตงชิง"

จูชิงเหยียนตกตะลึง "ล้านล้านดอลลาร์? นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?"

อู๋เป่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ฉันไม่ได้ล้อเล่น ชิงเหยียนสำหรับฉันเงินเหล่านี้เป็นเพียงตัวเลข แต่พวกเขาเหมือนกับการให้ความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที แก่ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ"

จูชิงเหยียนเงียบไปสองสามวินาทีแล้วพูดว่า "เอาล่ะ! เมื่อฉันจัดการที่นี่เสร็จแล้ว ฉันจะกลับไปหารือเรื่องนี้กับนาย"

หลังจากวางสายแล้ว อู่เป่ยก็บินกลับไปที่อวิ๋นตงเขาตัดสินใจหลังฟ้าสางไปที่โรงพยาบาลเพื่อขอคำปรึกษา ตระกูลหลี่บริหารโรงพยาบาลหลายแห่ง แต่โรงพยาบาลเอกชนมักใช้เงินเป็นจำนวนมาก เพื่อรับสมัครคนจากโรงพยาบาลของรัฐและค่าธรรมเนียมก็ค่อนข้างแพงเช่นกัน