แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 272
บทที่ 272 คุณบอกว่าคุณเป็นพี่สะใภ้ผมไม่ใช่หรือไง?
“ว้าย! วางฉันลงนะ! ตรินท์ คุณมาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง? คุณ.......”
“เงียบ!”
ถึงขนาดนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังเห็นเขาเป็นตรินท์อยู่อีก บุริศร์รู้สึกเอือมเป็นที่สุด
“ยังจะมาดุฉันอีกนะ? ฉันเป็นพี่สะใภ้คุณนะ!”
นรมนอารมณ์ขึ้น
ตรินท์นี่ยังไง?
ไม่รู้หรือไงว่าผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน?
บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าบุริศร์ขี้หึง?
เธอดิ้น และเริ่มออกหมัดสะบัดเท้า ลืมเลือนความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าบนร่างกายไปจนหมดสิ้น
ตอนนี้ในหัวเธอคิดแค่ว่า เธอจะให้ตรินท์อยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ จะให้เขาอุ้มเธออยู่แบบนี้ไม่ได้ แบบนี้มันได้ที่ไหนกัน?
บางทีอาจเป็นเพราะนรมนออกแรงสุดแรง แขนที่กำลังสะบัดดิ้นอยู่ จึงฟาดลงบนหน้าของบุริศร์อย่างไม่ได้ตั้งใจ ทั้งบุริศร์และนรมนต่างนิ่งอึ้ง
“เอ่อ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ แต่คุณต้องวางฉันลง ฉันเป็นพี่สะใภ้คุณนะ”
นรมนพูดเสียงอ่อน ใบหน้างอแงของเธอยิ่งทำให้ไฟโกรธของบุริศร์ลุกโชน
“พี่สะใภ้พ่องสิ!”
เขาสบถคำหยาบออกมา
สามารถทำให้ผู้ชายสูงส่งที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีหลุดคำหยาบออกมาได้ นรมนนี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
แต่นรมนกลับไม่คิดอย่างนี้
“ทำไมคุณต้องด่าฉันด้วย? ฉันจะบอกคุณให้นะ ฉันเป็น.....อื้อ!”
นรมนยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกบุริศร์โยนลงบนเตียง จากนั้นร่างกายของเขาก็ตามลงไปคร่อมทับ ในตอนที่นรมนยังไม่ทันได้ดิ้นขัดขืน จูบรุนแรงเอาแต่ใจก็ประทับลงมาบนริมฝีปากสีสวยของนรมนอย่างรวดเร็ว
นรมนรู้สึกราวกับว่าสมองของเธอตัวเองระเบิดดัง “ตู้ม”
นี่มันอะไรกัน?
เธอถูกน้องชายสามีตัวเองปล้ำจูบงั้นเหรอ?
ได้ยังไง?
ถ้าบุริศร์รู้เข้าล่ะก็ จะไม่ตายกันหมดเหรอ?
นรมนดิ้นขัดขืนอย่างแรง ถึงขนาดกัดปากของบุริศร์อย่างไม่สนใจใดๆทั้งสิ้น
กลิ่นเลือดจางๆลอยคลุ้งไปทั่วแนวฟันของทั้งสอง
บุริศร์เจ็บ จนต้องปล่อยเธอออกไป
“คุณเป็นหมาเหรอ?”
“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? ออกไปเลยนะ!”
นรมนยกเท้าขึ้นเตรียมจะถีบตรงนั้นของบุริศร์ กะระยะแม่นยำจนทำให้บุริศร์อกสั่นขวัญแขวน
บุริศร์หลบหลีกเท้าของนรมนได้อย่างหวุดหวิด แต่คิดไม่ถึงเลยว่านรมนจะหยิบแจกันดอกไม้บนโต๊ะขึ้นมาโยนใส่หัวเขา
“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันเป็นพี่สะใภ้คุณ แล้วทำไมคุณยังกล้าทำกับฉันแบบนี้? ตรินท์ คุณหาเรื่องตายใช่ไหม?”
นรมนโมโหจนกรอบตาแดงไปหมด
ไอ้เลวนี่สารเลวเกินไปแล้ว!
เขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง?
ถึงที่นี่จะอยู่ในภูเขา ถึงที่นี่จะไม่มีผู้หญิง เขาก็ไม่ควรทำกับเธอที่เป็นพี่สะใภ้ของเขาอย่างนี้!
บุริศร์แย่งแจกันในมือของเธอมา เมื่อเห็นนรมนโกรธจนจะร้องไห้ เขาจำต้องถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า “คุณไม่มีตาหรือไง? ดูให้ดีๆผมคือใคร?”
“จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ? คุณก็ตรินท์ไม่ใช่หรือไง? ฉันจะบอกให้นะ คุณ......”
“นรมน!”
บุริศร์แทบอยากจะใช้แจกันทุบหัวเธอเพื่อดูว่าในสมองของเธอบรรจุอะไรไว้กันแน่? ทำไมถึงได้แน่ใจขนาดนั้นว่าเขาคือตรินท์?
นรมนสะดุ้งกับอารมณ์คุกรุ่นของบุริศร์
เมื่อเห็นอย่างนี้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าคนตรงหน้ายิ่งเหมือนบุริศร์เข้าไปใหญ่
“คุณๆๆ อย่ามองฉันอย่างนั้นนะ อย่าคิดว่าหน้าตาเหมือนพี่ชายคุณ แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรคุณนะ ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าคุณกล้าทำอะไรฉันอีก ฉันจะกำจัดคุณแทนพี่ชายคุณซะ คุณยังมีกิจจาอยู่นะ แต่ถ้าไม่กลัวว่าจะหายไปก็เข้ามา”
คำพูดของเธอทำให้มุมปากของบุริศร์กระตุก
“นรมน คุณนี่ชักจะเลยเถิดไปไกลแล้วนะ ไม่เคยเจอตรินท์แท้ๆ แต่กลับคิดเป็นจริงเป็นจังว่าสามีตัวเองคือน้องชายสามีซะงั้น คุณอยากเจอเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ? หือ? “
บุริศร์อัดอั้น เจ็บใจเหมือนมีเข็มแทง
นรมนหัวช้า ไม่เข้าใจความหมายของบุริศร์ จึงมองบุริศร์ตรงๆ ลืมไปจนหมดสิ้นว่ามีแค่ชั้นในปกปิดร่างกายอยู่ในตอนนี้
ทั้งร่างของเธอเขียวช้ำ ถึงแม้ว่าจะมีรอยสักคอยปกปิด แต่ก็ไม่สามารถปิดรอยแผลบนร่างกายได้อยู่ดี
เมื่อเห็นเธอนิ่งไป บุริศร์ก็ถอนหายใจออกมา “ในสายตาของคุณ ตรินท์เป็นคนบุ่มบ่ามเหรอ?”
“คุณไม่ใช่ตรินท์เหรอ?”
“มีแต่คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ? ผมบอกตอนไหนว่าผมคือตรินท์?”
บุริศร์อยากร้องแต่ร้องไม่ออก
ความรู้สึกอึดอัดที่ถูกเมียตัวเองจำผิดเป็นคนอื่นแบบนี้ ชาตินี้ทั้งชาติเขาก็ไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ว
นรมนกลับไม่กล้าวางใจ
“เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งเข้ามา ในเมื่อบอกว่าเป็นสามีของฉัน แล้วจะพิสูจน์ยังไง?”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์แสยะยิ้มออกมาอย่างโกรธๆ
เสียงของบุริศร์ทุ้มลึก การกระทำเป็นไปด้วยความแผ่วเบาและอ่อนโยน แต่ก็ยังทำให้นรมนร้องโอดโอยออกมาอยู่ดี
เมื่อแชมป์ที่อยู่ข้างนอกได้ยินเข้า ก็รู้สึกเห็นใจนรมน
บุริศร์ปฏิบัติกับคนอื่นแบบนี้แทบจะนับครั้งได้ เมื่อเขาเห็นว่าไม่น่าจะมีเรื่องอะไรแล้ว จึงหันหลังเดินจากไป
นรมนเจ็บจนร้องโวยวายออกมา เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกลงโทษ พอรู้ว่าคนตรงหน้าคือบุริศร์ จึงเริ่มงอแงออกมา
“บุริศร์ คุณมันเลว คุณจับฉันทุ่มจนมีสภาพอย่างนี้! โอ๊ย! เจ็บ!”
เมื่อเห็นนรมนเอะอะโวยวาย บุริศร์ก็กระตุกมุมปากเบาๆ
“คุณท้าทายผมเองไม่ใช่เหรอ? คุณบอกว่าคุณเป็นพี่สะใภ้ผมไม่ใช่หรือไง?”
“ยังจะพูดอีกนะ!”
นรมนรู้สึกขายหน้าเป็นที่สุด เรื่องที่น่าอายที่สุดในชีวิตนี้ก็คงเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้อย่างไม่ต้องสงสัย
เธอพูดว่าเธอคิดถึงบุริศร์ทั้งๆที่บุริศร์อยู่ตรงหน้า พอนึกขึ้นมาได้ก็รู้สึกอายสุดๆ
และแน่นอน ว่าบุริศร์ก็นึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน
เขาหัวเราะออกมาด้วยความเหลิง
“ห้ามขำนะ!”
นรมนพูดออกมาอย่างงอนๆ
แต่บุริศร์กลับหัวเราะชอบใจมากกว่าเดิม
“ฉันบอกว่าห้ามขำไง!”
นรมนทั้งโกรธทั้งอาย เธอลุกขึ้นไปใช้สองมือปิดปากของบุริศร์เอาไว้ แต่เธอไม่รู้เลยว่า พอเธอลุกขึ้นแล้วส่วนที่น่ามองที่สุดบนร่างกายของเธอจะตรงเป๊ะกับหน้าของบุริศร์พอดี
เมื่อเห็นสิ่งงดงามตรงหน้า ลมหายใจของบุริศร์ก็หอบถี่ ดวงตาทอแววลุ่มลึก พายุในกายเริ่มโหมกระหน่ำ
ลมหายใจเข้าออกมีแต่กลิ่นของนรมน มือเล็กๆของเธอยังปิดปากของเขาเอาไว้
ทันใดนั้นบุริศร์ก็แลบลิ้นเลียฝ่ามือของนรมนอย่างนิสัยเสีย
นรมนรู้สึกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ตกใจจนต้องรีบปล่อยมือออก ในระหว่างที่ทำตัวไม่ถูก บุริศร์ก็โอบเอวเธอเอาไว้ จากนั้นก็เอนกายลงคร่อมทับเธอ
“คุณกำลังยั่วผมเหรอ? หืม?”
“เปล่านะ! ไม่ใช่ซะหน่อย!”
นรมนตกใจ ตอนนี้เพิ่งได้พบว่าเสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ย มองยังไงก็ดูมีเจตนายั่วยวนอย่างที่เขาว่า แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอเป็นคนถอดเสื้อผ้าเองด้วย
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของนรมนก็แดงราวกับลูกพีชสุก ยิ่งกระตุ้นให้เขาคิดดีไม่ได้มากกว่าเดิม
“คุณมันปีศาจยั่วสวาท”
บุริศร์เกร็งลำคอ จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปจูบปากของเธอ ถึงแม้นรมนจะดิ้นขัดขืน แต่บุริศร์ก็จู่โจมอย่างไม่สนสิ่งใด
ความเป็นห่วงและความคิดถึงตลอดหลายวันที่ผ่านมา ถูกระบายออกมาในวินาทีนี้ เขาแทบอยากจะรวมร่างเป็นคนคนเดียวกับเธอ ไม่ว่าจะไปที่ไหนจะได้มีผู้หญิงคนนี้ไปด้วย เขาจะได้หายเป็นห่วงสักที
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
650 ตอนยังไม่จบเลยค่ะ...
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...