แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 118

บทที่118 ฉันไม่ชินกับการที่ถูกผู้หญิงแปลกหน้ามาดูแล

บุริศร์ตะลึงไปทั้งคน

เหมือนเขาถูกไฟช็อต มองนรมนที่อยู่ตรงหน้าตรงๆ รู้สึกถึงความนุ่มนวลบนริมฝีปาก ชั่วครู่เหมือนคนโง่ไปเลย

ดวงตาเฉียบคมที่สวยงามคู่นั้นแสดงความตกใจและประหลาดใจ

นรมนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“หลับตา!”

เธอครวญเสียงต่ำ

บุริศร์รีบทำตาม ราวกับเด็ก ท่าทางที่เชื่อฟังของเขาทำให้นรมนหลุดหัวเราะออกมา

บุริศร์ก็รู้สึกว่าตัวเองซื่อบื้อจริงๆ

เขากับนรมนแต่งงานกันมาแปดปีแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะแยกกันอยู่มา 5 ปี แต่ในสามปีนั้นเขาก็ ทำไมจุๆก็เหมือนกลายเป็นเด็กชายที่บริสุทธิ์ไปทันทีเลยล่ะ?

บุริศร์เพิ่งอยากจะทำอะไรบางอย่าง แต่เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมของนรมนที่พุ่งเข้ามาที่จมูกของเขาอีกครั้ง สัมผัสที่นุ่มนวลค่อยๆสัมผัสริมฝีปากบางของเขา ค่อยๆช้าๆ ราวกับขนนกแปรงผ่านหน้าอกของเขา เบา ๆ และจั๊กจี้

เขารู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของลำคอ มือคู่นั้นได้โอบกอดนรมนไว้อย่างอบอุ่น แล้วเปลี่ยนฝ่ายรับเป็นฝ่ายลุก ไม่พอใจกับการชิมแบบนี้อีกต่อไป ระหว่างการหายใจหนักๆ จูบที่รุนแรงทำให้นรมนลุกเป็นไฟ

นรมนอ่อนไปทั้งตัว

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเรือลำเดียวในทะเล ลอยไปลอยมา ไม่สามารถหาทิศทางได้ เธอทำได้เพียงจับชุดผู้ป่วยของบุริศร์ไว้แน่นๆ

เมื่อทั้งสองคนเกือบจะมีอะไรกัน ก็มีเสียงกระแอมเบาๆขัดจังหวะพวกเขา

“แม่ครับ ยังมีซุปอยู่ไหมครับ?”

เสียงของกานต์นั้นนุ่มนวล แต่นรมนรีบผลักบุริศร์ออก ใบหน้าแดงจนจะถึงคอแล้ว

พระเจ้า!

ทำไมถึงลืมไปเลยว่าในห้องยังมีซาลาเปาน้อยทั้งสองคน?

ถูกลูกชายมาเห็นฉากที่น่าอายแบบนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความกล้าที่จะหันกลับไป

บุริศร์กำลังคิดในใจ กลับถูกไอ้เด็กนี่ขัดจังหวะก่อน เขาเงยหน้าขึ้นมา สบตาที่ท้าทายของกานต์พอดี ทันใดนั้นรู้สึกทำอะไรไม่ได้

ไอ้เด็กนี้ต้องตั้งใจแน่ๆ!

“รอแปป เดี๋ยวแม่ตักให้”

นรมนเกือบจะหนีเข้าห้องในนั้น

กานต์จ้องมองบุริศร์ เสียงยังไม่ทันออก ปากก็ขยับละ

“นายอยู่ห่างจากแม่ผมให้ไกลเลยนะ!”

นี่เป็นคำเตือนอย่างแน่นอน

อีกอย่างสายตาของกานต์ก็ไม่เป็นมิตรมากเหมือนกัน

บุริศร์รู้สึกถึงกานต่อต้านและรังเกียจของลูกชายที่มีต่อเขาครั้งแรก

“กานต์ ฉันรู้สึกว่าฉันต้องคุยกันหน่อย”

บุริศร์รู้สึกว่าเป็นเรื่องนี้จะใหญ่หรือจะเล็กก็ได้ แต่กานต์แค่หันหลังกลับ ทิ้งไว้แค่แผ่นหลังที่ภูมิใจเท่ๆไว้กับเขา แล้วไม่สนใจเขาอีก

ในขณะนั้น บุริศร์พบว่าตัวเองถูกรังเกียจ อีกทั้งยังถูกลูกชายแท้ของตัวเองรังเกียจ

มันเกิดปัญหาที่ตรงไหนกัน?

บุริศร์รู้สึกกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย

หลังจากที่นรมนตักซุปให้กานต์เสร็จก็ไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของลูกชาย พูดเสียงต่ำ “แม่ไปส่งของกินให้บุริศร์หน่อย"

กานต์ไม่ได้พูดอะไร แต่นรมนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกตีตัวห่างของกานต์

เด็กคนนี้ไม่ชอบเวลาที่ตัวเองอยู่กับบุริศร์เหรอ?

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี่ นรมนก็อึ้งไปทันที

เมื่อมองย้อนกลับไปตั้งแต่ในวันที่กลับมาที่ประเทศ ท่าทีของกานต์ที่มีต่อบุริศร์ ดูเหมือนจะใช้คำว่าชอบมาพูดไม่ได้จริงๆ แม้แต่ต่อหน้าบุริศร์ เขามักจะพูดถึงรเมศเหมือนขึ้นอย่างลอยๆ หรือว่าคนที่เด็กคนนี้ชอบรเมศ?

ต้องบอกว่า รเมศเป็นคนดีจริงๆ

ถ้าในตอนนั้นไม่ใช่เขา เธออาจจะตายไปกับไฟไหม้นั้นแล้ว แต่ว่าเป็นคนดีไม่ได้แปลว่าเธอจะรักเขา

นรมนเดินมาตรงหน้าของบุริศร์ด้วยสีหน้าหนักอกหนักใจ เอาของกินยื่นมาตรงเขา

“คุณป้อนผมหน่อย ปวดแขน”

บุริศร์ถือโอกาสอ้อนวอน

รู้ว่าเขาแค่แกล้ง แต่นรมนก็ไม่ว่าอะไร ป้อนบุริศร์เบาๆทีละคำ

บุริศร์รู้สึกว่าการถูกยิงครั้งนี้คุ้มมาก

นรมนเห็นแววตาที่ลุกวาวของเขา พูดขึ้นกะทันหันว่า “ฉันไล่ป้าโอออกแล้ว”

ประโยคนี้พูดอย่างกะทันหัน ทำให้บุริศร์ชะงักไปสักพัก

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่ไม่ชอบที่เธอชอบอาศัยความแก่แล้วทำอะไรก็ได้ ทำไม? นายอารมณ์ไม่ดีเหรอ? ไม่งั้นให้ฉันเชิญเธอกลับมา”

นรมนยิ้มถาม แต่แววตากลับไม่ได้ล้อเล่น

บุริศร์ส่ายหัวแล้วพูด “ป้าโออายุมากแล้ว และเธอก็ถึงอายุจะเกษียณแล้ว เรื่องนี้คุณได้จัดการแล้ว ก็ขึ้นอยู่กับคุณ อย่างไรก็ตามตระกูลโตเล็กก็เอาคุณว่า”

“เอาฉันว่า? นายแน่ใจนะ? นายไม่กลัวฉันเอาตระกูลโตเล็กไปขายเหรอ?”

ในใจของนรมนก็ดีใจไม่มากก็น้อย

ป้าโอสำหรับบุริศร์แล้วหมายความว่าอะไร ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ แต่ถ้าหากเป็นเพราะเรื่องที่ตัวเองไล่ป้าโอออก บุริศร์ก็กล่าวโทษเธอละก็ งั้นเธอก็เข้าใจแล้วแหละว่าต่อจากนี้ต้องทำยังไง

แต่ตอนนี้เขาทั้งไม่ได้กล่าวโทษเธอ แต่กลับบอกว่าหลังจากนี้เรื่องของตระกูลโตเล็กเอาเธอว่า ความพอใจละหวานแบบนี้ทำให้นรมนรู้สึกดีใจเล็กน้อย

ต้องรู้ว่า หลังแต่งงานสามปี บุริศร์ไม่เคยให้อำนาจเธอดูแลบ้านเลย ป้าโอเป็นคนดูแลมาโดยตลอด สามปีนั้นป้าโอยังถือว่าดีกับเธอ แต่ตอนนี้ป้าโอไม่เหมาะกับที่จะดูแลบ้านแล้วจริงๆ

เธอไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่กลัวว่าเด็กๆจะถูกเอาเปรียบ

บุริศร์ไม่รู้เรื่องจุกจิกในใจของนรมนอยู่แล้ว เขามองนรมนแล้วพูดว่า “แค่คุณมีความสุข ขายผมยังได้เลย”

“เหอะ ชายวัยกลางคน ใครจะไปเอา?”

กานต์หันหน้าไปมองนรมนและบุริศร์เหมือนเดิม พบว่ามือของบุริศร์สัมผัสที่หลัง แววตาที่มองนั้นยิ่งทำให้กานต์ยากที่จะมอง

“ตาแก่บุริศร์ ตอนนี้นายป่วยใช่ไหม? แม่ผมคนเดียงต้องดูแลพวกผม ยังต้องดูแลนายอีกจะเหนื่อย ไม่งั้นนายหาพยาบาลพิเศษมาดูแลนายดีไหม?”

กานต์เดินออกมาโดยตรง

บุริศร์และนรมนอึ้งเล็กน้อย

“ตาแก่บุริศร์? นายเรียกฉันเหรอ?”

ชื่อเรียกนี้ทำให้บุริศร์แปลกใจเล็กน้อย

ไอ้เด็กน้อยนี้รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงไม่เรียก กลับเรียกเขาตาแก่บุริศร์!

“ฉันแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

บุริศร์รู้สึกวันนี้ไอ้เด็กน้อยคนนี้จงใจเจาะจงเขาแน่ๆ

กานต์ตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า “นายไม่แก่เหรอ? นายเกือบจะสามสิบแล้ว! ฉันยังอายุแค่สี่ขวบ นายก็อายุมากแล้วสำหรับฉัน!"

“กานต์!”

นรมนเห็นว่าเขาพูดกับบุริศร์อย่างไม่มีมารยาท อดไม่ได้ที่จะดุเขาไปทีหนึ่ง

กานต์เบ้ปากแล้วพูดว่า “แม่ครับ ผมไม่ได้พูดผิดนิครับ”

“แต่ไม่มีมารยาทไม่ได้”

บุริศร์เห็นว่าลูกชายรู้สึกน้อยใจ รีบพูดขึ้นว่า “ช่างเหอะช่างเหอะ เขาอยากเรียกอะไรก็เรียกเลย เอาที่เขาสบายใจ ผมก็ชอบเรียกเขาไอ้เด็กน้อยบ่อยๆอยู่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? แค่ชินก็พอ”

ดูออกได้ชัดว่า บุริศร์กำลังปกป้องกานต์

นรมนมองเขา รู้สึกผิดเล็กน้อย

กานต์เห็นพวกเขาส่งสายตาไปมา อดที่จะเสียงดังไม่ได้

“สิ่งที่ฉันพูดนายได้ยินไหม? ฉันกับกิจจาตัดสินใจแล้ว ช่วงนี้พวกฉันจะยังไม่กลับไปที่ฐานก่อน ในระหว่างนี้แม่ต้องดูแลพวกเราอย่างยากลำบาก ไม่งั้นหาพยาบาลพิเศษให้นาย?”

ในใจกานต์คิดอะไรอยู่ บุริศร์ถือว่าดูออกแล้ว

ไอ้เด็กน้อยนี้กำลังทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เขาและนรมนอยู่ด้วยกัน อย่าว่าแต่จะทำกิจกรรมอะไรที่ใกล้ชิดกันเลย

นี่มันอะไรกัน?

หรือว่าเด็กคนนี้มีอาการติดแม่?

“นายและกิจจาเป็นผู้ชายน้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้แม่ดูแลตลอดทั้งวัน อีกอย่างแม่นายกับฉันได้ล่าช้าการออกแบบภาพของรถด้วยเรื่องบางอย่าง ช่วงนี้ฉันรักษาตัวพอดี พวกเราสามารถปรึกษาแลกเปลี่ยนไอเดียกัน อาจจะคิดไอเดียใหม่ๆออกมาก็ได้ ส่วนเรื่องพยาบาลพิเศษถือว่าแล้วไป ฉันไม่ชินกับการที่ถูกผู้หญิงแปลกหน้ามาดูแล”

“แต่แม่ผมก็ไม่ชินกับการดูแลผู้ชายแปลกหน้าเหมือนกัน!”

กานต์ปฏิเสธโดยตรง

การต่อสู้ระหว่างพ่อและลูกดูเหมือนจะเริ่มขึ้น

นรมนเพิ่งจะพบทีหลังว่า ลูกของตัวเองเหมือนจะไม่ชอบเวลาที่บุริศร์อยู่กับเธอ

แต่เพราะอะไรล่ะ?

พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก บุริศร์ก็ดีกับกานต์มาก แล้วความต่อต้านของกานต์ที่มีต่อบุริศร์มาจากไหนกัน?