แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 237

บทที่ 237 ฉันไปไม่ได้

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้จากแยม ข้างใจจิตใจของนรมนก็เย็นวาบ

ความจริงแล้วเธอเป็นหนามตำใจของแยมตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธอสามารถเสแสร้งได้เป็นเวลาห้าเหมือนหนึ่งวันนั้นเธอทำได้สำเร็จ ทำให้นรมนถึงกลับต้องชื่นชม

“เธอลักพาตัวพ่อแม่ของฉันก็เพื่อรเมศอย่างนั้นเหรอ”

นรมนไม่อยากฟังเรื่องระหว่างแยมกับรเมศ

เธอคิดว่าพวกเขานั้นบริสุทธิ์ในกันมาตลอด แต่แยมพูดออกมาแบบนี้ เป็นไปได้ที่รเมศอาจจะหลอกใช้แยม

เพราะฉะนั้นอะไรคือความจริงกันแน่

ตัวเธอก็ไม่รู้ ตอนนี้ที่อยากรู้คือพ่อแม่ตัวเองอยู่ที่ไหน

แยมเห็นนรมนที่ไม่ได้อยากสนใจเรื่องของเธอกับรเมศ จึงยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น

“ความรักที่เขามีให้เธอหยั่งรากฝังลึก แต่เธอกลับเย็นชาเช่นนี้ นรมนบางทีฉันคิดว่าหัวใจของเธอทำจากก้อนหิน

“เธอไม่ใช่ฉัน เธอจะรู้ความรู้สึกของฉันได้อย่างไร ฉันขอบคุณรเมศที่ห้าปีก่อนได้ช่วยฉันไว้ และฉันก็ขอบคุณเธอที่ช่วยศัลยกรรมให้ฉัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้แปลว่า ฉันจะต้องยอมอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมดของพวกคุณที่มีต่อฉัน พูดง่ายๆก็คือ ฉันไม่ได้ขอให้รเมศมาชอบฉัน และฉันก็ไม่ได้บังคับให้เธอมาเป็นเพื่อนกับฉัน พวกคุณคิดเองเออเองที่จะทำดีกับฉัน ส่วนฉันคิดว่าพวกคุณนั้นดีจริงๆ ดีจนจำไว้ขึ้นใจ แต่ตอนนี้เธอกลับมาบอกกับฉันว่าอะไรนะ ทั้งหมดนี้ล้วนจอมปลอมทั้งนั้น อย่างนั้นอะไรคือความจริงล่ะ แยม ห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอเคยจริงใจกับฉันสักครั้งหรือเปล่า ฉันปฏิบัติต่อเธออย่างไรเธอคงจะรู้ดี ฉันปฏิบัติต่อรเมศอย่างไร เธอก็เห็นอยู่เต็มสองตา ฉันเกรงว่าจะไม่สามารถตอบสนองความรู้สึกของเขาได้ จึงทำได้เพียงให้ตัวเองพยายาม ให้ตัวเองทำให้เขามีแนวทางในการสร้างการเงินหลายทาง ฉันมีวิธีการการตอบแทนบุญคุณของฉัน แต่ไม่ใช่การทรยศต่อความรู้สึกของฉัน”

เดิมทีนรมนไม่อยากจะพูดเรื่องราวเหล่านี้ แต่ว่าเห็นท่าทางดื้อรั้นของแยม เธอก็อดไม่ได้ จึงถอนหายใจแล้วพูดออกมา

แยมชะงักงันอยู่ชั่วครู่ แล้วจู่ๆก็พูดขึ้น : ดังนั้นบางทีฉันก็รู้สึกอิจฉาเธอ เธอรู้เสมอว่าสิ่งใดคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ สิ่งใดที่ต้องการรักษา ซึ่งต่างจากฉัน เพื่อผู้ชายคนเดียว เพื่อความรักจนทำให้สูญเสียความเป็นตัวเองไป”

ตอนนี้เธอกำลังสำนึกผิดอยู่เหรอ

นรมนไม่เข้าใจ กลับยิ่งรู้สึกร้อนรน

“เธอต้องการให้ฉันทำอย่างไร ฉันจึงจะสามารถเจอพ่อแม่ของฉันได้”

นรมนมองดูแยมไม่แยแสการถอนหายใจของเธอ

แยมยิ้มขมขื่น : ลักพาตัวพ่อแม่เธอเป็นความคิดของรเมศ เขาต้องการใช้พ่อแม่เธอเพื่อควบคุมเธอ และรับรู้ข้อมูลชีวิตทั้งหมดของเธอในช่วงเวลาห้าปี นอกจากเขาก็คือฉัน เขารับบทคนเลวไม่ได้ ก็จำเป็นต้องเป็นฉันที่ต้องรับบทแทน”

“เพราะฉะนั้นก่อนหน้านี้ที่โทรหาพ่อแม่ฉัน ให้พวกเขาทำพาสปอร์ตเพื่อไปต่างประเทศก็คือเธอ”

นรมนปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน

เคยคิดว่าเป็นนาวิน จริงๆแล้วไม่ใช่ ตอนนั้นยังรู้สึกแปลกๆ คือใครกันนะที่รู้รายละเอียดข้อมูลของเธอดีขนาดนี้ แล้วยังรู้เรื่องพ่อกับแม่ของเธออีก

ที่แท้ก็เป็นแยม!

อีกทั้งยังเป็นความคิดของรเมศ!

นั่นก็หมายความว่าเริ่มมีการวางแผนตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

เขาบอกจะปล่อยเธอกลับประเทศเพื่อไปหาบุริศร์ เพื่อให้กมลได้รับการรักษา ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วเป็นข้ออ้าง

เขากลัวว่านรมนจะไม่กลับมา กลัวนรมนกับบุริศร์จะคืนดีกัน ดังนั้นจึงคิดที่จะใช้พ่อแม่ในการควบคุมนรมน

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวในครั้งนั้นถูกทำลายโดยเธอกลับบุริศร์ จนกระทั่งที่ว่าเพื่อต้องการรั้งพ่อแม่ไว้ เธอเกือบจะพูดสถานะของตัวเองออกมา ก็มีเพียงแต่แยม กับรเมศเท่านั้นที่จะเข้าใจเธอ

ต่อให้เธอจะรู้ว่าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนนั้นถูกหลอกล่อให้ออกนอกประเทศ แต่ในสถานการณ์ในตอนนั้น นรมนก็ไม่กล้าที่จะพูดความจริงกับพ่อแม่ ดังนั้นจึงได้ปิดบังพ่อแม่ และทำให้พวกเขาใช้พ่อแม่เป็นเหยื่อล่อได้อย่างราบรื่นใช่ไหม

“พวกคุณทำอะไรกับพวกท่าน”

แววตานรมนเริ่มเย็นชา

ถูกคนใกล้ชิดทรยศเดิมทีก็เป็นเรื่องที่เกินจะรับได้อยู่แล้ว แต่มาวันนี้ความรู้สึกของการถูกตลบหลังทำให้เธอยิ่งโกรธ

เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว แยมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังอีก

เธอหยิบแก้วน้ำชาขึ้นเพื่อจิบเบาๆ : “ฉันเคยบอกว่าฉันไม่ได้ทำอะไรพวกท่าน รูปภาพที่เธอเห็นนั้นตัดต่อทั้งนั้น อย่าบอกนะว่าเธอดูไม่ออก แต่บางทีก็คงด้วยความเป็นห่วงกังวลแหละ เดิมทีรเมศต้องการควบคุมพ่อแม่ของเธอเพื่อทำให้เธอกลับมาอยู่ข้างๆเขา ต่อให้ใจไม่กลับมา กลับมาเพียงร่างกายก็ไม่เป็นไร แต่ว่าฉันได้เปลี่ยนความคิดลง”

“หมายความว่าอย่างไร”

นรมนฟังออกว่าแยมกับรเมศมีการขัดแย้งกัน

แยมพูดเสียงเบา: “ฉันต้องการรเมศ ต้องการมาตลอด ห้าปีที่ผ่านมาฉันได้ปฏิเสธการขอแต่งงานจากคนอื่นทั้งหมด ก็เพราะฉันรู้ว่าฉันต้องการเป็นภรรยาของรเมศ คุณนายแห่งตระกูลวัชโรทัย ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เธอมาทำลายแผนการของฉันเด็ดขาด”

“เธอต้องการจะฆ่าฉันอย่างนั้นเหรอ”

นรมนตกใจ

นี่เป็นแยมที่เธอเคยรู้จักหรือเปล่า

ถึงแม้ว่าความรู้สึกของห้าปีที่ผ่านมาอาจจะจอมปลอม แต่ว่าการฆ่าเธอนั้นเธอทำได้ลงจริงเหรอ

แยมมองดูท่าทางตกใจของนรมน จึงยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นทันใด : ในใจเธอตอนนี้ฉันก็คงมีลักษณะเช่นนี้ใช่ไหม”

“ไม่ใช่ ฉันก็แค่ตกใจ”

แยมได้ขวางเธอเอาไว้

“เธอไม่ต้องเป็นห่วง พวกท่านแค่หลับไปชั่วขณะเท่านั้น ฉันได้ฉีดยาสลบให้พวกท่าน ผ่านไปสักพักถึงจะฟื้นขึ้นมา ฉันได้เตรียมเรือไว้แล้ว เธอไปกับพวกท่านก่อน แล้วค่อยให้บุริศร์และลูกๆของเธอตามไป ฉันจะหาคนพาพวกเขาออกไป”

คำพูดแยมทำให้นรมนถึงกับอึ้งชะงัก

“ทำไมจะต้องให้ฉันไปให้ได้ ลูกสาวของฉันจะไปจากที่นี่ตอนนี้ไม่ได้! เธอทนไม่ได้กับการเดินทางที่ทรมานและยาวนาน อีกทั้งถ้ารู้ว่าฉันไม่อยู่ เธอจะต้องร้องไห้!”

“นรมน ฉันไม่ได้คุยเงื่อนไขกับเธอนะ ถ้าหากเธอไม่ไปตอนนี้ พวกเธอจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน นอกจากเธอ พ่อแม่เธอ สามีเธอ และก็ลูกๆของเธอ ไม่มีใครรอดสักคน ! “

คำพูดของแยมทำให้นรมนตกใจแทบช็อก

“รเมศต้องการทำอะไร เขาต้องการจะทำอะไร”

“เขาต้องการจะทำอะไรเธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เขาต้องการเธอ! นอกจากเธอแล้ว คนอื่นในบ้านตระกูลโตเล็ก รวมถึงลูกๆของเธอ เขาจะไม่ปล่อยไว้ ตั้งแต่บุริศร์จากเมืองชลธีมาถึงที่นี่ ก็ลอบทำร้ายเขา แม้กระทั่งบังคับให้ตระกูลวัชโรทัยยอมจำนน นี่เป็นการหยามตระกูลวัชโรทัย เป็นการท้าทายรเมศ ทำไมเธอถึงใสซื่อบริสุทธิ์คิดว่ารเมศนั้นเป็นเหมือนอย่างภายนอกที่ดูสง่าและอ่อนโยน ซึ่งจริงๆเขาคือพญาอินทรี เขาไม่มีทางยอมให้คนของตระกูลโตเล็กมีชีวิตต่อไป เพราะเขาต้องการเธอ ต้องการให้เธอเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์! ถ้าคนของตระกูลโตเล็กยังมีชีวิตต่ออีก จะทำให้เธอยังเหลือเยื่อใย เธอคิดว่าเขาจะวางใจได้เหรอ”

น้ำเสียงแยมสูงขึ้นในบัดดล

นรมนเหมือนถูกสายฟ้าฟาด

“ไม่ ไม่มีทาง! เขาไม่มีทาง! กมลคือคนที่เขาเห็นตั้งแต่เล็กจนโต เขา…..”

“ใช่สิ กมลคือคนที่เขาเห็นตั้งแต่เล็กจนโต แต่ว่าก็ยังวางยามอร์ฟินกมลไม่ใช่เหรอ”

คำพูดของแยมนี้ราวกับการถูกฟ้าผ่าลงมากลางกระหม่อมนรมนในวันที่ฟ้าสดใส

เธอต้องการที่ลืมเรื่องนี้มาโดยตลอด จนถึงขั้นที่ไม่กล้าเผชิญหน้า นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายก็ถึงเวลาที่ไม่อาจเบือนหน้าหนีได้อีก

แยมกลับไม่ได้สนใจว่านรมนกำลังคิดสิ่งใดในขณะนี้ เธอพูดอย่างเย็นขา : ด้านหลังมีเรืออยู่หนึ่งลำ เธอหนีไปกับพวกท่านก่อน “

“ไปสิ!”

“ฉันไม่ไป! ฉันไปไม่ได้!”

นรมนเกิดความเด็ดเดี่ยวขึ้นฉับพลัน

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ”

“แยม ฉันรู้ว่าเธอหวังดีต่อฉัน ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะทำร้ายพ่อแม่ของฉัน และฉันก็รู้ว่าถ้าหากฉันไปแล้วจริงๆ รเมศไม่มีทางที่จะปล่อยบุริศร์ ยิ่งไม่มีทางที่จะปล่อยลูกๆของฉัน ที่เธอบอกว่าจะพาพวกเขามาหาฉัน ก็เป็นแค่คำพูดปลอบโยน แต่ความจริงแล้วเธอกับฉันต่างก็เข้าใจดีว่ารเมศนั้นต้องทำบางอย่างถูกไหม”

การถามกลับของนรมนทำให้สีหน้าแยมถึงกับดิ่งลง