แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 315

บทที่ 315 คุณนายเอาแต่ใจเกินไป

บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย

“คุณ……”

“เด็กดี! อย่าโวยวายแล้วนะ!”

หลังนรมนจูบเสร็จ ก็ลูบศีรษะบุริศร์ทันที จากนั้นก็ยิ้มลุกขึ้นไปทำอาหารให้บุริศร์

มุมปากบุริศร์กระตุกโดยตรง

เธอเห็นเขาเป็นอะไร? 

กานต์? 

หรือกมล? 

นี่เธอมีความรักของแม่เอ่อล้นขนาดนี้เลย? 

ไม่คิดว่าจะปลอบเขาเหมือนเด็กคนหนึ่งจริงๆ !

บุริศร์ยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่นรมนออกไปแล้ว

มองแผ่นหลังนรมน จู่ๆ มุมปากบุริศร์ก็ยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว สัมผัสบนหน้าผากยังคงอยู่ มันโอนโยน นุ่มละมุน

เขาลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ แล้วยิ้มอย่างโง่ๆ 

เมื่อพฤกษ์เข้ามาเห็นบุริศร์ทำสีหน้าพอใจอย่างทึ่มๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง รีบกระแอมไอขึ้นมาตามสถานการณ์

“แค่กๆ ประธานบุริศร์”

หน้าบุริศร์จมลงโดยทันที

“เข้ามาไม่รู้จักเคาะประตูเหรอ? ไม่กี่วันนี้ทิ้งกฎไปหมดแล้วเหรอ?”

ให้ลูกน้องตัวเองเห็นท่าทางบ้าคลั่งของตัวเอง บุริศร์อารมณ์ไม่ดีอย่างแน่นอน

เขาสามารถแสดงสีหน้าได้ทุกรูปแบบต่อหน้านรมน แต่ต่อหน้าพฤกษ์? ขอโทษนะ ไม่ได้!

พฤกษ์รู้สึกว่าตัวเองประสบภัยพิบัติที่ไม่มีเค้ามาก่อนจริงๆ รู้สึกค่อนข้างกลัดกลุ้มในชั่วขณะหนึ่ง

“ที่มีคนโทรเบอร์เดิมคุณนาย คุณให้ผมเก็บเบอร์เดิมคุณนายไว้ไม่ใช่เหรอ? ผมก็มาบอกคุณเรื่องนี้ไงครับ?”

พฤกษ์รีบพูดความตั้งใจของตนอย่างรวดเร็ว

บุริศร์ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนรมน สีหน้าก็ผ่อนคลาย

“มีเรื่องอะไร? ใครโทรมา?”

“เพื่อนสนิทคุณนาย คมทิพย์”

ถ้าเป็นคนอื่น พฤกษ์ก็คงไม่มาพูด แต่อีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทนรมน มันทำให้พฤกษ์ไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไร

ถึงแม้ช่วงนี้นรมนไม่ได้ติดต่อกับคมทิพย์ แต่พฤกษ์รู้ คมทิพย์สถานะในใจนรมน

บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

นึกถึงความไม่พอใจที่คมทิพย์มีต่อตน เขาก็รู้สึกกลัดกลุ้มนิดหน่อย

กว่าจะลงเอยด้วยกันได้ดีกับนรมน อยู่ในการพัฒนาความมั่นคง ถ้าผู้หญิงคนนี้มาสร้างปัญหาอีก……

คิดถึงตรงนี้ บุริศร์อยากบอกจริงๆ ว่าไม่ต้องไปสนใจ แต่ไม่คิดว่านรมนจะผลักประตูเดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้นกับคมทิพย์?”

คำถามของนรมนทำให้พฤกษ์รู้สึกค่อนข้างลำบากใจ

เขามองบุริศร์ ไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดไหม

“ทำไม? พูดไม่ได้เหรอ?”

นรมนมองบุริศร์อย่างว่องไวมาก

ตอนนี้ ถึงแม้จะฟ้าถล่ม บุริศร์ก็ไม่สามารถพูดว่าไม่ได้

“เมื่อกี้ฉันเพิ่งถามไม่ใช่เหรอ? พฤกษ์บอกว่าเบอร์โทรศัพท์ก่อนหน้านี้ของคุณมีคนโทรเข้ามา คมทิพย์เป็นคนโทรมา รายละเอียดยังไม่ทันได้พูดคุณก็เข้ามาแล้วไหม?”

“จริงเหรอ?”

นรมนไม่ค่อยเชื่อบุริศร์อย่างเห็นได้ชัด

ไม่มีทางเลือก ระหว่างคมทิพย์กับบุริศร์ไม่ลงรอยกัน

พวกเขาสองคนเมื่อห้าปีก่อนก็เป็นแบบนี้ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนี้ คิดถึงตรงนี้ นรมนก็ค่อนข้างกลัดกลุ้ม

ดูเหมือนตัวเองต้องหาเวลาไปตั้งใจคุยเรื่องนี้กับคมทิพย์ดีๆ เสียแล้ว

เธอไม่อยากให้ตัวเองเหมือนห้าปีที่แล้ว เพื่อครอบครัวและบุริศร์ สูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเองไป

บุริศร์เห็นแววตาไม่เชื่อของนรมน ก็โกรธจริงๆ แต่ไม่มีทางแสดงออกได้เช่นกัน อย่างไรแล้วเมื่อครู่นี้เขาก็ไม่อยากให้พฤกษ์พูดให้นรมนฟังจริงๆ 

ถึงตอนนี้แล้ว บุริศร์ก็ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ

พฤกษ์เป็นคนที่มีสายตาเฉียบแหลม เมื่อเห็นสถานการณ์ในตอนนี้ก็เข้าใจความหมายของบุริศร์อย่างแน่นอน รีบเดินเข้าไปหนึ่งก้าวแล้วพูดขึ้น “คุณนาย ตอนคุณคมทิพย์โทรมาผมไม่อยู่ ตอนกลับไปคุณคมทิพย์ก็ร้องไห้ตลอดเลย ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แค่ได้ยินเธอพูดว่าอยู่ที่สุสานสาธารณะแห่งแรกอะไรสักอย่าง”

“ว่าไงนะ? เธอไปสุสานสาธารณะทำไม?”

นรมนก็ไม่ไว้วางใจขึ้นมาทันที

คมทิพย์กลัวผีตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด็กๆ ถูกคนในครอบครัวทิ้งไว้ที่สุสาน มันคือฝันร้ายตลอดชีวิตของเธอ

เธอไม่เชื่อว่าคมทิพย์จะไปที่แบบนั้นด้วยตัวเอง!

“ตอนนี้เธออยู่ไหน?”

นรมนเครียดขึ้นมาทันที

บุริศร์เห็นความเป็นห่วงและกังวลใจที่นรมนมีต่อคมทิพย์ ก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉานิดหน่อย

“เธอเป็นคนเป็นๆ ไปสุสานสาธารณะกลางวันแสกๆ คุณจะกังวลอะไร? หรืออาจจะไปเจอใครก็ได้นะ”

“คุณเงียบเลย!”

นรมนตะคอกใส่บุริศร์ทันที

บุริศร์ตกตะลึงไปเลย

ผู้หญิงคนนี้กล้าหาญมากใช่ไหม? 

ไม่คิดว่าจะกล้าตะคอกใส่เขา? 

แม้แต่พฤกษ์ก็มองนรมนด้วยใบหน้าชื่นชม

กล้าตะคอกบุริศร์ต่อหน้าคนอื่น ตอนนี้เดาว่ามีแค่นรมนคนเดียวเท่านั้น

คุณนายเอาแต่ใจเกินไปอย่างที่คิดไว้!

พฤกษ์ยกนิ้วให้นรมนในใจเงียบๆ แต่ใบหน้าไม่กล้าแสดงออกมา

นรมนไม่แหย่พฤกษ์แล้ว โยนกุญแจรถให้พฤกษ์ทันที

พฤกษ์อยากได้รับนิรโทษกรรมอย่างมาก รีบพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “โอเค คุณขึ้นรถ ข้าน้อยจะเป็นม้ารับใช้ให้คุณ”

นรมนส่ายหน้าเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

รถมาถึงสุสานสาธารณะอย่างรวดเร็ว

เพราะไม่ใช่เวลาเซ่นไหว้ สุสานสาธารณะจึงไม่มีคน อากาศในวันนี้มืดครึ้มเป็นพิเศษ ไม่มีแดด หลังจากนรมนมาถึงที่นี่ก็รู้สึกหนาว และค่อนข้างอึดอัด

เธอรีบโทรหาคมทิพย์ แต่โทรศัพท์เชื่อมต่อไม่ได้

หัวใจนรมนกังวลขึ้นมาทันที

“เธอล่ะ? นายบอกว่าเธอโทรหาฉันไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้โทรไม่ติด?”

พฤกษ์รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองโชคร้ายมากจริงๆ 

โทรไม่ติดก็มาถามเขาเหรอ? 

ดูเหมือนขอบเขตของผู้ช่วยอย่างเขาจะไม่รวมเรื่องพวกนี้ไหม? 

แต่พฤกษ์ก็ยังรีบตอบ “คุณนาย ตอนผมกลับมามีคนรับสายจริงๆ ตอนนี้โทรไม่ติดผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือโทรศัพท์แบตหมด?”

“หวังว่าแบตจะหมดนะ ถ้าเกิดเรื่องอื่นล่ะจะทำยังไงดี?”

สีหน้านรมนค่อนข้างแย่แล้ว

เธอมองไปรอบๆ พูดเสียงทุ้ม “นายไปหาทางนั้น ฉันจะไปทางนี้ เดี๋ยวเราจะไปเจอกันที่ตรงกลาง”

นรมนชี้ไปยังสถานที่ที่อยู่ไม่ไกล มันคือสถานที่ที่ขายโกศ

พฤกษ์รู้สึกค่อนข้างกังวล

“คุณนาย ไม่งั้นผมไปหา แล้วคุณไปรอก่อน?”

“ฉันเป็นห่วงคมทิพย์ เธอเคยโดนคนในครอบครัวทิ้งไว้ที่นี่ สำหรับเธอที่นี่คือฝันร้าย ตอนนี้ก็ไม่รู้ทำไมเธอถึงมาที่นี่ แต่ฉันเข้าใจความหวาดกลัวและหมดหนทางของเธอในตอนนี้ ตอนนี้แม้แต่โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้างแล้ว”

คำพูดของนรมนทำให้พฤกษ์ตกตะลึงไปสักพัก

“คุณคมทิพย์เคยโดนคนในครอบครัวทิ้งไว้ที่นี่เหรอครับ?”

“ใช่”

นรมนวิ่งไปข้างๆ อย่างรวดเร็ว

พฤกษ์เห็นนรมนทำการตัดสินใจแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตัวเองก็วิ่งไปอีกทางหนึ่ง

ทั้งสองคนหาเกือบทั้งสุสาน แต่ไม่เห็นเงาของคมทิพย์เลย นรมนถึงขนาดตะโกนเรียกชื่อคมทิพย์จนคอแหบไปหมดแล้ว ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

นรมนค่อนข้างไม่สบายใจขึ้นมาแล้ว

เธอคงไม่ได้ไปเจอใคร หรือเจอเรื่องอะไรไม่ดีหรอกใช่ไหม? 

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นรมนก็รู้สึกแย่อย่างมาก

เธอไม่ควรเปลี่ยนเบอร์เลย ถึงจะเปลี่ยน ก็ควรบอกคมทิพย์สักหน่อย ถ้าคมทิพย์เกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด!

ในตอนนี้ พฤกษ์ก็ตะโกนเรียกนรมนอีกครั้งที่ด้านหน้าห้องขายโกศ

“คุณนาย คุณคมทิพย์อยู่ที่นี่ครับ!”

นรมนรีบวิ่งไป แต่เมื่อเห็นคมทิพย์ก็ตกตะลึงทันที ดวงตาสองข้างแดงขึ้นมาในพริบตาเดียว