แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 253

บทที่ 253 พวกเราจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่

รูปถ่ายมีสีเหลืองเล็กน้อยเหมือนภาพถ่ายเก่า มันหลุดออกมาเพียงแค่มุมหนึ่ง แต่กลับเหมือนกล่องแพนโดราที่ล่อลวงใจอย่างเห็นได้ชัดเจน

นรมนเป็นคนที่มีนิสัยไม่ชอบสืบค้นเรื่องส่วนตัวของผู้อื่น แต่ว่าตอนนี้สถานการณ์กลับทำให้รู้สึกอยากดู

สุดท้ายแล้วนี่เป็นรูปถ่ายแบบไหนกันนะ?

ที่ของชินทร เธอเห็นรูปถ่ายที่คล้ายกับคิมมากๆ ที่นี่จะมีรูปถ่ายแบบนั้นหรือเปล่า?

ในใจของนรมนสับสนและลังเล แต่ในที่สุดก็ไม่อาจต้านทานความอยากรู้อยากเห็นที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจได้จึงค่อยๆดึงรูปออกมา

นี่เป็นรูปคู่

ในรูปราวกับกิ่งทองใบหยก เหมาะสมกันมาก

ฝ่ายหญิงย่อมเป็นผู้หญิงคนนั้นที่นรมนเคยเห็นมาก่อน ฝ่ายชายมีบุคลิกสง่าอย่างมาก มองดูแล้วมีมารยาทและสุภาพเรียบร้อย

นรมนพลิกดูรูปถ่ายและเห็นด้านหลังเขียนว่า “คิมกับชินทรถ่ายที่ดอยสุเทพ”

“ชินทร?”

ทันใดนั้นหัวใจของนรมนหยุดก็หยุดเต้น

คนในรูปนี้คือชินทร

เป็นชินทรวัยหนุ่ม?

ชินทรถ่ายรูปกับคิมจริงๆเหรอ?

พวกเขามีความสัมพันธ์กันยังไงไม่ต้องพูดก็เห็นได้ชัดเจนแล้ว

นรมนรู้สึกช๊อคมาก

ที่แท้ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาหน้าตาคล้ายกัน ไม่ใช่พี่น้องอะไรเลย แต่เพราะในตอนนั้นคิมคือผู้หญิงที่ชินทรชอบนั่นเอง

ถ้าเป็นอย่างนั้นหรือว่าตุลยาจะเป็นลูกสาวของชินทรกับคิม?

เป็นลูกสาวนอกสมรสที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตามหามาตลอดหรือเปล่า?

นรมนรู้สึกได้รับยากระตุ้น เธออยากจะบอกข่าวนี้กับธรณีตอนนี้เลย แต่เธอยังต้องอดกลั้นเอาไว้ก่อน

ไม่ถูกสิ!

ดูแล้วตอนนี้ตุลยาจะมีอายุยี่สิบสามหรือยี่สิบสี่ จะเป็นลูกสาวของชินทรกับคิมได้อย่างไรกันล่ะ? นอกจากนี้ตุลยาก็พูดเองว่าพ่อของตัวเองคือชาวีแห่งสถานพักฟื้น

ที่แท้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

นรมนไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ก็ละอายที่จะไปถามคิมจึงทำได้เพียงแค่แอบสอดรูปนั้นกลับไป และทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร แต่ว่าในใจกลับไม่สงบเลย

เธอพิจารณารอบด้านแล้วก็คิดไม่ออก สุดท้ายแล้วทำได้เพียงโทรหาบุริศร์

“เป็นอะไร? เพิ่งจะจากกันได้แป๊ปเดียวก็คิดถึงผมแล้วเหรอ?”

บุริศร์พูดหยอกทันที

นรมนพูดเสียงนุ่มนวล : “ฉันคิดถึงคุณตลอดแหละค่ะ!”

คำพูดหยอกเอินนี้ทำให้บุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรทันที

นรมนหัวเราะแล้วพูดว่า : “เป็นอะไรไปคะ? คุณไม่คิดถึงฉัน?”

“คิดถึงสิ”

คำตอบของบุริศร์ทำให้รู้สึกสดชื่น

นรมนอารมณ์ดี ตามธรรมชาติแล้วเธอเองก็ไม่ได้เป็นพวกคิดเล็กคิดน้อยมากขนาดนั้น เธอมองไปยังตำแหน่งของห้องครัวและเห็นว่าคิมยังไม่ออกมาจึงได้พูดเสียงกระซิบว่า : “บุริศร์ ฉันจะบอกคุณว่าฉันเจอความลับบางอย่างค่ะ”

“ความลับอะไร?”

ดูเหมือนบุริศร์จะอยู่บนรถมีลมพัดอยู่ข้างๆหู

นรมนพูดว่า : “ฉันเพิ่งจะเห็นรูปคุณน้าคิมถ่ายคู่กับชินทรค่ะ ไม่นึกเลยว่าเธอคือผู้หญิงคนที่เก้าสิบเก้าที่ชินทรชอบคนนั้น! แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงนั้นตายไปแล้วเหรอคะ? ทำไมถึงเป็นคุณน้าคิม?คุณว่าต้องบอกเรื่องนี้กับธรณีหรือเปล่า?”

หลังจากได้ฟังคำพูดของเธอแล้วบุริศร์ชะงักไปเล็กน้อยแล้วพูดเสียงเบาว่า : “คุณเอาใจใส่เรื่องของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกได้ถึงความอิจฉาของใครบางคน

“แค่กแค่ก ฉันก็แค่รู้สึกขอบคุณคุณชายธรณีที่ช่วยดูแลพ่อแม่และพวกลูกๆยังไงล่ะคะ คุณคิดอะไรอยู่ล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นเพราะว่าเรื่องนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถึงกับไม่กินข้าวกินปลา เนื่องจากว่าฉันรู้เรื่องแล้ว ฉันบอกพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องผิดใช่ไหมคะ?”

“คุณถามหัวหน้าคิมหรือยัง? คุณรู้หัวหน้าคิมอยากจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีกหรือเปล่าแล้วใช่ไหม?”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนสงบลงอย่างสมบูรณ์

ใช่แล้ว!

คิมดีกับเธอขนาดนั้นแล้วยังช่วยเหลือเธออีกและตอนนี้ยังรับเธอไว้ดูแลโดยไม่พูดอะไรแถมยังเข้าครัวทำอาหารให้เธอด้วยตัวเอง

เธอก็เคยถามคิมเกี่ยวกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่คิมไม่ได้พูดอะไรเลย นี่ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากจะพูดถึงอดีตที่ผ่านมาอย่างนั้นเหรอ?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การสืบเสาะเรื่องส่วนตัวของผู้อื่นเป็นเรื่องไม่ดีไม่ใช่เหรอ?

ทันใดนั้นนรมนรู้สึกว่าตนเองอาจจะว่างมากเกินไปแล้วถึงได้ทำเรื่องเหล่านี้

“ขอโทษด้วยค่ะ บุริศร์ ฉันอาจจะว่างมากเกินไป ฉันขาดการพิจารณาในเรื่องนี้เอง”

“ไม่เป็นไรหรอก คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง ถ้าหากหัวหน้าคิมเกี่ยวข้องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆ และถ้าหากตัวเธอต้องการติดต่อกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เธอจะติดต่อไปเอง คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไร ความสัมพันธ์ของคุณกับหัวหน้าคิมนั้นดีมาก อย่าให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำลายความสัมพันธ์นี้เลย ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ ธรณีเป็นพี่น้องของผม เข้าใจไหม?”

บุริศร์กระตุ้นด้วยคำพูดนี้ นรมนไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจแล้ว

“รู้แล้วค่ะ พ่อคนขี้หึง ฉันจะไม่พูดอะไรกับคุณชายธรณีอีก”

“ยังพูดว่าเป็นคนขี้หึงอีก? ผมแค่ไม่ชอบให้คุณเดินใกล้กับธรณีมากเกินไปแล้วจะทำไม? แล้วยังมีนายเจตต์คนนั้นอีก กลับไปที่จีนแล้วคุณอยู่ห่างจากพวกเขาเลยนะ”

ตอนนี้บุริศร์เป็นเผด็จการโดยสมบูรณ์

นรมนยิ้มแล้วพูดว่า : “คุณวางแผนให้ฉันอยู่ห่างจากผู้ชายทุกคนใช่ไหมเนี่ย?”

“อืม ถ้าทำได้ผมจะสร้างหอคอยให้คุณแล้วเลี้ยงดูคุณอยู่ในนั้น”

“คุณฝันไปเถอะ!”

นรมนไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นบุริศร์ที่พูดคำนี้ออกมา แต่ก็ฟังออกว่าเขาอารมณ์ดีมาก

“ทางคุณมีอะไรคืบหน้าหรือเปล่าคะ? ฟังดูเหมือนคุณจะมีความสุขมากนะคะ”

“ได้ยินเสียงคุณผมก็มีความสุขแล้วล่ะ”

นรมนรู้สึกดีมากกับคำหวานของบุริศร์

“ที่รักคะ ฉันคิดถึงคุณ คิดถึงคุณจริงๆ พวกเราจะกลับบ้านกันได้เมื่อไหร่เหรอคะ?”

นรมนมักจะรู้สึกวุ่นวายใจเสมอ

บุริศร์รู้ว่าตอนนี้ในใจของเธอทำอะไรไม่ถูก ไม่ว่าใครก็ตามจากคนดีๆคนหนึ่งต้องการเป็นคนเถื่อน ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องรู้สึกกระสับกระส่าย

“เร็วๆนี้แหละ ขอเวลาให้ผมสองวันนะ ผมจะพาคุณกลับบ้านด้วยกัน”

“อื้ม ฉันเชื่อคุณค่ะ”

นรมนยิ้มอย่างมีความสุข แต่ในดวงตามีความอ้างว้างอยู่เล็กน้อย

ถ้าไม่แก้ไขเรื่องตัวตนให้ชัดเจน เธอก็จะเป็นเมียลับๆคนหนึ่ง ไม่มีวันพบหน้าใครได้ วันคืนเช่นนี้เมื่อไหร่จะจบสิ้นกันล่ะ

คิมงุนงงไปชั่วขณะ

เธอยังจำครั้งแรกที่ทำอาหารให้ชินทรกินได้ เขาเองก็พูดอย่างนี้

บนตัวของนรมน เหมือนกับว่าเธอมองเห็นเงาของชินทรมากมาย ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่เหมือนกัน แต่ว่าบุคลิกนั้นและลักษณะท่าทางนั้นเหมือนกันมากจริงๆ

คิมหันกลับเข้าไปในห้องครัว ดวงตาเปียกชุ่มอีกครั้ง

หลังจากย่อยอาหารเสร็จแล้วนรมนกลับมาที่ห้องนั่งเล่น พบว่าคิมยังไม่ได้กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง แต่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย

“คุณน้าคิม คุณทำอะไรอยู่เหรอ?”

นรมนถามโดยไม่รู้ตัว

คิมยิ้มแล้วพูดว่า : “ฉันหงุดหงิดใจนิดหน่อยจ้ะ หนูเล่นหมากรุกเป็นไหมจ๊ะ? พวกเรามาเล่นกันสักกระดาน?”

“หมากรุกเนี่ย ฉันอาจจะไม่เก่งแต่ชอบเล่นมากเลยนะคะ คุณน้าคิมอย่าได้ดูถูกฉันเลยเชียว”

“มาเถอะ”

คิมยิ้มและไม่ได้สนใจอะไรมาก

กลับเป็นนรมนที่รู้สึกละอายขึ้นมาเล็กน้อยเสียแล้ว

เธอเล่นไม่เป็นจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ก็เป็นได้เพียงแค่เล่นหมากรุก

ทั้งสองคนตั้งกระดานหมากรุก คิมเดินหมากได้อย่างยอดเยี่ยม

ใช้เวลาไม่นาน นรมนก็ถูกฆ่าเพราะการเดินหมากอย่างไม่รอบคอบ

“นั่นมัน ฉันดึงตัวหมากกลับมาได้ไหมคะ? ตานี้ฉันเดินผิดค่ะ!”

นรมนเริ่มใช้ลูกไม้

คิมยิ้มแล้วพูดว่า : “ตกลง ให้คุณแก้หนึ่งตา”

นรมนรีบดึงตัวหมากกลับมาทันที แล้วก็ได้แต่เกาหัวมองไปมาด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าควรจะเดินไปทางไหน

ใครเป็นคนคิดค้นสิ่งนี้กันเนี่ย?

ทำไมถึงได้ยากขนาดนี้นะ?

สุดท้ายแล้วนรมนก็วางลงไปที่ตำแหน่งอื่น ผลลัพธ์ที่ได้นั้นน่าเศร้า ตัวหมากรุกของเธอถูกคิมกินรวบทั้งหมดอย่างรวดเร็ว”

“โธ่เอ๊ย ไม่เล่นแล้ว คุณน้าคิม คุณรังแกกันนี่”

นรมนเม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจเหมือนเด็ก

คิมหัวเราะออกมาอย่างเป็นประวัติการณ์

รอยยิ้มของเธอไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่ความเฉยเมยและไม่ได้สงวนท่าทีมากมาย แต่หัวเราะเสียงดังจนตัวโยนอย่างแท้จริง ช่วงเวลานั้นทำให้นรมนมองอย่างมึนงง

ในตอนนี้เอง จู่ๆก็มีเสียงประตูดังขึ้นจากด้านนอก

“แม่ แม่ขำอะไรเหรอ? มีเรื่องตลกอะไรก็เล่าให้หนูฟังหน่อยสิคะ”

ตุลยาเดินเข้ามาโดยไม่กล่าวทักทาย เมื่อมองเห็นนรมนก็นั่งลงไปข้างเธอโดยทันทีและพูดอย่างเย็นชา : “เธอไปทางนั้นเลย ไม่รู้หรือไงว่าต้องเว้นที่ให้ฉัน?”

อารมณ์เบิกบานใจทั้งหมดของคิมหายวับไปทั้งหมดแล้วในตอนนี้

“ใครให้เธอมา? ให้เธอรักษาใบหน้าอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ? เธอมาทำอะไรที่นี่?”

น้ำเสียงและสีหน้าของคิมถมึงทึง มันแตกต่างจากความเบิกบานใจเมื่อกี๊นี้โดยสิ้นเชิง สิ่งที่ทำให้ตุลยาตกตะลึงไปชั่วขณะ ความริษยาก็พุ่งขึ้นมาโดยฉับพลัน

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย