ย้อนรักทวงแค้น นิยาย บท 8

หน้าตาของนางพลันขาวซีดลงทันที จากนั้นก็มีเหงื่อเย็น ๆ ผุดซึมหน้าผาก

"เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน? แต้มพรหมจรรย์ของข้าเล่า? แต้มพรหมจรรย์ของข้าหายไปไหนกัน?"

ม่านตาของนางหดวูบราวกับนางรู้สึกตื่นตกใจอย่างถึงที่สุด

แม้แต่ผู้อื่นในห้องก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาเช่นกัน

ซูเชียนหลิงไม่อยากเชื่อเลยว่าซูชิงอู่จะมีวิธีการเช่นนี้ด้วย

นางเองก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมาบ้างแล้ว

"ท่านหญิง อย่าเพิ่งร้อนใจ ซูชิงอู่คงจะทำอะไรสักอย่างเป็นแน่ ข้าจะสั่งให้นางคืนแต้มพรหมจรรย์ให้ท่านเอง!"

ซูชิงอู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่น "เมื่อสูญเสียสิ่งนี้ไปแล้ว ก็ย่อมต้องเสียไปถาวร ท่านจะเอากลับคืนมาได้อย่างไรเล่า?"

ในแคว้นหนานเย่ คงไม่ต้องบอกว่าแต้มพรหมจรรย์มีความสำคัญต่อสตรีเพียงใด

พวกนางล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์ที่วันข้างหน้าย่อมถูกลิขิตให้แต่งงานกับผู้ทรงอำนาจและทรงอิทธิพล

เมื่อหลินเสวี่ยอิ๋งได้ยินคำพูดของซูชิงอู่ นางก็โมโหมากเสียจนไม่อาจระงับโทสะ ราวกับว่าคิดจะพุ่งเข้าไปฉีกทึ้งซูชิงอู่ให้เป็นชิ้น ๆ

"นางสารเลว!"

นางแค้นใจมากเสียจนยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าซูชิงอู่

เมื่อซูชิงอู่เห็นหลินเสวี่ยอิ๋งเป็นเช่นนั้นก็ยืนนิ่งไม่คิดหลบหลีกพลางส่งยิ้มให้ ประกายแสงสีเงินยวงวูบไหวอยู่ระหว่างนิ้วมือของนาง

ถ้าอีกฝ่ายกล้าแตะต้องแม้แต่ปลายผมของนางล่ะก็ นางจะทำลายมือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายทิ้งเสียเลย

ทันใดนั้นเอง มือข้างนั้นก็ถูกสกัดเอาไว้กลางอากาศ

บุรุษผู้นั้นยื่นมือออกมาคว้าข้อมือของหลินเสวี่ยอิ๋งเอาไว้แน่น

สายตารูปหงษ์คู่นั้นเยือกเย็นราวกับซุกซ่อนน้ำแข็งพันปีเอาไว้ภายใน

"นางเป็นชายาของข้า เจ้าล่วงเกินนางก็เท่ากับล่วงเกินข้าด้วย!"

ข้อมือของนางถูกบีบเอาไว้จนเกิดรู้สึกเจ็บ

หลินเสวี่ยอิ๋งไม่กล้าตวาดใส่เย่เสวียนถิง

น้ำเสียงของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยความคับแค้นใจ พลางสำลักก้อนสะอื้นแล้วกล่าวว่า "แต่ญาติผู้พี่เจ้าคะ เมื่อสักครู่นี้นางเป็นฝ่ายลงมือกับข้าก่อน มิหนำซ้ำแต้มพรหมจรรย์ของข้า..."

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน