แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 25

บทที่ 25 ห้องของเธอคือห้องไหน

“มามี้เธอชื่อว่าอะไรเหรอ？”

บุริศร์ถามออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ หลังจากที่ถามไปแล้วก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม แต่คำที่พูดไปแล้วเอาย้อนกลับคืนมาไม่ได้

กานต์อึ้งกับคำถามนิดหน่อย แต่ก็ยิ้มแล้วตอบกลับ“คุณลุง คุณลุงถามออกมาแบบนี้ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่เลยนะครับ รีบไปส่งผมเถอะครับ เดี๋ยวผมสาย”

ถูกเด็กสี่ขวบพูดว่าไม่มีมารยาท นี่ถือเป็นครั้งแรกในชีวิตของบุริศร์ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอาย เพราะเขารู้ว่าหน้าเขาหนาขึ้นกว่าเดิม

“ขึ้นรถสิ”

เมื่อบุริศร์ส่งกานต์ถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มองเห็นท่าทางที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันของผู้อำนวยการและกานต์ ทำให้เขาวางใจแล้วขับรถออกไป

เขาสั่งคนให้ไปส่งกิจจากลับ แต่ตัวเขาเองกลับขับรถไปหานรมน

ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไร ถึงทำให้เขาอยากเจอนรมนมากในตอนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะจำใบหน้านั้นไม่ได้แล้ว

คมทิพย์กะจะอยู่เป็นเพื่อนนรมนที่บ้านในตอนแรก แต่เธอมีธุระกระทันหันที่โรงเรียนอนุบาล เธอถูกผู้อำนวยการโรงเรียนเรียกตัวกลับไป

ขณะที่เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมาถึงสองครั้งนั้น นรมนนอนหลับอย่างสะลึมสะลือ แต่ก็ลุกตัวขึ้นมา ส่องไปที่ตาแมวแล้วพบว่าเป็นบุริศร์ เธอตาสว่างขึ้นมาในทันที

มาเร็วจริงผู้ชายคนนี้

นรมนจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเปิดประตู

“ประธานบุริศร์？มีอะไรเหรอคะ？”

“เธอป่วยอยู่ไม่เหรอ？ฉันมาดูเธอไง”

บุริศร์พูดออกมาอย่างธรรมชาติ ตาคู่นั้นอดไม่ได้มองไปที่นรมน

นรมนหน้าแดง อาการแบบนี้ไม่ดีจริงๆ

บุริศร์ยกมือขึ้นมาคำหน้าผากนรมน ทำให้นรมนตกใจแล้วก้าวถอยหลัง

“อย่าขยับ”

เสียงของเขาเย็นเป็นน้ำแข็งโดยพลัน

นรมนนิ่งอึ้งโดยไม่รู้ตัว

กว่าเธอจะได้สติว่าทำไมถึงได้ทำตามที่เขาสั่งได้ขนาดนั้น มือของบุริศร์ก็วางอยู่บนหน้าผากของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อุณหภูมิอุ่นของมือเขาสบายกว่าอุณหภูมิหน้าผากของเธอ

บุริศร์เปลี่ยนสีหน้าทันที

“ตัวร้อนขนาดนี้ทำไมถึงยังอยู่บ้าน？เธอเป็นเด็กเหรอ？ถึงไม่รู้จักไปโรงพยาบาล？ไปเปลี่ยนชุด ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล！”

นรมนไม่เคยเห็นบุริศร์มีอาการรนแบบนี้มาก่อน

ผู้ชายนะ ไม่เจียมตัวแบบที่คิดไว้ไม่มีผิด！

กับผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างไม่สนใจ ที่กับผู้หญิงอื่นกลับดูแลปกป้องสุดตัว！

นรมนทำเสียงตะคอกใส่อยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา

กลิ่นอายของความขี้เกียจและเหนื่อยล้าออกมาทั่วทั้งตัว เหมือนกับแมวไม่มีผิด

บุริศร์มองเธอ มองใบหน้าไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กลับรู้สึกคุ้นชินสายตาคู่นี้เหลือเกิน เขาต้องหาอะไรบางอย่างจากข้างในสายตาของนรมน แต่นรมนซ่อนมันไว้ได้อย่างดี เขามองไม่เห็นถึงความอิจฉาริษยาแม้แต่น้อย

เป็นไปไม่ได้！

นรมนรักเขาขนาดนั้น จะอิจฉาริษยาเขมิกาได้ยังไงกันล่ะ？

เขายังจำท่าทางตื่นเต้นดีใจของนรมนตอนที่ต้องรู้ว่าเขมิกาตั้งท้องในปีนั้นได้ กับความสุขุมเยือกเย็นของนรมนในตอนนี้ช่างต่างกันราวกับว่าไม่ใช่คนคนเดียวกัน

นรมนไม่ได้หวาดกลัวสายตาของเขา ปล่อยให้เขาจ้องมองต่อไป

นรมนในปีนั้น นรมนที่ช่างเพ้อฝันคนนั้น ถูกไฟคลอกตายไปนานแล้ว นรมนคนนี้คือนักสู้ เธอกลับมาเพราะต้องการให้เขาได้ลิ้มลองการถูกคนที่รักทิ่มแทง และก็เพราะไตของเขาเธอจึงกลับมา！

เพราะฉะนั้นฉันจะอิจฉาเธอไปทำไมกันล่ะ？

นรมนไม่หยุดที่จะสร้างความคิดให้กับตัวเอง มุมปากยกขึ้น สายตายังคงนิ่งดังเดิม

บุริศร์รู้สึกอึดใจขึ้นมากระทันหัน

จนทำให้เขาไม่อยากจะมองไปที่ดวงตาใสอันนิ่งเฉยของนรมน

“บ้านเธอมีขิงไหม？ฉันจะต้มน้ำขิงให้ ไข้จะได้ลด”

บุริศร์รีบเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ทำให้นรมนตะลึงเล็กน้อย

เขาไม่เคยชอบทานขิงตั้งแต่เด็กจึงทำให้บุริศร์ไม่น่าไม่รู้ว่าเธอคือนรมน ดังนั้นคำถามนี้คงเป็นแค่คำพูดลอยๆออกมา？