แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 19

บทที่19 คุณอยากเป็นเพื่อนกับผมแล้วใช่ไหมล่ะ

คมทิพย์เห็นท่าทางหรี่ตาของกานต์ช่างดูเหมือนกับบุริศร์ยิ่งนัก เธอก็อดถอดหายใจออกมาไม่ได้ ได้นั่นกลับทำให้กานต์ได้สติกลับมา

“ป้าคมทิพย์!”

“มามี๊ผมไม่เป็นไรแล้ว ป้าก็ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไปซื้อของให้ทาน ป้าอย่าเที่ยวไปวิ่งเล่นที่ไหน คืนนี้ผมจะอยู่เฝ้ามามี๊ อีกสักครู่ผมจะส่งป้ากลับไปพักผ่อนก่อน ป้ากลัวรึเปล่า”

คมทิพย์ลูบหัวกานต์ เธอรู้สึกเอ็นดูเขายิ่งนัก

เจ้าตัวแสบนี่ตัวเล็กแต่จิตใจยิ่งใหญ่นัก คิดเรื่องมากมายอยู่ในใจ ทั้งๆที่เป็นเด็กอยู่แท้ๆ เห็นชีวิตของมามี๊ตัวเองลำบากก็เป็นห่วงกังวลใจ แต่ว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล มีเชื้อโรคเต็มไปหมด นรมนป่วยอยู่อย่างนี้ เธอจะปล่อยให้กานต์เป็นอะไรไปอีกคนไม่ได้

“ผมไม่กลัว ป้าคมทิพย์ มามี๊ของผมต้องรบกวนให้ป้าดูแลด้วยครับ”

กานต์โค้งคำนับคมทิพย์

การกระทำเช่นนี้ทำให้คมทิพย์ถึงกับตกอกตกใจ

“เจ้าตัวแสบ ทำอะไรน่ะ ป้ากับแม่เธอเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอวางใจเถอะ เธออยู่บ้านคนเดียวต้องระวังตัวหน่อย กลับไปแล้วล็อคประตูด้วย ใครเรียกก็ห้ามเปิด เข้าใจไหม ถ้ามีเรื่องอะไรรีบโทรหาป้า”

คมทิพย์ไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกอ่อนเพลีย เธอได้แต่ปล่อยให้กานต์กลับไปเธอถึงจะวางใจ

กานต์กำลังคิดถึงอีกเรื่องหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

เขาพยักหน้า “ผมทราบแล้วครับป้าคมทิพย์ ป้าวางใจเถอะ ผมจะดูแลตัวเองให้ดี”

“ดี!”

คมทิพย์มองนรมนที่ยังไม่ได้สติ เธอจึงเรียกพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแล ระหว่างนั้นเธอก็พากานต์ไปทานข้าว กานต์ทานไม่มากเพราะว่าเป็นห่วงนรมน คมทิพย์จึงซื้อของว่างให้เขาเอากลับไปด้วย

เมื่อส่งกานต์ถึงบ้านคมทิพย์ก็กำชับอยู่สองสามคำ จากนั้นเธอก็รีบออกมา

พอคมทิพย์ไปแล้วกานต์ก็เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้น

เขาจำได้ว่าที่บ้านมีกล้องวงจรปิด เขาอยากรู้ว่าตอนกลางวันมามี๊เจอเรื่องอะไรมา เขาต้องเข้ากล้องวงจรปิดเพื่อค้นหาคำตอบ

เมื่อตอนที่บุริศร์รังแกนรมน กานต์ก็กำมือขึ้นเล็กน้อย แววตาทั้งสองข้างส่อประกายความโกรธ

นี่หรอคนที่เรียกว่าพ่อ ห้าปีก่อนไม่ต้องการพวกเขาก็ทิ้งขว้าง ตอนนี้ยังจะมารังแกมามี๊อีก ใจเขาทำด้วยอะไร

กานต์ปิดจอมอนิเตอร์ แฮ๊กเข้าไประบบของบริษัทฮัวยูอย่างรวดเร็ว เขาเรียกดูแชทผ่านแพลทฟอร์มออนไลน์ของบริษัท เขาถึงได้พบว่าตอนที่นรมนไปที่บริษัท เธอถูกผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อเขมิกาตบตี สิ่งที่สำคัญก็คือตอนที่บุริศร์อยู่ที่ข้างกาย เขากลับไม่ได้ห้ามปราบเธอ และคนเหล่านั้นยังบอกว่าเขมิกาเป็นว่าที่ภรรยาของบุริศร์ เป็นว่าที่นายหญิงของประธานบริษัทฮัวยูกรุป

นั่นทำให้เขานึกถึงกิจจาขึ้นมา

หรือว่าคนนี้คือแม่ของกิจจา

เนื่องจากฐานะความเป็นหลานชายคนโตของตระกูลโตเล็ก ทุกคนต่างเคารพเขามาก ไม่มีใครกล้าที่จะเป็นเพื่อนเล่นกับเขา มีเพียงกานต์เท่านั้น นี่จะเป็นวันแรก ที่จะมีคนกล้าแย่งของจากเขาจริงๆ จะพูดอะไรกับเขาอย่างไม่ต้องเกรงอกเกรงใจ และจะทำอะไรโดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะโกรธ

กิจจารู้สึกว่าเขาน่าสนใจ และอยากจะเป็นเพื่อนกับกานต์ แต่ว่ากานต์ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด วันนี้กานต์โทรหาเขาทำให้กิจจาประหลาดใจอย่างไม่คาดฝันมาก่อน

กานต์พูดอย่างคูลๆต่อไปอีกว่า “คุณบอกว่าคุณเป็นหลานชายคนโตของตระกูลโตเล็กหรอ คุณไม่ควรเอาเรื่องผู้สืบทอดในอนาคตของบริษัทฮัวยูมาพูดจาโอ้อวดคนอื่นนะ”

“ผมไม่ได้อวด มามี๊ผมบอกว่า ผมเป็นเด็กคนเดียวในตระกูลโตเล็ก ยังไงในอนาคตบริษัทฮัวยูก็ต้องตกเป็นของผมอยู่แล้ว!”

กิจจาได้ยินกานต์มีข้อกังขาในฐานะการเป็นทายาทของเขา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเถียง

กานต์พูดอย่างเยือกเย็น “ใครจะไปรู้ว่าคุณโม้รึเปล่า พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ถ้าหากคุณเป็นทายาทของบริษัทฮัวยูจริงๆ คุณก็พาผมไปทัวร์ที่บริษัทฮัวยูซะหน่อยสิ ถ้าหากว่าคนอื่นให้ความเคารพต่อคุณ ผมจะเชื่อคุณ และแน่นอนถ้าหากว่าคุณโม้ล่ะก็ บอกผมมาตั้งแต่ตอนนี้ก็ได้นะ”

“ผมไม่ได้โม้ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปที่บริษัทของคุณพ่อ พรุ่งนี้แปดโมงเช้า ผมจะรอคุณอยู่ที่ประตูโรงเรียนอนุบาล”

กิจจาทนไม่ได้ที่จะมีคนสงสัยในฐานะของเขา เขาจึงรีบเอ่ยปากชวนอย่างรวดเร็ว

มุมปากกานต์ยิ้มขึ้นหลายองศา

“ตกลง คอนเฟิร์มแล้ว พรุ่งนี้ไม่เจอไม่กลับ”

เมื่อวางโทรศัพท์กานต์ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก รอยยิ้มนั้นแปลกมากเมื่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันอ่อนโยนของเขา ทั้งชั่วร้ายทั้งมีเสน่ห์