แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 322

บทที่ 322 คุณทำเพื่อฉันมามากพอแล้ว

นรมนมองดูความกลัวของป้าโอที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นจึงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา：“แกก็กลัวเป็นเหมือนกันหรอ？ตอนแกวางยาคนอื่น ไม่เคยคิดว่าตนเองก็จะมีวันนี้ใช่ไหม？น่าเสียดาย มีประโยคหนึ่งกล่าวว่า ทำอะไรก็ได้อย่างนั้น ไม่รู้ว่าแกเคยได้ยินไหม？สิ่งที่แกกินเข้าไป เป็นยาที่สกัดออกมาแบบเดียวกับที่แกวางยาคนอื่น ถึงแม้ส่วนประกอบจะไม่บริสุทธิ์เท่ากับของแก อย่างไรเสียก็มีทุกอย่างที่ควรมี”

“นรมน แกต้องไม่ตายดี！ แกจะต้องถูกฟ้าผ่า！”

ป้าโอได้ฟัง ร่างกายสั่นเทา

ไม่มีใครรู้ดีกว่าเธอว่ายาเหล่านี้มีผลกระทบอย่างไร

เธอเพียงแค่ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าสุดท้ายของสิ่งนี้จะมาอยู่ในร่างกายของตัวเอง

แต่นรมนยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้ม ：“ถึงแม้ฉันจะถูกฟ้าผ่า ฉันก็จะลากแกไปด้วยกัน เพียงแต่ ลืมบอกแกไปว่า บุริศร์เป็นคนสกัดยานี้ออกมา แถมยังเป็นคนเอามาให้ฉันกับมือก่อนหน้านี้”

“แกโกหก！ ฉันไม่เชื่อ！ บุริศร์ไม่มีทางทำแบบนี้กับฉัน ！เขาไม่มีทางทำ！”

ความรู้สึกของป้าโอพังทลายทันที

บุริศร์คือที่พึ่งพิงสุดท้ายของเธอ

เธอรู้ดีกว่าใครว่าบุริศร์ดูเย็นชาแต่จิตใจดี

ตั้งแต่เล็กจนโต ถึงแม้บุริศร์จะไม่พูดอะไร แต่สำหรับเธอแม่ที่แท้จริงคนนี้ บุริศร์คือที่พึ่งพิง คือความชอบ จนแม้แต่ปกป้อง ถึงแม้ตอนที่นรมนเพิ่งกลับมาหลังจากห้าปี บุริศร์รู้ว่าเธอไม่เห็นด้วย ก็ไม่กระดากใจสถานะของเธอว่าจะทำให้เขามากเกินไปหรือเปล่า？

ถึงแม้กานต์ถูกเธอวางยาพาออกไป บุริศร์ยังคงไม่คิดบัญชีย้อนหลัง สำหรับป้าโอ เธอรู้สึกว่าบุริศร์มีความพิเศษสำหรับเธอ

วันนี้บุริศร์รู้ตัวตนที่แท้จริงของตนเอง เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะไม่มีความรู้สึกต่อเธอแม่ผู้ใหญ่กำเนิดคนนี้？

แต่มองเห็นใบหน้าที่จริงจังจนไม่สามารถจริงจังได้มากกว่านี้ของนรมน ป้าโอยังรู้สึกลังเล รู้สึกสับสน จนเริ่มเจ็บปวดหัวใจขึ้นมา

“ไม่！ เป็นไปไม่ได้！ บุริศร์ไม่มีทางทำ！”

เธอแผดเสียง ดูเหมือนเป็นวิธีเดียวที่จะสามารถลบล้างคำโกหกของนรมน

นรมนแค่เพียงมองเธออย่างเย็นชา ไม่พูดอะไร รอยยิ้มมุมปากที่เยือกเย็นเหมือนกริชอันแหลมคม ค่อยๆแทงเข้าไปตรงหน้าอกของป้าโอ

“ทั้งหมดเป็นเพราะแก！แกมันนังผู้หญิงไร้ยางอาย！แกทำให้บุริศร์เปลี่ยนไป แกบอกให้บุริศร์ทำกับฉันแบบนี้ใช่ไหม？ฉันเป็นแม่แท้ๆของเขา แกจะทำให้เขาเจ็บปวด！”

ป้าโอพยายามดิ้นรน แทบอยากจะฉีกนรมนออกเป็นชิ้นๆด้วยมือของตนเอง

นรมนยิ่งนิ่งเฉย เธอยิ่งกระวนกระวาย ยิ่งกระสับกระส่าย

ร่างกายเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มปวดท้องขึ้นมา

ป้าโอเริ่มรู้สึกกลัวจริงๆ

“นรมน แกปล่อยฉันนะ！ฉันไม่อยากตาย！ฉันยังไม่อยากตาย！”

“ทุกคนไม่มีใครอยากตายหรอก แต่โดนแกเล่นสนุกในกำมือ แกลองลิ้มรสความรู้สึกแบบนี้ดู ส่วนเรื่องที่ฉันอยากรู้ ถึงแม้แกไม่พูด ฉันก็มีวิธีอื่นในการหาคำตอบ สำหรับแก เพลิดเพลินกับยาของแกไปนะ แกพูดถูกมาก ฆ่าแกฉันจะโดนฟ้องร้องคดีฆ่าคนตาย เพื่อคนที่ไม่คู่ควรอย่างแก ดังนั้นให้แกดับสลายไปด้วยยาของตัวเองเถอะ”

นรมนพูดจบ หันตัวเดินจากไป

ป้าโอรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ

“นรมน แกอย่าไปนะ！ กลับมา！ แกอย่าไปนะ！”

เธอตะโกนออกมาอย่างประสาท เสียดายที่นรมนเหมือนจะไม่ได้ยิน เดินตรงออกไปจากห้องใต้ดิน

กิมจิมองนรมนกับป้าโอ และเดินตามออกมาอย่างไม่พูดอะไร

อากาศด้านนอกยังคงสดชื่นเหมือนเดิม

นรมนสูดลมหายใจเข้าลึก ในที่สุดไฟที่สุมทรวงก็ดับลงไปบ้างเล็กน้อย

หลังจากกิมจิออกมา จึงถามด้วยความไม่เข้าใจ：“ นายหญิง ทำไมถึงไม่ฆ่าเธอ？”

“ให้คนผ่อนคลายการคุ้มกัน ท้ายที่สุดให้ปล่อยธิดา และให้ธิดาพาเธอออกไปจากที่นี่”

คำพูดของนรมนทำให้กิมจิงงเล็กน้อย

“คุณจะล่อเหยื่อ？”

“ฉันอยากรู้ว่ายาถอนพิษคืออะไร ถึงแม้ตอนนี้ร่างกายของแม่สามีจะดูไม่เป็นไร แต่คุณหมอบอกกับฉันว่า ร่างกายของเธอจะทนได้ไม่นาน ไหนจะคุณย่าของฉัน คุณนายทวีทรัพย์ธาดา เธอหมดสติไป อ้างอิงจากความรู้ทางการแพทย์ของป้าโอ บางทีคุณหมออาจจะตรวจไม่พบอะไรในตอนนี้ รอจนคุณหมอตรวจพบ ฉันกลัวว่าคุณย่าจะไม่รอด ดังนั้นป้าโอเพื่อปกป้องและรักษาชีวิตของตนเอง ตราบใดที่เธอช่วยเหลือตนเองได้ ทุกคนก็ยังมีความหวัง”

ได้ฟังนรมนพูดเช่นนี้ กิมจิเข้าใจทันที เพียงแต่กระซิบถามว่า：“ธิดาไม่น่าจะฟังพวกเราหรอกครับ”

“เธอจะฟัง บอกเธอไป เพียงแต่ทำตามที่ฉันบอก เธอจะได้เจอกับนาวิน！”

คำพูดของนรมนทำให้กิมจิงงอีกครั้ง

เขารู้ว่านาวินเป็นใคร

หลังจากมาถึงเมืองชลธี เขาเข้าใจทุกอย่างชัดเจน ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินชื่อนาวิน กิมจิจึงอดถามไม่ได้：“นาวินไม่ได้ตายไปแล้วหรอครับ？”

“พูดกับเธอแบบนี้ เธอจะอยากรู้และมาหาฉันเอง ฉันจะรอเธอที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หนึ่งชั่วโมง ไม่มากไปกว่านั้น”

นรมนพูดจบหันตัวเดินไปที่ห้องโถงใหญ่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

จู่ๆกิมจิก็รู้สึกว่านายหญิงตรงหน้าคนนี้ไม่ได้ขี้ขลาดอย่างที่ตัวเองคิด

อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้ว่านรมนมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ไม่อาจรู้ได้

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์รู้สึกวางใจ

“จริงสิ นาวินเป็นไงบ้าง？”

ในความจริงนรมนก็รู้สึกสงสัยเหมือนกิมจิ เห็นได้ชัดเจนว่านาวินตายไปแล้ว แต่ทำไมถึงยังอยู่บนโลกนี้？

บุริศร์ตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ：“ค่อนข้างดี เดี๋ยวผมจะวิดีโอตอนนี้ของเขาให้คุณ ถ้าธิดามาหาคุณ คุณก็นำวิดีโอนี้ให้เธอ ผมคิดว่าเธอน่าจะยินยอม”

“บุริศร์ ลำบากคุณแย่เลย”

อันที่จริงทั้งหมดคือสิ่งที่บุริศร์สอนเธอ ถึงแม้ต่อหน้าป้าโอเธอจะมีท่าทางสงบนิ่ง แต่ในใจของเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเลือดพ่นใส่ใบหน้า ในความเป็นจริงนรมนรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

เพียงแต่นึกถึงบุริศร์ที่อยู่ข้างหลัง แถมยังมีคุณนายทวีทรัพย์ธาดาและคุณนายโตเล็กที่รอคอยความช่วยเหลือ เธอจึงต้องพยายามทำใจให้สงบนิ่ง

บุริศร์สามารถทำมาถึงตรงนี้ได้ นรมนรู้สึกพอใจแล้ว

น่าเสียดายที่บุริศร์กลับรู้สึกว่าตนเองไม่ได้ทำอะไร

“อย่าพูดแบบนั้น ถ้าคุณเหนื่อยก็พักสักหน่อย ธิดาต้องใช้เวลาคิดใคร่ครวญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีการรักษาความปลอดภัยมาก ผมไม่อยากให้คุณทำให้ร่างกายของตนเองอ่อนแอเพื่อคนที่ไร้ค่า”

บุริศร์พูดอย่างอ่อนโยน นรมนรู้สึกเหมือนเสียงจากธรรมชาติ มากจนกระทั่งมีการสะกดจิตเล็กน้อย

เปลือกตาของเธอหนักขึ้น กล่าวเสียงเบา：“ อืม ฉันจะงีบสักพัก”

“นอนเถอะ”

บุริศร์วางสาย ยืนตรงหน้าต่าง มองวิวทิวทัศน์ด้านนอก กดโทรหาพฤกษ์ทันที

“สั่งให้คนของพวกเราเตรียมตัวอยู่ตลอดเวลา หากป้าโอคิดโต้ตอบ เก็บเธอทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม อย่าให้เธอทำร้ายนรมนกับลูกๆ”

“ทราบแล้วครับประธานบุริศร์”

พฤกษ์รีบไปจัดการ

ทางฝั่งนรมนกลับไม่รู้สิ่งเหล่านี้ รู้สึกแค่เพียงตนเองกลับไม่สนิทมากๆ จนกระทั่งฝันถึงชินทรที่ตายไปแล้ว

เขาหน้าตาเหมือนธรณีมาก แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเฉียบคมอย่างยิ่ง

เหมือนเขากำลังโทษตนเอง โทษว่าเธอปกป้องคุณย่าไม่ดี ทำให้คนในครอบครัวต้องตกอยู่ในอันตราย มากจนเธอได้ยินชินทรพูดว่าเธอไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

นรมนสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าตนเองฝันไป เธอยังคงอยู่ในห้องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น