แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 295

บทที่ 295 ฉันเชื่อใจคุณ

ไม่เจอกันไม่กี่วันกมลผอมลงเยอะเลย ตาโหลไปเยอะเลย ริมฝีปากก็ไม่มีสีเลือดอยู่เลย

ทันใดนั้นนํ้าตาของนรมนก็ไหลลงมาทันที

“กมล……”

เธอเรียกเบาๆ ไม่รู้ว่าทำไม ไม่กล้าเสียงดัง เหมือนกลัวจะทำให้ลูกสาวที่ไม่มีสติตื่นขึ้น

คุณนายโตเล็กเห็นนรมนมาแล้ว ก็ลุกขึ้นยืนและตบไหล่ของเธอ ไม่พูดอะไรแล้วเดินออกไป และพากิจจาไปด้วย

ในเวลานี้ พูดอะไรก็ไร้เรี่ยวแรงแล้ว ไม่มีแม่คนไหนที่จะฟังคำปลอบใจได้ในตอนนี้

นรมนมาถึงหน้าเตียงกมล จับมือน้อยๆของลูกสาวเบาๆ

มือของกมลเย็นมาก มีอุณหภูมิไม่สูงมาก แม้แต่ลมหายใจก็อ่อนแรง ถ้าไม่ตั้งใจฟัง อาจจะคิดว่ากมลเหมือนตายไปแล้ว

ความรู้สึกของการจะสูญเสียลูกสาวตลอดเวลาเหมือนดึงหัวใจของนรมนไว้แน่น ในเวลานี้ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะลังเล รู้สึกอยากพูดว่าความรักของเธอกับบุริศร์ไม่ใช่ของที่จะเอามาแลกเปลี่ยนได้ แต่เวลาที่เห็นกมล ทุกอย่างก็ไม่สำคัญแล้ว

กมลเป็นเด็กที่เธอตั้งใจที่จะให้กำเนิด ตั้งแต่วันที่กำหนดขึ้นมาจนถึงตอนนี้ กมลยังไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นยังไง เด็กเล็กขนาดนี้จะให้นรมนเต็มใจที่จะให้กมลจากไปจากโลกนี้ได้ยังไง ？

เรื่องเล็กๆน้อยๆตลอดห้าปีที่ผ่านมามันกำลังสะท้อนอยู่ในใจของนรมน ไร้เดียงสาและมีชีวิตชีวาขนาดนี้ กมลที่เข้าใจรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ตอนนี้ไม่โกรธอะไรเลย เธอที่เป็นแม่คนนี้กลับทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้คนเดียวที่สามารถช่วยกมลอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอยังลังเลอะไรอีกล่ะ？ยังจะอาลัยอาวรณ์อะไรอีก？

นรมนค่อยๆสัมผัสผมของกมล ผมของเธอเป็นสีเหลืองเหี่ยว ไม่มีผมสีดำเหมือนเด็กคนอื่น ดูเหมือนจะขาดสารอาหาร

เด็กเล็กขนาดนี้ แต่ต้องทนกับความเจ็บปวดมากขนาดนี้ น้ำตาของเธอร่วงหล่นเหมือนลูกปัดที่เส้นด้ายขาดไปแล้ว

อาจจะเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงการมาของนรมน กมลกลับตื่นขึ้นมา

เธอมองนรมนน้ำตาไหลเต็มหน้า พูดอย่างอ่อนแรง

“หม่ามี้……”

นรมนรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง มองลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่สดใสและสวยที่สุด

“ลูกรัก เจ็บตรงไหนไหม？”

กมลส่ายหัว มองนรมนแล้วถามด้วยเสียงเบาๆ：“แด๊ดดี้มายังคะ？”

ทันใดนั้นนรมนก็ปวดใจขึ้นมา กลับยิ้มแล้วพูดว่า：“แด๊ดดี้มีธุระชั่วคราว กลับมาไม่ทัน แต่ว่าแด๊ดดี้เป็นห่วงกมลมากเลย กมลต้องไม่เป็นไรแน่นอน”

“หม่ามี้ หม่ามี้เป็นห่วงหนูมากใช่ไหม？หนูเหมือนจะเห็นพี่ชายแล้ว พี่ชายบอกว่าเขาจะพาหม่ามี้กลับมาด้วย หนูก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนูฝันเองหรือเปล่า จู่ๆก็คิดถึงคิดถึงพี่ชายมากเลย ”

ได้ยินกมลพูดแบบนี้ นํ้าตาของนรมนยิ่งไหลออกมาอีก

“เดี๋ยวกานต์ก็กลับมาแล้ว กมลบ้านเราเป็นเด็กที่อดทนที่สุด และเป็นเด็กที่เชื่อฟังที่สุด”

“หม่ามี้ หนูหนาว หม่ามี้กอดหนูหน่อยได้ไหม？”

กมลร้องด้วยดวงตาที่มีน้ำตาวูบวาบ

นรมนไม่พูดอะไร เข้าไปกอดกมลไว้ในอ้อมแขนโดยตรง

เธอผอมจนเหลือแค่ผิวหนังหุ้มกระดูก นอนขดตัวเหมือนแมวน้อยในอ้อมแขนของนรมน

นรมนรู้สึกเจ็บจมูก น้ำตาไหลไม่หยุด ห้ามยังไงก็ห้ามไม่หยุดเลย

กมลเอนตัวไปในอ้อมแขนของนรมน พูดอย่างอ่อนแรง：“ ที่จริงหนูอยากไปสวนสนุกมากเลย หนูก็อยากไปโรงเรียนอนุบาล พี่กิจจาบอกกับหนูว่า โรงเรียนอนุบาลมีเด็กมาเล่นกับเขาเยอะมากเลย และมีของเล่นสนุกๆเยอะมากหม่ามี้ ว่าหนูไปได้ไหมคะ？”

“ได้สิ！ถ้าครั้งนี้กมลผ่าตัดสำเร็จ จะไปที่ไหนก็ได้ หม่ามี้พาหนูไปสวนสนุก หม่ามี้จะพาไปกินของอร่อยๆ หนูอยากไปที่ไหนหม่ามี้พาหนูไปด้วยดีไหม？”

“ยังมีพี่ชายกับแด๊ดดี้ และพี่กิจจา……”

กมลพูดอย่างโหยหา

สำหรับเด็กคนอื่นแล้ว ความปรารถนาง่ายๆแบบนี้ไม่ได้เรียกว่าความปรารถนาเลย สำหรับกมลแล้ว มันเท่ากับการเพ้อฝันเลย

เธอดูแสงอาทิตย์ข้างนอก แล้วกล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า：“อากาศวันนี้ดีมากเลย ไม่รู้ว่าสวนสนุกคนจะเยอะไหม ……”

“แน่นอน จะพาหนูไปด้วยแน่นอน ！”

นรมนรับประกันกับกมลอย่างต่อเนื่อง แต่กมลก็ไม่ได้พูดอะไรกับนรมนอีก

“กมล กมลลูกแม่……”

นรมนเรียกชื่อของกมลเบาๆ ค่อยรู้ว่ากมลเป็นลมอีกแล้ว แต่ว่าการหายใจยิ่งอ่อนแรงลง

“กมล！”

นรมนตะโกนอย่างทรมานใจ หลังจากนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ปิดปากของตัวเองไว้ วางกมลไว้บนเตียงอย่างรวดเร็ว หันไปมองนลินที่ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยแล้วพูดว่า：“ขอแค่สามารถช่วยลูกสาวฉันได้ ฉันจะยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดของคุณ แต่ฉันต้องการให้คุณบริจาคอวัยวะของคุณตอนนี้เลยได้ไหม？”

เลือดในหัวใจของเธอกำลังไหล เจ็บเหมือนใจแทบขาด

ไม่อยากละทิ้งความรักเพื่อช่วยลูกสาวของตัวเอง แต่ในสถานการณ์ของกมลตอนนี้ ทุกอย่างเลยกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญเท่าไหร่แล้ว

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักบุริศร์ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการที่จะอยู่กับบุริศร์จนแก่เฒ่า แต่ถ้าเธอเอาชีวิตของลูกสาวของเธอเพื่อรักษาความรักของตัวเอง เธอทำไม่ได้!

ไม่ว่าจะเป็น บุริศร์ หรือกมล เธอก็รักเหมือนกัน ไม่อยากเสียอะไรสักอย่าง แต่เธอรู้ดี ว่าบุริศร์จะเข้าใจเธอเอง

นรมนได้แต่ปลอบใจตัวเองแบบนี้ พูดกล่อมตัวเอง แต่ความเจ็บปวดในใจเหมือนถูกโรยด้วยเกลือ ยิ่งอยู่ยิ่งปวดมากขึ้นเรื่อยๆ อึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอจะล้มลงตอนนี้ไม่ได้ ปล่อยให้ตัวเองเศร้าไม่ได้ เพราะกมลยังรอเธออยู่!

คุณนายโตเล็กดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของนรมน จึงถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า “ฉันขอคุยกับเด็กคนนั้นหน่อยได้ไหม?”

นรมนพยักหน้า

คุณนายโตเล็กมาถึงตรงหน้าของนลิน

“คุณชื่อนลินเหรอ？”

การมาของคุณนายโตเล็ก นลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า

“ใช่ค่ะ คุณคือ？”

“ฉันเป็นย่าของกมล ได้ยินมาว่าคุณยอมบริจาคไตเพื่อรักษาหลานสาวของฉัน ครอบครัวตระกูลโตเล็กของเรารู้สึกขอบคุณคุณมาก ไม่ว่าคุณต้องการเงิน หรือว่าต้องการโอกาส จากนี้ไปตระกูลโตเล็กของเราจะดูแลคุณเป็นลูกแท้ๆ ได้ยินมาว่าคุณเป็นเด็กกำพร้า จากนี้ไปคุณคือสมาชิกครอบครัวตระกูลโตเล็กของเรา ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันสามารถรับคุณเป็นลูกสาวบุญธรรม และจะดูและคุณเหมือนคุณหนูไฮโซของตระกูลโตเล็ก"

คำพูดของคุณนายโตเล็กทำให้นลินผงะเล็กน้อย

คุณหนูไฮโซตระกูลโตเล็ก？

ฐานะนี้ค่อนข้างดี แต่ว่า......

เธอมองไปที่นรมนที่อยู่ไม่ไกล แล้วพูดว่า “เรื่องนี้คุณนายโตเล็กไม่ต้องกังวลเลย ฉันกับนรมนคุยเรื่องเงื่อนไขแล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง ฉันก็ตัดสินใจแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง คุณช่วยหลานสาวของฉัน ฉันก็จะปฏิบัติต่อคุณเหมือนลูกสาวของฉันเอง ถ้าคุณจะเรียนต่อ หรือเรียนต่อต่างประเทศ หรือเริ่มต้นธุรกิจ ตระกูลโตเล็กจะเป็นผู้สนับสนุนที่อยู่เบื้องหลังคุณ”

คุณนายโตเล็กคิดว่าตัวเองพูดไม่ชัดเจนพอ เลยอดไม่ได้ที่จะพูดอีกครั้ง

ที่จริงก็ดึงดูดนลินแหละ แต่เธอนึกถึงความดีที่บุริศร์มีต่อนรมน ความรักแบบนั้น สายตาแบบนั้นทำให้เธอไม่อยากยอมแพ้

“ค่อยคุยกันทีหลังนะคะ คุณนายโตเล็ก ฉันจะไปเซ็นชื่อก่อน ถ้าไม่อย่างนั้น เกรงว่าหลานสาวของคุณจะรอไม่ไหวแล้วล่ะ”

พูดจบ นลินพยักหน้าให้คุณนายโตเล็ก จากนั้นก็หันหลังจากไป

นรมนก็ตามมา กล่าวเบาๆว่า “คุณแม่ ฉันไปเตรียมการก่อนนะคะ”

“ไปเลย ฝั่งกมลยังมีฉันอยู่ ”

นรมนหันหลังและจากไป แต่อารมณ์ความรู้สึกช่างเคร่งเครียดมาก

กิจจาเข้าห้องผู้ป่วยแล้ว คุณนายโตเล็กก็อยู่ข้างนอกนานไม่ได้ เลยต้องเดินกลับอย่างรวดเร็ว

เพราะเคยตรวจสอบล่วงหน้าแล้ว หลังจากที่นลินเซ็นสัญญาบริจาคไต โรงพยาบาลก็เริ่มวางแผนการผ่าตัด

เพื่อรักษาความปลอดภัย นรมนพบแพทย์ผ่าตัดที่ตัวเองพากลับมาจากสหรัฐอเมริกา ในจุดนี้ มีความแตกแยกในหมู่คณะของโรงพยาบาล แต่ธรณีมาถึงได้ทันเวลาพอดี

อำนาจของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาบังคับให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลต้องยอมประนีประนอมต่อพวกเขา และทางด้านเจตต์ก็ใช้วิธีการปะทะที่รุนแรง ผู้คนภายในโรงพยาบาลต่างตื่นตระหนกกัน ซึ่งไม่รู้กันเลยว่าคุณชายเจตต์ต้องการหาใคร และต้องการทำอะไร