แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 251

บทที่ 251 หรือว่าคุณไม่คิด

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนตกอยู่ในความเงียบ

ถ้าหากแม้แต่คิมยังไม่สามารถทำอะไรได้ แล้วเธอจะทำอะไรได้ล่ะ?

“มันแก้ไขได้ยากใช่ไหมคะ?”

บุริศร์ไม่พูดอะไร แต่โอบกอดนรมนไว้แน่น

โอกาสที่พวกเขาจะได้พบหน้ากันเช่นนี้มีไม่มาก และไม่สามารถเจอกันที่สถานทูตได้ทุกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นปัญหาตัวตนของนรมนไม่ใช่สิ่งที่จะแก้ไขได้ในชั่วข้ามคืน

เห็นบุริศร์ไม่พูดอะไร นรมนก็รู้ว่าบุริศร์เองก็กังวลใจเช่นกัน

เธอกระซิบว่า : “ถ้าหากฉันไม่มีตัวตนไปตลอดชีวิต คุณยังต้องการฉันอยู่หรือเปล่าคะ?”

“พูดอะไรโง่ๆ คุณเป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของลูกผม เป็นนายหญิงตระกูลโตเล็กของพวกเรา ไม่ว่าคุณจะมีตัวตนหรือไม่ ผมจำคุณได้ แม่ของผมจำคุณได้ คนในตระกูลโตเล็กของพวกเราจำคุณได้ทุกคน อย่าคิดฟุ้งซ่าน มันต้องมีวิธี”

คำพูดของบุริศร์ทำให้ภายในใจของนรมนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะมีวันที่ตัวเองต้องกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตน

เธอไม่สามารถนั่งรถ ไม่สามารถขึ้นเครื่องบิน ไม่สามารถลงทะเบียน ไม่สามารถทำอะไรที่เกี่ยวกับตัวตนของตนเองได้ทั้งนั้น แม้กระทั่งไม่รู้ด้วยว่าในอนาคตข้างหน้าจะเดินเคียงข้างบุริศร์ได้หรือไม่

ความรู้สึกไร้พลังเช่นนี้ทำให้เธออึดอัดและอัดอั้นตันใจอย่างมากและเศร้าใจมากด้วย

บุริศร์รู้ว่าในใจของเธอนั้นอึดอัดเป็นอย่างมาก แต่ไม่รู้จะปลอบใจอย่างไรดี พูดเยอะแล้วจะมีประโยชน์อะไร? ที่สำคัญต้องดูที่วิธีการและผลลัพธ์ แต่ว่าในตอนนี้เขายังไม่มีวิธีการใดๆเลย

ทั้งสองโอบกอดกันและนั่งอยู่สักพัก บุริศร์ก็กระซิบว่า : “คุณยังพักอยู่ที่บ้านของหัวหน้าคิมงั้นเหรอ?”

“อืม!”

“อยู่ต่ออีกสองวัน ไม่เกินสองวันแล้วผมจะไปรับคุณ”

“ตกลงค่ะ”

นรมนเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับฟังเสียงเต้นของหัวใจของบุริศร์ แล้วกลับรู้สึกอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว

แปลกจริงๆ เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาอยู่ตรงหน้า ทำไมถึงรู้สึกว่าหลังจากการพบกันครั้งนี้แล้วจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ?

นรมนรู้สึกว่าตัวเองอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้วก็ได้

“บุริศร์คะ”

“หืม?”

“ได้แหวนแต่งงานแล้วเหรอคะ?”

จู่ๆนรมนก็ถามอย่างนี้ ทำให้บุริศร์นิ่งอึ้งไป แต่ก็พยักหน้าและพูดว่า : “ได้แล้ว ผมเอามาด้วยนะ”

“ให้ฉันดูหน่อยสิคะ”

นรมนรู้สึกสนใจในทันที

บุริศร์หยิบแหวนแต่งงานคู่หนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขา

แหวนแต่งงานเรียบง่ายไม่ฉูดฉาด และได้สลักชื่อของทั้งสองคนเอาไว้

นรมนมองไปที่แหวนแต่งงานและทันใดนั้นเองก็รู้สึกสะเทือนใจ

“ตอนที่แต่งงานเมื่อแปดปีก่อน คุณไม่เคยขอฉันแต่งงานเลย”

“ถ้าหากผมขอตอนนี้ล่ะ?”

บุริศร์เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ

นรมนมองไปที่เขา ทันใดนั้นดวงตาก็เปียกชุ่ม

บุริศร์ก็ไม่พูดไร้สาระอีก และคุกเข่าลงไปข้างหนึ่ง

“คุณนรมนครับ ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่มีช่อดอกไม้ ไม่มีเสียงปรบมือ แล้วก็ไม่มีผู้คนมากมายเป็นพยาน แต่ผมอยากจะบอกว่า ผมอยากแต่งงานกับคุณ อยากอยู่กับคุณตลอดชีวิตและดูแลคุณอย่างดีไปชั่วชีวิต คุณเต็มใจจะแต่งงานกับผมหรือเปล่า?”

“ฉันเต็มใจค่ะ!”

พูดจบนรมนก็ร้องไห้

มันเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ

ภาพที่คาดหวังไว้เมื่อแปดปีก่อนได้เป็นจริงในวันนี้แล้ว เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

พวกเขาเดินวนเป็นวงกลมขนาดใหญ่แล้วถึงจะกลับมาเดินด้วยกันอีกครั้ง ตอนนี้ถึงแม้จะยังมีปัญหาอยู่บ้าง แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้ราวกับว่าไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว

บุริศร์สวมแหวนแต่งงานให้กับเธอ มันพอดีเป๊ะเลย

นรมนมองดูแหวนแต่งงานบนนิ้วนาง ทันใดนั้นก็โผกอดบุริศร์เอาไว้

“ชั่วชีวิตนี้คุณห้ามทิ้งฉันนะคะ”

“ไม่มีทาง ผมจะพาคุณไปด้วยทุกที่”

บุริศร์กอดนรมนแน่น

ทั้งสองคนต่างสวมกอดและจูบกันอีกครั้ง

เวลาแห่งความสุขมักจะสั้นเสมอ

บุริศร์ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานเกินไปนัก อันที่จริงแล้วระหว่างเขากับหัวหน้าคิมก็ไม่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอะไรเลย ดังนั้นเมื่อเห็นว่าใกล้จะหมดเวลาแล้ว ถึงแม้ว่าคิมไม่ต้องการขัดจังหวะคู่รักอย่างพวกเขา แต่ก็ต้องออกมา

“แค่กแค่ก!”

เธอส่งเสียงไอ นรมนรีบปล่อยมือจากบุริศร์ทันที ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

บุริศร์กลับไม่มีความรู้สึกอึดอัดใดๆเลย ในตอนที่เห็นคิมเพียงตกใจเล็กน้อย แต่ก็กล่าวด้วยความเคารพว่า : “หัวหน้าคิมขอบคุณนะครับ ช่วงนี้ต้องรบกวนคุณช่วยดูแลนรมนด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันถูกชะตาเธอ”

สิ่งที่คิมพูดคือความจริง

เธอไม่ค่อยจะได้เจอเด็กสาวที่รู้สึกถูกชะตาด้วยขนาดนี้ นรมนนั้นถือว่ามีนิสัยที่เข้ากับเธอได้จริงๆ

บุริศร์พยักหน้าแล้วพูดว่า : “หัวหน้าคิมพวกเราออกไปคุยกันเถอะครับ”

นรมนอยากจะตามไปด้วย แต่กลับถูกบุริศร์ห้ามเอาไว้

“คุณอย่าไปเลย ข้างนอกคนเยอะอาจถูกพบได้”

“คุณต้องการพูดอะไรกับคุณน้าคิม เหรอคะ?”

นรมนรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

บุริศร์ยิ้มพร้อมกับพูดว่า : “พูดอะไรก็ไม่ใช่เรื่องความรักหรอก คุณวางใจเถอะ”

“น่าเกลียด!”

นรมนเตะเขา เมื่อเห็นดูบุริศร์กับคิมเดินออกจากสำนักงานไปแล้ว เธอจึงทำได้เพียงรออยู่ที่ห้องทำงานเท่านั้น

หลังจากที่บุริศร์ออกมาจากสำนักงานแล้วคิมเอ่ยปากพูดเบาๆว่า

หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่โชคชะตาลิขิตไว้แล้วใช่ไหม?

ไม่อย่างนั้นแล้วจะข้ามสองฝั่งมหาสมุทรมาพบกันเช่นนี้ได้อย่างไร?

ดวงตาของคิมส่องประกายการต่อสู้อย่างเจ็บปวด

เธอตรงไปที่ห้องน้ำแล้วขังตัวเองไว้ด้านในและเอาสองมือปิดหน้าพร้อมกับร้องไห้สะอื้นออกมา

ยี่สิบกว่าปีแล้ว!

เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นมากว่ายี่สิบปีแล้ว แต่ว่าตอนนี้ไม่อาจที่จะไม่คิดถึงมัน!

นรมน!

ผู้หญิงคนนั้นที่เธอชื่นชมและชอบมากคือเด็กที่น่าสงสารคนนั้นเหรอ?

คิมระบายอารมณ์อยู่ในห้องน้ำอยู่เป็นเวลานานถึงได้ออกมา เธอมองดูดวงตาที่บวมและแดงทั้งคู่ของตนเองในกระจก ในช่วงเวลานั้นไม่รู้ว่าในใจควรรู้สึกอย่างไร

ล้างหน้าเสร็จแล้วคิมก็กลับไปที่สำนักงาน

นรมนเห็นว่าเธอกลับมาก็รีบเข้าไปทักทาย

“คุณน้าคิม ทำไมถึงไปนานจังคะ? บุริศร์พูดอะไรกับคุณเหรอ? เขาพูดไม่ดีถึงฉันหรือเปล่าคะ? เอ๊ะ? ตาของคุณเป็นอะไร? คุณร้องไห้เหรอ?”

นรมนมองเห็นดวงตาบวมแดงของคิม อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

คิมส่ายหัวและพูดว่า : “ไม่เป็นไรจ้ะ ข้างนอกมีพายุทรายนิดหน่อยเลยต้องหรี่ตา”

“อ้อ”

เห็นได้ชัดว่านี่คือข้อแก้ตัว แต่นรมนก็ไม่ได้ทำลายมัน ยังไงก็ตามหากคิมมีบางเรื่องที่ไม่อยากจะเอ่ย เธอก็ไม่จำเป็นที่จะบังคับให้รู้ให้ได้ไม่ใช่เหรอ?

ด้วยจิตใจที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นของนรมน คิมยิ่งรู้สึกสับสนวุ่นวาย

ถ้าหากว่าเป็นตุลยาต้องไล่ถามไม่หยุดแน่นอน แต่ทว่าเธอกลับดูเหมือนจะเชื่อจริงๆ

คิมมองนรมน ทันใดนั้นก็เอ่ยถามว่า : “เธอทำศัลยกรรมใบหน้ามางั้นเหรอ?”

“อื้ม ใช่ค่ะ บุริศร์บอกคุณแล้วเหรอคะ? ห้าปีก่อนมีไฟไหม้ครั้งใหญ่ ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำศัลยกรรม เป็นยังไงบ้างคะ? คุณน้าคิม มองออกหรือเปล่า? หรือว่าเห็นชัดเลย?”

นรมนลูบหน้าของตัวเองและมีความกังวลใจอยู่ไม่น้อย

ในตอนแรกแยมได้บอกว่าหลังจากทำศัลยกรรมแล้วไม่สามารถรับประกันว่าจะป้องกันความผิดพลาดได้ ตอนนี้ได้ยินคิมถามอย่างนี้แล้วเธอจึงค่อนข้างกลัว

คิมส่ายหัวแล้วพูดว่า : “เปล่าเลย มันสวยทุกอย่าง ฉันมองไม่ออกเลย”

“คุณน้าคิม ทำไมจู่ๆคุณถึงถามขึ้นมาล่ะคะ?”

นรมนถามอย่างสงสัย

คิมกลับพูดอย่างนุ่มนวลว่า : “ไม่มีอะไรจ้ะ เพียงแค่จู่ๆนึกขึ้นมาเลยถามเท่านั้นเอง ใช่แล้วล่ะ นรมน ฉันเรียกเธอแบบนี้ได้หรือเปล่า?”

“ได้แน่นอนค่ะ!”

นรมนชอบคิมมาก ย่อมไม่สนใจอยู่แล้วว่าเธอจะเรียกตนเองว่าอย่างไร เพียงแต่จู่ๆก็รู้สึกว่าคิมออกไปแล้วดูจะเหมือนมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

คิมมองดูเธอ ครุ่นคิดอยู่นานถึงจะพูดอีกครั้ง

“นรมน ฉันสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องตัวตนของเธอได้ แต่ว่าขอให้เธอเจาะเลือดก่อนได้หรือเปล่า สำหรับกรณีนี้ พอถึงเวลาฉันจะได้ดำเนินการ”

ในตอนที่เธอพูดสิ่งเหล่านี้ คิมรู้สึกว่าฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ แม้กระทั่งยืนยังแทบไม่ไหว นับประสาอะไรกับการหันไปมองตาของนรมน