แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 229

บทที่ 229 คุณต้องปลอบโยนผมนะ

“ไม่นะ นรมน ผมกลับมาในคืนนี้ คุณทำให้ผมหนาวจนเข้าไปถึงกระดูกก็แล้วกันไป ตอนนี้ยังทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวอีก นี่มันอะไรกัน？”

บุริศร์น้อยใจสุดๆ

ฝีเท้าของนรมนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ กิจจารีบกอดแขนของนรมน และกล่าวอย่างน่าสงสาร：“หม่ามี้ ผมหนาวจังเลยครับ กมลอยู่ข้างในต้องหนาวแน่เลย”

“จริงด้วย”

นรมนนึกถึงกมล หันไปพูดกับบุริศร์ว่า：“คุณกลับห้องไปนอนเถอะ ฉันจะเข้าไปอุ้มกมลออกมา ด้านในหนาวมาก”

“ไม่ใช่……”

บุริศร์ร้องเรียกอย่างเหี่ยวแห้ง

กิจจาแอบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่บุริศร์ในอ้อมแขนของนรมน

สมน้ำหน้า！

ใครใช้ให้เมื่อกี้แด๊ดดี้ทำรุนแรงกับเขา

บุริศร์มองเห็นท่าทางอิ่มอกอิ่มใจของกิจจา แทบอยากจะลากไอ้เด็กแสบคนนี้ลงมาคุยกันอีกรอบ

หลังจากนรมนอุ้มกิจจาเข้าไปในห้อง เขาจึงลงมา

“หม่ามี้ครับ วันนี้ตอนที่น้องออกไปไม่รู้ว่าจะเป็นหวัดหรือเปล่า คืนนี้พวกเราต้องดูแลน้องอย่างดี”

ประโยคนี้ทำให้หัวใจที่สั่นไหวของนรมนเมื่อกี้เกิดสั่นคลอนอีกรอบเล็กน้อย

จริงด้วย

เธอยังไม่ได้จัดการเรื่องของตุลยาให้ชัดเจน และกมลวิ่งไปตรงนั้นนานเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นหวัดหรือเปล่า

เดิมทีเธอคิดว่ากล่อมลูกเสร็จจะไปอยู่กับบุริศร์ แต่ได้ยินกิจจาพูดแบบนี้ นรมนรู้สึกสับสนจริงๆ

กิจจาเห็นเธอมีท่าทางสับสน แอบยิ้มทันที

แด๊ดดี้ด่าเขาเลย！

เหอะ！

คืนนี้จะไม่ให้หม่ามี้กลับไป！

กิจจาวางแผนอย่างดี นรมนตามไม่ทันอยู่แล้ว

เธออุ้มกมลออกมา บุริศร์ยังคงอยู่ แววตาที่มองนรมนแฝงความน้อยใจเล็กน้อย

นรมนรีบหันไป ไม่กล้ามอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยแผลบนหน้าผากของเขาในตอนนี้ ยิ่งทำให้นรมนรู้สึกผิดในใจ

แต่นึกถึงลูกสาว เธอจำต้องกัดฟันกล่าวว่า：“คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ คืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนกมลกับกิจจา ระวังจะเป็นหวัดนะ”

พูดจบเธอรีบวางกมลบนเตียง มีท่าทางลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ไม่กล้าหันไปมองบุริศร์

กิจจามองเห็นท่าทางห่อเหี่ยวของบุริศร์ เขาแอบยิ้ม จากนั้นรีบพูดกับนรมน：“หม่ามี้ อยู่ดีๆผมก็รู้สึกไม่สบายท้อง ไม่รู้ว่ากินข้าวเย็นเยอะไปหรือเปล่า”

“จริงหรือ ？รู้สึกไม่สบายท้อง？มาให้หม่ามี้ดูหน่อย”

นรมนรีบอุ้มกิจจามาวางบนเก้าอี้ จับท้องของเขาเบาๆ ถามอย่างอ่อนโยนว่า：“ปวดแบบไหน ？อยากไปหาหมอไหม？”

บุริศร์ก็รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย แต่ทันทีที่มองเห็นกิจจาแอบยิ้ม เขาเข้าใจทันที

“กิจจา แกกล้า……”

“โอ้ย ปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว”

กิจจารีบกุมท้องเอาไว้ แทบจะล้มลงไปในอ้อมแขนของนรมน มือเล็กๆออกแรงดึงแขนของเธอเอาไว้ ร้องโอดโอย

นรมนตกใจ

“หม่ามี้จะพาไปโรงพยาบาล”

“ไม่ต้องครับ หม่ามี้ หม่ามี้กอดผมสักพักก็หายแล้ว”

กิจจารีบซุกในอ้อมแขนของนรมน

นรมนมองเห็นท่าทางในตอนนี้ของกิจจาดูน่าสงสาร เข้าใจว่าเขาคิดถึงแม่แท้ๆของตนเอง ส่วนเมื่อกี้ที่บุริศร์ดุด่าเสียงดัง เดิมทีกิจจามีเจตนาดี ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับคำชมจากบุริศร์ แถมยังถูกตำหนิอีก จึงรู้สึกน้อยใจเป็นธรรมดา

คิดถึงตรงนี้ นรมนถลึงตามองบุริศร์อย่างตำหนิ จากนั้นโอบกอดกิจจาเอาไว้ กล่าวอย่างอ่อนโยน：“ เด็กดี ไม่เจ็บแล้วเนอะ หม่ามี้นวดๆให้”

“หม่ามี้ ผมเจ็บตรงนี้”

กิจจาคว้ามือของนรมนวางลงบนท้องของตนเอง

มือของหม่ามี้นุ่มจังเลย！

มองเห็นท่าทางไร้ยางอายของกิจจา บุริศร์แทบจะระเบิดด้วยความโมโห

“นรมน ไอ้เด็กแสบคนนี้มันเสแสร้ง เขา……”

“คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ กิจจาก็เหนื่อยเช่นกัน อยากนอนแล้ว ”

เสียงของนรมนทุ้มต่ำเล็กน้อย ทำให้บุริศร์หดหู่อย่างยิ่ง

เขาถูกลูกชายแย่งความสนใจจากภรรยาไปตั้งแต่เมื่อไหร่？

บุริศร์ถลึงตามองกิจจาด้วยความโหดเหี้ยม แต่กิจจากลับร้องขึ้นมาอีกครั้ง

“หม่ามี้ แด๊ดดี้ใจร้ายจังเลย หม่ามี้รีบให้เขาออกไปเร็วๆ ผมกลัว！ท้องยิ่งปวด”

“กิจจา！”

“บุริศร์！”

นรมนขึ้นเสียงสูงฉับพลัน เห็นได้ชัดว่าโกรธจริงๆ

เห็นนรมนปกป้องกิจจาเช่นนี้ บุริศร์คิดว่าวันนี้ตนเองคงไม่มีหวังแล้ว

ไอ้เด็กแสบ！

บุริศร์กัดฟันด้วยความโมโห แต่กลับทอดถอนใจและกล่าวว่า：“ได้ ผมไปก่อนนะ คุณก็อย่าหักโหม ร่างกายของคุณยังไม่คืนสู่สภาพเดิม รีบพักผ่อน อย่าตามใจไอ้เด็กแสบคนนี้มาก มีอะไรเรียกผม”

“ค่ะ”

นรมนพยักหน้า ยังคงรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เธอไม่กล้าหันไปมองบุริศร์ รีบก้มหน้าเอาแต่ดูแลกิจจา

บุริศร์เห็นเธอมีท่าทางเช่นนี้ จึงไม่อยากทำให้เธอลำบากใจอีก ทอดถอนใจเบาๆ เมื่อเหลือบมองกิจจาอย่างตำหนิ ก็เห็นไอ้เด็กแสบกำลังแลบลิ้นใส่เขา

ได้！

ไอ้เด็กแสบคนนี้นับวันยิ่งไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

เพียงแต่อยู่ต่อหน้านรมน เขาจึงเดินออกไปอย่างสิ้นหวัง

ในขณะนั้นนรมนรู้สึกตัดใจไม่ลง อยากให้บุริศร์อยู่ แต่ก็กลัวเขาจะทะเลาะกับกิจจาขึ้นมาอีก ทำได้เพียงมองบุริศร์เดินออกไปสักพักหนึ่ง

กิจจามองเห็นบุริศร์ออกไป ถึงจะกระโดดออกจากอ้อมกอดของนรมน และกล่าวด้วยความเกรงใจว่า：“หม่ามี้ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ปวดท้องแล้วครับ”

“ไม่เจ็บแล้วหรือ？”

บุริศร์ถูบนร่างกายของนรมนเหมือนเด็กคนหนึ่ง สองมือเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

นรมนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย กระซิบว่า：“ลูกๆอยู่นะ”

“งั้นพวกเรากลับห้อง”

ตอนนี้บุริศร์หวังว่าจะได้มีพื้นที่ส่วนตัวกับนรมน

แต่นรมนกลับกล่าวอย่างลังเลใจ：“วันนี้กมลวิ่งออกไป เหงื่อออกทั้งตัว ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นไข้ขึ้นมากลางดึก ไม่วางใจถ้าจะออกไปจากที่นี่”

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์ห่อเหี่ยวเล็กน้อย

“งั้นคุณต้องปลอบโยนผมนะ”

“คุณไม่ใช่เด็กนะ”

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์เหมือนเด็กมากขึ้นไปทุกวัน

บุริศร์ไม่สนว่าเธอจะคิดอย่างไร กระซิบว่า：“ถึงแม้ผมจะไม่ใช่เด็ก แต่ผมก็เป็นผู้ชายของคุณ ผมรีบกลับมากลางดึก คุณทำกับผมแบบนี้หรือ？ หือ？”

พูดจบ เขาก้มหน้าลงทันที จูบลงไปบนริมฝีปากของนรมนเบาๆ เหมือนแมลงปอสัมผัสบนผิวน้ำ แต่กลับทำให้แก้มทั้งสองข้างของนรมนแดงขึ้น

มองหญิงงามคนนี้ บุริศร์อดใจไม่ไหวก้มลงไปจูบนรมนอีกครั้ง

ทั้งสองคนกอดจูบกัน อุณหภูมิรอบกายสูงขึ้นฉับพลัน

เมื่อการจูบจบลง ทั้งสองหายใจหอบ

นรมนเหมือนดอกท้อผลิบาน ใบหน้าอิ่มเอิบไปด้วยอารมณ์รัก ความรู้สึกรักและทะนุถนอมของบุริศร์แผ่ไปรอบๆ มีความซาบซึ้งเป็นพิเศษ ถ้าไม่เพราะกังวลลูกๆในห้อง และถ้าไม่เพราะร่างกายของนรมนไม่สะดวก มีความเป็นไปได้มากว่าจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

บุริศร์อุ้มเธอขึ้นมาวางบนเตียงข้างๆ ตนเองใส่รองเท้าแตะขึ้นมาบนเตียง โอบกอดนรมนเอาไว้ในอ้อมแขน

นรมนดิ้นเล็กน้อย

“เตียงนี้เล็ก คุณนอนตรงนี้จะไม่สบายตัวนะ”

“ไม่เป็นไร เบียดกันอบอุ่นดี”

บุริศร์ไม่สนใจสักนิดเดียว แถมยังกอดนรมนแน่นมาก

นรมนสามารถสัมผัสได้ถึงร่างกายของเขาที่ขึงตึงและอึดอัด ตนเองกลับไม่สามารถผ่อนคลายให้เขา เธอกระซิบว่า：“คุณจะไปจัดการตนเองไหม？”

“นอน！”

บุริศร์ขานรับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เห็นได้ชัดว่าต้องการหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้

นรมนยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไรอีก เธอซบลงบนหน้าอกของเขา ฟังเสียงหัวใจเต้นที่ทรงพลัง อยู่ดีๆก็รู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ

“ตอนผมเพิ่งจะกลับมาด้านนอกไม่มีบอดี้การ์ดอยู่ คุณกับกิจจาวางแผนแบบนี้อีก แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

เดิมทีบุริศร์ไม่คิดจะถาม แต่บอดี้การ์ดด้านนอกยังไม่กลับมา ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยวางใจ

ในตอนนี้นรมนก็ไม่ปิดบังเขา เล่าเรื่องข้อความมือถือให้ฟัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนช่วงบ่ายที่ตนเองเข้าใจผิดว่าตุลยาเป็นคนที่คอยติดตามเธอ

บุริศร์ฟังมาถึงตรงนี้ คิ้วขมวดแน่นทันที

“คุณก็ใจกล้าเกินไป ทำไมถึงไม่บอกผม ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณและลูกๆจะทำอย่างไร？”

“ฉันจะไม่กลัวถูกดักฟังมือถือหรือไง？ก็ไม่รู้ว่าจะส่งข้อความหาคุณได้อย่างไร จู่ๆก็พบคนน่าสงสัย จึงอยากไปตามหาคำตอบ ใครจะรู้ว่าเป็นเรื่องเลอะเทอะ เพียงแต่ก่อนคุณจะกลับมา มีร่างแวบผ่านประตูห้อง เพราะเหตุนี้บอดี้การ์ดจึงรีบไล่ตามไป”

นรมนกล่าวเรื่องนี้ สีหน้าของบุริศร์เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“ใคร？”