แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 192
บทที่ 192 เดินหมากพลาดไปหน่อย
คุณนายตระกูลโตเล็กรีบปิดหน้าต่าง หันกลับมามองคนข้างหลัง
หมอกับพยาบาลมองหากมลก่อนเป็นอันดับแรก แต่เมื่อพบว่ากมลไม่ได้อยู่ในห้องสีหน้าก็เปลี่ยนไป
“คุณนายตระกูลโตเล็ก คุณหนูกมลล่ะครับ?”
“ตลกน่า! หลานฉันจะไปไหนจำเป็นต้องบอกพวกคุณด้วยเหรอ?”
คุณนายตระกูลโตเล็กเก็บอาการทั้งหมดเอาไว้ ในตอนนี้เธอจึงมีแค่ท่าทางเฉยชา
“แย่แล้ว คุณหนูกมลอาจจะหนีไปแล้ว รีบตามไปเร็ว!”
สีหน้าของหมอพลันเปลี่ยนสี หันไปออกคำสั่งกับพยาบาลข้างๆ แต่กลับได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กพูดขึ้นมาเสียก่อนว่า “ใครก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น! ถ้าใครออกไป ฉันยิงคนนั้นแน่”
คุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้ล้อเล่น เธอหยิบอุปกรณ์เก็บเสียงขึ้นมาครอบปืนเอาไว้ ท่าทางดุดันของเธอทำให้ทุกคนสั่นกลัว
“คุณนายตระกูลโตเล็ก คุณกำลังเล่นอะไร? ร่างกายของคุณหนูกมลจะไปทนรับอะไรแบบนั้นได้ยังไง อีกอย่างพรุ่งนี้ก็จะผ่าตัดแล้ว คุณทำแบบนี้ไม่กลัวเป็นอันตรายต่อคุณหนูกมลเหรอครับ?”
“มันเป็นเรื่องของตระกูลฉัน ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ! ฉันจะพูดอีกครั้ง ว่าใครก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น!”
ดวงตาของคุณนายตระกูลโตเล็กกวาดมองทุกคนอย่างเย็นยะเยือก
หลังจากที่วิ่งออกมากมลก็สะดุดล้ม จนบริเวณหัวเข่ามีเลือดไหล เธอเจ็บมาก แต่เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าคุณย่ากำลังรอเธออยู่ เธอกัดฟันลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่อไป แต่ทว่าน้ำตาก็ยังไหลออกมา
พอเจอแด๊ดดี้ และเมื่อเกมจบลง เธอจะให้คุณย่าซื้ออมยิ้มเป็นรางวัลปลอบใจให้เธอเพราะเธอรู้สึกเจ็บมากๆ
กมลวิ่งออกมาได้ไม่นานก็เจอเลขาไพลินที่กำลังเดินมา ข้างหลังเธอเหมือนจะมีคนตามมาด้วย
“คุณน้าไพลิน”
กมลกำลังจะวิ่งเข้าไปหา แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณย่า เธอก็รีบหลบ จากนั้นก็ได้ยินเลขาไพลินพูดว่า “ประธานรเมศบอกว่า วันนี้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้คุณหนูกมลมีชีวิตรอดเด็ดขาด พยาบาลข้างบนโทรมาบอกว่า กมลหนีไปแล้ว ทางที่ดีพวกนายควรรีบหาให้เจอ หาเจอแล้วก็พยายามหลอกล่อเธอกลับมา เราต้องกำจัดคุณหนูกมลให้ได้เงียบที่สุด ห้ามทำพลาดเด็ดขาด”
“ครับ!”
คนที่ตามมาข้างหลังมีแต่คนหน้าตาน่ากลัว เมื่อได้ยินคำสั่งจากเลขาไพลินก็กระจายตัวกันออกตามหาทันทีแม้ว่ากมลจะยังเด็ก แต่ก็ไม่ได้โง่ เธอเข้าใจความหมายของคำว่ากำจัดดี
ร่างกายเธอสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
ประธานรเมศคือพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงอยากให้เธอตายเหรอ?
ทำไมล่ะ?
เพราะว่าอาการป่วยของเธอทำให้หม่ามี้กับพี่ชายลำบากเหรอ?
หรือเพราะว่าเธอไม่เชื่อฟัง?
กมลกุมปากตัวสั่น ดวงตากลมสวยคู่นั้นมีน้ำตาทะลักออกมา
เธอขดตัวหลบซ่อนอยู่ตรงมุมหนึ่งของกระถางดอกไม้ เมื่อเห็นฝีเท้าที่เดินผ่านหน้าไปเรื่อยๆ เธอก็ไม่กล้าส่งเสียงออกมา
ในวินาทีนี้ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าคุณย่าไม่ได้กำลังเล่นเกมกับเธอ
แต่มีคนคิดจะฆ่าเธอจริงๆ และคุณย่ากำลังปกป้องเธอ
คุณย่า!
เมื่อกมลนึกถึงคนแก่ใจดีคนนั้น ก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ทันใดนั้นก็มีมือวางลงบนไหล่ของกมล จนเธอเกือบกรีดร้องออกมา ยังดีที่ได้ยินเสียงคนข้างหลังเสียก่อน “ชู่ว น้องกมล ฉันเอง”
“พี่กิจจา!”
เมื่อกมลได้ยินเสียงของกิจจาก็รับหันกลับมากอดเขาเอาไว้
เธอกลัวมาก!
ตัวของกิจจาไม่ได้ใหญ่กว่ากมลเท่าไหร่ เขาตบไหล่กมลเบาๆแล้วพูดว่า “ไปกับฉัน ฉันจะพาไปหาแด๊ดดี้ คุณลุงพฤกษ์ออกไปล่อคนพวกนั้นแล้ว”
“คุณย่ายังอยู่ในห้อง”
กมลคิดถึงคุณนายตระกูลโตเล็ก
กิจจาพูดเสียงเบาว่า “แด๊ดดี้มาช่วยแน่ๆ”
กมลมุดตามพุ่มไม้ตามหลังกิจจาไป กิจจาเหมือนหนูตัวเล็กๆ เมื่อมีคนเดินผ่านก็จะดึงกมลวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
ตอนแรกกมลกลัวมาก แต่เมื่อเห็นท่าทางใจเย็นของกิจจา เธอก็ไม่กลัวอะไรในทันที
เธอค้นพบว่ากิจจากับพี่ชายกล้าหาญ และปกป้องเธอได้เหมือนกันเลย
กมลวิ่งตามกิจจามาได้ไม่นาน ในที่สุดก็เห็นรถของบุริศร์
“แด๊ดดี้!”
กิจจารีบดึงกมลขึ้นรถด้วยความเร็ว
เมื่อบุริศร์เห็นว่ากมลปลอดภัยดีทุกอย่าง ก็วางใจลงได้ในที่สุด
“กมลไม่ต้องกลัวนะ แด๊ดดี้จะพาหนูออกไปจากที่นี่”
“คุณย่ายังอยู่ในห้องนะคะ”
กมลเริ่มเป็นห่วงคุณนายตระกูลโตเล็ก
บุริศร์มองไปยังทางห้องพักผู้ป่วยของกมล จากนั้นก็พูดกับบอดี้การ์ดข้างกายว่า “พานายน้อยกับคุณหนูไปรอฉันที่นั่น ฉันจะไปช่วยคุณแม่”
“ประธานบุริศ์.......”
บอดี้การ์ดเริ่มเป็นห่วง
คนพวกนี้เป็นคนที่ตระกูลโตเล็กเลี้ยงดูอยู่ที่อเมริกา พูดกันง่ายๆก็คือเป็นบอดี้การ์ดที่เติบโตมาพร้อมๆกับบุริศร์ พวกเขาเป็นห่วงบุริศร์ และเป็นห่วงคุณนายตระกูลโตเล็กด้วยเช่นกัน เมื่อได้ยินบุริศร์บอกว่าจะกลับไปช่วยคุณนายตระกูลโตเล็ก จึงพูดขึ้นมาว่า “ให้พวกผมไปเถอะ”
“ฟังที่ฉันบอก พวกนายรีบพานายน้อยกับคุณหนูหนีไปได้แล้ว”
“แด๊ดดี้ ต้องช่วยคุณย่ากลับมาให้ได้นะ”
ดวงตาของกมลวาววับไปด้วยหยาดน้ำตา ท่าทางอ้อนวอนของเธอในตอนนี้ทำให้บุริศร์สงสารจับใจ
เขายื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้กมลเบาๆ แล้วพูดกลั้วยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วง แด๊ดดี้จะพาคุณย่ากลับมาให้ได้”
พูดจบ บุริศร์ก็ลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกดโทรศัพท์โทรออกเป็นอย่างแรก
ไม่นาน คนคนหนึ่งก็ลงมาจากรถ มองไปรอบๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “บุริศร์ ฉันมาแล้ว นายอยู่ไหน?”
ข้อกล่าวหานี้ค่อนข้างหนัก ทุกคนจึงรีบแสร้งยิ้มออกมา
เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กเห็นบุริศร์มา และข้างหลังยังมีบุคคลทรงอิทธิพลตามมาด้วย เธอถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นจึงเก็บปืนไว้
“ฉันกับพวกเขากำลังเล่นกันสนุกเลย”
ตอนนี้คุณนายตระกูลโตเล็กไม่กล้าใช้ไม้แข็ง ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาลของตระกูลวัชโรทัย
บุริศร์เดินเข้าไปประคองคุณนายตระกูลโตเล็กเอาไว้ ดวงตาเยือกเย็นกวาดมองคนพวกนั้นแล้วพูดว่า “ตอนนี้พวกผมต้องการออกไป ยังมีใครกล้ามาขวางอีกไหม?”
เลขาไพลินกำลังพูดออกมา แต่ไมค์กลับกระแอมไอออกมาเสียก่อน “เลขาไพลิน ผมได้ยินมาว่าช่วงนี้ตระกูลวัชโรทัยค่อนข้างสนใจที่ดินแถบชานเมืองใช่ไหม? พอดีเลย พ่อของผมก็กำลังคิดว่าถ้ามีโครงการก่อสร้างอยู่ตรงนั้นก็คงดีไม่น้อย คราวหน้าให้ประธานรเมศมาเจรจากันหน่อยเป็นไง ?”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา เหงื่อบนหน้าผากของเลขาไพลินก็ยิ่งไหล
คิดว่าธุรกิจของพวกเขาจะต่อต้านคำพูดของผู้นำรัฐได้หรือ?
“คุณชายไมค์ คุณก็พูดเล่นไปได้”
“พูดเล่นงั้นเหรอ ก็ได้ผมเป็นคนชอบพูดเล่นก็ได้”
พูดจบเขาก็เดินไปหาคุณนายตระกูลโตเล็ก แล้วพูดขึ้นมาอย่างนอบน้อมว่า “สวัสดีครับคุณป้า! ผมเป็นสหายร่วมรบเก่าของบุริศร์ และเป็นเพื่อนคนสนิท ได้ยินชื่อเสียงคุณป้ามาตั้งนาน ในที่สุดก็ได้เจอสักที ไปครับ! ผมจะพาคุณป้าไปเยี่ยมตระกูลผม”
คิดว่าคุณนายตระกูลโตเล็กไม่รู้ถึงความสามารถของลูกชายตัวเองเหรอ?
เธอยิ้มออกมาทันที
“ได้ งั้นพวกเราขอรบกวนด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ พ่อผมชอบคนเยอะๆ”
ไมค์พาพวกเขาออกไปอย่างกระตือรือร้น
เลขาไพลินไม่อยากเสียเวลา จึงนำเรื่องนี้ไปบอกรเมศในทันที
รเมศโมโห แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพราะเดินหมากพลาดไปหน่อย เขาเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว ทว่าเขาก็แอบประหลาดใจ คิดไม่ถึงเลยว่าบุริศร์จะรู้จักกับลูกชายผู้นำรัฐอย่างไมค์ด้วย
เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ ถ้าไม่มีคนหลุดพูดออกไป แล้วบุริศร์จะวางแผนรับมือได้อย่างมิดชิดและรัดกุมแบบนี้ได้ยังไง?
เขาคิดไปร้อยแปดก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ด้านบุริศร์ก็นำคุณนายตระกูลโตเล็กและพฤกษ์ตรงไปที่โรงพยาบาลส่วนตัวที่ไมค์หาไว้ให้เป็นอันดับแรก
“คุณย่า!”
เมื่อกมลเห็นคุณนายตระกูลโตเล็ก ก็วิ่งโถมตัวเข้าใส่อย่างรวดเร็ว
เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กกอดกมลจู่ๆก็เกิดความรู้สึกเหมือนได้ของที่หายไปแล้วกลับคืนมา
“ สบายใจได้ ที่นี่เป็นสมบัติส่วนตัวของฉัน ต่อให้รเมศรู้จักที่นี่ เขาก็ไม่กล้าเข้ามาก่อความวุ่นวายหรอก หลายๆโครงการของตระกูลเขายังต้องผ่านการอนุมัติจากพ่อของฉัน เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก นอกเสียจากว่าเขาจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ที่อเมริกาแล้วน่ะนะ”
“ขอบคุณนะ ไมค์”
ตอนแรกบุริศร์ว่าจะไม่รบกวนไมค์คิดว่าถึงยังไงก็แค่มารักษาลูกสาวที่นี่แต่กลับไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วจะเกิดปัญหาใหญ่ขนาดนี้
ไมค์ไม่ได้พูดอะไร พอมอบหมายให้ที่นี่เสร็จก็จากไป ส่วนบุริศร์ก็พากมลกับคุณนายตระกูลโตเล็กไปตรวจร่างกาย
ถ้ารเมศมีเจตนาร้ายกับกมลตั้งแต่แรกจริงๆ แบบนั้นเขาก็ยิ่งเป็นห่วงอาการป่วยของกมล
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
650 ตอนยังไม่จบเลยค่ะ...
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...