แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 27

บทที่ 27 ให้อภัยไม่ได้จริงๆ

กานต์ไม่รู้ว่าการโทรศัพท์ครั้งนี้ทำให้บุริศร์เกิดคิดเจตนาร้ายขึ้นมากมายนับไม่ถ้วน เขานั่งขาไขว่ห้างอยู่บนก้าวอี้ มือถือขนมอยู่ พูดไปยิ้มไป“มามี้ ตอนนี้ผมอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเซนต์ปีเตอร์เบิร์กนะครับยังจำเด็กที่ผมเคยช่วยไว้ตอนที่ผมยังไม่กลับได้ไหมครับ？เธออยู่ที่นี่นะครับวันนี้ผมติดต่อกับผู้อำนวยการ ให้เขามาดู ที่นี่ไม่เลวเลยนะครับ ตามที่พ่ออุปถัมป์บอกไว้ว่ามีเงินทุน ผู้อำนวยการดีกับผมมากมามี้รอผมจัดการเสร็จแล้วมารับผมได้ไหมครับ？”

“ครับถึงเวลาแล้วบอกแล้วกันนะ จะไปรับแน่นอน”

นรมนพูดไปยิ้มไป

หน้าบุริศร์ยุ่งมากกว่าเดิม

ยังจะไปรับอีก？

ฝ่ายนั้นจะมาเมืองชลธีเหรอ？

ต้องกลับไปเช็คสักหน่อย

หลังจากที่นรมนวางสายเสร็จ เหงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าบุริศร์ยังอยู่ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

“ทำไมคุณยังไม่ไปคะ？”

เมื่อกี้นรมนรับโทรศัพท์ยังอ่อนโยนละมุนละไม ตอนนี้คุยกับเขาทำหน้าตาไม่อยากเจอ ข้างในใจบุริศร์รู้สึกไม่ยุติธรรมขึ้นมาทันที

“ใครจะมาเมืองชลธีเหรอ？ให้ฉันไปรับเขาแทนเธอดีกว่าไหม？”

นรมนไม่ค่อยเข้าใจความหมายเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็นิ่งแล้วตอบกลับไป“ธุระของฉันไม่ลำบากประธานบุริศร์หรอกค่ะ ประธานรีบไปเถอะ ถูกเพื่อนฉันมาเห็นจะเข้าใจผิดเอา ฉันอธิบายไม่ถูก”

บุริศร์หน้ายุ่งนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ฟึดฟัดแล้วเดินออกไป

นรมนเห็นบุริศร์โกรธไม่บ่อยนัก เธอรู้สึกคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นอะไรแปลกใหม่เธอเปิดโทรศัพท์แล้วหาตำแหน่งของกานต์ แล้วตัดสินใจจะออกไปสตาร์ทรถด้วยตัวเอง

หลังจากที่บุริศร์ออกมาจากที่พักของนรมน เขาอึดอัดใจอย่างมาก เขมิกาโทรศัพท์เข้ามาพอดี ถามเขาว่าจะกลับมาทานข้าวที่บ้านหรือเปล่า บุริศร์พูดด้วยความอดทนอย่างมาก“วันนี้มีธุระต้องจัดการ ไม่ต้องรอ”

วางสายเสร็จ บุริศร์มองไปที่ห้องของนรมน ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ แล้วซื้อผักและปลากลับมา เคาะประตูบ้านนรมนอีกครั้ง

นรมนพบเจอว่าเขามายืนอยู่หน้าประตูใหม่ ในมือหิ้วของอยู่ ขมวดคิ้วทันที

“ประธานบุริศร์คะ ฉันขอถามหน่อยตกลงคุณต้องการจะทำอะไรกันแน่คะ？”

“เธอป่วย ไม่มีใครดูแลเลยสักคน ฉันเลยมาทำกับข้าวให้เธอก่อนแล้วค่อยไป”

พูดจบ บุริศร์มีทีท่าว่ากำลังจะเข้าไป แต่ถูกนรมนกั้นประตูไว้

“ขอบคุณนะคะ แต่ดูเหมือนว่าฉันกับประธานบุริศร์ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่สนิทกันขนาดนั้นหาไม่ก็ ฉันโทรสั่งได้ค่ะ”

“โทรสั่งไม่ดีต่อสุขภาพหรอก เธอยังป่วยอยู่นะ ในฐานะที่เป็นผู้อำนวยการของบริษัทที่ทำงานร่วมกัน ฉันก็ต้องใส่ใจลูกน้อง”

บุริศร์พูดเสร็จ เข้าไปข้างในโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายอนุญาต

เธอบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องไปสนใจเรื่องพวกนี้ รู้อยู่นานแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ไม่ใช่เหรอ？แต่หัวใจนั้นยังคงเจ็บอยู่ตอนที่เธอได้ยินว่าเขาคิดว่าลูกของเขมิกาคือทุกสิ่งทุกอย่าง เธอก็ควบคุมอาการโกรธของตัวเองไม่อยู่

หากไม่เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นเมื่อห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาใจร้าย เธอจะนอนอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เกิดเรื่องทำไม

ให้อภัยบุริศร์ไม่ได้จริงๆ！

นรมนหลังพิงกำแพงแล้วตัวก็ค่อยๆไหลลงมาตามผนังห้อง กลั้นน้ำตาไว้สุดขีดไม่ให้ไหลออกมา

บุริศร์ทั้งงงทั้งแปลกใจ ตัวเขายังใส่ผ้ากันเปื้อนพลาสติกตลกๆลายนั้นอยู่เลย แล้วก็ถูกไล่ออกมาแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะขอบตาแดงก่ำของนรมน

เขาครุ่นคิดอย่างละเอียดว่าเมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป

กิจจา！

บุริศร์ประสาทจับทันที

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามเมื่อห้าปีก่อน ลูกของพวกเขาอาจจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าจะพูดเรื่องลูกของ เขมิกาต่อหน้าเธอ มันเหมือนกับใช้มีดปลายแหลมแทงแผลที่กำลังหายดีให้กลับมาเหวอะหวะอีกครั้ง

ทำไมเขาถึงโง่แบบนี้นะ？

บุริศร์ง้างมือขึ้น อยากจะเคาะประตูอีกครั้ง แต่ชะงักมือไว้กลางอากาศสักพัก แล้วเขาวางลง

เขาถอนถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง จ้องไปที่หน้าห้อง แล้วถอดผ้ากันเปื้อนวางไว้ที่หน้าประตู หลังจากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับความเงียบเหงาและรู้สึกผิดในใจ