ยั่ว นิยาย บท 70

มิริน – ครั้งแรก

มิรินปัดมือที่ไต่อยู่ที่เอวออกอย่างรำคาญ คนกำลังนอน จะมาจับอะไรนักหนา

"อืมห์" ภัทรพลที่เผลอหลับไป ลืมตามองคนที่เริ่มดิ้นน้อยๆในอ้อมกอด ???

"เห้ย" ทันทีที่เห็นสภาพเธอกับตัวเขา เขาก็รีบลุกพรวดพราดเหมือนโดนของร้อน

มาอยู่ท่านี้ได้ยังไงวะ จำได้ว่าแค่นอนมองเธอเฉยๆ ทำไมเมื่อกี้เธอถึงได้มานอนกอดกับเขา แถมชุดเธอตอนนี้ก็หลุดลุ่ย ไปหมดเหลือเพียงบรากับชั้นในสีดำเท่านั้น

"ชิบหาย ตื่นเลยนะ" ภัทรพลเขย่าร่างของมิรินแรงๆ เพื่อเรียกสติเธอ นาฬิกาในห้องนอน บอกเวลาตี 3 แล้ว น่าจะสร่างเมาได้แล้วนะเห้ย รีบตื่นก่อนที่พ่อเธอจะส่งคนมาฆ่าฉัน

"ยะ อย่าทำ" มิรินร้องห้ามเบาๆ

"อย่าบ้านเธอสิ ตื่นนะ ฉันจะซวยเพราะเธอแล้วเนี้ย" ภัทรพลไม่หยุดมือ เขย่าแรงๆ จนกว่าเธอจะมีสตินั่นแหละ

พรึ่บบบบ

"อย่าเขย่าสิ" มิรินพลิกร่างขึ้นมาคร่อมทับคนที่เขย่าตัวเธออยู่ ทั้งยังมองด้วยสายตาดุๆ คนกำลังนอน จะเขย่าทำไมนักหนาวะ

"......." เขาว่าเธอสวยมากแล้ว แต่ตอนนี้เธอสวยกว่าเดิมอีก เพราะเขาได้มองเธอใกล้ๆ ใกล้สุดๆ เพราะเธอโน้มหน้าลงมาหาเขาเอง

"น่ารักอะ"มิรินพูดยิ้มๆ ผู้ชายตรงหน้าโคตรจะหน้ารักเลย ตัวก็นุ่มนิ่ม แต่เธอคุ้นหน้าแปลกๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน แต่นึกไม่ออก

คนที่ถูกชมว่าน่ารักถึงกับหน้าตึง เขาไม่ใกล้เคียงกับคำนั้นสักนิด ยัยนี่พูดมาได้ไง แต่เขาไม่ถือสาคนเมา ที่กำลังบีบแก้มเขาอยู่หรอกนะ

"ทำอะไร" ภัทรพลถามออกไปอย่างยากลำบาก เมื่อคนที่เอ่ยชมอยู่บนตัวเขา เริ่มอยู่ไม่นิ่ง เธอขยับตัวไปมา มือไม้ก็เริ่มลูบไล้ไปตามอก ผ่านเนื้อผ้า ส่วนใบหน้าก็ก้มลงจนหน้าผากชิดกัน

"อยากจูบ"

"ห่ะ!! อืมห์" บ้าเอ้ย เอาแต่ใจที่สุด คิดจะจูบก็จูบ แม้จะรู้สึกดี แต่ไม่ชอบความรู้สึกที่ตกเป็นรองผู้หญิงแบบเธอเลย

ภัทรพลสอดเรียวลิ้นเข้าไปควานหาความหวานจากมิริน เขาไม่อยากเดินตามเกมของเธอ จึงมอบจูบเร่าร้อนรุนแรงให้ และเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้นำ

"อือ" มิรินครางเบาๆกับสัมผัสแปลกใหม่ ที่เกิดจากลิ้นนุ่มๆของคนที่เธอทาบทับอยู่ ก่อนเธอจะลูบไล้ตามตัวเขาแรงๆ เพื่อนระบายอารมณ์วาบวามที่มันเริ่มก่อตัวขึ้น

เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่หน้าตาเขา ดึงดูดเธอจนรู้สึกหลงใหล และเพราะความเมาที่มี เธอจึงได้ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้อยู่ แต่เธอไม่เสียใจหรอก เพราะมันคือสิ่งที่เธอทำด้วยความเต็มใจ

คนในบริษัทเอาแต่เปรียบเทียบ เธอกับพี่สาว อยู่ตลอด จนเธออยากจะเก่งขึ้นกว่านี้ เธอรู้ว่าสิ่งที่คิดมันงี่เง่า แต่เธอก็อยากมีสิ่งที่ภาคภูมิใจบ้าง ในฐานะลูกสาวอีกคนของพ่อพยัคฆ์และแม่นิรา

"ร้องทำไมครับ" ภัทรพลเงยหน้ามาดูสิ่งที่เธอทำอยู่ ถึงกับต้องยกมือมาเช็ดน้ำตาให้คนที่กำลังใช้ปากครอบครองแท่งเนื้อของเขาอยู่

"ทำให้ฉันเป็นของนาย แล้วยื้อฉันไว้สิ" มิรินปล่อยแท่งเนื้อที่คับแน่นออก แล้วบอกคนที่มองเธออยู่ทั้งน้ำตา สายตาเขาที่มองมาช่างอ่อนโยนจนเธอหวั่นไหว

"หายเมาแล้วจะเสียใจหรือเปล่า" ใบหน้าเล็กๆของเธอถูกเขาดึงมาถามใกล้ๆ

"ไม่ ฉันจะไม่เสียใจ" สิ้นสุดคำตอบของเธอ เขาก็ปิดปากเธอไว้อีกครั้ง จูบที่นุ่มนวลอ่อนหวาน สำหรับคนที่เขาหลงใหล

เขาไม่รู้ว่าเธอจะจำเขาได้ไหม หลังจากวันนี้ เธออาจจะไม่หันกลับมามองเขาด้วยซ้ำ แต่เขาจะจดจำเธอไว้ในใจ

"อ๊ะ" ร่างของมิรินถูกผลักในนอนลง เสื้อผ้าชิ้นที่เหลือของเธอก็ถูกเขาถอดออกไปจนหมด เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่างดงาม ที่เขาทอดสายตามองด้วยความหลงใหล

"ครั้งแรกหรือเปล่า" ถามเพราะอยากรู้ ว่าควรปฎิบัติกับเธอแบบไหน เขาไม่ใช่คนอ่อนโยนติดจะเถื่อนด้วยซ้ำ เวลาทำเรื่องแบบนี้

มิรินไม่ตอบได้แต่เบือนหน้าหนีสายตายั่วยวนของเขา พยายามนึกว่าเคยเห็นใบหน้าหล่อเหลานี้ที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออกสักที เหมือนจะรู้จัก แต่ก็ไม่รู้ว่าเจอที่ไหนกันแน่