แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 284

บทที่ 284 ตอนนี้มาถามเรื่องพวกนี้ยังมีความหมายเหรอ

นรมนเพิ่งตัดสินใจได้ และทำให้สำลักขึ้นเล็กน้อย บุริศร์ก็ปิดจมูกของเธอเอาไว้ ต่อจากนั้นก็เห็นว่าบุริศร์เตะโดรนนั้นไปแล้ว ต่อจากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นทีหนึ่ง แล้วพวกเขาก็โดนแก๊สน้ำตาปกคลุมไว้หมดแล้ว

“แค่ก แค่ก!”

ในช่วงแรกบุริศร์โดนแก๊สน้ำตาจนทำให้รู้สึกอนาถขนาดนี้

“กานต์!”

เขากัดฟันร้องออกไปคำหนึ่ง แต่ว่ากลับสูดดมแก๊สน้ำตาเข้าไปเต็มปอดเลย ดวงตาที่สวยราวกับตาหงส์ทั้งคู่ตอนนี้กลับมีน้ำตานองหน้า จนดูไม่ได้เลย

นรมนโดนบุริศร์อุดจมูกเอาไว้กลับดีกว่าหน่อยหนึ่ง และอยากจะทำอะไรเพื่อบุริศร์หน่อย แต่ว่ากลับโดนบุริศร์หยุดยั้งไว้ก่อนแล้ว

“คุณไม่ต้องสนใจผม รีบไปหาที่ที่มีน้ำสักแห่งหลบไปก่อน”

พูดแล้วก็ผลักนรมนถอยหลังออกไป

นรมนรู้สึกว่าในช่วงเวลาแบบนี้ตัวเองมาจากไปมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และที่สำคัญก็ไม่รู้ว่าที่ตรงนี้ใครเป็นคนของตัวเอง และใครเป็นคนของแชมป์บ้าง เธอใช้แขนอุดรูจมูกเอาไว้ แล้ววิ่งเข้าไปอีกครั้ง

“ไป!”

นรมนจับแขนของบุริศร์เอาไว้ แล้วก็หมุนตัวดึงเขาวิ่งหนีไปด้วย

กานต์เห็นภาพนี้จากหน้าจอควบคุม ที่มุมปากก็กระตุกขึ้นทันทีเลย

“แย่แล้ว เมื่อไหร่หม่ามี้ถึงจะรู้ตัวว่าตัวเองดึงคนไปแล้วนะ?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของกานต์แทบจะย่นเข้าหากันหมดแล้ว

เขาแค่อยากจะล้อเล่นกับบุริศร์หน่อยเท่านั้น ก็ใครใช้ให้คุณบุริศร์เอาแต่หน้าบึ้งตึงตลอดล่ะ ท่าทีอย่างกับว่าเป็นผู้สูงส่งเหลือเกิน แล้วใครจะไปรู้ว่าหม่ามี้จะทนเห็นคนรู้ใจลำบากไม่ได้ จนต้องเข้าไปดึงเขาออกมาให้ได้

แล้วตอนนี้ดีแล้วนะซิ ดึงผิดคนแล้วเห็นไหม?

นี่กานต์อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

แต่ว่าพอตอนที่เขาเห็นคนที่นรมนดึงอยู่ว่าเป็นใครแล้ว กานต์ก็อยากจะร้องไห้จริง ๆ แล้ว

เขารีบโทรศัพท์หาวิทยุสื่อสารของบุริศร์ทันทีเลย

“คุณบุริศร์!”

“เจ้าเด็กตัวเหม็น ทางที่ดีที่สุดเธอล้างตูดให้สะอาดรอฉันไว้เลยนะ รอฉันกลับไปดูซิว่าจะจัดการกับเธอยังไง!”

บุริศร์ไม่เคยต้องมีสภาพอนาถขนาดนี้มาหลายปีแล้ว

คราวที่แล้วที่เมืองชลธีที่เขาต้องเสียฟอร์มต่อหน้าผู้คนก็เพราะว่าเจ้าเด็กคนนี้เป็นคนมอบให้ทั้งนั้น แล้วตอนนี้ยังมาโดนเขาทำให้ต้องมาไอติด ๆ กันไม่หยุดอีก

ลูกชายของบ้านอื่นเขาก็ดี ๆ กันทั้งนั้น แต่ทำไมลูกชายของเขากลับมักจะต่อต้านเขาเสมอด้วย?

ตอนนี้กานต์กลับไม่มีใจมาฟังบุริศร์บ่นพึมพำ เขาร้องไห้แล้วพูดขึ้นว่า “คุณบุริศร์เมื่อกี้หม่ามี้กลับมาดึงคุณ แต่ว่าดึงผิดคนและวิ่งออกไปแล้ว คนคนนั้นเหมือนกับว่าจะเป็นคุณแชมป์”

ตัวทั้งตัวของบุริศร์นิ่งอึ้งไปแล้ว

หลังจากที่เขาย่อยคำพูดของกานต์หมดแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากจนน่ากลัว

“ถ้าหากว่าหม่ามี้ของเธอเป็นอะไรไปแล้วละก็ ฉันจะสับเธอซะ”

บุริศร์โมโหจนปิดวิทยุสื่อสารไปเลย สถานการณ์ในตอนนี้วุ่นวายไปทั่ว ทุกทิศมีแต่ระเบิดควัน จนทำให้ดูไม่ชัดว่าที่ไหนเป็นที่ไหนทั้งนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะตามหานรมนแล้ว

ความร้อนรนในใจของเขานั้น

แชมป์อยู่ข้างกายเหรอ?

ทำไมเมื่อกี้เขาถึงไม่เห็นนะ?

หรือว่าแชมป์พบเห็นพวกเขาตั้งนานแล้ว เพียงแค่กำลังรอให้พวกเขาออกมาเหรอ?

ในใจของบุริศร์นั้นไม่สบายใจเอาซะเลย ตอนนี้ยิ่งไม่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไง

นรมนเองกลับไม่รู้ว่าตัวเองดึงคนมาผิดตัวแล้ว ก็เลยวิ่งทีเดียวรวดไปตั้งไกลเลย จนในที่สุดก็หาที่ที่มีน้ำเจอ แล้วถึงจะหยุดลงและหายใจหอบอยู่ “คุณล้างหน้าล้างตาก่อน อีกเดียวมีคนมามองเห็นท่าทางน่าอนาถแบบนี้ของคุณ คุณก็จะต้องเสียฟอร์มอีกแล้ว”

เธอยิ้มแล้วหันหน้ามา แต่กลับมองเห็นใบหน้าของแชมป์ ทั้งตัวก็อึ้งไปเลย

ทำไมเธอถึงดึงแชมป์ออกมาได้ล่ะ?

แล้วแชมป์มาอยู่ข้างกายพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

พอคิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของนรมนก็เปลี่ยนไปทันทีเลย

“เมื่อกี้คุณอยู่ข้าง ๆ บุริศร์ตลอดเลย คุณอยากจะทำอะไรกันแน่? พวกคุณเป็นเพื่อนร่วมรบที่ดีที่สุด เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด มาตอนนี้คุณหักหลังเขาไปแล้วก็ช่างเถอะ แต่นี่กลับยังอยากจะลอบทำร้ายเขาอีกเหรอ?”

นรมนมีเหงื่อเย็น ๆ ซึมออกมาทั้งตัว

ถ้าหากว่าตัวเองไม่ได้ดึงคนผิดมา แล้วตอนนี้แชมป์จะทำอะไรบุริศร์ไปบ้าง?

สีหน้าของแชมป์มีความดุร้ายจนน่ากลัวอยู่บ้าง

นรมนไม่เคยเห็นแชมป์ที่มีท่าทีแบบนี้มาก่อน

เมื่อก่อนเธอรู้สึกว่าแชมป์เป็นครูฝึกที่ได้มาตรฐาน ตอนที่อยู่กับกานต์และกิจจาก็ดีมาก ๆ แม้กระทั่งตอนที่สอนตัวเองก็ยังใส่ใจขนาดนั้น แต่ว่าแชมป์ในตอนนี้ เขากลับเหมือนกับคนบ้า คนบ้าที่โดนโจมตีจนพ่ายแพ้แล้วคนหนึ่ง

นรมนไม่พูดอะไร คอยแต่มองเขาระบายออกมาอยู่

แชมป์พูดต่อไป “ผมยินดีที่จะไม่เอาเงินเดือนสูง ๆ ยินดีที่จะไม่รู้จักกับบุริศร์ และหวังว่าลูกเมียของผมจะมีชีวิตอยู่ดี ๆ แต่ว่าตอนนี้ทุกครั้งที่ผมเห็นลูกเมียของผม ผมกลับได้เห็นพวกเขาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์เท่านั้น ผมสามารถได้ยินเสียงเจ็บปวดรวดร้าวที่ลูกชายของผมร้องหาพ่อได้ แต่ว่าป้าโอกลับไม่ให้ผมได้เจอหน้ากับลูกชายของผมจริง ๆ เลยสักครั้ง เขาสัญญากับผมแล้ว ขอแค่ผมพาตัวคุณไปถึงข้างกายเขาได้ เขาก็จะให้ผมพาลูกเมียของผมไปได้ เขาได้ทำเรื่องออกนอกประเทศและโอนย้ายสัญชาติให้ผมแล้ว ผมสามารถออกนอกประเทศกับลูกเมียได้ แล้วหาที่สักแห่งที่ไม่มีใครรู้จักพวกเราแล้วเริ่มต้นใหม่ได้”

ในที่สุดนรมนก็รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

เธอไม่ได้ลนลานมากขนาดนั้น และไม่มีทางไปยืนอยู่จุดสูงสุดของศีลธรรมและตำหนิอะไรแชมป์ได้

ความรักระหว่างครอบครัว ความรักระหว่างหนุ่มสาว และความรักระหว่างเพื่อน ควรจะไปเลือกยังไงนั้นมันเป็นสิทธิ์ของแต่ละคน

เธอไม่สามารถเริ่มต้นโจมตีอะไรต่อเขา เพียงเพราะว่าแชมป์เลือกความรักระหว่างครอบครัวและความรักหนุ่มสาว แล้วหักหลังความรักระหว่างเพื่อนกับบุริศร์เท่านั้น

เธอไม่ใช่บุริศร์ และไม่รู้ความความรู้สึกในใจของบุริศร์ และไม่มีสิทธิ์ไปให้อภัยหรือไม่ให้อภัยแชมป์แทนบุริศร์ด้วย นั่นเป็นเรื่องของพวกเขา

ตอนนี้สิ่งที่เธอสามารถทำได้ และอยากจะทำก็คือสิ่งที่แชมป์พูดมา มีเพียงแต่เธอไปถึงตรงหน้าป้าโอแล้ว บางทีแชมป์อาจจะสามารถได้รับในสิ่งที่ตัวเองต้องการทั้งหมดก็เป็นไปได้

นรมนมองหน้าแชมป์ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ในตอนที่กานต์หายตัวไปนั้น ที่คุณพาคนไปตามหาเขา มันเป็นความจริงใจหรือว่าเสแสร้ง?”

“ในตอนนั้นผมทำเพราะจริงใจ ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณ ไม่ได้ทำเพื่อบุริศร์ ผมทำเพียงเพราะว่ากานต์ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ที่เหมือนกับลูกชายของผมเมื่อหลายปีก่อนยังไงอย่างงั้น ในตอนที่ลูกชายของผมโดนจับตัวไป ก็ตัวโตเท่าประมาณกับกานต์ ถ้าหากว่าตอนนั้นผมอยู่ข้างกายเขาแล้วละก็ ผมก็จะทุ่มเทสุดชีวิตไปช่วยเขา ไปตามหาเขา หรือแม้กระทั่งเอาชีวิตของผมไปเปลี่ยนให้เขาเลยก็ได้ ในเวลานั้น ผมแค่คิดว่ากานต์เหมือนเป็นลูกชายของผมเท่านั้น”

“เพราะฉะนั้นในตอนนั้นคุณจริงใจกับกานต์ใช่ไหม? ไม่ว่าจะกับกานต์หรือว่ากับกิจจา คุณก็ล้วนจริงใจด้วยจริง ๆ”

นรมนจ้องมองแชมป์แล้วถามไปตรง ๆ

แชมป์กลับเบือนหน้าไปแล้วพูดขึ้นว่า “ตอนนี้มาถามเรื่องพวกนี้ยังจะมีความหมายอีกเหรอ?”

“มีซิ!”

นรมนกระแอมไอคำหนึ่ง “เรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างคุณกับบุริศร์นั้นฉันจะไม่ขอแทรกแซง และไม่มีสิทธิ์ไปพูดว่าพวกคุณถูกผิด แต่ว่าคุณจริงใจกับกานต์และกิจจาจริง ๆ ฉันก็รู้สึกขอบคุณมาก ขอบคุณที่เคยจริงใจกับพวกเขาขนาดนั้น และไม่ได้ลงมือกับพวกเขาถึงแม้ว่าฉันไม่รู้ว่าที่กิจจาโดนวางยาพิษจะเกี่ยวข้องกับคุณไหม แต่ว่าแค่พูดถึงเรื่องที่คุณช่วยตามหากานต์นี้ ฉันก็ต้องยอมรับน้ำใจนี้ของคุณแล้ว”

อยู่ ๆ แชมป์ก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ยืนหยัดพูดต่อไปว่า “เรื่องที่กิจจาโดนวางยาพิษนั้นไม่เกี่ยวกับผม ผมไม่มีทางลงมือกับเด็กแน่นอน! ผมก็เป็นพ่อคนหนึ่งเหมือนกัน!”

“อย่างงั้นก็ได้แล้ว แชมป์ คุณแชมป์ ฉันขอเรียกคุณว่าคุณแชมป์อีกครั้ง คุณจะทำอะไรฉันก็แล้วแต่ คุณทำเพราะว่าลูกเมียฉันสามารถเข้าใจได้ สิ่งที่กานต์ติดค้างคุณไว้ ฉันจะช่วยเขาใช้คืนเอง ในเมื่อฉันเป็นหม่ามี้ของเขา วันนี้ฉันจะไปกับคุณ ไปเจอป้าโอ เพียงแต่ฉันแค่หวังว่าเขาจะสามารถรักษาสัญญาและให้พวกคุณทั้งครอบครัวสามารถอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันได้ และไม่ต้องให้ความหวังที่จะได้อยู่พร้อมหน้ากันหลายปีมานี้ของคุณต้องสูญเปล่าไปแล้ว”

คำพูดของนรมนทำให้แชมป์อึ้งไปเลย