แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 277

บทที่ 277 ทำไมดีกับหนูขนาดนี้

นรมนเครียด คนในนี้เองก็เครียด ทุกคนต่างมองมาที่นรมนอย่างช่วยอะไรไม่ได้

สำหรับเธอแล้ว มาถึงที่นี่ถือว่าเหนือความคาดหมายแล้ว แต่พอได้มาเจอผู้หญิงน่าสงสารตั้งหลายคนขนาดนี้ก็ยิ่งเหนือความคาดหมายขึ้นไปอีก แต่เธอจะไม่สนใจได้เหรอ?

แน่นอนว่านรมนทำไม่ได้

ไม่ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังป้าโอจะเป็นใคร เธอก็ไม่มีทางปล่อยให้คนชั่วทำเรื่องลักลอบค้ามนุษย์ที่ไร้ความปรานีอย่างนี้หรอก

ยังดีที่สองคนนั้นแค่ค้นหาเธอแถวๆนี้ จากนั้นไม่นานก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว อาจจะกลัวป้าอกกลับมาล่ะมั้ง

ตกลงป้าโอมีอิทธิพลขนาดไหนกัน?

คนในฐานทัพกลัวเธอกันหมดเลยเหรอ?

หรือว่าป้าโออยู่มาตั้งแต่เริ่มสร้างฐานทัพขึ้นมาแล้ว?

นรมนไม่แน่ใจ แต่เธอก็คิดเรื่องนี้มาตลอด

เมื่อข้างนอกไม่มีเสียงอะไรแล้ว นรมนจึงพูดกับพวกผู้หญิงข้างหลังว่า “อีกเดี๋ยวฉันจะพาพวกคุณออกไป แต่จะหนีออกไปได้หรือเปล่าฉันก็ไม่กล้ารับประกัน พอถึงตอนนั้นทุกคนวิ่งหนีกันคนละทางนะ ห้ามวิ่งไปทางเดียวกันเข้าใจไหม?”

ทุกคนพยักหน้า

สำหรับพวกเธอแล้ว การที่นรมนช่วยพวกเธอออกมาได้ก็เป็นความหวังอันยิ่งใหญ่แล้ว

นรมนเปิดประตูออกไป ถึงข้างนอกจะเย็นสบาย แต่กลับทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจเลย

เธอเดินนำออกไปก่อน เมื่อมองไปรอบๆ แล้วไม่เจอใครถึงได้โบกมือให้คนที่ตามมาข้างหลังออกมาพร้อมกัน

นรมนจำทางตอนเข้ามาได้ เธอจึงพาผู้หญิงทั้งหลายวิ่งไปยังทิศทางนั้น

ข้างนอกท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แถวๆนี้ต้องมีกล้องแน่

นรมนสังเกตอยู่สักพัก ก็พบว่ามีกล้องติดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เธอจึงรีบหยิบของขึ้นมาปิดกล้องเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"ฉันทำแบบนี้ ไม่นานพวกเขาก็คงจะรู้แล้วว่าทางนี้มีอะไรผิดปกติ ถึงตอนนั้นทุกคนวิ่งใครวิ่งมันเลยนะ. จะหนีได้หรือเปล่า. ก็คงขึ้นอยู่กับโชคชะตาแล้วล่ะ"

"ขอบคุณนะ"

ในที่สุดก็มีคนร้องไห้ออกมาอย่างซาบซึ้ง

ถึงแม้จะหนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้. แต่อย่างน้อยพวกเธอก็พอทีหวัง

นรมนไม่กล้ารับคำขอบคุณจากพวกเธอเสียเท่าไหร่. ถึงยังไงนี่ก็ยังเป็นแค่ขั้นแรก

หลังจากที่บอกทางหนีทีไล่ให้พวกเธอ. นรมนก็ทำการปิดกล้องไว้อย่าง. จากนั้นก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่มีเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบแปดปี. รูปร่างไม่ค่อยสูงเท่าไหร่. ตอนที่นรมนพุ่งออกไปเธอเองก็วิ่งตามนรมนมาเหมือนกัน

ทุกคนแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง. ใครก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ. มีแค่เด็กผู้หญิงคนนี้ที่เอาแต่ตามนรมนมา

ตอนแรกนรมนไม่สังเกตเห็น ต่อมาพอรู้ว่ามีคนตามมาเธอจึงค่อนข้างลำบากใจ

"น้องสาว เธอจะตามฉันมาไม่ได้นะ"

นรมนกลัวจะพาเธอเดือดร้อนไปด้วย. แต่เด็กสาวกลับส่ายหัว และไม่ได้พูดอะไรออกมา

ท้องฟ้ายังไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่. นรมนจึงเห็นหน้าอีกคนไม่ชัด. แต่ก็รู้สึกจนใจกับความดื้อรั้นของเด็กสาวคนนี้อยู่พอสมควร

"ฉันยังมีเรื่องอื่นต้องจัดการ พาเธอไปด้วยไม่ได้จริงๆ"

ตอนนี้เธอไม่ปลอดภัยมากๆ. คนทั้งฐานทัพกำลังตามหาเธออยู่ เธอต้องหลบแชมป์เพื่อหาทางติดต่อพวกกิมจิ. เด็กผู้หญิงคนนี้ตามนรมนมา. อาจจะไม่ปลอดภัยกับเธอ

แต่เด็กสาวก็ทำเพียงแค่ส่ายหัว. ไม่ยอมไปไหน

สุดท้าย. นรมนก็ไล่เด็กคนนี้ไปไม่ได้

เธอถอนหายใจออกมา "สักพักถ้าเห็นคน เธอต้องวิ่งนะ. ห้ามสนฉันเด็ดขาดเข้าใจไหม?"

เด็กสาวพยักหน้า ดวงตาคู่นั้นโดดเด่นท่ามกลางแสงยามเช้า

เธอมีดวงตาที่สวยมากๆ

นรมนจะไม่สนเธอก็ไม่ได้. จึงปล่อยให้เธอตามหลังมาติดๆ. วิ่งตรงไปยังชายฝั่งที่อยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ต้องไปที่นั่น. เธอถึงจะมีหวัง

"ว่ายน้ำเป็นไหม?"

เด็กสาวส่ายหน้า

นรมนเริ่มหนักใจ

เด็กสาวว่ายน้ำไม่เป็น แล้วพวกเธอจะหนียังไง?

ในตอนนี้เองที่นรมนเห็นคนจำนวนมากกำลังมุ่งไปที่ชายฝั่ง

ชายฝั่งคือทางหนีเดียวของเธอ. ถ้าเธอเป็นแชมป์ ก็คงเดาได้ว่าเธอจะไปที่ชายฝั่ง หลังจากกล้องถูกอำพราง

ทำยังไงดี?

ยอมเสี่ยงติดกับดัก?

หรือวิ่งกลับเข้าไปแล้วค่อยหาทางใหม่ดี?

นรมนไม่รู้เลย. รู้สึกว่าทุกๆก้าวในตอนนี้มีแต่ตัวเลือกที่แสนยากเย็น

เมื่อก่อนขอแค่มีบุริศร์. ขอแค่เธอได้อยู่กับบุริศร์ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้ในสถานการณ์แบบนี้. เธอควรทำยังไงดี

เมื่อนรมนหยุดเดิน เด็กสาวเองก็หยุดเดิน

ตอนนี้มีหลายคนมุ่งหน้าไปที่ชายฝั่ง

เมื่อพวกเธอเห็นทะเล ก็เท่ากับว่าได้เห็นความหวัง ต่อให้ต้องตายอยู่ในทะเล ก็ดีกว่าถูกขายออกไปนอกประเทศ

การหยุดเดินอย่างกะทันหันของนรมน. ทำให้เด็กสาวทรงตัวไม่อยู่ จนเกือบชนนรมน แต่ยังดีที่เธอเบรกทัน

" เธอกลัวไหม ถ้าตอนนี้ฉันหันหลังวิ่งกลับไป เธอยังจะตามฉันมาอยู่ไหม?"

"ฉันคงต้องบอกอะไรเธอหน่อย จริงๆแล้วในป่านี้ มีจุดสิ้นสุด แต่ว่าฉันไม่คุ้นเคยที่นี่เลย ถ้าเราวิ่งไปถึงจุดสิ้นสุดแล้ว แต่ยังหาทางออกไปไม่ได้ เธอกับฉันอาจจะต้องติดอยู่ที่นี่”

นรมนไม่อยากพูดอะไรอย่างนี้ สำหรับเด็กอายุสิบแปดแล้ว เรื่องแบบนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างโหดร้ายมากๆ

ถ้าเป็นเด็กทั่วไป ตอนนี้ก็คงร้องไห้แตกตื่นออกมาแล้ว แต่ว่านลินกลับไม่เป็นอย่างนั้น เพียงแค่พูดออกมานิ่งๆว่า "จะเป็นจะตายก็แล้วแต่โชคชะตา ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ หนูก็ไม่โทษคุณหรอก ถึงยังไงหนูก็เป็นคนขอตามคุณมา คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรหนู"

นรมนคิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะพูดออกมาแบบนี้ จึงรู้สึกปวดใจขึ้นมาในทันที

" ฉันจะปกป้องเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"

" ทำไมคุณต้องดีกับหนูถึงขนาดนี้"

แววตาของนลิน ฉายแววสงสัย บางทีในความคิดของเธอ เธอคงคิดว่าตัวกับนรมนไม่ได้รู้จักกันเป็นพิเศษ นรมนจะรับผิดชอบหรือไม่ยังไงก็ไม่ผิด

ราวกับว่านรมนอ่านอะไรบางอย่างจากแววตาของนลินได้ ในใจจึงรู้สึกสงสารอย่างอธิบายออกมาไม่ได้ "ถึงยังไงฉันก็พาเธอมาแล้ว"

"ไม่เกี่ยวกับคุณเลย หนูอยากตามมาเองทั้งนั้น"

นลิน ไม่ได้มีนิสัยอ่อนแอเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ทว่านิสัยปรับตัวเข้ากับทุกสถานการณ์ได้ของเธอ กลับยิ่งทำให้นรมนรู้สึกปวดใจ

ถ้าไม่ให้เธอมาด้วยตั้งแต่แรกก็คงดีกว่านี้ แต่ตอนนี้พูดอะไรไปก็คงสายแล้ว

"ฉันยังจะพูดคำเดิม ถ้ามีคนมาล้อมเอาไว้ เธอก็ฉวยโอกาสวิ่งหนีไปซะ อย่าสนใจฉันเข้าใจไหม?"

นลิน แค่มองนรมน ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

นรมนคิดว่าทั้งสองคนทำข้อตกลงกันแล้วเรียบร้อย

เสียงข้างนอกดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามีคนจำนวนมากกำลังมาล้อมฝั่งทางนี้เอาไว้

ฝ่ามือของนรมนมีเหงื่อไหลเต็มไปหมด

ทักษะการต่อสู้ที่เคยเรียนมา อย่าว่าแต่ใช้ปกป้องนลินเลย แม้แต่ปกป้องตัวเองยังรู้สึกยาก

ตอนนี้สองคนทั้งเหนื่อยทั้งหิวทั้งกระหาย เสื้อผ้าของพวกเธอเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำค้างยามเช้า ลมอ่อนพัดโชยเข้ามา ทำให้พวกเธอสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อนรมนเห็นริมฝีปากของนลินเริ่มซีดขาว ก็ถอดเสื้อไปให้เธออย่างไม่คิดอะไรมาก

"ใส่ไว้"

เด็กสาวมองมาที่นรมนอย่างประหลาดใจ ในตอนที่เธอเห็นว่านรมนมีแค่เสื้อสเวตเตอร์ตัวเดียว ก็ขมวดคิ้วนิดหน่อย เธอลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็รับเสื้อของนรมนมาใส่

นรมนรู้สึกหนาวเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นนลินอุ่น ก็ราวกับว่าได้เห็นกมล

งั้นก็ถือซะว่านลินคนนี้คือกมลแค่ชั่วคราวก็แล้วกัน

นรมนดึงมือของเธอวิ่งไปยังทิศทางหนึ่งด้วยความรวดเร็ว แต่ว่ายิ่งวิ่งเท่าไหร่เสียงก็ยังชัดมากเท่านั้น

หรือว่าพวกเธอกำลังวิ่งเข้าหาคนของแชมป์?

ความสงสัยในใจของนรมนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น ก็ไม่รู้ว่ามีมือคู่หนึ่งยื่นมาจากไหน มาฉุดนรมนเอาไว้ เธอตกใจจนกรีดร้อง. แต่กลับถูกปิดปากเอาไว้แน่นสนิท