แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 361

บทที่ 361 เชื่อหรือไม่กูฟันนิ้วมึงทิ้งไปซะเลย

บุริศร์กับเจตต์ต่อสู้กันจนไม่ยอมเลิกรา เพราะทั้งคู่ต่างเป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองชลธี ใครก็ไม่กล้าเข้าไปห้ามปราม ยิ่งไม่กล้าแจ้งความ

ผู้จัดการ​ตกใจจนเหงื่อท่วมตัว

"ทำยังไงดีหล่ะเนี่ย？หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ คลับ​ของ​เราอาจจะ............"

พนักงาน​ข้างกายเห็นเช่นนี้ พูดเสียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"ผู้จัดการ​เอาอย่าง​นี้​ดีมั๊ย​โทรศัพท์​ให้กับคนที่บ้านของทั้งคู่ ดีกว่ามาต่อสู้กันแบบนี้นะคะ ฉันดูท่าทางนี้แล้ว รู้สึก​ว่า​ต้องมีคนตายแน่ๆเลยค่ะ"

ผู้จัดการ​ได้ยินปุ๊บ รีบพยักหน้า

"ถูกต้อง​ถูก​ต้อง เร็วๆ รีบโทรศัพท์​ให้กับคนที่บ้านของทั้งคู่เลย"

พนักงาน​รีบทำตามอย่างเร่งด่วน

เจตต์​ทางนี้ย่อมมาถึงที่บ้านคุณท่านรัตติกรวรกุล มีคนรับใช้มารับสาย และรีบบอกให้คุณท่านรัตติกรวรกุลทราบ

ส่วนบุริศร์ทางนี้ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใครรู้เบอร์โทรของนรมน โทรศัพท์​ไปให้กับนรมนโดยตรง

นรมนยังพักผ่อนอยู่เลย ขณะที่​โทรศัพท์​ดังขึ้นมายังคิดว่าโทรมาจากบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เพิ่งอยากวางสายไป กลับเห็นเป็นเบอร์โทรแปลกๆ

เธอรังแลอยู่แป๊บนึง ก็รับสายขึ้นมาจนได้

"ฮัลโหล​ สวัสดี​ค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นคนที่บ้านตระกูล​โตเล็​กรึเปล่าคะ？"

"คุณ​เป็นใครคะ？"

ฝ่ายตรงข้าม​ถามปุ๊บก็ถามว่าเป็นคนที่บ้านตระกูลโตเล็กหรือเปล่า ทำให้​นรมนอึ้งเล็กน้อย

คนที่​บ้านตระกูล​โตเล็​กเยอะแยะไปหมด ฝ่ายตรงข้าม​ต้องการหาใครกันหล่ะ？

ได้ยินนรมนตอบรับแล้ว พนักงาน​โล่งใจ​ทันทีและพูดว่า:"ฉันเป็นพนักงานที่คลับpure-zoneค่ะ คุณ​ชาย​บุริศร์​ต่อสู้​กับคุณชายเจตต์ที่นี่ค่ะ เราแยกตัวออกจากกันไม่ได้เลย ต่อสู้กันอย่างดุเดือด รบกวน​คนที่บ้านคุณมาจัดการสักหน่อยเถอะนะคะ เรื่อง​นี้​หากให้โรงพักและนักข่าวทราบ มีผลกระทบ​แน่นอนเลยค่ะ

นรมนได้ยินคำพูดนี้ปุ๊บ รีบลุกขึ้นมา

"คุณ​พูดว่าใครนะ？บุริศร์​？คุณ​​ดูไม่ผิดแน่นะ？"

"พี่คะ บุริศร์​เป็นคน​ระดับ​ไหนกันหล่ะคะ？ดิฉัน​จะ​ดูผิดได้ยังไงกันคะ？หากไม่ได้เป็นเพราะว่าคุณชายบุริศร์ เราก็ไม่กล้ารบกวนบ้านตระกูลโตเล็กหรอกค่ะ？"

พนักงาน​ใกล้จะ​ร้องไห้​ออกมา​แล้วด้วยซ้ำ

นรมนรีบพูดว่า:"ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

เธอรีบใส่เสื้อผ้าและรองเท้า และบ่นๆใน​ใจ

บุริศร์​ไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะ ทำไม​ถึงลงไม้ลงมือกับเจตต์ในสถานที่ที่มีผู้คนตั้งมากมายแบบนี้หล่ะ？

ครั้งที่แล้วเป็นเพราะเรื่อง​ของคมทิพย์​ แต่ว่าตอนนั้นปกปิดทั้งคลับไปแล้วนี่น่ะ ปิดประตู​ชกต่อยคนอีกต่างหาก ทำไม​ครั้งนี้​ถึงไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้วหล่ะ？

เกิดเรื่อง​อะไร​ขึ้น​มา​กันแน่？

อีกอย่างเขาอยู่เป็นเพื่อนคุณนายที่ข้างนอกไม่ใช่หรอ？

ทำไม​ถึงได้ออกไปหล่ะ？หรือ​ว่า​เจตต์​เข้ามาเกี่ยวข้อง？

สมอง​ของ​นรมนโผล่คำถามออกมาแบบทีละคำถาม ทำให้เธอปวดหัวเหลือเกิน

เธอออกไปจากประตูอย่างเร่งด่วน และลงไปที่ชั้นล่าง เห็นคุณนายบ้านตระกูลโตเล็กนั่งอยู่ที่นั่นคนเดียว จึงถามไปโดยไม่รู้ตัว

"แม่คะ บุริศร์​หล่ะคะ​？"

"อ๋อ เขาพูดว่าหนูชอบทานมะม่วง ออกไปซื้อผลไม้ให้หนู ทำไม​หรอ？เพิ่งไม่ได้เจอกันแค่แป๊บเดียวเอง ก็คิดถึงเขาแล้วหรอ？"

คุณ​นายโ​ตเล็กคิดว่านรมนตื่นนอนแล้วไม่เจอบุริศร์ถึงได้เข้ามาถาม จึงปิดบังให้กับลูกชาย

ล้อเล่น​อะไรกัน

ผู้ชาย​ที่​บ้านตระกูล​โตเล็​กไป​แก้แค้น​ให้​กับ​ผู้หญิง​ของ​ตัวเอง​ หรือว่ายังต้องบอกให้ผู้หญิง？

นรมนกลับไม่รู้เรื่องระหว่างคุณนายและบุริศร์ ได้ยินคุณนายพูดแบบนี้ ยิ่งร้อนใจใหญ่เลย

"แม่คะ หนูออกไปเที่ยวหนึ่งนะคะ รอให้ตรินท์และกิจจากลับมา พวกท่านทานก่อนเลยนะคะ ไม่​ต้องรอหนู"

พูดอยู่เธอรีบวิ่งออกไปจากประตู

"นี่เป็นอะไรไปนะ？บุริศร์ไอ้​เด็ก​บ้าคนนั้น หรือ​ว่าจัดการกับผู้หญิงคนเดียวก็ยังทำไม่ได้ ？ยังต้องให้นรมนตื่นตกใจอีก？"

คุณ​นายโ​ตเล็กมองไปทางป้าที่อยู่ข้างๆ ถามแบบไม่ค่อยแน่ใจ

ป้าหวานส่ายหน้า​และ​พูดว่า​:"คุณ​นายคะ ดิฉัน​รู้ว่าท่านเอ็นดูคุณนายใหญ่ เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ คุณ​ชาย​ใหญ่​ต้องไปจัดการเอง เรื่องของสองผัวเมียท่านอย่าเข้าไปยุ่งเลยนะคะ ดิฉัน​ดูๆไปแล้ว ความรักระหว่างคุณชายใหญ่กับคุณนายใหญ่ดีมากเลยทีเดียวนะคะ ต่อให้​เกิดเรื่อง​อะไร​ขึ้น​มา​ก็ตาม ก็แยกพวกเขาออกจากกันไม่ได้หรอกค่ะ คุณ​ชายรองต่างหาก อายุก็มากข​นาดนี้แล้ว ไม่ใจร้อนกับการสมรสของตัวเองซะเลย ท่านต้องจับตาเขาดีๆสักหน่อย"

พูดถึง​ตรินท์ คุณ​นายโ​ตเล็กถอ​นหายใจเบาๆ​โดยไม่รู้ตัว

"เธอคิดว่าฉันไม่ร้อนใจรึไง？เพียงแต่ว่​าตรินท์เป็นคนที่ยึดหลักเหตุผลบ้าบอ ตั้งแต่​เขมิกาตายไป ตังเมก็ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว ช่วงนี้ฉันรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา ตังเมไม่ใช่คนดีอะไร อีกอย่างกิจจายังเป็นหลานแท้ๆของเธออีกด้วย เขมิกาตายไป เธอจะไม่เอาลูกเขยอย่างตรินท์หรือ？เมื่อก่อนหากตรินท์ไม่ออกหน้า พูดได้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว ตอนนี้​ตรินท์​เปิดเผยออกมาแล้ว ตังเมกลับยังไม่มีข่าวคราว นี่ไม่เหมือนสไตล์ของเธอเลยนะ！เธอสั่งคนติดตามกิจจาไว้หลายๆคน อย่าให้เด็กเกิดเรื่องเชียวนะ"

"ค่ะ"

ป้าหวานรีบไปออกคำสั่ง

หลังจาก​นรมนออกไปจากบ้านตระกูลโตเล็ก ไม่ทันได้คิดมาก นั่งรถไปที่คลับpure-zoneโดยตรง

เพิ่งมาถึงที่คลับpure-zone นรมนก็เห็นคนกำลังล้อมรอบอยู่มองดูตั้งมากมาย ผู้จัดการ​กับผู้รักษาความปลอดภัยกำลังแยกย้ายผู้คนออกไป

นรมน​หดหู่​ใจกะทันหัน​

ก่อเรื่อง​ใหญ่​โตขนาดนี้ขึ้นมา จะไม่รบกวนนักข่าวได้ยังไงกันเล่า？

บุริศร์​เป็นอะไรกันแน่นะ？

นรมนโมโหจนเจ็บหน้าอก

เธอไม่อาจเข้าใจเลยจริงๆ เจตต์​เหลวไหล​ก็ช่างเถอะ​ ทำไม​บุริศร์​ที่หนักแน่นมาโดยตลอดก็ยังทำเป็นเด็กไปได้？

ต่อสู้กัน？

เขาอายุเท่าไหร่แล้ว？

หากต้องการสู้กันจริงๆแล้วละก็ มาขายหน้าคนอื่นเค้าที่นี่ทำไมกันหล่ะ？

เห็นนรมนโมโหแล้วจริงๆ บุริศร์​ถึงเก็บความโกรธของตัวเอง หันหน้า​กลับไปอย่างกะทันหัน ถึงได้พบว่าตัวเองและเจตต์รวมทั้งนรมนก็กลายเป็นจุดเด่นไปแล้ว

เขาขมวดคิ้ว​เล็ก​น้อย มองไปรอบๆอย่างเย็นชาและพูดว่า:"ถ่ายอะไรไปแล้ว และส่งอะไรไปแล้วก็ตาม ดีที่สุดสามารถกู้กลับมา มิเช่นนั้น​อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ！"

วิธี​ของ​บุริศร์​ในเมืองชลธีใครยังไม่รู้อีกหล่ะ？

เห็นเขาเช่นนี้ คนรอบๆข้างที่มองดูความคึกคักต่างกระจายออกไปทันควัน

เจตต์​จับแก้มที่เจ็บแสบของตัวเองซึ่งถูกบุริศร์ชกต่อย และพูด​อย่างน้อยอกน้อยใจว่า:"เขาเป็นคนมาหาเรื่องฉันก่อนนะ ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าทำไม เข้ามาก็ชกต่อยฉันเลย ยังไง​ฉันก็ต้องโต้กลับเพื่อป้องกันตัวเองสิ"

เจตต์​ถูกบุริศร์ชกต่อยจนค่อนข้างแย่ไปเลยทีเดียว ใบหน้า​ดีๆไม่มีที่ที่สมบูรณ์เอาซะเลย กลับไปดูบุริศร์ ถึงแม้​มีสีสันบ้าง แต่เมื่อเทียบกับเจตต์แล้วถือว่าดีมากแล้ว

เดิมทีเขาคิดว่านรมนจะเอ็นดูตัวเองสักหน่อย เพียงแต่ว่านรมนแค่มองเขาครั้งเดียวก็เคลื่อนย้ายสายตาไปแล้ว มองดูใบหน้าที่บาดเจ็บ​ของบุริศร์​ พูด​ด้วยความโกรธและความเอ็นดูว่า:"คุณ​อายุเท่าไหร่แล้ว？ลูกก็อายุใกล้จะห้าขวบแล้วนะ ทำไมยังวู่วามขนาดนี้？หรือคุณถูกหมากัดไปแล้ว ต้องกัดหมาคืนอย่างนั้นหรอ？"

คำพูดนี้พูดซะจนบุริศร์อึ้งไปเลยเล็กน้อย ส่วนมุมปากของเจตต์กระตุกโดยตรง

นี่นรมนกำลังด่าเขาโดยตรงว่าเขาเป็นหมาหรอกเนี้ย！

เขาทำอะไรผิดกันแน่？

"นรมน ต่อให้เป็นนักโทษถูกประหาร ก่อนขึ้นไปบนเวทีประหารก็ควรให้โอกาสฉันได้อธิบายสักครั้งสิ？ฉันรู้เรื่อง​ของคมทิพย์​ฉันทำได้ไม่ดี เพียงแต่ว่าลึกๆมีเหตุผลอยู่นะ คุณ​ฟังฉันอธิบายได้มั๊ย？"

พูดอยู่ เจตต์​ต้องการเข้าไปจับมือของนรมนอีกครั้ง

ตอนนี้บุริศร์เซนซิทิฟต่อเจตต์มากๆ ที่สำคัญแค่เห็นเขาต้องการจะลงมือกับนรมน หัวสมองของเขาก็จะคิดฟุ้งซ่านทันที จากนั้นความโกรธแค้นนั้นกดยังไงก็กดลงไปไม่ได้

"มึงกล้าแตะต้องเธอดูสิ เชื่อมั๊ยกูจะฟันนิ้วมือมึงทิ้งไปเลย！"

แววตา​ของ​บุริศร์​เย็นชา หน้าตาท่าทางไม่เหมือนพูดเล่นเลยสักนิด

เมื่อก่อนนรมนก็รู้แล้วว่าระหว่างตัวเองกับเจตต์ทำ​ให้​บุริศร์​ไม่ค่อยสบายใจ แต่​ว่าก็ไม่ได้รุนแรงอย่างเช่นวันนี้รู้สึกว่าเป็นเพราะ​เจตต์​ทำเรื่องยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน​กับคมทิพย์ ทำให้​บุริศร์​ค่อนข้างกลัว？

สิ่งที่นรมนสามารถนึกออกมาได้ก็มีแค่นี้แหละ ส่วนนึกถึงเรื่องพวกนี้ปุ๊บ ความรู้สึก​ที่​เธอมีต่อเจตต์ก็ยิ่งโมโหใหญ่เลย

"คุณ​ชาย​เจตต์​คะ ไม่ว่าคุณอยากอธิบายอะไรก็ตาม ฉันรู้สึกว่าคนที่คุณควรอธิบายด้วยไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคมทิพย์ไม่ใช่หรือคะ？คุณ​ทำร้ายเธออย่างสาหัส ตอนนี้ถึงกับคำขอโทษสักคำก็ไม่มี ยังต้องการอธิบายอะไรต่อหน้าฉันอีกหรอค่ะ？วันนี้ไม่ว่าบุริศร์ชกต่อยคุณเพราะอะไรก็ตาม คุณ​ก็​สมควรแล้ว！"

พูดอยู่ เขาหันหลังจับบุริศร์ก็เดินออกไปเลย แต่ว่าวินาทีต่อมาเจตต์กลับจับมือของเธออีกครั้ง

ส่วนการกระทำของเขาแบบนี้ยั่วให้บุริศร์โมโหขึ้นมาอีกครั้ง