แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 177

บทที่ 177 Fallen heavenสถานที่สูบเงิน

แค่คิดว่านรมนกับกานต์ไม่ได้อยู่ในเมืองชลธี บุริศร์ก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง

โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ ในกรณีที่ออกไปจากขอบเขตเมืองชลธี เขาจะไปตามหาร่องรอยของพวกเขาได้ที่ไหน？

ถ้านรมนเป็นเหมือนกับที่รเมศพูดจริงๆ ถูกจับไปขายยังภูเขาที่ห่างไกล……

บุริศร์ไม่กล้าคิด

พฤกษ์ประหลาดใจเล็กน้อย ทำตัวไม่ถูก

“ประธานบุริศร์ ท่านหมายความว่าอย่างไรครับ？ท่านกำลังจะบอกว่าคุณนายกับคุณชายกานต์ถูกพวกค้ามนุษย์จับไปขายนอกเมืองชลธี？”

“ฉันสั่งให้นายไปตรวจ！”

บุริศร์คำราม และไอออกมาอย่างรุนแรง

พฤกษ์รีบตกปากรับคำ จากนั้นวางสายไป

บุริศร์ไอจนปอดแทบจะหลุดออกมา

เขาระงับการไออย่างยากเย็น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถสงบจิตใจลงได้

เป็นไปไม่ได้！

นรมนไม่มีทางถูกจับไปขาย

แต่ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหน？

กานต์ไปอยู่ที่ไหน？

บุริศร์ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุแม้แต่น้อย

เขาออกมาข้างนอก พบกับนางพยาบาลคนหนึ่ง

นางพยาบาลชอบบุริศร์มาก เพียงแต่เธอมองออกว่าผู้ชายคนนี้มีปัญหามากมายในใจ ในขณะนี้เห็นเขานั่งอยู่ที่ขั้นบันไดคนเดียว เธอเดินเข้าไปหาและกล่าวว่า：“คุณบุริศร์คะ คุณกำลังเป็นห่วงอาการป่วยของคุณกมลใช่ไหม？”

อันที่จริงบุริศร์ต้องการอยู่คนเดียวสักพัก แต่ได้ยินนางพยาบาลพูดถึงอาการป่วยของกมล จึงถือโอกาสถามสักหน่อย

“หลายปีที่ผ่านมา กมลเป็นอย่างไรบ้าง？”

“คือว่า คุณกมลเป็นเด็กที่น่าสงสาร เพียงแต่เป็นเด็กที่เข้มแข็งที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา ฉันอยู่กับเธอสามปี ทุกครั้งที่ต้องช่วยชีวิตอย่างเร่งด่วน พวกเราต่างคิดว่าคงช่วยไว้ไม่ได้แล้ว แต่คุณกมลพลิกเหตุการณ์ร้ายให้กลายเป็นปลอดภัยได้ ฉันถามว่าเธอมีสิ่งปาฏิหาริย์อะไร？เธอตอบว่าเธอไม่ต้องการให้หม่ามี้กับพี่ชายผิดหวัง หลายปีที่ผ่านมา ร่างกายของเธอมีบาดแผลไม่น้อย เด็กทั่วไปคงร้องไห้ไปแล้ว แต่เธอสงบนิ่งมาก นิ่งจนทำให้คนรู้สึกสงสาร คุณนรมนร้องไห้หนักที่สุดคือตอนที่เห็นคุณกมลออกมาจากห้องผ่าตัดอย่างปลอดภัย การเป็นแม่คนเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากเลย！”

นางพยาบาลพูดไปเรื่อย แต่บุริศร์กลับฟังอย่างตั้งใจ มากจนกระทั่งสมองสามารถร่างภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นออกมา

นี่คือลูกสาวของเขา！

เข้มแข็งแบบนี้ รู้จักคิดแบบนี้ ทำให้คนรักและสงสารแบบนี้

“ถ้าการตรวจสอบความเข้ากันสำเร็จ อัตราความสำเร็จของการผ่าตัดสูงไหม？”

บุริศร์มองนางพยาบาลและเอ่ยถามขึ้น

เขารู้ว่า คำถามแบบนี้ควรถามคุณหมอ แต่ตอนนี้คุณหมอไม่ได้ให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เขา วันนี้ได้พบนางพยาบาลที่รู้เรื่องราวของกมลอย่างชัดเจน บุริศร์จึงเอ่ยถาม

“ฉันได้ยินคุณหมอบอกว่าอัตราความสำเร็จอยู่ที่ 60% ค่ะ”

“แค่ 60% เองหรือ？”

บุริศร์รู้สึกกังวลเล็กน้อย

เขารู้ว่าบนโลกใบนี้ไม่มีการผ่าตัดใดที่ 100% แต่ 60% เขายังรู้สึกว่าควบคุมไม่ค่อยได้

นางพยาบาลตอบด้วยรอยยิ้ม：“60% ก็สูงมากแล้วค่ะ หลายปีที่ผ่านมาคุณรเมศกับคุณนรมนตามหาคนที่มีความเข้ากันเพื่อคุณกมล มีความเป็นไปได้ 10% ที่จะลองดู เพียงแต่กรุ๊ปเลือดของคุณกมลหายากเกินไป รวมถึงการจับคู่ไม่ประสบความสำเร็จ อาจทำให้เกิดภาวะเม็ดเลือดแดงแตกได้ ดังนั้นพวกเราจึงไม่กล้าทำการทดลอง คุณหมอพูดว่าคนที่เป็นญาติถึงจะมีโอกาส โดยเฉพาะญาติสนิทในกรุ๊ปเลือดเดียวกัน ฉันคิดว่านี่คือเหตุผลที่คุณนรมนกลับไปหาคุณที่ประเทศจีน”

บุริศร์ไม่พูดอะไร ในใจกลับยิ่งคิดถึงนรมน

เธอมันเป็นผู้หญิงโง่ ทำไมถึงไม่บอกเขาตั้งแต่แรก？

เพียงแค่เธอบอก ตอนนั้นไม่ว่าจะมีเรื่องราวมากมายแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะผิดหวังกับเธออย่างไร ก็จะมาเพื่อช่วยเหลือกมลก่อน

นึกถึงท่าทางลังเลหลายครั้งของนรมน บุริศร์อยากจะคว้าเธอมาตรงหน้าและกระหน่ำตีเสียจริง

แต่ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหน?

บุริศร์ลุกขึ้นเตรียมตัวกลับห้อง เกรงว่าคุยต่อไป เขาจะยิ่งคิดถึงนรมน

“คุณบุริศร์ คุณจะกลับแล้วหรือคะ？”

“ใช่ ผมต้องพักผ่อนเป็นเพื่อนลูกสาว”

บุริศร์พยักหน้าให้นางพยาบาล จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไป

นางพยาบาลรวบรวมความกล้ากล่าวออกมาว่า“คุณบุริศร์ ตอนนี้คุณกมลหลับไปแล้ว น่าจะหลับถึงพรุ่งนี้เช้า ทำไมไม่ให้ฉันเลี้ยงคุณสักแก้ว？ได้ยินมาว่าไวน์ที่Fallen heavenไม่เลว”

บุริศร์ปฏิเสธทันที

“ไม่ได้หรอก ผมต้องการอยู่กับลูกสาวเป็นหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผลการจับคู่สำเร็จ ช่วงนี้ผมต้องงดดื่ม”

“แต่ฉันได้ยินมาว่าที่Fallen heavenมีข้อมูลจากในประเทศมากมาย แถมยังเรื่องซุบซิบมากมาย เป็นแหล่งรวมของตลาดมืด คุณบุริศร์ไม่อยากไปดูหน่อยหรือคะ？”

เดิมทีบุริศร์เตรียมจะกลับห้อง เมื่อได้ยินนางพยาบาลพูดแบบนี้ ก็หยุดเดินทันที

“คุณพูดว่าข่าวซุบซิบอะไรนะ？”

“Fallen heavenเป็นสถานที่ที่แปลกประหลาดมาก ได้ยินว่ามีคนมากมายลักลอบมาจากในประเทศ เพื่อใช้ชีวิตที่นี่ ถึงแม้อเมริกาจะตรวจคนที่ลักลอบเข้ามาตลอด แต่Fallen heavenก็สามารถซ่อนคนเหล่านี้เอาไว้ ทำให้คนของรัฐบาลหาไม่เจอ ที่นั่นมีข่าวจากในประเทศเยอะ วงการบันเทิง คนยากคนจน คุณสามารถฟังได้”

คำพูดของนางพยาบาลดึงดูดความสนใจของบุริศร์

ถ้าทุกอย่างที่เธอพูดคือความจริง ควรจะลองไปดูสักครั้งไหม？

นางพยาบาลเห็นสีหน้าของบุริศร์ผ่อนคลายเล็กน้อย จึงรีบก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า：“โธ่เอ๋ย คุณบุริศร์ คุณวางใจเถอะค่ะ ความปลอดภัยที่นี่ไม่มีปัญหา พวกเราไปแล้วก็กลับ รับรองว่าไม่เกินเที่ยงคืนดีไหมคะ？”

บุริศร์กำลังชั่งใจเล็กน้อย แต่เขาเองก็อยากรู้ว่าจะหาข้อมูลอะไรได้จากที่นั่นบ้าง จึงพยักหน้ากล่าวว่า：“ผมจะไปสั่งให้ยามมาเฝ้าลูกชายและลูกสาวของผม”

“ค่ะ！”

บุริศร์ขี้เกียจจะสนใจเธอ เขาเดินมานั่งลงข้างคนเหล่านี้ สั่งน้ำหนึ่งแก้ว ตั้งใจฟังต่อไป

ผู้คนรอบๆเห็นได้ชัดว่ามีความสนใจมาก

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา？ นายพูดว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ？ใช่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่มีชื่อเสียงในประเทศหรือเปล่า？”

“ใช่ๆๆ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดานั่นแหละ！นายบอกว่าตระกูลโตเล็กกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้ไปมาหาสู่กัน เหตุใดการที่คุณชายหายตัวไป จึงทำให้สองตระกูล ไม่สิ สามตระกูลร่วมมือกัน？”

“ใครจะไปรู้เรื่องภายในของตระกูลคนร่ำรวย เพียงแต่ฉันได้ยินมาว่าคุณชายตระกูลโตเล็กโชคร้ายมาก”

“นายรู้ได้อย่างไร？”

“ฉันมีคนบ้านเดียวกันเพิ่งจะลักลอบมาจากเมืองชลธี ว่ากันว่าเขาอยู่ในคืนที่คุณชายตระกูลโตเล็กหายตัวไป มองเห็นว่ามีใครบางคนโยนบางสิ่งที่คล้ายกับศพของเด็กลงในมหาสมุทร คนบ้านเดียวกับฉันลักลอบมาเพราะเหตุนี้ ไม่อยากนั้นคงไม่รู้ว่าจะตายอย่างไร นายคิดดูสิ คนที่ทำแบบนั้นกับตระกูลโตเล็ก นั่นไม่ใช่พวกอาชญากรหรือ？”

หัวใจของบุริศร์เต้นแรงขึ้น

เขาคว้าคอเสื้อของผู้ชายคนดังกล่าวและถามว่า：“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไร？คนบ้านเดียวกันของนายคือใคร？ตอนนี้เขาอยู่ไหน？”

ผู้ชายคนดังกล่าวถูกบุริศร์จู่โจมอย่างฉับพลันจนตกใจ

“นายเป็นใคร ปล่อยฉันนะ！”

“ตอบคำถามของฉันมาซะดีๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจนาย！”

บุริศร์ออกมาจากเมืองชลธี ยังคงไม่ลดทอนจิตวิญญาณสังหารของเขา เขาหยิบกริชที่พกติดตัวออกมา จอไปที่คอของผู้ชายคนนั้นทันที

ทันทีที่มองเห็นการเคลื่อนไหวนี้ ผู้ชายคนดังกล่าวกลัวมากจนฉี่รดกางเกง ส่วนผู้คนรอบข้างยิ่งแตกกระจายไปทั่วทิศทาง

“คุณผู้ชาย ผมแค่เพียงได้ยินคนบ้านเดียวกันพูดสุ่มสี่สุ่มห้า คุณอยากรู้อะไร？ผมจะพาคุณไปหาเขาก็ได้ คุณใจเย็นก่อนนะ！”ผู้ชายคนดังกล่าวหวาดกลัวจริงๆ

บุริศร์ไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว

“รีบไปสิ！”

ทั้งสองคนเดินออกมาข้างนอกอย่างรวดเร็ว บังเอิญเจอกับรเมศที่กลับมาใหม่

บุริศร์กับรเมศชะงักงัน

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่？”

รเมศใจเต้นแรงมาก

บุริศร์คงไม่ได้ไปรู้อะไรมา รู้ว่านรมนอยู่ที่นี่แล้วหรือ？

บุริศร์กลับไม่ได้สังเกตสีหน้าของรเมศ เขาถามกลับไปอย่างเย็นชา“นายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？”

“น่าขำ คนที่ผิดหวังอย่างฉันจะมาเมาที่นี่ไม่ได้หรือไง？”

“ได้สิ ！ดังนั้นนายอย่ามาขวางทางฉัน！”

ตอนนี้ในสมองของบุริศร์คิดแต่จะตามหาผู้ชายที่ลักลอบเข้ามา เพื่อถามเรื่องของกานต์ ดังนั้นสำหรับความเสียอกเสียใจในความผิดพลาดของรเมศ เขาก็ขี้เกียจไปถาม

ที่นี่คือประเทศอเมริกา รเมศที่รู้สึกสิ้นหวังจริงๆ จะมาดื่มที่นี่ก็ดูไม่มีอะไรผิดปกติ